Stosunki z rodzicami mojego faceta, SOS. - Netkobiety.pl

Tak szczerze, to jesteś dla nich obcą osobą, która im jest totalnie obojętna. Przykre, wiem, ale dopóki się Tobie partner nie oświadczył, to pewnie tak będzie.

Poza tym, coz, nie mają obowiązku Cię lubić, tolerować. To Twój facet ma być z Tobą szczęśliwy. Może sobie inaczej wyobrażali kandydatkę na dziewczynę ich syna, ich prawo. Jednak ich syn wybrał Ciebie, więc jedyna rada - olej ich i tyle. Może się ich zachowanie zmieni po tym, jak pójdziecie etap dalej w Waszej relacji, a może nie. Ale to nie powinno mieć znaczenia, no wiążesz się z nim, a nie z jego starszymi.

Zawsze słyszę, że Jego rodzice do niego też mało mówią, więc nie traktują mnie gorzej niż jego. Z polewaniem wódki, chłopak wytłumaczył mi to w ten sposób, że niby jego ojciec polewał mi nie będzie, bo to Paweł za mnie odpowiada, no chyba jakbym się w sensie upiła? nie wiem. Mam 22 lata, nie jestem już dzieckiem, żeby było głupio mu polać mi. Ale faktycznie, nawet mojego imienia nie wypowiedział, w tamtej sytuacji ani żadnej innej, ale usłyszałam od chłopaka, że "chce byc traktowana jak księżniczka" Paweł mówi, że oni są małomówni a dodatkowo oni nie wiedzą o czym ze mną rozmawiać. Może nie są super wygadani, ale normalnie się z innymi komunikują, więc... Jak to On powiedział, przedstawiać mnie nie trzeba, bo wszyscy wiedzą, że jestem jego dziewczyną. Widzę, że juz teraz się kłocimy, masz rację, więc potem będzie tylko gorzej. I on nie stanie w mojej obronie, bo nie rozumie mnie, że chciałabym poczuć się akceptowana.

Pytam, jak zamieszkamy razem to mam się nie odzywać wcale? " jak przyjdziesz pierwsza do domu, poczekaj na górze w moim pokoju, bo u nas każdy odpoczywa sam" albo " jak będziemy chodzić do kościoła co niedzielę, kupimy sobie spokoj", a ja jestem osobą nie wierzącą. On wcale nie traktuje poważnie moich uczuć chyba

Wiesz lepiej od jego ojca, co czuł?

Poprosiłaś, by mówił/mówili Ci po imieniu? Dla niektórych rodziców to trudna sytuacja: nie są przyzwyczajeni, by do mało znanych osób mówić po imieniu, nie zostali o to przez nich poproszeni, wobec tego krępują się użyć tej formy, a jednocześnie mówienie do równolatki swego dziecka per pani jest co najmniej dziwne, wobec tego albo unikają sytuacji mówienia do tej osoby wprost, albo (co często się zdarza) mówią do niej w trzeciej osobie - bo według nich to oznaka szacunku.

I to wzięłabym sobie do serca zamiast tworzyć spiskowe teorie. Jesteście podobni, skrępowani wzajemną relacją; wtedy bardzo łatwo o interpretację zachowań niezgodną z intencjami.

Więc... pora na to, byś Ty normalnie się z nimi kontaktowała. Dużo w tym wszystkim zależy od... Twego nastawienia, a ono, jak wynika, z Twych postów, dalekie jest od tak oczekiwanej (wobec Ciebie) normalności. Niektórzy ludzie, by mówić "normalnie", muszą czuć się bezpieczni. Myślę, że oni w Twym towarzystwie nie czują się bezpieczni, Ty w ich towarzystwie też.

Różnicie się zasadami.

Stawanie w Twej obronie? Naprawdę potrzeba było Cię bronić? A jeśli tak, to on między młotem a kowadłem, bo i jego rodzice wymagają obrony przed Tobą.

A jak przedstawi, to już będziesz miała do kogo się odezwać? Rzecz w... Twoim nastawieniu, a ono nie ociera się choćby o lekkie zaciekawienie osobami z jego rodziny. Tak, wiem. Tzw. brak naturalności i ostentacyjne znudzenie (a to bardzo jest widoczne podczas takich spotkań) często spowodowane lękiem, interpretowane jest jako zadzieranie nosa i lekceważenie.

Edycja:
W innym wątku na temat Twego związku przeczytałam:

Dasz radę być i żyć z człowiekiem o odmiennym systemie wartości? I czy w związku chodzi o 'dawanie sobie rady'?

Przeczytałam też opowiedziany Ci dowcip i to, że jesteś jego wizytówką. Ups... .

Nie bardzo wiem, jak zacytowac fragmentami, więc muszę całością. Wow, jaka analiza. :-)
Właśnie chodzi o to, że nie siedzę z kwaśną mina i przewracam oczami. Staram się być miła, łapać kontakt. Trudno robić to, gdy dostaje krótkie informacje zwrotne. Kiedyś usłyszałam od faceta, żebym poczekała na ich krok, bo za bardzo ich zaczepiam i szukam kontaktu. Jeżeli mają problemy z komunikacją, jasne zrozumiem. Ale bardziej się zwyczajnie boję , że po prostu mnie nie lubią. Przy tym stole po jakimś czasie zaczęło robić mi się już głupio.. a to polewanie wódki ? Było mi już przykro i chciałam stamtąd wyjść. Co do przedstawiania mnie, jasne, że powinien to zrobić no bo inaczej, to nie dziwię się że ta rodzina nic do mnie nie mówiła. No bo co ? " Kto to ta dziewczyna?" Ja staralam się z byle kim jakikolwiek mały kontakt złapać. Ale on to w sumie zaczął mi nie gadać z wujkiem o czymś. A ja siedziałam. Co robi się po 3/4 h bardzo niefajne. Boję się kolejnej powtórki. A skoro na pytania dostaje krótkie odpowiedzi , to nawet nie wiem czy oni sobie życzą abym wchodząc do ich domu wlazila im do salonu gdzie siedzą np. facet mówi że mam iść do jego pokoju. Mam czekać na ruch z ich strony jak to mówi. No to wygląda na to, że będę skazana na kolejne siedzenie. Trudno, no jakoś wyrzymam. Dziękuję za odpowiedź.

On za nich nie odpowiada. Nie może kazać im, żeby wykazywali się większą aktywnością w kontaktach ze mna. Chociaż myślę, że czeka nas kolejna kłótnia po nadchodzącym spotkaniu. Ale wiem juz, że usłyszę " oni tacy są, musisz siedzieć przy tym stole ze mną, bo jesteś mi tam potrzebna. " Ta jasne, jak on też na mnie tam średnio uwagę zwraca, bo przecież rodzina jego jest. Nie wiem co mam robić. Nie chce o to odchodzić, bo go kocham. Cholera, nie wiem...

No właśnie staram się coś zrobić. Stąd kłótnie. Ale on nie rozumie mojego punktu widzenia. Mówi, że mnie akceptują, tylko nie wiedzą co mówić. A ja mogę albo odejść, albo zostać i to jakoś tolerować. Cóż innego ...

Proszę, nie tłumacz mi rzeczy oczywistych.
Pisząc swój post miałam na myśli Waszą relację, jego sposób traktowania Ciebie - i to nie w kontekście spotkań rodzinnych.

Pominęłaś te moje słowa:

Dodawszy do tego to Twe zdanie:

wszystko jest jasne.

Edycja:

Od jego rodziców? Nie od niego? (I nie chodzi tu o zajęcia stanowiska w sprawie jej relacji z jego rodzicami.) Przecież problem z rodzicami przykrywa ten zasadniczy.

Znamienne jest to, jak ją traktuje w sytuacjach, gdy są we dwoje. Cyngli, proszę, przeczytaj inne wątki autorki o ich bezpośredniej relacji. Skoro takie traktowanie jej odpowiada, to dlaczego czyni larum, gdy jego rodzice traktują ją tak, jak traktują? Podwójne standardy? A... zapomniałam, ona go kocha, to tłumaczy wszystko. Tłumaczy?

Problem z rodzicami jest zastępczym, można spokojnie udawać, ze ich relacja jest 'cacy'.

Właśnie o to mi chodziło. Chcialam mieć rozeznanie, jak widać to z boku.jest skąpy i mało tolerancyjny, ale dla mnie nawet grożenie odejściem za tatuaż jest niczym przy tym, że zmusza mnie do spotkań rodzinnych. W tym przypadku brak szacunku do tego, co próbuje  komunikować, boli mnie najbardziej. Czuję niemoc. No bo co.. skąpstwa jego nie zmienię - na sobie też oszczędza. Tatuaż zrobić mogę i ewentualnie testowac, czy odejdzie, czy nie. No a sytuacja na linii on jego rodzice i ja, no to mogę się z nim kłócić, po czym następują dni ciszy i tak wkółko. Mogę nie pojsc, albo pójść i szukać kontaktu. Co wiem , jak się skończy.
Potrzebne było mi potwierdzenie że coś jest nie tak, bo sama nie byłam pewna, czy w ogóle mam rację..

No jasne.  Z tym, że tatuaż mogłam odpuścić, kolczyk również. Rozumiem, że może mu się to nie podobać i jakiś to przelknelam. Spotkan nie mogę. Bo ? Bo czuję na nich emocjonalny ból, którego wcześniej nie było i to dopiero otwiera mi oczy.

mnie tak traktowala siostra meza, mija osiem lat nadal jest tak samo wcale tam nie jezdze.no coz.zycie.odwiedziny spedzam sama jak jedziemy tam a on ma cos do zrobienia a matka jest np u lekarza. ona wychodzi i idzie na gore.ma 35lat i nie pracuje.byla atrakcyjna dziewczyna i miala chłopaka jak byla za granica.nie mamy zadnycj relacji i nie mam nawet do nich telefonów.mamy dziecko 6letnie. jade na swieta bozego narodzenia i w wakacje na grzyby tylko dlatego ze czas spedzam w lesie i na dworzu.nie w domu.z jego matka czasem porozmawiam.ale wiecie jak to jest jak jedzie to na caly dzien.i co tam robic

szczerze, to nie wiem, bo kolezance doradziłabym, żeby go zostawiła. Ale zawsze gdzieś słyszę, że przesadzam, że wcale nie jest tak źle, że dobrze, że jest oszczędny, bo przynajmniej nie zabraknie nam na chleb, a tatuaz, kolczyk, że ma prawo mieć swoje zdanie w tej sprawie. Z jednej strony to jest dla mnie niedorzeczne, a z drugiej... to też pokazuje, że mu zależy. Chce, abym pojawiała się na spotkaniach rodzinnych, on wręcz walczy abym poszła. A co moze zrobic, że ma takich rodziców. Chyba go teraz bronie

Chce tracić Wasz czas, a przy okazji swój, żeby najpierw pisać, jaki jest zły, a potem pisać, że do końca taki zły to nie jest. Aby po kilku miesiącach zakładać kolejny temat, jaka jestem nieszczęśliwa. Oj tak, to chyba jest najprawdziwsza prawa. No bo tchórzem jestem i sie boję zrobić radykalny krok.

Lepiej nie wprowadzaj się do nich.
Czy nie możecie usiąść koło jakieś bardziej otwartej ciotki?

No i sama sobie odpowiedziałaś, że nie jesteś szczęśliwa w tym związku. Uwierz mi, że po rozstaniu z nieodpowiednim facetem, czuje się wielką ulgę...

Jaki cel tego ? Próbujesz porównywać te dwie sytuacje, to nie. Nie da się ich porownac a pisać w innych wątkach mogę co chce. ;-) zamykam temat.

Nie wiesz jaki był/jest cel mego poprzedniego posta? Wyjaśnię. Zwrócenie uwagi na Twe zdziwienie/zaszokowanie postawą autorki. Tylko tyle, albo aż tyle.

Nigdzie też nie napisałam, że nie możesz pisać tego, co chcesz. Warto jednak wiedzieć, że niespójności w postach (tu: zdziwienie postawą identyczną ze swoją) rażą.

Przeczytaj, ze zrozumieniem, dwa pierwsze zdania z mej sygnatury.

Spoko poczekamy na następny. Na pewno się pojawi.

tylko pamiętaj, że jedna relacja opisywana jest w jednym wątku Ty już kilka ich masz.

Kazdy moze miec swoja intepretacje danej sutuacji. Dodatkowo, osoby, ktore znaja Was w realu maja na pewno lepszy "oglad" sytuacji wiec i ich zdanie powinno bardziej sie liczyc. ALE, ja po akcji z autobusem, za ktorym on praktycznie jechal bym mu za zwiazek podziekowala. C.am skonczony i tyle. Nawet nie chce mi sie pisac, na ilu poziomach Cie zawiodl.

Przeczytałam Twoje poprzednie wpisy ale nie będę się wypowiadać na temat relacji z Twoim chlopakiem , bo moim zdaniem nie jest tak tragicznie a poza tym to nie temat tego wątku.
Jeśli chodzi o te spotkania rodzinne to masz na 100% racje. Zachowanie rodziny i reakcja / a raczej jej brak Twojego chlopaka jest zwyczajnie niekulturalne a nawet powiedzialabym chamskie. Oni Cię zwyczajnie, ordynarnie ignorują!. I nic tego nie usprawiedliwia. Mogę zgodzić się że jako katolicy nie akceptują waszego wolnego związku i być może nie bardzo wiedzą jak do Ciebie się odnosić ale to nie powód żeby w taki ostentacyjny sposób Ciebie upakarzac. Bo jak mozna określić sytuację , jeśli nawet nie chcą zwracać sie do Ciebie po imieniu? Jakbyś była tredowata. Wg. mnie jest to obrażanie swojego gościa. Nikogo tak się nie traktuje jeśli zaprasza się go do stołu a co dopiero dziewczynę- jednak osobę bliską swojego syna z którą jest już cztery lata. Nie wiem co to za ludzie, na jakim poziomie funkcjonują ale nawet brak obycia, prostactwo czy malomownosc nie jest usprawiedliwieniem , tym bardziej że to nie jest jakaś krotka kawowa wizyta tylko 4 godzinna impreza i to przecież nie pierwsza tylko któraś z kolei i czas się było oswoić z nową osobą - ale oni tego nie chcą i wyraznie Ci to pokazują nie zważając na to jak jest ci nieprzyjemnie i jak się czujesz.  Nie wiem po co ty tam znowu idziesz. No chyba że lubisz się biczować z miłości do swojego chłopaka. Szanuj się a wtedy uszanuja Cię inni.

obawiam sie, że te wasze rady, to jak kulą w płot. Panią cos uwiera, rodzina chlopaka ostantacyjnie, wielokrotnie ja lekceważy, chlopak narzuca swoje poglądy, ogranicza ją, jej samej już cos nie gra... ale dalej chodzi taM, GDZIE NA NIA PLUJą,  DALEJ POZWALA SIĘ  traktować jak podczłowiek, no bo.. bo gdyby się rozstala... no to przecież aż 4 lata...i co i nie będzie związku, slubu, a rodzina naciska, zostanie starą panną  itp...
ile tu jest podoibnych wątków, na tym portalu- zycie latami z brutalami, alkoholikami, zazdrośnikami, gdzie- tak jak i w tym wątku - widac,że oboje nie pasują do siebie, no ale trzeba ten slub wziąc, bo co inni powiedzą, potem można powyzalać się na forach i obronić swojego misia, że przeciez nie jest tak calkiem zle... HIPOKRYZJA level hard.  Gratulacje, kobiety - wiekszości was udalo sie wyprac mózgi do cna.