Brak wsparcia ze strony rodziców. - Netkobiety.pl

Między Tobą, a Twoimi rodzicami jest konflikt różnicy pokoleń, a nie brak wsparcia z ich strony. Brak wsparcia jest wtedy, kiedy rodzic Ci mówi `Wypad z domu, radź sobie sam`Ani Ty,ani oni nie próbujecie sie nawzajem zrozumieć.

Twoi rodzice są starsi, a gdzieś 15 lat temu internet jeszcze raczkował. Zakładam, że nie są na czasie w tym temacie, skoro mają takie, a nie inne poglądy. Dawniej poznając ludzi przez internet wymieniało się tylko wiadomości, rzadko wysyłało zdjęcia, kamer się nie używało i było bardzo wielu oszustów. Teraz używamy kamery i taki kontakt nie stanowi większego zagrożenia, niż wyjście na kawe z nowo poznaną osobą. Spróbuj ich podejść tak: spotykając się z kimś nowym w realnym życiu nie masz możliwości zweryfikowania, czy dana osoba nie jest psychopatą. Poznając kogoś przez internet pierwsze rozmowy są bardzo bezpieczne - możesz stwierdzić, czy dana osoba nie jest kosmitą, siedząc bezpiecznie w domu. Czujesz się bezpiecznie i masz szanse w bezpiecznej sferze poznać tę drugą osobę. Dlatego ludzie teraz, tak chętnie poznają się przez internet Spotykając się z osobą, z którą już wielokrotnie rozmawiałaś, jest o wiele łatwiej przy realnym spotkaniu, bo wiecie już pobieżnie, co Was łączy.

Druga rzecz, to to, że Twoi rodzice nie uznają Cię za dorosłą Tylko z racji wieku. Niestety, sorki, ale musisz sobie na To zapracować. Mają dość konserwatywne poglądy, ale od tego są, żeby Cie chronić. Nie wynika to z tego, że są przeciwko Tobie, a chcą Ci pomóc. Czują taki obowiązek, bo sami byli młodzi i znają swoje błędy (do któych Ci się nigdy nie przyznają :>). Ty masz, co do nich bardzo roszczeniowe podejście - albo stancja, albo sama si€ utrzymasz. Ładnie pięknie, ale nie wiesz jeszcze na co się piszesz - musisz znaleźć pracę, dzięki której opłacisz stancję i się utrzymasz. Oczywiście jest to do zrobienia, ale żeby zarobić pieniądze trzeba się troszkę natyrać, dodaj do tego studia i utrzymanie w miare ocen (bo, trzeba je jakos zdac) i w efekcie masz brak wolnego czasu, dla Ciebie i Twojego chłopaka. Już lepiej byś wyszła na tym akademiku (ktory, przeciez nie jest niczym strasznym. Wielu ludzi tam mieszka i jakos nie omijają ich imprezy. Zawsze jak chcesz możesz u koleżanki się kimnąć i rodzice nie muszą wiedzieć). Na Twoim miejscu zapytałabym rodziców o kompromis. Żeby czuli się komfortowo pierwszy rok spędzisz w akademiku, jeśli bedziesz mieć dobre oceny to na drugim roku przeniesiesz sie na stancje. W akademiku poznasz wielu fajnych ludzi co jest plusem. A Twoi rodzice zobaczą, że wychodzisz im na przeciw i chcesz się dogadać. Roszczeniową postawą nic nie wskórasz.

Pokaż rodzicom, że jako dorosły człowiek potrafisz isć na kompromisy (sprawa ze stancja). Nie szczędź im też takich tekstów jak: wiem, że to dla was trudne; bardzo Was kocham, nie chce żebyście się martwili, ale mamo tato zróbmy to jakoś, żebyśmy się nie kłócili i wszyscy byli szczęśliwi` (rodzice Cie kochaja, rozmiękcz im trochę te twarde serca). Kolejna rzecz, to spotykaj się ze swoim chłopakiem raz u niego w mieście i raz u Ciebie. Nie przemawia do mnie argument, że u niego jest więcej atrakcji, kochacie się, nie potrzebujecie cały czas się zabawiać. Rodzice znowu zobaczą, że starasz się jakoś ich zadowolić. Po jakimś czasie, powiedziałabym im, że: `<imie Twojego chlopaka> zaprasza ich na kawe i ciasto` - mam nadzieje, ze go bedzie na to stac, ustal to wczesniej z Twoim facetem. Dzieki temu, propozycja spotkania nie wychodzi od Ciebie, tylko od Twojego mezczyzny. Odmowa bylaby, bardzo niegrzeczna. Jezeli Twoi rodzice mimo to odmowia, to Twoim jedynym kołem ratunkowym będzie: `Mamo, on chcial Was poznac i zrobic dla Was cos milego. Co ja mam mu powiedziec? To byloby bardzo niegrzeczne odmowic. Staram sie dla Was, zebyscie byli zadowoleni, ale kocham tego faceta. Bylabym szczesliwa, gdybyscie Wy mi to tez ulatwili. Nie kaze Wam akceptowac go jako przyszlego ziecia, tylko poznac osobe, z ktora Wasza corka sie spotyka. Bede musiala powiedziec mu, że moi rodzice nie chcą go poznać, jemu bedzie przykro i jest to dla mnie tez bardzo trudne, bo Was kocham, ale na nim również mi zależy`. Mam nadzieje, ze zadziala

Wielu rodziców, bardzo cięzko znosi, gdy ich córeczka dorasta. To nie tak, że chcą zniszczyć Twoją miłóść. Oni są bardziej doświadczeni od Ciebie i wiedzą, jak często pierwsze związki się kończą. Do tego kierują się bardzo egoistycznymi pobudkami - woleliby, żeby ich córeczka jak najdłużej została małą dziewczynką. Nie traktują Cie jeszcze jako kobiety i ciężko do nich dochodzi fakt, że za przeproszeniem jakiś facet będzie skakał po ich małej dziewczynce. No, ale to się dzieje i muszą sobie z tym poradzić. Nie żądaj od nich, żeby od razu, gwałtownie w to wszystko weszli. Daj im szanse się z tym oswoić. Oczywiście to nie jest Twoj problem, a  ich. Ale z tego co piszesz, ja widzę, że oni Cie kochają. Robią to źle, ale nie są Twoim wrogiem jakby się wydawało.

Fakt, że poznałaś swojego faceta przez internet jest dla nich tylko pretekstem, żeby go nie lubić. Mówie Ci. Ja mojego pierwszego poznałam na żywo i też nie mogli go zaakceptować. Szukali pretekstów na siłę. Nawet mówili, że jest dla mnie zbyt niski (on: 188, ja: 164cm) xD . Zrobilam dokladnie to samo co Ty - albo mi oplaca stancje, albo ide do pracy. Ulegli. Ale teraz wiem, ze tylko dlatego, ze wiedzieli, ze nie pociągnę w ten sposob studiów, ze mam siu bzdziu w glowie i ze juz lepiej udac glupka i zaplacic za moje mieszkanie i glupote, niz zebym marnowala swoje lata. Mieli racje, bo jedynie dorabialam, zeby miec troche wiecej pieniedzy i nie bylo latwo. Natomiast moje relacje z nimi bardzo ucierpialy. Bylo bardzo duzo klotni, od ktorych bolalo serce i teraz (jestem 8 lat starsza od Ciebie) nie zrobilabym tego samego, bo wiecej rozumiem. Moi rodzice dobrze zarabiali i bylam po prostu rozpieszczona. Teraz sie wstydze. Wydawlao mi sie, ze pieniadze przychodza im latwo i nie jest to najmniejszy ciezar dla nich. W gre wchodzi pelne utrzymanie jednej osoby i teraz wiem, jak duzy jest to wydatek. Skonczylam studia, pracuje w swoim zawodzie i mam tak beznadziejnie niska pensje, na kazdy wyjazd musze cale miesiace harowac dzien w dzien, kupujac ubrania, kosmetyki, mam ciagle z tylu glowy, ze jak poplyne to nie pojade na ferie zimowe, czy lato, a potrzebuje tej cholernej kurtki na zime! A najsmiesniejsze, ze obiektywnie wcale nie zarabiam AZ TAK MALO. Wielu moich znajomych na wyjazd w ogóle nie jest w stanie odłożyć. Dzisiaj wiem, ze dla moich rodzicow, to byl mega wydatek. A w tamtym czasie myslam tak: skoro oplacali mojej siostrze stancje, ciagle wyjazdy i prywatne studia, to dadza rade oplacic mi tylko stancje, bo studia mam publiczne i mam dobre oceny. Do tego sa przeciwko mnie, wiec skoro chca placic to biore. Sa beznadziejnymi rodzicami, potrafia tylko dawac hajs, wiec mi sie nalezy. Rania mnie, wiec zagluszaja swoje wyrzuty sumienia hajsem. Nie. Nic mi sie nie nalezalo. I bije sie w serce, ze tak bardzo im sie stawialm, zamiast troche wyjsc im na przeciw. Oni placili, a mi po 2 latach sypal sie zwiazek i to jest cud, ze jakos dalam rade i nie olalam studiow i ocen. Dobrze, ze mnie wtedy nie widzieli, bo dostaliby zawalu. Oplacili mi tez prawojazdy, kursy i egzaminy jezykowe angielski i norweski. I mimo, ze bylam strasznym debilem, myslalam tylko o zabawie, o facecie (z ktorym i tak zwiazek po 6 latach sie rozpadl. Tak klotnie trwaly 4 lata studiow) to teraz dzieki moim rodzicom mam solidny bagaz edukacji. W tamtym czasie pewnie robili face palm, lapali za glowe jaka ich corcia jest pusta i glupia i stwierdzili dobra: damy jej hajs moze sa szanse, ze kiedys wyjdzie na ludzi. A Tobie powodzenia mala nie karm wewnetrznego trolla jak ja kiedys. To starsi ludzie. Inaczej mysla. Ale moze warto im troche zaufac.