Mężczyzna bez stabilnego zatrudnienia. Z problemami. - Netkobiety.pl

Też widzę tutaj związek między pracą a problemami z psychiką. Zdecydowanie.

Nie wiem co robić...

Mam własną firmę, mogę ja zapewnić nam bezpieczeństwo. W tych czasach to nie takie rzadkie, że kobieta przejmuje stery.

Ja akurat rozumiem blokady przed pracą bo sama ją miałam tuż po studiach. Jąkałam się na pierwszych spotkaniach. Ale chodziłam na terapię i to przezwyciężyłam. Teraz mam własną firmę.

Lady Siggy, jeśli nie rozumiesz blokad psychicznych i ludzie z zaburzeniami Cię denerwują a od mężczyzn wymagasz opieki, to Twoje rady mi się nie przydadzą. Proszę innych o wypowiedzenie się.

Skoro zdecydowałaś już, to po co pytasz o opinie i strzelasz focha, że Ci nie pasują? Chcesz, to wchodź w taki związek, Lady Siggy nie musi, swoją drogą ja też bym się nie ładowała w związek z mężczyzną z problemami psychicznymi i bez pracy. Nikt z nas za Ciebie Twojego życia nie przeżyje...

Mam wrażenie, że na tym forum od dawna normą jest chamski ton jaki reprezentuje między innymi santapietruszka

Strach tu pisać innym tonem. Najlepiej od razu w złośliwe tony iść bo cię zjedzą. Czyżby życie zbyt frustrujące santapietruszka?

Partner z problemami natury psychicznej i bez zatrudnienia to przepis na emocjonalną huśtawkę i ciągłą niepewność. Jeśli lubisz związek, w którym nigdy nie wiadoma jak się partner zachowa a do tego mogą dochodzić jego problemy z zatrudnienieniem i konieczność finansowego wspomagania go, to jest to odpowiednia osoba dla Ciebie. Mnie by on nie odpowiadał.

To zależy jak się widzisz ogólnie w związku. Czy odpowiada Ci rola "pociągowej" w związku, tej mocniejszej, czy też to Ty chciałabyś być tą "ciągniętą", słabszą, czuć w partnerze oparcie ? Takie całkowite zbalansowanie w związku zdarza się bardzo rzadko i chyba daje pozytywne efekty jeśli obie strony są silne, stabilne i mające poczucie swojej wartości. Jeśli więc nie odnajdujesz się w roli "pociągowej" to niestety ten związek na dłuższą metę nie wypali. Mimo całego współczucia dla tego faceta. Po prostu wyczerpią Ci się "baterie", a nie będziesz miała je czym "naładować". Możecie być fajnymi przyjaciółmi, rozumiejącymi się, z dużym poczuciem empatii, ale związek i wspólne życie to jednak co innego.

Hm, najlepiej odnalazłabym się w związku partnerskim. Choć jeśli mężczyzna chciałby realizować się bardziej w domu - tworzyć ognisko domowe, sprzątać, opiekować się psem ewentualnie przyszłym dzieckiem a w weekendy pracować dorywczo to widzę w tym sens.

Zwłaszcza, że ten mężczyzna ma wiele zalet. O wiele więcej niż moi ex, którzy owszem, zarabiali ale by mi pomóc w czymś? No niestety nie.

No właśnie tylko, że tutaj raczej związku partnerskiego nie będzie. On ma problemy ze sobą i Ty masz problemy ze sobą. A co jeśli czas w którym macie oboje kryzys nałoży się na siebie ? Kto w kim wtedy będzie czuł oparcie ? Kto to pociągnie ? Dodatkowo problemy partnera staną się jakby kolejną pożywką dla problemów własnych, czyli coś w stylu "jestem beznadziejna, bo nie potrafię mu pomóc, bo on jest nieszczęśliwy itp."

No jasne, że ze Twój wybór.
Ale popatrz, że po Twoim opisie wszystkim tutaj wyje syrena alarmowa z napisem "nie". A Ty konsekwentnie rozważasz związek.
Z facetem, który ma problemy psychiczne będzie masa problemów na każdyn etapie związku.
Bierzesz kogo popadnie? Kto tylko wykaże zainteresowanie? W internecie są nornalni ale trzeba się do nich dokopać.

Nie, nie weszłabym w taki związek. Uważam, że włażenie w takie bagno, to najlepszy sposób na toksykę.

Przez ten okres jaki go znasz, nie byłaś świadkiem żadnych odpałów, ale a) pewnie bierze leki (a nie masz gwarancji, że ich nie odstawi), b) pokazuje się z jak najlepszej strony. Borderline to bardzo poważne zaburzenie, które nie tylko utrudnia pracę zawodową, lecz również tworzy bardzo napiętą i niestabilną sytuację domową. Chcesz mieć jazdy i histerie codziennie? Naprawdę?

Gdybym sama była zdrowa i zależałoby mi na chorym parterze, oraz wiedziałabym, że podołam, to tak, weszłabym w taki związek.

Sama mam stwierdzone zaburzenia osobowości, więc nie weszłabym w związek z osobą chorą. Zbyt duże ryzyko.
Tobie poradziłabym najpierw wyjść z depresji. To nie jest dobry moment na zawieranie bliższych relacji, nie patrzysz bowiem racjonalnie.

Chcesz być jednego dnia kochaną, by następnego być kopaną? Bo do tego sprowadza się borderline. Gorszy jest tylko narcyzm i psychopatia. Właśnie w takiej gradacji.

Aha.

Do autorki. Spytaj swojego lekarza.

Nikt nie pisze, że osoba chora jest skreślona.

Chodzi o to jednak, że osoba zaburzona jest obarczona już na wstępie dobrobytem inwentarza, którego raczej ciężko zazdrościć. Trzeba rozumieć, że tego typu choroba jest na całe życie- tego nie da się odczarować różdżką. Z tego względu odradzam branie sobie na barki takiego ciężąru jak sama Medulla ma problemy z depresją. To jest już kolejny niezrównowazony mężczyzna o którym pisze, więc mnie zastanawia co ją ciągnie do takich skrajnych przypadków?

EeeTam, ŻADNE z tych zaburzeń nie nadaje się do tworzenia związku: border nie potrafi kreować więzi, bo ma ciągłe ambiwalentne odczucia (skarajna miłość, skarajna nienawiść plus lęk przed bliskością i lęk przed odrzuceniem), narcyz wysysa drugą osobę, bo ma być dla niego tylko adorującym lustrem, psychopata niszczy, bo dla niego drugi człowiek to narzędzie do zaspokajania poczucia władzy i po prostu przedmiot.

Tym niemniej związek z narcyzem czy nawet psychopatą w pewnych okolicznościach może trwać długo. Ba, nawet może być udany - np. inteligentny psychopata potrafi się dobrze maskować nawet i pół wieku, a rodzinie jest z nim OK. Z narcyzem można się nauczyć postępować. Z borderem nie ma takiej opcji.

Zaburzenia osobowości to utrwalone wzorce postępowania, zatem mają podłoże środowiskowe - najczęściej wynikające z wychowania w okresie dziecięcym. W przypadku bordera zauważono jednak zmiany w mózgu, więc powinno to chyba być umieszczone gdzieś na pograniczu zaburzeń i chorób.

Żeby nie było tak, że jemu się pogorszy i zacznie się to odbijać na Tobie i Twojej chorobie - albo odwrotnie.

Przemyśl dobrze, bo im bardziej się zaangażujecie oboje, tym trudniej będzie to później przerwać w razie kłopotów.

PO CO?

Dlaczego najpierw nie poradzisz sobie ze swoją chorobą, a potem zaczniesz szukać normalnego, niezaburzonego faceta?

Facet przynajmniej ma rozpoznane zaburzenie i się do niego przyznaje. Nie kłamie, nie lawiruje, nie kręci..

Mogłabyś spotkać kogoś, kto by ci wcisnął pól tony kitu i byłabys przekonana, że złapałaś bóstwo wcielone za nogi.

A całkiem normalnych ludzi na świecie ponoć nie ma, są tylko niezdiagnozowani

Tym, co ludzi hamuje przed podejmowaniem nowych wyzwań, zmianą to często brak poczucia bezpieczeństwa.

Fajnie, że masz firmę, że masz co robić w życiu, jesteś niezależna.

Jeśli dobrze się czujesz z nim, jeśli daje ci to, czego potrzebujesz, jest dla ciebie czuły, zajmuje się tobą, a tobie dobrze z nim, to czemu nie? Nie musisz się nastawiać, że to ten jedyny,na całe życie. Możesz sobie powiedzieć, że za miesiąc, za pół roku zrobisz sobie bilans zysków i strat emocjonalnych i wtedy powiesz gościowi "do widzenia" jeśli okaże się, że to nie to.

ALE nie wchodziłabym aż tak głęboko, by zapewniać gościowi bezpieczeństwo, by przejmować stery, to nie ta ścieżka.
Jeśli kogoś wyręczasz, to on traci motywację do działania w tym kierunku - jeśli uznasz, że możesz wszystko finansować, to po co miałby pracować nad sobą, przełamywać swoje problemy społeczne, z pracą? Na pewno chcesz mu matkować? czy może szukasz faceta-partnera?

Osoba z depresją, która wchodzi w relację z borderem zazwyczaj kończy na sznurze. Kiedyś byłem z pewną borderką w relacji. I nie miałem wtedy depresji. Depresja przyszła potem. Obawiam się, że jesteś już pod jego kontrolą skoro rozważasz pozostanie. Jeśli ktoś mówi, że jest borderline to trzeba uciekać jak najdalej od takiej osoby. Jest to najgorsze schorzenie. Znacznie gorsze od psychopatii. Osoby z tym zaburzeniem są niczym czarna dziura, która wszystko niszczy. To już chyba lepiej mieć doczynienia z psychopatą czy narcyzem. Jak się człowiek takiemu psychopacie nie narazi to co najwyżej zagra z nim w te jego gierki. A border to co innego. Najpierw owicie ciebie wokół palca, uzależni tak, że nie będziesz widzieć świata poza nim aż w końcu zaatakuje. To dziwne bo bordeline to raczej zaburzenie typowo kobiece. Najczęściej kobiety na to chorują a mężczyźni są psychopatami. Widocznie on jest wyjątkiem.

Kobiety bordeline są fenomenalne w łóżku a potem jest już przechlapane. Pół biedy gdyby był tylko leniem czy niezaradny. Wtedy można byłoby nad nim popracować i zmotywować. Jakoś pomóc. Ale takie schorzenie....

Dopóki nie wyleczysz tej depresji to zawsze będziesz przyciągać do siebie podobnych ludzi z problemami. A co najgorsze będą oni wampirami.

Ale ja nie piszę o uciekaniu od życia tylko unikaniu takich pułapek jakimi są ludzie z borderline itp. Ludzie z depresją są bardzo wyczuleni i wrażliwi na tak ciężkie bodźce jak życie z borderline. Przecież można poznać kogoś normalnego zdrowego ze stabilnym zatrudnieniem. Oczywiście to jej życie i jej wybory. Sama zdecyduje. Niech nie straci czujności.

Cóż, rozpadło się.

Często wpadałam w złość z powodu jego nieporadności życiowej. Przez ostatni miesiąc udawało mu się znaleźć dorywcze prace. Niestety gdy przyjeźdzal do mnie to nadal bez pieniędzy. Właściwie przez 3 miesiące naszego związku nie wydał na mnie złotówki. No raz skromne kwiatki, po czym później wpędził mnie w poczucie winy twierdząc, że nie miał co jeść przez dwa dni.

Oszukiwałam siebie, że poradzę sobie z jego niezaradnością. Przyznaję, że często się złościłam. Obiecywałam, że to zmienię, robiłam postępy. Ale jak kolejny raz przyjechał na tydzień bez kasy, wygarnęłam mu, że nie powiedział mi przed przyjazdem, że znów nie ma pieniędzy (mimo kilku prac dorywczych).
Niedawno przyjęli go do pracy na stałe (zaczyna 12-ego), z bardzo dobrą pensją. Niestety już nie doczekam tego bo zerwał ze mną ze względu na moje wybuchy. Mówił po 5 razy dziennie,, że mnie kocha. Na końcu stwierdził, że łączył nas tylko zajebisty seks.

O i tak...

Na jego kasie mi nie zależało, mam swoją. Zależało mi na tym by był niezależny i nie chciał mojej.

A wybuchy - moja wina. Zdaję sobie sprawę, że jestem odpowiedzialna za rozpad związku.

"No  nie wiem.. co innego szukanie cierpliwe dobrej pracy, a co innego obciążanie dziewczyny wyrzutami sumienia za kwiatki." - Otóż to!

Muszę popracować nad sobą na terapii. Moim problemem jest to, że na początku nieświadomie udaję super tolerancyjną, słodką i delikatną a tak na prawdę dużo we mnie męskiego pierwiastka i temperamentne ze mnie osoba. Potrzebuję silnego faceta a wybieram takich dość słabych, pogubionych i udaję przed sobą, że będzie ok.

A nad wybuchami muszę zdecydowanie popracować. Powinnam umieć zawsze spokojnymi słowami i tonem mówić co mi przeszkadza, rani itp. U mnie w domu wybuchy były na porządku dziennym, w takim klimacie się wychowywałam i ciężko mi to zmienić.