Jak pogodzić się z samotnością, aby samotnie żyć godnie i mądrze? - Netkobiety.pl

Witam!
Mam 37 lat, jestem nauczycielką, pracuję z dzieciakami. Mieszkam w małym miasteczku z rodzicami. Mam niewiele młodszego brata, który będzie się niedługo żenił. Jestem osobą raczej otwartą, uśmiechniętą, lubianą przez wszystkich. Z wyglądem też nie mam jakiegoś problemu, bo brzydka nie jestem,a ludzie dają mi mniej lat niż mam. Typ takiej miłej dziewczyny z sąsiedztwa.
Jednak wszystko wskazuje na to, że będę na dłuższą metą sama. Jakoś tak wyszło, że nigdy nie wzbudzałam dużego zainteresowania sobą jako kobieta i ciężko było mi kogoś poznać. Chodzi mi oczywiście o bliższą znajomość, związek damsko - męski, nie koleżeński. Nie mam też jakoś okazji, albo się nie składa, żeby spotkać naprawdę właściwą i wartościową osobę do związku. Możliwe, że to też przez pracę, w której dominują kobiety, w kręgu znajomych też nie pojawili się nigdy jacyś fajni - wolni panowie, jak już, to żonaci, albo w związkach.
Z biegiem czasu towarzystwo w pracy i znajomi zaczęli się wykruszać i żyć swoim życiem. Na dziś pozostała mi jedna koleżanka też singielka, ale bardzo angażuje się w życie swojej rodziny, siostrzeńców i bratanków, bo jest to jej sposób na samotność. Ona się pogodziła z samotnością i obrała taką drogę, nigdy się z nikim nie wiązała, twierdzi że tak wybrała. Ja myślę, że nie ma samotności z wyboru, tylko jest wtedy jak nie ma wyboru.
Mnie w życiu zdarzyło się parę nieudanych i dziwnych znajomości.   
Zdarzyło mi się być raz potraktowaną jak fajna koleżanka, a nie potencjalna dziewczyna. Inny chłopak, który mi się podobał, rozmyślił się i wybrał sobie bardziej atrakcyjną wizualnie dziewczynę za żonę. Wtedy byłam jeszcze młoda i miałam w sobie nadzieję. Jak miałam 33 lata poznałam przypadkowo chłopaka, z którym spotykałam się około 1,5 roku, ale on był po wcześniejszym nieudanym związku i podczas trwania naszej znajomości wróciła do niego dawna narzeczona i zeszli się. Przykre to było dla mnie i dziwne doświadczenie, ale przeżyłam. Nie warto było marnować sobie życia z kimś dla kogo nic nie znaczyłam.
Po tych doświadczeniach, stwierdziłam, że nie jest mi pisane życie w parze, zaczęłam sobie obmyślać jak będę żyć, czym się zajmować, poczułam ulgę i stwierdziłam, że lepiej mi się żyje samej, nie chcę niczego na siłę, skupiłam się na pracy z dzieciakami, na pomocy bratu rodzicom i przez chwilę jakoś to było. Ale to jeszcze nie był koniec moich przeżyć!
Jakieś 2 lata temu w pracy pojawił się nowy kolega, z którym najpierw się polubiliśmy, a potem bliżej mnie poznając zaczął zabiegać o moje względy, bardzo się starał,więc się zgodziłam zostać jego dziewczyną.  Wspólne marzenia, sielanka trwały tak do roku, a potem związek zamiast się rozwijać zaczął się rozpadać. Problemem była wspólna praca, kłopoty z jego mamą, która jest zaborcza, no i jego praca dodatkowa, która jest najważniejsza, przynajmniej nie inna kobieta, tylko praca, ale najbardziej zdziwiło mnie to, że on zaczął się oddalać tak stopniowo, nie mówił co robi, coraz mniej  czasu i spotkań, coraz mniej telefonów, aż do tych koniecznych kontaktów. Próbowałam to ratować, ale znowu zrozumiałam, że po prostu nie jestem najważniejsza, jestem na drugim, trzecim planie. Nie mogę też liczyć na niego w każdej chwili. Obecnie żyjemy w zgodzie na stopie koleżeńskiej, widzimy się w pracy i od czasu do czasu, kiedy on nie ma jakiegoś tam kolejnego projektu, papierów, wyjazdów. Oficjalnego zerwania nie było. Nie jest to jednak znajomość rokująca na związek, czy małżeństwo. Znów jestem koleżanką. Nie widzę  przyszłości i dlatego myślę , że raczej będę żyć sama.
Wspólne/czyli nie samotne życie dla mnie, to posiadanie własnej rodziny, dzieci, domu/wspólnoty celów, uczuć z drugą osoba, a lata lecą i człowiek się starzeje, trzeba się z tym pogodzić.
Jakie macie sposoby na pogodzenie się z tym, że jeśli będę samotna to:
a)nie będę mieć dzieci, b) muszę zawsze sobie radzić i liczyć sama na siebie, c) nie będę nikomu potrzebna, przydatna społecznie,d) muszę sobie zabezpieczyć starość itp.
Z plusami takiego życia łatwiej się pogodzić, bo są różne ciekawe sposoby spędzania wolnego czasu na emeryturze.
Teraz też jest mi łatwiej, bo pracuję z dzieciakami, skupiam się na pomocy dla nich, podejmuję różne kursy szkolenia, jeżdżę wypełniam czas, mimo tego, że nie mam wielu znajomych, to staram się nie zamykać, wychodzę z domu do ludzi, chętnie pomagam innym. Nie chciałabym tylko żyć życiem innych ludzi, jak moja koleżanka - bratanków, ale mogę spełniać się jako ciocia. Muszę jednak nauczyć się żyć ze świadomością, że własnej rodziny nie będę mieć i się z tym pogodzić .
Może znacie jakieś sposoby, żeby godnie żyć samotnie, radzić sobie w życiu i nie wchodzić innym w drogę, nie być zgorzkniałym i złośliwym człowiekiem?
Proszę o rady, opinie, wskazówki?
Pozdrawiam.

Piegowata, też tak miałem,  ale tymczasowo. Robiłem ciekawe rzeczy. Dbam o formę, znam kilka języków obcych i mam satysfakcjonujące wykształcenie. Byłem ze trzy razy na tzw. Końcu świata... No i jednak rodziny mi to nie zastąpi. Możliwe, że to biologia mnie męczy poprzez psychikę. Może z czasem się to zmieni.

P.S. Z niewykształconym też można porozmawiać. Nie brakuje ludzi inteligetnych, oczytanych, z zainteresowaniami i życiową mądrością, choć bez tytułów naukowych.

Jak wyjaśnić, o co chodzi z tym koleżeństwem.... A więc ta moja koleżanka jest taka niby ładna i zadbana, ale jednak nijak nie kobieca i seksowna. Nie ma w jej zachowaniu nawet krztyny tego, co mogłoby dać komuś znać, ze chce czegoś więcej. Prawdopodobnie wynika to z jakiejś wrodzonej nieśmiałości. Łatwo rozmawia z ludźmi, ale na takim bardzo neutralnym gruncie, nigdy nie ma w tym krztyny aluzji jak to między kobietą a mężczyzną. Jakiegoś spojrzenia w oczy, delikatnej zachęty. Wydaje mi się, że mężczyźni odbierają to jako komunikat "Jestem miła, ale kompletnie tobą niezainteresowana".

Droga Autorko,

Nie jesteś odosobniona w swojej sytuacji. Jestem facetem i za parę miesięcy stuknie mi 40 i mam identyczny problem. Pomimo wielu prób w życiu nie udało mi się założyć rodziny, co od lat mnie boli, a ostatnio zdecydowanie coraz bardziej. Nie jestem w stanie się z tym pogodzić. W chwilach pesymizmu, które ostatnio u mnie przeważają, ta magiczna 40 wydaje mi się ostatecznym wiekiem, kiedy realnie umierają marzenia o własnej rodzinie. Przerabiałem już chyba wszystko: rozglądanie się wokół (głównie w pracy - to mi tylko przysporzyło małych kłopotów), wiele lata randkowania w internecie, biuro matrymonialne i... nic. Wydaje mi się, że raczej nie powinienem odstraszać ani wyglądem ani zachowaniem. Chyba jakieś fatum nade mną wisi. Nie podoba mi się to, co życie mi zaoferowało w tym zakresie (bo nie było tego zbyt wiele). Nie powiem, że nikt się mną nie interesował, bo ktoś jednak się interesował, tyle że były to panie, które nie interesowały mnie (nawet mnie swatano z paniami zupełnie nie z mojej bajki). No, zawsze jakieś tam wymagania, niekoniecznie kosmiczne miałem.
Ostatnio jestem w kropce i też nie wiem, co robić. Ogólnie jestem zadowolony z życia, ale tego kawałka układanki pod tytułem życie rodzinne nigdy nie udało mi się zdobyć. Chyba się jeszcze nie poddam i powalczę chwilę z wiatrakami, choćby te parę miesięcy. Chociaż coś mało wierzę, że uda mi się szybko spotkać osobę pasującą do mnie. Skończyły mi się pomysły na skuteczne poznanie kogoś.
A jak się nie uda, to nie wiem, co będzie. Zgorzkniały nie jestem, ale ostatnio bije ode mnie smutek, którego nie jestem w stanie ukryć.
Dobrze, że chociaż można się "wypisać" w wątku takim, jak ten.

Droga Summertime,
Wiemy, że tutaj każdy pisać może, ale bardzo proszę, nie oceniaj nas !
Możesz sobie pozwolić na krytykę, jak każdy, ale nie na ocenę naszych osób. To jest nie w porządku, nie znasz szczegółów, wychodzi tu zwykłe niezrozumienie człowieka. W dodatku,Twoja ocena jest błędna przynajmniej co do mnie. Tyle w temacie.
Pozdrawiam.