Jak żyć po zdradzie ? - Netkobiety.pl

Bardzo ci współczuję, jesteś z nim nadal?

Oczywiście, że jestem. Bardzo szczegółowo wszystko opisałam ale nie wiem dlaczego jest tylko mała część tej wiadomości.
A więc jesteśmy małżeństwem od 13 lat a 15 lat razem. W grudniu dowiedziałam się o zdradzie przez przypadek. Byliśmy dobrym małżeństwem, wspólne podróże to nasza pasja no i salsa. On był cudownym ojcem bo mężem, dbał o o nas o dom. W październiku poznał tą kobietę kiedy zaczął jeździć na szkolenia. Zdrada rozwaliła moje życie na kawałki. Postanowiliśmy pójść na terapię. Mojemu mężowi terapia bardzo pomogła, dużo rzeczy mu uświadomiła, zmienia się chce wszystko naprawić i walczy o nas. Problem jest w tym, że to ja nie potrafię się z tym pogodzić. Im więcej czasu mija tym mam większą ochotę odejść. Nie ma dnia żebym nie miała ich przed oczami, w necie ciągle próbuję wyszukiwać informacje na temat tej kobiety, do tego dochodzą jeszcze sny. Kocham go bardzo ale nie potrafię się z tym pogodzić

Dlaczego oczywiście?

Nikt nie ma obowiązku wybaczyć zdrady. Każdy kto bierze się za "zdradzanie" powinien wiedzieć, że konsekwencje tego kroku mogą być różne. Wciąż słyszę o tym, że nalezy wybaczyć, pozwolić zagoić się ranie, dać drugą szansę... Tylko ja myslę, że czasem się da, a czasem nie...

Bywa, że po prostu zdrada ujawniła braki w związku, których się nie da nadrobić, naprawić czy zrekonstruować. Coś się wypaliło, coś umarło i żadna terapia tego nie zmieni. W zdradzonym powstały zmiany które z czasem po prostu zniszczą to, co jeszcze nie zostało zniszczone przez samą zdradę. Mowię tu o katastrofie zaufania, wiary i zwykłego poczucia bezpieczeństwa w związku. Tego nie da się przywrócić na żądanie. Jeśli małżeństwo ma mieć stabilne podstawy, to bez ufności, pewności i spokoju niczego nie da się dalej ciagnąć.

Daj sobie nieco czasu na odpowiedź, czy przyjmiesz przeprosiny męża... Teraz niczego nie deklaruj i nie obiecuj, wszystko jest jeszcze za świeże. To, że mąż oprzytomniał i chce naprawy związku, to bardzo szlachetne. Jednak może nie wystarczyć i powinnaś to jasno zakomunikować, aby potem nie mial do ciebie pretensji.  Za jakiś czas odpowiesz  i jemu i sobie, czy jego starania wystarczyły.

To poważny temat.Wiąze się z szeregiem następstw.Poruszę tu kwestię kobiecego stanowiska.Jeśli w przypływie miłości kobieta decyduje się przyjąć ponownie na "swoje łono" faceta.Musi w tym momencie wziąść odpowiedzialność "jakby z góry", ponieważ puszczenie w niepamięć tego czynu.Wymaga od niej istnej walki i ciągłego "szarpania się ze swoimi myślami"Musi dostrzegać na nowo w swoim mężczyznie tego właściwego....To jest bardzo trudne, ponieważ fundamentem związku jest prawda, a tak prawda przez zdradę została zachwiana.Poczucie gniewu, krzywdy, poczucie zdeptania, żalu, taki przeogromny koktail stoi i trzeba go wypić.Czasem wypicie takiej mieszanki może wywołać torsje i w konsekwencji ...całkowite odsunięcie .A czasem pozostaje długo nie strawiony i tkwiąc w środku staje się uczuciem, które wierci przysparzając samych negatywnych reakcji.Widząc szklankę masz wybór wziąść do ręki i zaryzykować i wypić.Czy "drink" zostawić odwrócić się i odejśc.

To jest odpowiedź na posty z wątku stworzonego (i zamkniętego) dzisiaj.

Ależ owo 'puszczenie w niepamięć' jest utopią. Dopóki nie dopadnie amnezja (wszytsko jedno czy będzie ona efektem urazu głowy czy choroby), dopóty pamiętać będzie.

Efektem szarpania się jest coraz mocniejsze zaciskanie sobie pętli na szyi.

Gdy, używając Twych porównań, wypije się ten koktajl i nie strawi się go, to ciążyć będzie zawsze, a efektem będą ciągłe mdłości. Torsje zaś (także w sensie dosłownym) doprowadzają do oczyszczenia organizmu.

Chcąc pozbyć się emocji nie możesz ciągle w nich grzebać - z nimi tak jak z raną po operacji, która nie zabliźni się, gdy pacjent w niej grzebie, a paprać się będzie, gdy wprowadzi się do niej kolejne zarazki. Ty, zamiast pozwolić na zabliźnienie, grzebiesz w niej i nawet oczyszczenie (terapia) nic nie pomogło, bo dalej naruszasz tkankę.

Zanim zrobisz cokolwiek dalej, odpowiedz sobie na pytanie: "Dlaczego nie pozwalam ranie na zabliźnienie się?"

Tak to zabrzmialo, jakby zdradzony był winien temu, że posiada negatywne emocje związane ze zdradą

Napisałam wyżej, ze nie mamy obowiązku wybaczać i tyle.  Nikt nie musi brać na siebie nawet części winy za zdradę partnera.  Można nie wybaczyć i pójśc własną drogą. Wybaczenie może przyjdzie, kiedys po latach... Nic na siłę i nic z obowiązku.

Fajne rzeczy piszesz; Dzięki zdradzie związki są udane:) Może trzeba kogoś zabić, żeby zdać sob ie sprawę z wartości zycia ludzkiego. Nic tylko próbować

Dzisiaj, natomiast stwierdził, że gdyby seks wcześniej wyglądał tak jak teraz to nie doszło by do zdrady. A gdzie w tym wszystkim jest uczucie ? miłość ?

Dokładnie czasami mam takie myśli, żeby zrobić mu dokładnie tak samo, jednakże ja tak nie potrafię

Podpisuję się pod słowami Szarego - Twój mąż po pierwsze winą za swoje świadomie podejmowane decyzje zaczyna obciążać Ciebie, w ten sposób odsuwając od siebie uwagę (jakież to schematyczne!), a po drugie wyraźnie bagatelizuje to, co się stało. To niestety nie rokuje dobrze.

Napisałaś, że o zdradzie dowiedziałaś się przypadkiem, jeśli do tego dodać powyższą wypowiedź, to dla mnie znaczy tyle, że mąż 'cudownie' udawał chcąc uśpić Twoją czujność, co mu się zresztą wyraźnie udało, albo też żyłaś w jakimś wyidealizowanym świecie, choć tak naprawdę wcale nie było kolorowo. Innej opcji po prostu nie widzę.
Czy mąż choć próbował sygnalizować, że czegoś mu w Waszym związku brakuje?

Dla mnie to oczywista oczywistość, przy czym uważam, że nawet nie domaga się, ale rozmawia, sygnalizuje, szuka rozwiązań. Zdrada to destrukcyjna droga na skróty.

Usiłuję tylko dojść do tego, jak to możliwe, że to małżeństwo było, zdaniem Autorki, tak 'idealne', a jednak mąż miał romans. W idealnym małżeństwie romanse się nie zdarzają. I absolutnie nie chodzi o to, aby obwiniać Ewcię, ale żeby jej uświadomić, że być może on nawet nie próbował robić cokolwiek, aby mieć taki seks, jak ma teraz, a mimo to zupełnie mu to nie przeszkadza, by dziś twierdzić, że to właśnie w tej materii coś było nie tak. Mało tego, w czasie przed i kiedy zdradzał, to tak doskonale zamydlił jej oczy, grając rolę wspaniałego męża, że Autorka niczego nie zauważyła.

Jest też druga strona medalu - właśnie to zdanie o seksie budzi moje podejrzenia, że teraz usiłujesz, Ewciu, nieomal desperacko męża przy sobie zatrzymać. Może się mylę, tym niemniej z Twoich postów przebija obraz osoby głęboko skrzywdzonej (jest to dla mnie zrozumiałe), a jednocześnie chyba w Waszym związku zaczynają się odwracać role. Przecież to nie Ty masz teraz o niego zabiegać, ale to on ma udowodnić, że jesteś ważna, że zasługuje na swoją szansę, to on ma zrobić wszystko, aby na powrót zdobyć Twoje zaufanie, przywrócić spokój i poczucie bezpieczeństwa. Jeśli tak się nie dzieje, to osobiście twierdzę, że chęć naprawy tego, co zdeptał, jest nieszczera, a jedynie podszyta strachem, może wygodą, niechęcią do dokonywania w swoim życiu zmian.

Jestem 6 miesiecy po zdradzie.Nie radze sobie Mąż ukrywal romans i z dnia nadzien oznajmil mi ze mnie nie kocha mamy trojke dzieci szok byl nie do zniesienia.Odszwdl po miesiacu wrocil kiedy siedzialam z dziecmi na walizkach   dwa dni przed nasza wyprowacka.Co przezylam w ten miesiac to byl koszmar dzieci po psychologach szpital schudlam 8kg w tydzien rodzina mnie pilniwala.Co najgorsze to w dzien kiedy odszedl nie mial odwagi mi tego powiedziec oznajmil to corce " Mam inna kobiete i jade do niej jeszcze pokazal jej zdjecie" Bylam w ten dzien w pracy wrocilam a tu zaplakana corka mi oznajmia Tata ma kochanke Swiat nam sie zawalil do ostatniej godziny maskowal sie jako Dobry maz i ojciec.Kochalam i kocham postanowilam wybaczyc ale nie wiem czy mam wybaczone nie umiem z tym zyc i jest coraz gorzej prosze pomozcie napiszcie cos.Ciagle nawrac i zastanawiam sie czym to sie skonczy

Nigdzie, nie napisałam, że było idealne tylko dobre. Ideałów raczej nie ma.

Co do seksu to owszem dawał wcześniej sygnały, że chce by on był inny. Mówił mi o tym, że seks jest dla niego ważny. Ja natomiast nie umiałam się przełamać. Moja blokada wynikała że wstydu przed nim, ponieważ nie raz usłyszałam, że jestem gruba i powinnam o siebie zadbać.

I owszem na początku całej sytuacji próbowałam desperacko męża zatrzymać. Seks był taki jakiego zawsze chciał, gotowałam dla niego coś nowego, piekłam ciasta stawałam na głowie żeby zrobić mu przyjemność. Jednakże na terapii uświadomiłam sobie, że nie tak ma to wyglądać, że to on powinien walczyć a nie ja. Dzisiaj jestem taką kobietą jaką byłam wcześniej, jedynie w kwestii seksu nie wróciłam do starych nawyków, ponieważ teraz również jest mi dobrze a nawet bardzo dobrze.
Teraz on walczy i się stara, wie , że rozważam odejście i rozwód ale zaznaczył, że będzie o mnie walczył i nie pozwoli mi odejść bo mnie kocha. Powiedział mi, że czasem żeby zrozumieć jak bardzo jest to w życiu ważne to trzeba to stracić. On stracił mnie i zrozumiał, że  bardzo mnie kocha i gdyby mógł to cofnął by czas.

Dodam jeszcze, że jedno mnie zaskoczyło. Ponieważ czepiał się wcześniej mojego wyglądu a znalazł kobietę starszą od siebie, naprawdę brzydką. Ona wyglądała jakby była co najmniej 10/15 lat od niego starsza.
Przy niej czuję się naprawdę atrakcyjną kobietą, dlatego tym bardziej nie potrafię go zrozumieć.

Współczuję, autorko.
Twój mąż zrobić coś poniżej krytyki: winę przerzucił na Ciebie, bo seks był dla niego nie do końca taki, jak chciał. I zamiast usiąść i z Tobą o tym spokojnie i wyczerpująco porozmawiać: poszedł po najmniejszej linii oporu; znalazł sobie inną. Do seksu.

Moim zdaniem: ta zdrada jest poniżej jakiejkolwiek krytyki i do niczego się nie zmuszaj. Jeśli czujesz się na siłach-  wybacz mi i żyjcie jak do tej pory. W końcu lubisz przy nim być.

Gdy z nim nie zostaniesz, kogo dopadną większe konsekwencje? Ciebie czy Twego męża?

Jak rozumiem chętnie zostałabyś z nim, gdyby z tyłu głowy nie tłukła się myśl "zdradzony musi ponieść konsekwencje". To zwykle problem tych, którzy tworzą swą opinię/decyzję na bazie różnych "powinno się, trzeba, musi".

Wpadłaś w jakąś manię. Jeśli chcesz kontynuować związek to kobieto ogarnij się, a jeśli nie potrafisz się pogodzić to zakończ ten związek.

Napisałaś:

Uznałam, że zrobiłaś literówkę i zamiast "i" wstawiłaś "bo", co znacząco zmienia wydźwięk tej wypowiedzi.   

Odnoszę wrażenie, że samą siebie usiłujesz przekonywać, że sporo w tym wszystkim Twojej własnej winy. I niby w szczęśliwych małżeństwach zdrady się nie zdarzają, ale pamiętajmy, że on miał wybór, a swoją decyzję podjął świadomie.
Twierdzisz też, że mąż mówił, że seks jest dla niego ważny, ale chyba jednak nie było w tym wszystkim jakiejś wyraźnej próby rozwiązania zaistniałego problemu, skoro Ty nie zauważyłaś, że dzieje się coś, co może mieć takie następstwa. Moim zdaniem to był klasyczny romans, a nie akt desperacji, wynikający z poczucia bezsilności. Oczywiście teraz potrzebne jest jakieś usprawiedliwienie, a z drugiej strony przypuszczalnie jesteś właśnie karmiona dokładnie tym, co z góry wiadomo, że chciałabyś usłyszeć - to jeśli chodzi o te wszystkie "nie pozwoli mi odejść, bo mnie kocha" czy "czasem żeby zrozumieć, jak bardzo coś jest w życiu ważne, to trzeba to stracić". Tylko czy aby na pewno jest to wszystko szczere? Nie twierdzę, że nie, ale warto, abyś znalazła odpowiedź na to pytanie.

Jeśli zaś chodzi o podejmowanie radykalnych decyzji, to jest takie mądre zdanie, które w takich sytuacjach bardzo pomaga: "nie pozwól odejść komuś, jeśli wiesz, że będziesz z zazdrością patrzeć jak układa sobie życie z kimś innym".

Zdanie bardzo mądre, nie znałam tego.
Prawda jest taka, że z nim jest ciężko ale bez niego pewnie będzie jeszcze gorzej

Twoim największym wrogiem... jesteś Ty.
Zdecydujesz się zejść z huśtawki, na której siedzisz?

Ewa, te emocje nie wzięly się znikąd.
Uznanie swojej roli w problemach zwiazku jest bardzo wazne dla zrozumienia sytuacji, to kamyk na drodze do wybaczenia.
Tą lekcję odrobilas.
Ale jest jeszcze zlosc, ktorą szybciutko zamiotlas pod dywan, a ona i tak wylezie...
I to., ze w tym momencie danym nie dalas sobie prawa do wyrazenia tej zlosci i teraz masz..
Mąż wygodny jest bardzo..Sorry, ale dalas mu do ręki broń w postaci Twojego obwiniania się.
I z obawy o zbanowanie nie powiem co powiedzialabym Twojej tesciowej..
Tak więc albo sobie pozwolisz wyrazic tę zlosc albo pękniesz..Może na terapii bezpieczniej.? Mąż tez moze wyrazić zlosć na Ciebie.
I wtedy mozna coś na nowo..dopiero wtedy..
Pytanie niedyskretne: teraz zaczelas pożądać męża czy ze strachu,chęci utrzymania rodziny ten seks?
Jesli tak, to Cię to zdołuje w efekcie..nie warto.

Tak doczytuje to wszystko pomalutku i zbieram do jednego woreczka i wydaje mi się ze jesteś bardzo podatna kobieta . Taka która łatwo można „ ustawić „ według własnych reguł . Cokolwiek by się stało i cokolwiek bym zrobił to i tak Ty uważała byś ze tak musi być i tak będzie najlepiej „ dla nas „ . Nie mówię tutaj o przykładzie tej zdrady bo swoje zdanie już na ten temat wyraziłem ale myśle ze koleś gdyby przyłożył Ci decha przez plecy - czego Ci nie życzę oczywiście - to byś tez stwierdziła ze teraz żyje Ci się dużo lepiej bo skoro On tak twierdzi to tak musi być . Na sile starasz się wbijać do głowy ze przed tym wydarzeniem wszystko było be a teraz jest bajunia . Myśle ze to obawa przed jego strata bardziej Cię przeraża i cokolwiek zrobi zawsze przyłożysz do tego rękę lub zamkniesz oczka bo tak musi być a to nie dobrze . Nie będę Ci mówił co masz robić bo to twoje życie i twój wybor . Mam nadzieje ze jesteś i będziesz szczęśliwa .

a ja ci powiem ze kazdemu moze pojawc sie taki moment slabosci w zyciu , KAZDEMU.Dalabym facetowi druga szanse skoro jest odpowiedzialnym facetem, jesli nie sprobujesz, inna zagarnie dobry material na meza i ulozy sobie z nim zycie

nirvanka taka jestes twarda? czlowiek to nie maszyna, nie robot, nie zycze ci (jesli jestes w zwiazku) zeby pojawil ci sie na drodze facet ktory cie tak zakreci ze nie bedziesz wiedziala jak sie nazywasz, i uwierz mi, jestem osoba twardo stapajaca po ziemi, w glowie mi zadne romanse byly, a i mi sie przytrafilo, zdarzylo, i nie ma to wiekszego znaczenia teraz, mam tylko zal do osoby ktora potrafila mi tak oczy zamydlic!

każdy ma swój rozum i serce. jak się kogoś kocha to się go nie krzywdzi, a zdrada jest wyrządzeniem krzywdy. jak się kogoś zdradza to ma się go w dupie ot i cała filozofia. Niech każdy żyje jak chce mi nic do tego, ale fakt jest jeden jak się kocha to się nie zdradza.

zdrady się nie wybacza, tzn można ale to równia pochyła, jak się wybaczy zdradę to się będzie jeleniem do końca życia, bo jak ktoś zdradził raz daną osobę, to zdradzi i drugi i dziesiąty, aczkolwiek może wejść w nowy związek i tej innej osoby nie zdraadzać.

I nic nie jest usprawiedliwieniem zdrady, za zdradę odpowiada sam zdradzający. jak ma się partnera do dupy to się go zmienia, jak ma sie problem w związku to się go naprawia, a jak się nie da to się rozstaje i potem szuka nowych partnerów. jak się kogoś kocha to i najseksowniejszy facet w mieście może nam fujarą przed oczami majtać, a najładniejsza laska, cipką klaskać, a i tak się nie pójdzie z nimi do wyra, na kawę, nie zacznie się z nimi romansu. Kochanek/ kochanka to to tylko narzędzie "zbrodni", zdradzacz jest zbrodniarzem, a zdradzony ofiarą

Edit:
oczywiście to moje poglądy,do których nikogo nie przekonuję.

jasne,kazdy mysli inaczej.Na moim miejscu, gdyby facet byl odpowiedzialny i zalowalby, sprobowalabym, gdybym byla taka zawzieta , zylabym w wiecznym rozgoryczeniu, zycie nie jest proste, i nie ma sie nigdy gwarancji na NIC, a odpowiedzialnego faceta czy kobiete nie jest znalezc latwo, w przeciwnosci co do sexu czy  przyjemnosci znalezc zawsze mozna

No właśnie Liebe, skąd Ty to bierzesz  te generalizacje? Jedna będzie mieć wieczne rozgoryczenie jak zostanie, inna gdy odejdzie, nie sądź po sobie.
I głupio tak mówić o wieczności gdy pisze się pod wpływem rozżalenia z powodu krótkiego nieudanego romansiku..

"I głupio tak mówić o wieczności gdy pisze się pod wpływem rozżalenia z powodu krótkiego nieudanego romansiku.."
jestem po 13 latach udanego malzenstwa, i wlasnie przez kobiete ktora rozbila to malzenstwo, i po doswiadczeniu jak to nazwalas "krótkiego nieudanego romansiku" stwierdzam ze warto dac szanse, i szczerze mowiac jestem w podobnej sytuacji
i rozpatruje to ze strony zdradzonej jak i przezywajacej romans

bardzo łatwo sobie wszystko szuladkujesz i już coś stwiedzasz, ze warto czy nie warto, a nawet nie doszłaś do świadomości, że inne kobiety  nie rozbiłają Ci  małżeństwa, najwyżej mąż czy oboje częściej.
jak stoją Twoje sprawy w życiu tak stwierdzasz..
I krótki romans z jednym wybacz "bzyknięciem" to nie 4 lata z kimś.. więc znowu coś upraszczasz..
O sorry w sumie doczytałam że to romans po 4 latach- nie wiadomo jak długi, ale poważny, bo się rozstaliście

Kiedyś też tak myślałam a teraz jestem w takiej sytuacji. Ciężko jest bardzo bo w głowie właśnie siedzi myśl, że jak naprawdę się kocha to się nie zdradza. Sama miałam czasami różne propozycje. Kiedyś nawet spotkanie z moją pierwszą wielką miłością z tym, że nigdy do niczego nie doszło bo w głowie był mój mąż

nie kazdy jest taki sam, sa slabsi i silniejsi, maja silniejsza wole albo slabsza, i powiedz komu latwiej zyc?najlepiej skreslic bo sie nie nadaje.
Moim zdaniem zdarzyc sie moze , i wybaczyc mozna.

ja zdecydowałam się zostać tylko dlatego, że byłam w ciąży gdy dowiedziałam się o zdradzie, która ponoć była duzo dużo wcześniej, aczkolwiek, ja już w nic mu nie wierzę. Dziecko nie jest niczemu winne i chce, zeby miał normalny dom, a mąż jest ojcem idealnym. W ciąży to nawet go lubiłam, po porodzie nawet już tego nie było, teraz uczę sie na nowo go lubić, żeby dziecko nie odczuwało między nami negatywnych emocji. jeżeli by mi sie nie udało osiągnąć stworzenia pozytywnej atmosfery w domu to nie byłoby sensu być ze sobą nawet dla dziecka. Tak czy siak, na razie mi idzie całkiem dobrze, jest coraz lepiej, a co do miłości? Kocham go tak samo mocno, jak on mnie...