Matka mnie uderzyła - Netkobiety.pl

To nie jest normą, ale powody takiego zachowania mogą być różne- od frustracji wlasnym, nieudanym życiem po chorobę fizyczną lub psychiczną włącznie.

Oczywiscie najłatwiejszym rozwiazaniem bylaby wyprowadzka, ale jezeli kiedyś się okaże, że zachowanie Twojej matki wywołane jest przez chorobę, może będziesz miał pretensje do samego siebie, że zostawiłeś ją samą sobie.

Czy próbowałeś kiedykolwiek porozmawiać z matką na spokojnie dlaczego tak się zachowuje?

Nie włóczę się. Raz w tym roku zdarzyło się mi przyjść do domu około 23. Moja mama lubi od rana wzniecać awantury. A to jej przeszkadza zapach z kuchni - robię sobie jajecznicę. A to, że wyrzuciłem starą maskotkę otrzymaną kiedyś od kuzyna, której nie chciałem, nie bawiłem się i za nią nie przepadałem.

normą??? Chyba patologią. W normalnych rodzinach nie ma miejsca na takie rzeczy.
Od kiedy zachowuje się tak Twoja matka? Takie nieuzasadnione, wulgarne i niekontrolowane ataki wścieklości to może być objaw postępującej choroby psychicznej. Albo rozwijającego się guza mózgu.

Masz jakąs rodzinę? Dziadków? Albo mama ma rodzeństwo? Do kogo mógłbyś się ewentualnie zwrócić o pomoc w tej trudnej sprawie?

ale, że co niekoniecznie? Chcesz powiedzieć, że jak czujesz się bezradna z powodu jakichs problemów, to mowisz to dziecka per ty kur*o j*bana? i okładasz je pięsciami? No bez jaj. Wiesz, tak się tlumaczą wszyscy ci, co np. biją żonę, bo zupa była za słona. Też sobie nie radzą z rzeczywistością...  Ale nie znajdują zrozumienia, biedactwa. I slusznie. Nic nie powinno tlumaczyć przemocy.

Chlopak zawsze będzie jej dzieckiem. Mowisz, aby pomogl matce. A kto jemu ma pomóc?
Najlepiej dla dzieci jest, jak się odetną od toksycznych rodziców. Nie jest ich obowiązkiem brać sobie na barki ich problemy życiowe.

Ona się na nim wyżywa i niszczy go psychicznie, o jakim pomaganiu jej mówisz

Jak tak dalej pójdzie to autor sam zachoruje (depresja, nerwica, lęki).

Jak jej odpowiada to nakręca się jeszcze bardziej, ponieważ czuje że na niego działa. Jak nie będzie jej odpowiadać to nie będzie się nakręcać.
Jeśli słyszy spier**** to powinien powiedzieć "nie będę tak rozmawiał" i koniec rozmowy, bez mrugnięcia okiem i nie pokazywać że go to rusza.
Najważniejsze jest to aby słowa drugiej osoby nie były w stanie zmącić naszego wewnętrznego spokoju.

Ja bym pewnie na twoim miejscu nie wytrzymał i własnoręcznie przywołał ją do porządku.
Problem w tym że w tym kraju jest przyzwolenie na przemoc fizyczną nad mężczyznami więc raczej żadnej pomocy nie uzyskasz, nawet jakbyś nagrał jej ataki to sądy i tak staną po stronie kobiety więc nie pozostaje chyba nic innego jak odłożyć trochę kasy i wyjechać gdzieś za granicę.
U nas wynajem mieszkania kosztuje zbyt dużo a za granicą kultura najmu jest inna i też będziesz mieć szansę na odłożenie kasy na swój kąt, w każdym razie wiej czym prędzej od tej wariatki bo jeszcze cię zabije kiedyś w amoku a potem z płaczem do tv że się broniła, także działaj.

każdy sam jest odpowiedzialny za swoje emocje i jeśli sobie z nimi nie radzi to nie jest powod, aby wyladowywal się na innych. Na tej samej zasadzie inni znęcają się nad dziećmi, bo sobie nie radzą - biją, po płacze, a ich to drażni, biją, bo jest niegrzeczne i ich to denerwuje itd. Byloby dobrze, gdyby autor wyprowadził się od takiej toksycznej matki. Ale nie z powodu tego, że ją drażnią okruchy na stole. Mnie też drażnią i z tego powodu nie wyzywam ani nie biję dzieci ani męża Gdybym to robila to oznaczaloby, że powinnam się zacząć leczyć a nie oni wyprowadzać...
Mialam kiedyś koleżankę, ktora miala matkę niezrownowazoną psychicznie i ktora zachowywala się podobnie jak matka autora.

Autor może wynająć pokój z kimś albo pomieszkać u rodziny czy znajomego, zawsze jest wyjście, byle chcieć.  Nie wiemy czy w ogóle autor dysponuje jakimiś pieniędzmi, wiadomo tylko, że jest studentem.

Tyle że wynajmując pokoik ciężko będzie mu cokolwiek odłożyć aby się później rozwijać.
Moim zdaniem powinien odłożyć trochę grosza, zawiesić studia i uciekać za granicę gdzie będzie mieć jakiekolwiek perspektywy.

Z tego opisu jaki dał autor to on raczej się broni i widocznie nie zbyt skutecznie skoro "matka" ciągle zaczyna kolejne awantury więc musi czuć się pewnie i niezagrożona.
Odpuścić bym kategorycznie odradzał bo ten typ osoby tylko na to czeka aż druga odpuści, będzie mieć tylko satysfakcje ze znęcania się.

Ciekawi mnie czy autor ma szanse u kogoś pomieszkać przez jakiś czas aby odłożyć trochę pieniędzy, jeśli tak to czym prędzej powinien uciekać bo jeszcze przyjdzie taki dzień że "matce" znów coś strzeli do pustego łba i chwyci za nóż i tragedia będzie gotowa.

Ale broni się też agresją. Daje się prowokować, a tutaj sukcesem byłoby właśnie nie pozwolenie na to, żeby go matka sprowokowała. Ona go prowokuje, a przez to oboje się nakręcają i dochodzi do rękoczynów, do których dojść nie powinno.

Każdy ma swój kres wytrzymałości i wierz mi że gdyby ktoś bez przerwy cię wyzywał od najgorszych to też byś nie wytrzymała.
Poza tym nie uważam że zignorowanie to będzie sukces ponieważ da się wówczas przyzwolenie na to aby "matka" dalej zachowywała się jak do tej pory, tylko zdecydowane działanie może pomóc.

Gdyby od rana do wieczora wyzywano mnie od kure....i za słowami szły by pięści w moją stronę to tak.
Też bym chciał aby dajmy na to policja mogła coś zrobić i dać nauczkę takiej kobiecie ale nawet z dowodami podanymi na tacy pewnie by nic nie zrobili.

Miałem kiedyś podobną sytuację do autora z tym że prowokatorem była moja ciotka dlatego wiem co mówię.

ale jej syn jest w gorszej sytuacji, bo jest przez nią atakowany. I psychicznie i fizycznie. To jest przemoc, którą serwuje mu własna matka. Czasem znosi sie biernie taką przemoc, będąc bezwolną ofiarą a czasem próbuje się bronić tak, jak się umie.

Moja koleżanka niewiele mogła zrobić, bo miała wtedy 12 lat i to pewnie była dla niej norma, do ktorej przywykła. Kiedyś będąc u niej, bylam świadkiem, jak matka wpadla w amok, wyzywala ją od kurew, probowala wejść do pokoju, w koncu jej się udalo, zaczęla zrywać jej wszystkie plakaty ze ścian, zrzucać rzeczy na podlogę... Koleżanka wypchnęla matke w koncu z pokoju mówiąc spier... stąd szmato. Mnie też się dostalo od matki parę bluzgów. Innym razem była zupełnie normalna.
Jednak koleżanka, wychowywana przez taką labilną emocjonalnie matkę, nie miala normalnego dzieciństwa przez co byc może nie radzila sobie z wlasnymi problemami. Zadawala się z nieciekawym towarzystwem a wieku 15 lat urodzila dziecko. Szkoda, bo ojca miala normalnego, na poziomie, niestety, odchodząc od jej matki, zostawil ją z nią i to chyba był błąd. Potem co prawda nigdy jej nie olewal, w sensie, że regularnie się z nią widywal i oprocz alimentow, dawal je kase i spelnial jej rozne zachcianki.  Może czul się winny i w ten sposób rekompensował jej to, że ją zostawił. Miał juz wtedy swoją drugą rodzinę i być może nie mogl jej wziąć do siebie. Nie wiem, gdybam.

uciekać z wlasnego domu to ostateczność, ale czasem nie ma wyjścia. Szkoda, że w naszej rzeczywistości na ogol to zawsze ofiara musi uciekać od toksyka.
Ja też odeszlam z domu, jeszcze przed osiagnieciem pełnoletnosci. Po prostu wolalam byc wszędzie, byle nie z matką pod jednym dachem. Wszędzie czulam się psychicznie lepiej niż we własnym domu. Sama się czasem dziwię, że wyszlam na prostą

dobra, sypanie przykladami i użalanie się nad sobą nic nie da. Bo zaraz cofniesz się do przedszkola wynajdując przykre rzeczy. Masz matkę jaką masz. Nie Ty jeden. W tej sytuacji pozostaje Ci jak najszybciej się usamodzielnić i opuścić rodzinne progi. No chyba, że odpowiada Ci taka codzienność - poniewieranie, bluzgi i szarpanie się z mamuśką, ktora wpada w furię z powodu okruszkow na stole...

Ja tu widzę coś innego.
To Autor pierwszy podnosi w kłótni rękę na matkę.

Ona sobie gada, a Autor zamiast wyjść to ją chwyta, podchodzi, potrząsa.

Chodzi o to, że jak miałem 12 lat, dostałem niewygodne biurko i fotel. Teraz, jak zarobię mogę sobie kupić nowe meble. Jednak, co wydaje mi się, że obowiązkiem rodzica jest zadbanie o zdrowie swojej pociechy. A kupno pierwszego lepszego biurka, bo komuś podoba się wizualnie, mimo że osobie która miała z niego korzystać od początku nie leżało, nie było przemyślane.

Nie mam kontaktu z rodziną. Ojciec, nas oszukał i zdradził wiele lat temu. Z jego rodziną nie mam żadnego kontaktu. A od strony matki to kiedyś z 10 lat temu widywaliśmy się raz na jakiś czas, ale po śmierci babci, przestaliśmy się spotykać. Moja mama nie przepadała za przyjmowaniem gośćmi, ani przychodzeniem do kogoś.

Ciągle mi dokucza z powodu braku zainteresowań. Twierdzi, że jestem lewak i jestem pusty, bo myślę wyłącznie o kobietach. Ale to chyba normalne, że pragnę dziewczynę na stałe do związku?

Kiedyś, gdy się z taką jedną spotykałem i raz przyprowadziłem do domu, by poznała mamę, miałem nieciekawą sytuację. Mama krzyczała, że "nie chcę tej k...y tutaj więcej widzieć. Nie przyprowadzaj jej tutaj. A jaki ma śmiech, jak hiena".

Moi koledzy z podstawówki mówili że się mojej mamy bali.

W sumie w podstawówce w klasie 1-3 często czekałem na mamę na dyżurce. Po lekcjach przychodziłem na świetlicę, która była czynna do 17. A mama miała na 8 do 16. Jednak często przedłużała pracę do 17 i zanim po mnie przyjechała było po 18.

Nie miałem problemów z nauką, wiedza wchodziła mi lekko, jednak nie zawsze miałem 4 i 5. Bywało i tak, że na lekcjach pojawiałem się nieprzygotowany.
W gimnazjum miałem problemy ze snem. Bo mama głośno oglądała telewizję po 22. Moje prośby na nic się zdawały. Odpowiadała, że nie pozwoli się styranizować i nie będzie wyłączała ani ściszała z mojego powodu. I tak zasypiałem za późno by obudzić się wypoczęty.
Kiedyś nie było takich awantur, ale kiedy miałem zbyt słabe oceny straszyła mnie pasem i nie raz mi przylała.

W szkole średniej zabraniała mi spotykania się z dziewczynami. Zadawała pytania typu, po co chcesz się z nią spotkać, co ci to da itp.
Zabraniała mi po południu wychodzić na miasto. Jak mówiła, woli jak siedzę w domu.

Wcześniej też różne kłótnie miały miejsce, jednak nie było jak teraz. W ciągu dwóch lat pogorszyło się.

A oczywiście poza kobietami posiadam różne zainteresowania. Jednak mama traktuje je z przymrużeniem oka.

Co miałaś na myśli pisząc to:

"W końcu doprowadzi to do jakiegoś nieszczęscia, o zupełnym skrzywieniu twojego charakteru, rzutującego  w przyszlości  na twoje kontakty z kobietami, nawet nie chce mi się wspominać."

Nic poza tym, co napisałam. Nie wyobrażam sobie, żeby zdrowy, normalny młody człowiek mógł prowadzić ze swoją matką otwartą wojnę domową, w której dochodzi do rękoczynów. Dobrze się z tym czujesz?   Każdy problem, w którym nie będziesz mógł dojśc do kompromisu, obojętnie z jakiego powodu, bedziesz w podobny sposób załatwiał? Już szukasz usprawiedliwień i wytłumaczeń, to prosta droga do tego, abyś sam został przemocowcem i oprawcą. To tylko tyle w tym temacie.

No to jej nie dotykaj więcej. Jak krzyczy to wyjdź i wróć później.

Obawiam się, że te wszystkie odpowiedzi na nic. Podjęcie decyzji wymaga wysiłku, a najlepiej zachowywać właśnie tak i użalać i wygodnie żyć. Może byś tak wyszedł ze swojej strefy komfortu?

Hehe, brzmi jak softowy opis mojej rodzicielki
No to już ci mówię o co biega: ona jest chora psychicznie, to może być lekka postać schizofrenii, latami nieleczona depresja, nerwica, bóg wie co jeszcze. To nie jest normalne.
A czemu się nakręca jak jej odkrzykujesz, kiedy widzi Twój gniew? Bo na tym polega wciągnięcie cię do współodpowiedzialności za całą sytuację, które ma wywołać u Ciebie poczucie wstydu i zminimalizować ryzyko, że się poskarżysz komuś z zewnątrz(kiedy byłeś młodszy i chodziłeś do szkoły, przedszkola, ta strategia była kluczowa żeby utrzymać cały ten je** cyrk w kupie) i będzie musiała ponieść konsekwencje znęcania się psychicznego nad tobą.
Ty się unosisz, krzyczysz, więc to już nie jest ona kat ty ofiara, a na chwilę zamieniacie się rolami: teraz ty jesteś agresorem, a ona jest pokrzywdzona, więc w jej czerepie wszystko się sumuje: jak Kuba bogu taki i bóg kubie, więc ona jest czysta, bo ty jesteś wyrodnym dzieckiem, agresywnym i takie tam.

Jak to rozwiązać? Jak jej pomóc? Nie da się. Ona jest dorosłą kobietą, sama się o siebie troszczy. Ty musisz troszczyć się o siebei: studia, dziewczyna, pierwsza praca, jakieś mieszkanie, potem dzieciaki. Ona to już melodia przeszłości. Jak zwróci się do ciebie o radę,pomoc spoko, ale nic na siłę, to nie jest twój obowiązek(ona złamała normę relacji dziecko-rodzic tym samym uwolniła cię od swojej matczynej troski, ale i dziecięcych obowiązków).

Co możesz zrobić dla siebie? Wyprowadź się. Korepetycje, praca w wakacje, stypendium na uczelni, pomieszkiwanie u dziewczyny, wynajęcie pokoju/mieszkania na spółkę z kumplami. Wszędzie dobrze byle nie z nią. Wyjazd zagranicę na truskawki/chmiel/ pożyczka kasy od co lepiej ustawionych krewnych/przyjaciół.
Pójdź sobie też do psychologa. KONIECZNIE(za darmoszkę możesz na NFZ się zapisać. Idz. To ważne). on cię nauczy jak budować w sobie poczucie bezpieczeństwa, szacunku do siebie, swoich wyborów, okazywać troskę, radość, wdzięczność innym ludziom, jak nie lękać się obcych i bycia przez nich ocenianym. Te skille musisz zdobyć. Nie musisz mieć grubej skóry, próbować się do niej dostosowywać na siłę, udawać że to normalne, być jej terapeutą i starać się ją zrozumieć i pomóc, traktować tego jak "szkołę życia", bo szef w pracy też może krzyknąć. Nie może, nie krzyknie(w dobrej i solidnej, stałej pracy dla łebskich gości po studiach. na magazynie w biedrze to może być różnie). Na mnie na uczelni, ani stażu nikt nigdy nie krzyczał, żaden z moich chłopaków również a im dalej w las tym mniej tych pokrzykiwań wbrew temu co mówi MisteriPe... NIE TĘDY DROGA SORKI. To nie jest normalne więc się nie naginaj do nienormalności(chyba że sam chcesz być nienormalny, ale nie polecam.).

Co się z ową koleżanką stało?

Ciekawe, że kiedy kobieta jest ofiarą wieloletniej przemocy domowej, a jednocześnie jest na utrzymaniu męża nikt nie nazywa jej pasożytem, ani nie mówi że skoro jest dorosła, to ma nie szukać pomocy, albo może jeszcze pomóc mężowi popracować nad agresją, bo takie są małżeńskie obowiązki....
Jedynym powodem dla którego ona nie znęca się nad nim bardziej jest to że jest wysokim chłopakiem. Jakby był chuchrakiem toby go pewnie też lała solidnie.
Serio nie widzicie, że to ta sama dynamika relacji?

Wibracja nie daj sobie wmówić, że to z Tobą jest coś nie tak.

Przeczytałam tylko pierwszy post o wyzwiskach i agresji.

Nie wiem na ile poważna jest jego skolioza, ale to raczej naturalne, że kiedy dziecko choruje rodzice się o nie troszczą, idą do lekarza zasięgają porady? Myślę ze jemu nie chodziło o samo biurko, ale zaniedbanie jego staniu zdrowia. O tyle o ile teraz może sam się o siebie troszczyć, to kiedy miał 14 lat raczej nie myślał o postępującej skoliozie i szukaniu dobrego specjalisty? Ma prawo być zły o zaniedbanie jego stanu zdrowia, bo to jest elementarny obowiązek rodziców. Tak to zrozumiałam, że nie jest zły teraz, ale ma problem z tym że musi ponosić konsekwencje jakiś tam zaniedbań. Nie wiem, trudno to wywnioskować z kilku linijek od zupełnie obcego człowieka. Nie wiem też czy chodzi o poważną skoliozę, czy jakieś lekkie zgarbienie i wystające łopatki, nie widziałam autora i bardzo enigmatycznie podszedł do tego tematu(nie rozumiem, czy to lekarz postawił diagnozę, jak zaawansowana jest to choroba, czy sam sobie to stwierdził). Nie mam opinii w tej kwestii bo nie zrozumiałam całej tej sytuacji ze skoliozą(obczaiłam sobie jedynie w internecie i te przypadki mają bardzo szerokie spektrum, stąd niejednoznaczność)

Jest studentem napisał, ok. nie musi pracować jeśli studiuje dziennie. A matka jak się źle tak zachowuje to tylko szczera rozmowa, jak to nic nie da, to założyć matce  alimenty i się wyprowadzić do akademika. Podjąć jakąś dorywcza pracę i mieć spokój.  Może takie kroki zmienią matke. A może ona pije alkohol. I tu jest cały pies pogrzebany.
Tak czy owak autor musi podjąć decyzję.

Nie musi, aczkolwiek matka nie będzie wiecznie żyła i utrzymywała, więc warto pomyśleć o pracy zarobkowej.

Wieczorem doszło do kolejnej awantury, tym razem przez pracę. Mama narzekała, że zarabia jedynie 3,5 tysiąca na rękę, co jest stanowczo jej zdaniem zbyt mało. Zgodziłem się z nią i wspomniałem, że ona jako główna księgowa w firmie w małym mieście więcej nie zarobi. Podałem przykład dziewczyny kolegi, która będąc zwykłą księgową w dużym mieście, zarabia na rękę 3 tysiące. Różnica w doświadczeniu i wiedzy jest ogromna na korzyść mamy,  która pracuje ponad 30 lat w zawodzie, a tamta dziewczyna tylko kilka lat. Mimo to w większych miastach są zdecydowanie większe zarobki. Mama słysząc to, wpadła w złość, twierdząc że to nieprawda i że to niemożliwe, by 28 latka tyle zarabiała jako zwykła księgowa. Poza tym stwierdziła, że nawet jeśli tak jest, w co wątpi, to 3 tysiące na duże miasto jest stanowczo za mało. Jej zdaniem utrzymanie - mieszkanie i jedzenie, kosztuje więcej.

Nie zgodziłem się, w końcu dokonując zakupów w dyskontach płaci się tyle samo, nie zależnie od miejsca zamieszkania. Co prawda, drożej wyjdzie za mieszkanie, ale jest znacznie większe wynagrodzenie.

Mama się z tym nie zgodziła. Kto ma rację?

I pokłóciliśmy się też o wodę. Jej zdaniem zbyt wiele jej zużywam. A to nieprawda, bo mocno ograniczyłem kąpiele. Teraz biorę jedynie raz dziennie prysznic, a nie dwa, jak to było kiedyś. Poza tym bywają dni, że w ogóle się nie myję. Ale ona i tak uważa, że za wiele wylewam wody. Siedzi przed komputerem w ciemności. Nie włącza lampki bo chce zaoszczędzić na prądzie. To śmieszne, bo potem narzeka, że gorzej widzi. W ten sposób oszczędza max15 zł miesięcznie.
Więcej wydaje na nieprzydatne głupoty, ktoś wydał książkę - kupuje. Mrozi pieniądze kupując przez internet niektóre rzeczy w kilogramach. Uważa, że w ten
sposób oszczędza. Nie patrzy jednak pod uwagę, że w taki sposób mrozi pieniądze. Lub kupuje co raz to nowe liqidy i ipapierosy.

I ostatnia sprawa. Mama kupuje owoce ze sklepów typu biedronka, netto itp. Wybiera te w paczkach, bo jej zdaniem taniej wychodzi.
Potem dochodzi do rozczarowania gdy okazuje się, że owoce nie są najsmaczniejsze. W dodatku bywa i tak, że niektóre sztuki nie nadają się do zjedzenia.
Poza tym w paczkach znajduje się sporo owoców i żeby je zjeść świeże, należy to robić systematycznie. A jeśli codziennie trzeba jeść to samo to się odechciewa. Więc myślę lepiej kupić garstkę owoców na sztuki, nawet gdy cena za 1 sztukę jest większa niż w paczce. W dodatku często te na sztuki są smaczniejsze niż zapakowane w folię. Mówiłem o tym mamie, ale ona się ze mną nie zgadza i potem dziwi się, że część owoców jest wyrzucana z powodu zepsucia - nie zjedzone na czas, a część już od początku jest popsuta. No i nie patrzy na smak, że tym z "grupy" brakuje argumentów smakowych i tym samym one leżą bo nikt nie ma na nie ochoty.

Kto ma rację, ja czy ona?

Pisałem, że na razie mam stanowczo za mało pieniędzy. Wy myślicie, że mam kilka tys na koncie i że się użalam?

Skończy się semestr, pójdę do pracy, a na razie sesja trwa

Twoja matka ma prawo wydawać swoje pieniądze na co chce. Zarób swoje i wtedy dyskutuj.

Jak dla mnie oboje jesteście siebie warci.