wybieram samotność - Netkobiety.pl

To się zdziwisz,bo ja jestem taką osobą. Sam podjąłem decyzję o byciu sam. Jeszcze jakiś czas temu pytałem tu na forum o możliwość umówienia się na randkę,ale chyba sam siebie oszukiwałem. Czemu taka decyzja-rozne powody,złe doświadczenia z przeszłości, brak zaufania do kobiet, wygoda życia singla. Poza tym zdałem sobie sprawę że nie nadaje się do życia z kimś w stałym związku ani do bycia ojcem. Lepiej być sam mając taka świadomość niż się męczyć i inne osoby mialyby cierpieć. Jak wygląda życie takiej osoby? Normalnie, praca ,dom,realizacja swoich hobby, zainteresowań, marzeń.  Robisz co chcesz, kiedy chcesz. Fakt-czasami jest ciężko gdy nie ma z kim pogadać, ale jakoś daje sobie radę.

Moim zdaniem pomieszałeś w pytaniu kilka aspektow, ktore nie mają wiele wspolnego ze świadomą samotnością z wyboru.

Samotność tymczasowa to stan tymczasowy wlasnie i nie ma co do tego dorabiać ideologii. Wiekszosc ludzi przechodzi taki etap.

Zwiazki bez zobowiązań z zasady nie są zwiazkami, a wiec osoba pozostaje tak, czy inaczej singlem. Jedynie singlem, ktory zapewnia sobie seks od czasu do czasu.

Samotność wywołana urazami po poprzednich związkach nie jest decyzją świadomą, a jedynie racjonalizowaniem sobie wlasnych lęków.

Osoba "wolna z wyboru" to jedynie taka, ktora chociaz ma z kim to z tego rezygnuje z powodów, które są dla tej osoby ważniejsze niż zwiazek.

W kazdym innym przypadku to jedynie nieumiejętność lub brak mozliwosci znalezienia odpowiedniego partnera

Kiedy na Twojej drodze stanie TA właściwa osoba, to żadne 'WYBIERAM SAMOTNOŚĆ'  nie będzie obowiązywać. Cały problem w tym temacie to ten,że takiej osoby nie ma. Tylko wtedy to żaden wybór,a KONIECZNOŚĆ.
Wybór to zawsze więcej niż1opcja-jest wtedy kiedy mimo iż REALNIE możesz z kimś być ,wybierasz bycie samemu ( z różnych powodów typu strach czy wygoda itd)-wtedy mówimy ,że to świadomy wybór. Wszystko inne się tu nie zalicza.

Autorze, wydaje mi się,że Ty młody jeszcze jesteś,wszystko jeszcze przed Tobą.
Nie nastawiaj się. Życie i tak Cię zaskoczy w najmniej spodziewanym momencie.
Powodzenia!

Mergi, ślę uśmiech, bo bardzo mi z Twoim myśleniem po drodze

sympatyczna mergi, w tym temacie starałem nie skupiać uwagi na sobie a na pewnym sposobie życia ludzi, którzy zdecydowali się na samotność. bardzo ciekawi mnie punkt widzenia takich osób. samemu nie uciekam się do deklarowania w tym temacie bo wszystko pokaże życie. a te jak wiadomo jest o tyle piękne co okrutne. jednak wszystkie Twoje życzenia przyjmuję i odwzajemniam swoimi. gdyby jednak okazały się nad wyraz akurat w tej "dziedzinie" to proszę umieść je tam gdzie będą najużyteczniejsze.

Iceni podoba mi się Twoja odpowiedź, lecz w wizji, którą rysujesz widzę pewną rysę. co będzie gdy już zmierzysz cały ląd, przejdziesz wszystkie horyzonty tej wyspy do odkrycia? ja myślę, że człowiek to trochę mało na takie oczekiwania.

Duze znaczenie ma w tej samotnosci czy ktos ma znajomych czy nie. Ja np. jestem samotny w 100%. Nie mam ani dziewczyny, ani znajomych z ktorymi moznaby po prosto gdzies wyjsc i pogadac. Cale dnie spedzam sam ze soba, brak pomyslu na zmiane zycia. Nawet sie juz przyzwyczailem do tej samotnosci. Mam 36 lat i nie widze perspektyw na zmiane.Nie bede szuakl ani znajomych ani kogos do zwiazku na sile wiedzac, ze sie do tego nie nadaje. Podrozuje sam, bo po co kogos prosic na wspolny wyjazd.Czasami rodzice zadzwonia zapytac co slychac i ciagle taka sama odpowiedz. Kontakt tylko z ludzmi z pracy, bo taki byc musi przez obowiazki.

Moze odpadasz, bo tego nie doswiadczylas i tego nie rozumiesz. Mam na sile szukac znajomych? Jeszcze az tak bardzo mi nie odbilo. Skoro inni nie akceptuja mnie jaki jestem to nie bede sie prosic. A nie bede sie na sile zmieniac ani udawac kims kim nie jestem.

A dlaczego "na siłę"? Nie ma w tobie niczego, co chciałbyś zmienić dla własnej wygody?
A może to właśnie życie w samotności jest akceptowaniem jej na siłę?

A gdybyś tak odrobinę skruszył ten mur wlasnych przekonań i odrobinkę się spróbował zmienić?.. Nie "na siłę", ale po to, by żyło ci się wygodniej? Hmm?...

Taki aktualny post, traf chciał że szukałem tego w g00glach i przypomniałem sobie o tym forum po latach

Czy wybieram samotność ? Właśnie coraz częściej się nad tym zastanawiam. Czy to z mojej winy ? Coraz częściej zaczynam wierzyć że tak.

Do spraw miłosnych zawsze miałem bardzo poważne podejście. Każda nowo poznana dziewczyna miała zostać albo tylko koleżanką albo żoną (seks bez zobowiązań nigdy mi nie odpowiadał, w skrócie można to opisać, że u mnie bez uczucia nie da rady ;P). Sprawy nie polepsza to że jak na faceta jestem raczej niski (168cm), jako nastolatek byłem najpierw za chudy, potem za gruby i przez to nieatrakcyjny, w dodatku jestem nieśmiały czyli już w ogóle katastrofa. Po pierwszym poważnym zawodzie miłosnym (platoniczna miłość, ot zadurzyłem się w starszej dziewczynie która kompletnie mnie ignorowała), zdecydowałem się wziąć za siebie. Znalazłem dobrą pracę, ale co ważniejsze zdecydowałem się popracować nad wyglądem. Siłownia, kulturystyka, trójbój siłowy, to mnie naprawdę wciągnęło. Na efekty nie trzeba było długo czekać, w końcu zwróciły na mnie uwagę naprawdę atrakcyjne dziewczyny. Jednak jako że jestem nieśmiały udawało mi się umawiać tylko za pośrednictwem portali internetowych. Może to wina tego że urodziłem się 13, nie wiem, faktem jest że z każdą tak poznaną kobietą było coś nie tak. Jedna była przed psychiatrykiem (ucieczki z domu, raz nawet szukała jej policja, nie spałem przez nią po nocach i zachodziłem do Opieki Społecznej), druga po psychiatryku (w trakcie leczenia, jeszcze na prochach, napady lękowe i inne różne odbicia), trzecia alkoholiczka (no niby nic, co złego w tym że lubiła dobrze wypić... szkoda tylko że ja jako sportowiec jestem abstynentem). Takie przejścia sprawiły chyba że podświadomie stronię od kobiet, jakbym bał się kolejnej "wtopy". Łapie się na tym że nawet gdy mi się jakaś panna podoba, np. w pracy i jakimś cudem do niej zagadam przełamując tą wewnętrzną nieśmiałość, dalej nie chcę ciągnąć tej znajomości.

Jest jeszcze jedna, poważniejsza nawet sprawa. Przez te wszystkie lata tak bardzo chciałem "stać się atrakcyjny", że już nie wyobrażam sobie życia z "normalną" kobietą. Mieszkam sam w dwóch pokojach które przypominają bardziej sale treningowe niż pomieszczenia użytku domowego ;P Prowadzę aktywny tryb życia, cały rok (nawet zimą) jeżdżę na rowerze i choć bardzo lubię dobrą książkę i kino, to nie dałbym rady siedzieć cały dzień przed TV chrupiąc chipsy. Mimo wszystko chciałoby dzielić z kimś zainteresowania, motywować podczas treningów, jeździć na przejażdżki rowerowe w nieznane. Trening siłowy miał być ucieczką przed brakiem współżycia, by się rozładować... jednak jak doskonale wiedzą sportowcy, podczas ciężkich ćwiczeń poziom testosteronu jeszcze się powiększa, więc mamy reakcję łańcuchową ;P Dlatego też właśnie piszę do was teraz o 2 w nocy, jestem w trakcie takiego treningu ;P Baa, potrafię się budzić w środku nocy i po ciemku, z zamkniętymi oczami machać hantlami ;P Stać się atrakcyjny dałem w nawias gdyż jak doskonale zdaję sobie sprawę wygląd nie świadczy o atrakcyjności. Ale na pewno teraz czuję się o wiele pewniej niż gdy byłem nastolatkiem, baa, już nawet prawie w ogóle się nie jąkam, a przynajmniej jako tako nad tym panuję. Dlaczego na początku pytam sam siebie: "Czy to z mojej winy mam być samotny" ? Bo pewnie gdybym był bardziej "normalny", palił papierosy, pił piwo, chodził na dyskoteki już dawno bym kogoś poznał. Ale zmieniając się w tego kim jestem obecnie po prostu nie wyobrażam sobie życia z dziewczyną którą bawią takie rzeczy.
Owszem, będąc samotny mam czas dla siebie, dla swoich zainteresowań, poza tymi sportowymi są jeszcze typowe dla facetów związane z komputerami, stereo, muzyką, ale gdy widzę zakochane pary przechadzające się po parku, posty znajomych na fejsie o wspólnych przeżyciach, zaręczynach, ślubach, czuję takie charakterystyczne ukłucie (zazdrości ?) w serduszku

Prawie jakbym opisał siebie, choć może te machanie żelazem o 2 w nocy to jakiś pomysł na zmianę jest. Często myślę czy nie zrobić kursu na instruktora, wtedy na pewno poznałbym jakieś wolne panny z podobną zajwką... tylko kurcze ta cholerna nieśmiałość ;(

Spójrz na siebie z perspektywy innej osoby, zastanów się jakie są twoje prawdziwe problemy, a nie co ty uwazasz za swój problem. Jeżeli nie potrafisz - zapytaj kogoś i słuchaj co mówi.

A potem zastanów się czego chcesz. Nie o to, w jaką bajkę chcesz zamienić swoje życie, nie czym zastąpić to, czego ci brakuje, ale co chciałabyś dzielić z innym człowiekiem.

Potem połącz A i B i znajdź wspólny kierunek. To nie sprawi, że bedziesz z dnia na dzień szczęśliwsza, że dostaniesz to, co chces - ale to sprawi, że przestaniesz się kręcić w kółko i w końcu ruszysz w wybranym kierunku.

Jakoś nigdy alkohol mi nie smakował po prostu. Piwo za gorzkie, wódki nie piłem nigdy (tylko w formie drinku), z win lubiłem miód pitny i inne słodkie odmiany. Aby wypić alkohol musiałem mocno zakrapiać go sokiem czy jakimś słodkim napojem, aż złapałem się na tym że systematycznie leję coraz więcej soku a mniej alkoholu, no i w końcu w szklance został sam soczek ;P A teraz gdy trenuję ostro alkohol jest w ogóle niewskazany, więc podwójna korzyść, a nawet potrójna bo zostaje więcej kasy na odżywki ;P 

Lucyfer666 - Możliwe że pisałbym podobnie o relacjach gdybym w jakichkolwiek kiedyś poważniejszych był. U mnie były to po prostu nieudane randki, bo nigdy nie wiązałem się z kimś kto mi nie odpowiada, termin być z kimś dla samego bycia by uniknąć samotności, jest mi obcy. Zawsze gdy już w miarę poznałem taką pannę po prostu nie decydowałem się na kolejne spotkania, wydawało mi się to uczciwe, nie robiłem jej złudnych nadziei, choć wiem że parę razy chodziło im tylko o ten seks. O, pamiętam raz taką jedną, spotkaliśmy się na mieście, padał deszcze, ona z parasolem zaraz po przywitaniu łapie mnie za ramię, czuję że ściska, oczy robi większe, po 15 min rozmowy zaprasza mnie do siebie na kolacje. Pożegnałem ją chłodno i nigdy więcej się nie spotkaliśmy.

To jest moja bardzo poważna wada, mam wymagania, jestem troszkę takim perfekcjonistą zarówno wobec siebie jak i innych osób, szczególnie wobec tej jednej, jedynej. Ponoć to z czasem przechodzi, gdy w końcu samotność doskwiera coraz bardziej człowiek godzi się na coraz większy kompromis... jednak w moim przypadku jest odwrotnie. Im bardziej pracuję nad sobą, "doskonale się", tym mam większe wymagania, jednak wychodzę z założenia że jeśli związek ma być udany to coś wspólnego miedzy osobami musi być, jakieś wymagania są potrzebne, nie można się zadowalać kimś kto nam np. poza jedną cechą (zazwyczaj wyglądem) zupełnie nie pasuje. No i przyzwyczaiłem się już do samotności. Kiedyś chciałem mieć rodzinę, żonę, dzieci, teraz nie mógłbym mieszkać w swoim mieszkaniu razem z kobietą, a tym bardziej jeszcze z dziećmi (choć miejsce jest). Nawet nie wiem czy jeszcze chcę mieć dzieci.
Kolejna wada, jak widać po ilości tekstu jestem samolubny i zarozumiały (wg Dale Carnegie - Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi, cecha ludzi egocentrycznych, a takich nikt nie lubi). Ale cóż poradzić gdy przez większość życia przebywa się samemu ze sobą ;P O tyle dobrze chyba że nie opuszcza mnie poczucie humoru, nawet jeśli jest czarne ;P Zamiast skupiać się na sobie powinno się koncentrować na innych, choćby nawet był to jakiś wolontariat, wtedy jest się znacznie lepiej odbieranym, a co za tym idzie jest większe prawdopodobieństwo znalezienia drugiej połówki. Ale co z tego że ja tą całą teorię znam na pamięć jeśli nie stosuję Jak napisał Arnold Schwarzenegger w swojej biografii, trzeba się umieć sprzedać, nie tylko jako aktor (co służy karierze) ale też jako wartościowy człowiek, by ludzie przekonali się że będziemy dla nich dobrymi przyjaciółmi, a kobiety że warto się z nami wiązać.

Z drugiej strony mówi się, że warto wymagać od innych tego czego się wymaga od siebie

Micke82 - po prostu się przyzwyczaiłeś - po tylu latach to normalne.

Myślę, że nie do końca
Mimo wszystko jeżeli wywołuje to w Tobie takie emocje to zapewne podjąłeś lub podejmiesz kroki, żeby to zmienić
Oczywiście mimo wszystko nie siedzę w Twojej głowie, ale z opisu jaki dajesz akurat widzę bardzo podobną historię u siebie, więc jest duże prawdopodobieństwo, że sposób myślenia na tym polu mamy podobny mimo wszystko

Musisz sobie odpowiedzieć na pytanie - Czy obecny stan Ciebie zadowala?

Czyli chciałbyś mieć ciastko i zjeść ciastko
Równa wymiana mój drogi i myślę, że dobrze o tym wiesz, że owy warunek jest nie do spełnienia.

Masz swój plan dnia, swoje punkty skupienia i nikt nie ma do niego dostępu tak długo, aż nie będziesz miał pewności, że warto do niego dodać kolejną pozycję. Niestety coś takiego nie nadejdzie... Czy okres niepewności związany z tym czy dziewczyna jest drugą połówką nie zaburzał by harmonii dnia?

Dlatego właśnie piszę w tym wątku. Decyduję się na samotność chyba że zdarzy się "cud". Mimo wszystko znam kilka par tak idealnie dobranych, więc nie tracę nadziei bo cuda się zdarzają ;P

Silne przekonania religijne? Brak rozwodu z EX? Terminalne stadium raka? Wylot, w 15 letniej misji, na Marsa?
Obiektywne, zewnętrzne przyczyny?

Więc, powinno się dać ułożyć się z rzeczami "ważniejszymi" niż związek z tym "odpowiednim partnerem", w końcu jest odpowiedni . Chodzący ideał normalnie.

Czy może jednak "czynniki ważniejsze niż związek" z tą odpowiednią osobą, to jednak przejaw problemów emocjonalnych?

Na przykład pasja lub kariera zawodowa.

Nie, to po prostu świadomy wybór by nie narażać tej drugiej osoby na poświęcenia w imię miłości. 

Kiedy pojawia się uczucie czesto dostosowuje się swoje plany na przyszłość pod tę drugą osobę - no bo się ją kocha, wiec nie chce się krzywdzić - ale jezeli trzeba wybierac pomiedzy pasją/pracą a miłością może prowadzić to do konfliktów. Dlatego rozumiem, że niektore osoby świadomie decydują się nie wchodzić w żadne związki - właśnie dlatego by uniknąć takich sytuacji i wyborów albo-albo.

decydujesz się na cud a samotność będzie konsekwencją niedoczekania się tego cudu. micke82 trochę Ci się dziwię bo myślałem, że za taką postawą kryją się głębsze przesłanki niż zwykłe wygodnictwo np.: jakieś traumy, wewnętrzne blokady i kompleksy chyba, że to one nadal są tak naprawdę motorem Twoich działań. lubisz tak swój tryb życia, siłownia a samemu wiesz, że wszędzie potrzeba czasu, nawet by zrobić poprawnie głupi przysiad. dlaczego nie masz tej cierpliwości do drugiej osoby ? cierpliwości do jej inności, cierpliwości do jej niedopasowania z Twoją własną utopijną wizją. nie uważasz, że jak na Ciebie człowieka świadomego, przyczyny Twojej samotności są liche ?

Bycie samym, a samotność to dwie różne sprawy. Być samemu- niezłe, szczególnie dla egocentryków, dzieci wychowanych bezstresowo,  nauczonych i czerpiących przyjemność z "brania".  Ludzie czerpiący radość z obdarowywania, dzielenia się z innymi trudno radzą sobie z byciem samemu. Ci też mocniej cierpią z powodu samotności.

Wnioski oderwane od rzeczywistości.

Widać wyraźną tendencję wśród samotnych. Zazwyczaj to naprawdę ciekawi ludzie z bogatymi zainteresowaniami, oczytani, czy jak ja również wysportowani, ale przez wrodzoną czy tam nabytą z jakichś przyczyn nieśmiałość ciężko im nawiązywać znajomości. Jak się uda to jeśli mają pecha i się na nich zawiodą wtedy izolują się jeszcze bardziej, podświadomym odruchem obronnym. Nika, prowadzę bardzo podobne życie do Twojego, zamiast basenu jest tylko siłownia i rower (bo nie umiem pływać). Jeśli chodzi o zainteresowanie płcią przeciwną to mam takie napady, gdy naprawdę czuję że kogoś potrzebuję, staram się wtedy kogoś poznać, najczęściej pisząc na jakimś portalu... zazwyczaj jednak na kilku zdaniach się kończy gdy okazuje się że to osoba z zupełnie innej bajki niż ja, wtedy znów się zrażam i odpuszczam, aż do kolejnej próby.

A to nie jest tak, że w nieodpowiednich miejscach szukasz dziewczyn?
Jak poszłam raz do klubu z koleżanką to nie klęłam na świat, że nie ma tam żadnych facetów, z którymi można by porozmawiać o recepcji myśli Nietzschego we współczesnej filozofii francuskiej.

Z pewnością obydwoje macie rację.

Do klubów i dyskotek nie chodzę, jedyny raz byłem jak nam pani wychowawczyni zorganizowała taką klasową w VIII klasie podstawówki. Tak więc tam nigdy nie szukałem i posiłkuję się tylko i wyłącznie opiniami że w takich miejscach się żony nie szuka. Troszkę tak jak z siłownią, gdzie ludzie, w tym przecież również bardzo atrakcyjne dziewczyny, przychodzą poćwiczyć a nie gadać z nieznajomymi facetami. Tak jak z dyskotekami, służą do wybawienia się, wytańczenia, a nawet jeśli zapoznają się tam jakieś pary to raczej tylko na szybki romans tzw. bez zobowiązań. Do tej pory szukałem głównie na internetowych portalach randkowych, gdyż jak już wspomniałem jestem zbyt nieśmiały by podrywać dziewczyny na żywo. W szkole kiedyś próbowałem, lecz za każdym razem gdy mi się udawało, wybranka była albo zajęta, albo nawet już zamężna.   

Oczywiście argumentów szukam a jak. Wiem że dołuję sam siebie, nawet mam żal do ojca że tak nie wychował (albo raczej nie wychował bo nigdy się za bardzo tym nie interesował). Popadam powoli w coraz większe zgorzknienie, a nawet depresję. Z jednej strony widzę u siebie masę zajebistych cech, które wydaje mi się byłyby pożądane u płci przeciwnej, z drugiej strony wydaje mi się że to wszystko jest gówno warte, bo kobiety pożądają zupełnie czego innego. Np. gdy widzę w pracy znajomych, totalnych dupków, ludzi z ograniczonym zasobem słownictwa, cwaniaków, zarozumialców, czy w końcu mój najgorszy typ, leni patentowanych którzy wysługują się innymi. Ale tak to już chyba jest że kobiety kochają łobuzów (bo łobuz kocha najbardziej), drani i dupków, wzbudzają w nich emocje które na nie działają jak magnes. Spokojny cichy facet będzie odbierany jako niepewny siebie, niedojrzały chłopaczek, nie ważne że do każdej relacji z kobietą podchodzi poważnie, myśląc o związku na długie lata. Ostatnio mój znajomy opowiadał mi taki przypadek z życia wzięty. Jego kolega był z kobietą. Starszy, poważny gość, zabierał ją do restauracji, kupował drogie prezenty, dbał na nią i rozpieszczał, planował przyszłość, chyba nawet była jego narzeczoną. No ale los chciał, że ona pojechała raz sama na Woodstock i wytarzała się w błocie z jakimś łobuzem. Po powrocie zerwała zaręczyny i uciekła wybierając tegoż łobuza na swojego ukochanego ;P Weź tu bądź mądry i rozum kobiety, codziennie się zastanawiam czego one tak naprawdę potrzebują do szczęścia. Może gdybym to zrozumiał udałoby mi się uszczęśliwić choć jedną, tyle by i mi wystarczyło by być szczęśliwym

Uważam identycznie, z tym że u kobiet to ciężko wyczuć na jaki typ się trafi. Możliwe że myślał iż troszkę ją też kupi i w końcu przekona do siebie ? Może ona go wykorzystywała aż jej się znudził ? Albo po prostu wydawało jej się że go kocha aż nie poznała tego drugiego ? Nie wiem dokładnie jak to z nimi było, to opowieść kolegi z pracy. Jednak ja odebrałem to w ten sposób, że jej narzeczony ofiarował jej stabilizację, bezpieczeństwo finansowe, spokojne życie, ona jednak potrzebowała po prostu wrażeń, może gość był po prostu dla niej za spokojny i tyle. O łobuzie z Woodstocku niewiele więcej powiedział, sądzę że nie miał na myśli elementu kryminogennego tylko po prostu określił tak typ osobowości.

Jeszcze może napiszę o prezentach. Kiedyś kupiłem jeden kobiecie. Po dwóch randkach zrobiła na mnie wrażenie, a że bardzo lubiła biżuterię to pomyślałem że ofiaruję jej niedrogi ale też solidny srebrny łańcuszek. Niestety na tych dwóch randkach się skończyło, nie miałem nawet okazji wręczyć prezentu. Od tamtej pory łańcuszek czeka schowany w tym samym miejscu, w kieszeni skórzanej kurtki... będzie już tam siedział z 5 lat. Chyba w końcu ofiaruję go matce

Co masz do Woodstock widać zwolennik obecnej władzy to nawet lepiej iż jesteś samotny. Tacy ludzi nie nadają się do związków zero kompromisów wysługiwanie się partnerem/partnerką po tym jak motylki opadną a wcześniej wręcz odwrotnie druga polówka jest na piedestale. |Ulubione hobby to zaśmiecanie portali informacyjnych obrażaniem ludzi o lewicowych poglądach brak związku przekłada się na chęć układania życia innym ludziom.

To tutaj bardziej pasowałby temat o recepcji Nietzschego w popkulturze
Ale tak apropos... Jakiś czas temu poznałam na lodowisku chłopaka, z którym zaczęłam się trochę kumplować. Na początku wydawał mi się strasznie fajnym materiałem na kumpla, ale po jakimś czasie zaczął mnie nudzić... Bo ile można gadać o łyżwach, relacjonować sobie nawzajem to co się wydarzyło danego dnia, opowiadać o spotkanych dziewczynach. Mam chyba trochę tak jak Micke, choć ja mam pewne opory przed nazwaniem tego wymaganiami, po prostu przyjemniej spędza mi się czas z kimś z kim mogę porozmawiać również o literaturze, nauce, filozofii. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich znajomości - jeśli widzę się z kimś raz w miesiącu i idziemy na piwo to miło nad tym piwem pogadać chociażby o facetach czy na inne lekkie tematy. Ale tamtemu koledze bardzo zależało na bliskiej i zażyłej znajomości, na przyjaźni może nawet, a mnie w pewnym momencie zaczęła już męczyć i dołować ta jego przyziemność i ograniczenie zainteresowań wyłącznie do swoich prywatnych spraw. I teraz pytanie jak wywinąć się z takiej znajomości.

To w którym miejscu ten mężczyzna z którym ona poznała się na woodstocku  był łobuzem,  bo nie wiem. Wytarzałi się razem w błocie,   jak tysiące  innych uczestników i co dalej? A może się okazal odpowiedzialny,  kochający i inteligentny?
I dlatego zdecydowała się z nim być. I się zakochała.
Ie rozumiem też dlaczego obcej kobiecie kupiłeś ten lancuszek?
Chcesz poznać kogoś o życia,  czy kobiete, ktoraz leci tylko na prezenty i pieniądze?  -co innego jakbyście już byli razem.  Wtedy możecie sobie robić prezety.

To nie jest takie oczywiste Nie wszystkie kobiety lubią dostawać kwiaty. Ja kilka razy dostałam i zawsze czułam się zażenowana. Zupełnie nie wiem, co w tym fajnego, tandetne to jakieś. No chyba, że kwiaty doniczkowe Taki prezent byłby całkiem fajny : )