Powinnam spytać czy mnie kocha, czy lepiej zaczekać? - Netkobiety.pl

Hej, jestem z moim chłopakiem już od pół roku i zdaję sobie sprawę z tego, że w porównaniu do wielu innych związków te kilka miesięcy to jak kropla w oceanie, ale czy mam już prawo oczekiwać od chłopaka, by powiedział mi że mnie kocha? Podobno najważniejsze jest to, jak i co się robi, a nie to, co się mówi i chyba pod tym względem nie powinnam mieć żadnego "ale". Od samego początku znajomości to on nalegał na każde spotkanie, nie przeszkadzał mu natłok obowiązków, znajomi, zamiecie, cokolwiek. Zawsze jest w stanie znaleźć dla mnie czas, nawet przyjechać po mnie i odwieźć kiedy robi się ciemno, mimo że mieszka niespełna 2km dalej, czy poświęcić wypad ze znajomymi w zamian za spotkanie ze mną. Jest delikatny, grzeczny, bardzo uprzejmy i liczy się z moim zdaniem. Praktycznie zawsze pozwala na to, abym to ja miała ostatnie słowo. Przedstawił mnie już większości swoich kolegów, bo koleżanek raczej nie ma, prawie zawsze pyta czy też chcę iść, kiedy on wychodzi z kolegami. Kiedy jesteśmy sami potrafi sam zacząć się przytulać, łapać mnie za rękę, głaskać. Naprawdę nie mam na co narzekać i uważam, że jest cudownym chłopakiem, ale martwi mnie to, że do tej pory nie powiedział, że mnie kocha... Nie wiem czy powinnam mieć powody do niepokoju, czy to wcześnie i powinnam dać mu jeszcze czas do namysłu? Nie oczekiwałam, że wyzna mi miłość po 3 miesiącach, ale skoro minęło już pół roku, to może powinnam chociaż raz spytać, czy mnie kocha? Wystarczyłby mi tylko jeden raz, nie jestem typem dziewczyny, której trzeba to powtarzać co godzinę. Po prostu jest mi to potrzebne do tej pewności, że ktoś nie jest ze mną, bo mu wygodnie, chociaż nie uważam, żeby mój chłopak był takim typem człowieka... Ale chciałabym to usłyszeć dla zaspokojenia myśli. Myślicie, że powinnam czekać? Czy mogę spytać sama, czy mnie kocha, tak żeby odpowiedział "tak/nie/nie wiem". A może w związku z tym, że na początku związku wyznał, że jest mało wylewny, powinnam pierwsza powiedzieć, że kocham i zobaczyć reakcję, czy również odpowie "ja ciebie też"? Tylko boję się wystraszyć go tym... A nie chcę też czekać w nieskończoność, bo to byłoby nie halo, gdybym czekała kilka lat aż chłopak się na myśli...

mikki250 napisał/a:

Hej, jestem z moim chłopakiem już od pół roku i zdaję sobie sprawę z tego, że w porównaniu do wielu innych związków te kilka miesięcy to jak kropla w oceanie, ale czy mam już prawo oczekiwać od chłopaka, by powiedział mi że mnie kocha? Podobno najważniejsze jest to, jak i co się robi, a nie to, co się mówi i chyba pod tym względem nie powinnam mieć żadnego "ale". Od samego początku znajomości to on nalegał na każde spotkanie, nie przeszkadzał mu natłok obowiązków, znajomi, zamiecie, cokolwiek. Zawsze jest w stanie znaleźć dla mnie czas, nawet przyjechać po mnie i odwieźć kiedy robi się ciemno, mimo że mieszka niespełna 2km dalej, czy poświęcić wypad ze znajomymi w zamian za spotkanie ze mną. Jest delikatny, grzeczny, bardzo uprzejmy i liczy się z moim zdaniem. Praktycznie zawsze pozwala na to, abym to ja miała ostatnie słowo. Przedstawił mnie już większości swoich kolegów, bo koleżanek raczej nie ma, prawie zawsze pyta czy też chcę iść, kiedy on wychodzi z kolegami. Kiedy jesteśmy sami potrafi sam zacząć się przytulać, łapać mnie za rękę, głaskać. Naprawdę nie mam na co narzekać i uważam, że jest cudownym chłopakiem, ale martwi mnie to, że do tej pory nie powiedział, że mnie kocha... Nie wiem czy powinnam mieć powody do niepokoju, czy to wcześnie i powinnam dać mu jeszcze czas do namysłu? Nie oczekiwałam, że wyzna mi miłość po 3 miesiącach, ale skoro minęło już pół roku, to może powinnam chociaż raz spytać, czy mnie kocha? Wystarczyłby mi tylko jeden raz, nie jestem typem dziewczyny, której trzeba to powtarzać co godzinę. Po prostu jest mi to potrzebne do tej pewności, że ktoś nie jest ze mną, bo mu wygodnie, chociaż nie uważam, żeby mój chłopak był takim typem człowieka... Ale chciałabym to usłyszeć dla zaspokojenia myśli. Myślicie, że powinnam czekać? Czy mogę spytać sama, czy mnie kocha, tak żeby odpowiedział "tak/nie/nie wiem". A może w związku z tym, że na początku związku wyznał, że jest mało wylewny, powinnam pierwsza powiedzieć, że kocham i zobaczyć reakcję, czy również odpowie "ja ciebie też"? Tylko boję się wystraszyć go tym... A nie chcę też czekać w nieskończoność, bo to byłoby nie halo, gdybym czekała kilka lat aż chłopak się na myśli...

Czyli sama nigdy nie wyznałaś mu swoich uczuć i zdajesz się nie dostrzegać, że powyższy post równie dobrze mógłby napisać Twój chłopak. Zastanów się więc, czy gdyby on to napisał i przeczytałabyś jego domysły co też może się za tym kryć, bądź przeczytałabyś, że zamierza wyznać Ci miłość, nie z potrzeby serca, ale jako test, by sprawdzić co odpowiesz... czy gdyby tak to wyglądało dobrze czułabyś się z tym?
Przeczekujesz go, sama nie wyznajesz swoich uczuć, utrzymujesz twarz pokerzysty, bo to Ty chcesz kontrolować sytuację, bo zamiast cieszyć się swoim związkiem toczysz w nim ukrytą wojnę o władzę i dominację. Kto pierwszy się złamie? Kto pierwszy się odkryje?
Już w głowie masz wyobrażenie jak powinien zachowywać się ideał, co powinien mówić, jak powinno wyglądać wyznanie itp. Odstępstwa od ideału traktujesz jako wymierzone przeciw sobie, jako wypływające ze złych intencji, jako celowe. Poświęcając tyle uwagi na wyobrażenie i odstępstwa od wyobrażenia w rzeczywistości, tracisz z oczu prawdziwego człowieka z którym jesteś, jego całokształt, nie uczysz się go. Żyjesz w związku, ale jednocześnie jakby poza nim, bo analizujesz swój związek pod kątem odstępstw od wyobrażeń i oczekiwań, a nie jesteś w nim tu i teraz. Nie pozwalasz sobie na szczere odczuwanie i odczuwanie szczęścia. Gdzieś tam marzy Ci się bardziej zielona trawka, bardziej zbliżona do ideału. Na razie nie jest to uosobiona trawka, ale jeśli dalej będziesz kroczyła tą ścieżką, to z czasem znajdziesz kogoś kto będzie wydawał Ci się uosobieniem bardziej zielonej trawki.
Swoim obecnym asekuranctwem nie pozwalasz na wytworzenie się prawdziwej więzi z mężczyzną, z którym jesteś. Być może on ma podobne podejście do ludzi i do związku. Jeżeli żadne nigdy sobie przede wszystkim nie pozwoli na utratę kontroli, na nauczenie się odczuwania szczęścia tu i teraz, na otwarcie oczu na drugiego człowieka bez przepuszczania go przez filtr oczekiwań, to do niczego w związku nie dojdziecie. Będziecie wiecznie nieusatysfakcjonowani, czy w tym związku, czy też w kolejnych. Bardziej zielona trawka jest tu i teraz...