Jego znajomi namawiają go do rozstania.. - Netkobiety.pl

Teraz jeszcze mi napisał, że chce ze mna mieszkać, ale w okolicy zamieszkania kolegów. Tylko, że tam naprawdę są małe perspektywy i dużo więcej można zarobić w innym miejscu. To wszystko raczej zmierza do końca. Srasznie mi przykro...

Jak widać obydwoje macie za sobą swoje "obozy", z tym, że jego obóz nie przebiera w środkach, żeby Cię zdyskredytować.

Twoi znajomi mają absolutną rację, Twój chłopak jest nielojalny, nie szanuje Cię, ulega manipulacjom. Nie Twoim bynajmniej, a swoich kumpli, szkoda, że tego nie dostrzega, może jaranie zaćmiewa mu zdrowy ogląd rzeczywistości? No właśnie, narkotyki (nie umniejszajmy, że to tylko trawka, o ile faktycznie tak jest), ktoś, dla kogo ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu jest picie i jaranie, nie jest raczej dobrym kandydatem na poważnego partnera. Wiele kobiet przejechało się na płonnej nadziei, że po ślubie on się zmieni.
Ciekawi mnie, skąd wiesz o tych wulgarnych epitetach pod swoim adresem, on Ci o tym powiedział, czy widziałaś, lub słyszałaś?
Jeżeli naprawdę, te wyzwiska są faktem, a Twój facet wysłuchuje tego, a potem usiłuje wymusić na Tobie... co? Żebyś się zmieniła? Nie reaguje, pozwala Cię obrażać, tzn, że jest totalną p**ą.
Nie licz też na to, że gdyby udało Ci się namówić go na przeprowadzkę i odciąć od jego towarzystwa, to już wszystko potem będzie ok. Nie będzie, bo on nie będzie szczęśliwy, oni nie odpuszczą i zaatakują Cię ze zdwojoną siłą, ewentualnie totalnie go oleją, co tymbardziej go unieszczęśliwi.
Chcesz iść do przodu, bardzo dobrze, ale postaraj się kierować rozsądkiem i nie walcz o tego faceta, myślę, że niewiele stracisz. Na przyszłość masz też nauczkę, żeby powściągnąć język i nie zwierzać się w szerszym, a zwłaszcza mało znanym towarzystwie, że swoich prywatnych spraw i klopotów.
Konfrontacja z jego kolegą nie ma najmniejszego sensu, chyba nie zamierzasz tłumaczyć się i dyskutować z jakimś typem, który obrzuca Cię inwektywami i z buciorami włazi w Wasz związek - za przyzwoleniem, niestety,  Twojego ukochanego

Też nie słyszałam, żeby dobre związki rozpadały się przez znajomych. Słabe - owszem, ale dobre nie. Dobre mają to do siebie, że ludzie się wspierają, wierzą w siebie i są lojalni. Niestety  waszemu związkowi do bycia dobrym trochę brakuje.

Nie wyobrażam sobie, żeby być z kimś, kto jest w taki sposób zależny od kogokolwiek - nawet mnie. Spędzanie ciągle czasu w tym samym gronie znajomych, ciągłe liczenie się z ich zdaniem bez własnych przemyśleń? Co za różnica, czy to matka, siostra, koledzy czy nawet ja, taka bezwolność moim zdaniem źle wróży, a tym bardziej biorąc pod uwagę zachowanie ich znajomych wobec Ciebie. Serio, zapytaj go, czy dla niego jest to całkiem w porządku, że jego przyjaciele wyzywają cię od (różnych rzeczy) i zapytaj, czy sam też tak robi wobec innych dziewczyn. Nie oburzyć się i nie wkurzyć na maksa, że ktoś tak mówi o moim partnerze czy partnerce? Strasznie to słabe.

bb29 - Ja mam dokładnie 22 lata, a mój chłopak 25. On uczy się zaocznie ze mną w szkole policealnej i pracuje w tygodniu. Nie przeszkadza to im w codziennych spotkaniach,bo mieszkają po prostu dom obok domu ,a inni także blisko, nie mają daleko do siebie. Dla mnie do pewnego czasu nie było nic złego w ich znajomości. W sumie cieszyłam się, że twierdził ,że ma prawdziwego przyjaciela i to od lat. Mało jest prawdziwych przyjaźni. Jednak z czasem zauważyłam właśnie, że przyjaciele raczej tak nie postępują. Bo skoro to taki przyjaciel ,to czemu nie zdaje sobie sprawy ,że rozstanie ze mną byłoby dla niego bolesne (podobno) ...bo szczerze sama w to zaczynam wątpić.. i ,że tekst o kieckach czy typu ''tego kwiatu pół światu'' raczej by znaczenia w takim przypadku nie miał. Nie rozumiem czemu sam nie potrafi powiedzieć jemu ,to co wiele razy mówił mnie. Właśnie najgorsze jest to, co piszesz. Że w takich przypadkach najczęściej kończy się rozstaniem. Próbowałaś wyjaśniać z jego znajomymi sytuacje, czy po prostu to olewałaś?

josz- Tak jak wcześniej myślałam nad tym, że fajnie by było wziąć z nim ślub, wiązałam z nim przyszłość, to był pierwszy mój facet z którym naprawdę chciałam żyć, myślałam o nim bardzo poważnie i jestem pewna, że chciałam tak z nim przeżyć całe życie, tak teraz odechciało mi się nawet tych zaręczyn. Nie chcę ich po prostu, nie chcę kolejnych nerwów. Wiem ,że po ślubie nic by się nie zmieniło, nawet byłoby gorzej. Cieszę się na ten moment, widząc jego brak chęci obrony mnie w stosunku do nich, że jednak nie doszło do ślubu. I tak, moja rodzina też nie ułatwia sprawy, ale nie wyzywała go nigdy ,a gdy kiedyś powiedzieli na jego temat coś ,co mi się nie spodobało od razu stanęłam w jego obronie i powiedziałam ,że jeszcze jeden taki tekst i nie będę więcej z nimi rozmawiać, oraz się odetnę od nich. Miałam na początku 'koleżanki' ,które śmiały się z niego ,podobnie jak 'koledzy' ,że to nie ta liga, że gdzie on próbuje, że nie te progi itd... ale całkowicie zerwałam z takimi ludźmi kontakt, bo nie lubili go bez powodu, nie znali go wtedy, oceniali powierzchownie- właśnie tak jak jego znajomi mnie, oceniając po zaledwie kilku spotkaniach. Poza tym ze strony mojej rodziny nigdy nie było prób zniszczenia nam związku, wkręcenia kogoś w zdradę itd. Podobno zgodził się na przeprowadzkę, ale mnie to nie cieszy. Nie mam zamiaru go odwodzić od kolegów, sama się najwyżej przeprowadzę ,a on niech tu zostanie skoro nie potrafi mnie obronić. Najbardziej boli fakt, że nikt poza nim nie wie ,jak naprawdę moje życie wygląda. Cholera jasna- sam w nim uczestniczy.. a potrafi słuchać jak jego kumple mnie obrażają i milczeć. Milcząc pozwala na to. I masz rację, nie mam zamiaru odcinać go od nich, to by pogorszyło wszystko. A poza tym -on byłby nieszczęśliwy. No i nauczkę mam ,na przyszłość już będę wiedziała, czego unikać.

inay - Bo to jest właśnie normalna przyjaźń moim zdaniem. Mniej więcej tak to wyglądało u kolegów mojego byłego chłopaka. Żaden jakoś nie miał problemów, że o rany spotykają się 3 x w tygodniu z 7 ,bo były okresy ,że po dwa-trzy tygodnie się nie widzieli. Każdy miał swoje życie, czasem ciężko było się dograć, zdarzało się, że jeden ,czy drugi odwoływał spotkanie ,bo chciał spędzić czas z dziewczyną i o żadnym nie mówiono ,że pantofel z niego i nie śmiano się, a jak mieszkałam z byłym ,to nawet organizowaliśmy dużo posiadówek ,żeby po prostu się zrelaksować i miło spędzić czas ze znajomymi. Sama też widzę, że na spotkaniach z ludźmi 'ode mnie' mój obecny chłopak się jakby nudził. Ale nic dziwnego. Bo u nas nie ma jarania, ludzie z którymi się spotykaliśmy jeśli już coś próbowali to tylko okazjonalnie i raczej woleliśmy zrobić fajny drink, puścić fajną muzykę i rozmawiać. Też szkoda, bo jakiś czas temu byliśmy na jednej imprezie ,gdzie poznaliśmy nowe osoby, super ludzie ,ale mają wadę. Że to nie jego koledzy. I czuć, że on nie jest chętny do spędzania czasu z moimi znajomymi.

Monoceros Dla mnie też to strasznie słabe, że jego to nie oburza. Ja bym nie potrafiła nadal przyjaźnić się i ot tak spotykać z ludźmi, którzy wyzywają bezpodstawnie moją ukochaną osobę. A on tego słuchał, wie, że mnie też obgadują, nabijają się i co robi? Spotyka się z nimi jakby nigdy nic... Jedynie radząc mi ich olać i walić ich ,tak jak on ich rzekomo wali..Najgorsze też jest to, że on może i ma swoje zdanie na wiele tematów, ale nie potrafi go wypowiedzieć. Jego koledzy naskakują na niego, że ma się postawić mnie, bo ja jestem manipulatorką, ale żeby postawić się im ,to też nie potrafi. Potrafi stawiać się im, ale ...do mnie. Do mnie pootrafił gadać na nich, mówić ,że to co o mnie mówią ma gdzieś ,że nie obchodzi go za jaką oni mnie uważają, jednocześnie spotykając się z nimi dalej, ale w twarz tego co mi o nich mówił, im nie powie. To też jest ciekawe. Potrafi bronić mnie, ale tylko do mnie. A ja obrony do mnie nie potrzebuję.

Wydajemisię Bo my wszystkie przesadzamy niby i czepiamy się o byle co, a widać później jak się to kończy...

Mnie to po prostu bardzo boli ,bo kochałam go jak wariatka... Broniłam go, pomagałam w wielu sytuacjach nie tylko słownie. Mieliśmy związek jak z bajki ,póki nie zaczęli robić mi 'nowej' opinii za plecami do niego. Ale i tak nigdy 'nie wygram' z nimi i nie mam zamiaru, niech dalej nazywają mnie aktorką, manipulantką ,już po prostu nie mam sił..Wygrali, chcieli się mnie pozbyć, próbowali różnych rzeczy od namawiania go do wkręcania w to ,że mnie zdradza. Tak się po prostu nie robi..Dlatego wyprowadzę się sama.

Ja napiszę ze swojej perspektywy, która jest w sumie zgodna z poprzednimi wpisami.
Moi znajomi poza pracą to głównie ochlejmordy i/lub ćpuni, po wyrokach, złodzieje, generalnie towarzystwo nie za ciekawe. ALE! jeśli któryś wprowadza w towarzystwo nową dziewczynę - a bywają różne, od tych zupełnie poukładanych po patolę - to nie daj Boże, żeby coś złego powiedzieć. Swoje zdanie można wyrazić, oczywiście, ale to od razu jest ukrócane, jeśli dana osoba zacznie się zachowywać nie w porządku przy dziewczynie/chłopaku albo ją/jego obgaduje. Nigdy nie dochodzi do sytuacji grupowego odrzucenia, to się w pale nie mieści. A to jest towarzycho degeneratów, więc w normalnym to powinno się w ogóle nie dziać, a na pewno nie na taką skalę.

Wiesz co, mój były akurat po kilku większych awanturach o codziennie jaranie i popijanie z kolegami bardzo rozluźnił kontakty i wybrał mnie, spotykał się z kolegami w innych warunkach (nie na podwórku, barach tylko np w domu na mecz) np raz na tydzień. Ostatecznie i tak się rozstaliśmy, bo o ile koledzy byli już na drugim planie to pozostawał problem alkoholu i jarania. Zwróć uwagę swoją drogą, czy Twój też nie robi tego za często, bo może tu być jeszcze poważniejszy problem niż koledzy czego Ci oczywiście nie życzę.
Masz w 100% rację - prawdziwy przyjaciel chce dobrze dla swojego przyjaciela, natomiast przyjaciel Twojego chłopaka chce dobrze tylko dla siebie  - żeby mieć Twojego na każde zawołanie i najlepiej codziennie. Zachowuje się bardzo egoistycznie i nie jest to przyjaźń.
Czemu nie potrafi powiedzieć...prawdopodobnie boi się wyśmiania, że jest pantoflem etc.
Generalnie muszę Ci powiedzieć, że średnio to rokuje... W wieku 25 lat powinnaś Ty być ważniejsza, szczególnie, że to już nie taki małolat.

Uznałam ,że w sumie może warto się tu zalogować i dać znać co tam u mnie się podziało. Tak więc, można uznać, że posłuchałam rad, ale trochę czasu mi to zajęło, ponieważ jak większość kobiet- kochałam. Po jakimś czasie przejrzałam na oczy, że to wcale nie był normalny związek, że sama przy nim również stawałam się gorszą wersją siebie. Czułam się ciągle smutna, ciągle niekochana. Wydarzyło się w międzyczasie kilka innych sytuacji, które sprawiły ,że coś we mnie pękło. Z każdą sytuacją pękało coraz mocniej, aż któregoś dnia nie wytrzymałam i powiedziałam ,że to koniec. Byłam jeszcze o tyle naiwna, że miałam nadzieję na to, iż on będzie walczyć o mnie. Ale się przeliczyłam. Szczerze mówiąc sama zastanawiam się, czy on kiedykolwiek mnie kochał, czy był tylko z wygody. Wiem jak trudne jest rozstać się z kimś, kogo się kocha. Ale w momencie ,gdy dochodzą do tego uzależnienia, brak obrony własnej kobiety, długi -taki związek nie ma przyszłości. Bolało okropnie, pierwszy tydzień nocami nie spałam, brałam leki uspokajająco-nasenne, bo mając wstać o godzinie 5 nadal o 3 wierciłam się z boku na bok. Samotność była dla mnie straszna. I nadal trochę jest, niemniej jednak.. Codzienny płacz, tęsknota.. było sporo chwil podczas ,których sama miałam ochotę do niego lecieć i pewnie bym tak zrobiła, gdyby nie fakt, że jego brak reakcji co do kolegów to był wierzchołek góry lodowej o czym dowiedziałam się później przypadkiem. Dzisiaj każdej kobiecie, w podobnej sytuacji radzę odejść. Walczyłam ,chciałam naprawiać, ba ,nawet chciałam się zmieniać, byle jego towarzystwo mnie zaakceptowało. To była głupota tez z mojej strony. Po rozstaniu znajomi odpowiednio starali się o mnie zadbać, wszędzie mnie wyciągali gdzie się dało, momentalnie mnóstwo mężczyzn zaczęło się do mnie odzywać, pisać ,zapraszać na spotkania. Można uznać, że na brak powodzenia nie narzekam ,a nawet mogę pozwolić sobie na wybór z tym ,że na razie się nie spieszę, chociaż nie ukrywam, chciałabym z kimś być. Doszłam do wniosku, że wszystko się dzieje po coś, że teraz chyba mam odpowiedni czas ,by zadbać o siebie. Co najważniejsze? Moja samoocena poszybowała w górę, wiadomo, zdarzają się chwile załamań, jednak ludzie, którymi się otaczam lubią i akceptują mnie taką ,jaką jestem. Spotykam na swojej drodze facetów ,dla których choroba nie jest żadną przeszkodą (choruję przewlekle i mój były wmawiał mi ,że nikogo sobie nie znajdę przez to, że jestem chora) ile kobiet słyszało coś podobnego? Albo coś w stylu ,że nikt Cię nie zechce, tylko ja.. to czysta manipulacja i złośliwość. Tak jak pisałam na brak powodzenia nie narzekam, kilku kolegom już o chorobie powiedziałam i to ich też nie zraża A wnioski? Czasem nie warto trzymać się tego, co nas niszczy tylko dlatego, że kochamy. Nie wiem ,nie potrafię na dzień dzisiejszy określić, czy nadal kocham mojego byłego. Skasowałam wszystkie zdjęcia z telefonu ,zostały te z komputera, których za niedługo się pozbędę jak będę robić czystki. Może jakbym go zobaczyła uczucie by odżyło ,dlatego unikam opcji spotkania się z nim. Przejrzałam na oczy w ważnym dla mnie dniu podczas ,którego jego nie było... I nic mi nie pomogło tak bardzo jak uświadomienie sobie samej ,że związek ten nie ma przyszłości. Nie rozstaliśmy się w nienawiści. Mamy czasem kontakt, ale wiem ,że na sto procent już nigdy do niego nie wrócę i mam nadzieję, że wkrótce ułożę sobie związek z kimś innym Oby.. Znajomi się śmieją, że teraz poznaję tyle nowych ludzi i jestem tak lubiana, że powinnam szukać chłopaka w moim towarzystwie, wtedy jego kumple nie będą mieli nic przeciwko mnie tak jak to było w przypadku byłego Ps. Dziś dziękuję za to, że mijał czas i nie doszło do zaręczyn ,których wtedy tak bardzo pragnęłam.