Czy zerwać zaręczyny? - Netkobiety.pl

Pięc lat po slubie bedziesz słyszała że jesteś głupią [wulgaryzm] na co dzień. Ludzie polująć na kogos się maskują. On Cię już upolował i najwyraźniej mysli że nawet bez ślubu jesteś jego. Właśnie przestaje się maskować.

Po swoich doświadczeniach, powiedziałabym Ci odejdź, ale każdy uczy się na swoich błędach. Chorobliwa, nieuzasadniona, nieleczona zazdrość, będzie rosła w siłę.
Oczywiście, że nikt nie jest idealny, ani ja, ani Ty, ale mimo wybuchów złości, które zdarzają się każdemu, jest coś takiego jak szacunek do drugiego człowieka. Jestem nerwowa, ale nigdy w żadnej kłótni nie używałam wulgaryzmów. Nigdy nie powiedziałam "zamknij się", chociaż sama dostawałam wiązki, że uszy pękały.
Zapaliła Ci się czerwona lampka i ja bym jej nie lekceważyła. W takich sytuacjach poznajemy ludzi.

@ina770
Ludziom w różnych związkach, różne rzeczy się zdarzają. Ważne żeby szukać rozwiązania. Przeanalizuj po czym padły te słowa, bo czasami nie chodzi o słowa.
To trudne sprawy, o których powinnaś porozmawiać, gdy jest między wami spokojnie i dobrze. Podczas kłótni niczego nie załatwisz. Można napisać odejdź czy zostań, ale nie o to chodzi. Musisz podjąć decyzję sama, wobec całości związku. Odejść lub wypracować z partnerem jakieś rozwiązanie, by się to nie powtarzało. Zdecydowanie zbyt duża zazdrość, może również stanowić problem.  Związek to osobisty wybór każdego z was. I oboje musicie wiedzieć, że jesteście ze sobą z wyboru i nie ma tutaj czegoś takiego, jak prawo do posiadania drugiej osoby.

A czy macie jakąś opinię na temat takich rzeczy jak trening agresji i tego typu rzeczy? Myślicie, ze to moze w czymś pomóc?
Moze pomoże na przejawy agresji ale raczej chyba nie sprawi że narzeczony zacznie mnie szanować.. Sama nie wiem. Co o tym myślicie?

To w jaki sposób człowiek zachowuje się generalnie pokazuje jakim człowiekiem w rzeczywistości jest. To, że na ogól w agresywny sposób odnosi się do ludzi oznacza, że po prostu jest człowiekiem agresywnym. Ty nie jesteś poza nawiasem ludzkości. Ciebie również dosięgnie jego agresja. Już dosięga. Na razie są to małe kroczki, ale z czasem, wraz ze ślubem, dziećmi, kolejnymi więzami, zacznie stawiać większe kroki. Wtedy również wytłumaczysz sobie, że nie ma ludzi idealnych i puścisz mimo uszu kolejne wyzwiska, które jednak usłyszą wasze dzieci... Zobaczą dzięki wam jak wyglądają relacje między ludźmi, jak wygląda komunikacja, jak wyglądają związki. I stworzą podobne...

Myślisz o terapii dla niego. Zamiast tego zastanów się nad terapią dla siebie.

Jasne, nie ma ludzi doskonałych, ale jest niesamowita przepaść pomiędzy niedoskonałością, a agresją i brakiem szacunku. Niedoskonałość to porozrzucane skarpetki, drewniane ucho, bycie beznadziejnym kierowcą czy też mienie hopla na punkcie znaczków. To NIE JEST przemoc.

Twój narzeczony właśnie Ci pokazuje swoją prawdziwą twarz. Jeżeli teraz jest Cię w stanie obrazić i okazuje agresję wobec innych ludzi, to szybko zauważysz jak ta agresja przeleje się na Ciebie. A tłumaczenie tego tym, że "jest nerwowy" to totalne nieporozumienie. On nie jest nerwowy, on się decyduje na atakowanie i poniżanie innych ludzi, by lepiej się poczuć.

A zmusić się nie da do terapii kogoś kto tej terapii nie chce.

Tyle tylko, że za każdym razem gdy walczysz o utrzymanie związku z przemocowcem poddajesz się gdy idzie o walkę o siebie i swoje dobro. "Ja" wg Ciebie nie ma takiej wartości jak "My", stąd walczysz o "My" bo każde "zamknij się szmato" pokazuje Ci jak bezwartościowe jest Twoje "Ja". Walcz skoro tak bardzo chcesz. Kiedy walczysz na froncie "My" przegrywasz na całej linii na froncie "Ja".

Tak, ale on bagatelizuje temat.. Uwaza, ze zdenerwował się BO KTOŚ COŚ ZROBIŁ.. chyba nie widzi problemu w sobie. Mnie zawsze przeprasza..
Chcę z nim porozmawiać żeby zgłosił się na terapię. Ale nie wiem czy to w czymś pomoże.. Mam straszny metlik w głowie i czuję się okropnie.. Jak to jest ze ktos kto jest opiekuńczy, kochany, pomocny, pracowity jednocześnie ma drugą twarz inną o 180 stopni??

Byłam na wyjściu ze znajomymi z pracy, trochę za dużo wypiłam i wróciłam pijana do domu. Nie jakaś totalanie zalana. Po prostu trochę pijana.. I tak zostałam szmatą. Oczywiście jestem świadoma tego, że za dużo wypilam i był to błąd ale nie upoważniało go to do nazwania mnie w ten sposób. Tak myślę.

Nie. On nie ma drugiej twarzy. Jest opiekuńczy, kochany, pomocny, pracowity, gdy robisz to, co on chce i tak, jak on chce. Inaczej - jest agresywny.

Zobacz rzeczywistość.

Strasznie mnie dotyka Twój post. Ile bym oddała, gdybym na początku mojego związku z byłym męża miała przy sobie taką Kilo.
W jej postach masz 100% prawdy. Dziewczyno,  masz przed sobą całe życie, nie zmarnuj go jak wiele z nas.

Przemoc psychiczna jest przemocą, nawet gdy "zdarzyła" się kilka razy.

Jak wyżej Przemoc psychiczna JEST przemocą. By być jej ofiarą nie potrzeba być uderzoną fizycznie.

Może (może?) okłamujesz siebie. Nie wyobrażasz sobie życia bez niego? Naprawdę? W takim razie, by odzyskać siebie samą, by stać się ważną dla siebie samej, wyznacz termin własnej terapii.

Edycja:
A nie boisz się tego, jak będzie wyglądało Twe życie, gdy nie rozstaniesz się?

Zastanawiam się dlaczego taki jest. Zawsze wydawało mi się, że ludzie zachowujacy się w ten sposób pochodzą z rodzin przemocowych.. A jego rodzina zdecydowanie taka nie jest, jest bardzo w porządku.
I jeszcze jedno.. Czy znacie przypadek że ktoś zachowywal sie w ten sposób ale po przejściu terapii rzeczywiście się zmienił?

Terapia na zło? Nie wiem czy taka istnieje. Ponadto on musiałby wyrazić chęć do zmian, a coś mi się wydaje, że jeśli mu to zaproponujesz, to rozpętasz piekło.
Szczerze mówiąc, uważam że ludzie się nie zmieniają. Mogą rzucić nałogi, wyjść z traumy, przestać mieć fobie, ale żeby zmienić swoją naturę, charakter, to nie sądzę. Musieliby przejść jakąś przemianę duchową, czy coś w tym stylu, żeby zobaczyć jak ich zachowanie rani innych. Ale takie rzeczy, to chyba tylko w filmach.

Boisz się, że sobie nie poradzisz? Kobieto, weź się w garść i przestań mazgaić. Wiesz ile kobiet z dziećmi uciekało przed swoimi oprawcami, bez grosza w portfelu? Setki. Nikt nie mówi, że to łatwe, ale jedyne rozwiązanie. Nie masz rodziny, przyjaciół, którzy mogliby Ci pomóc?
Jesteś jedną z tych szczęściar, która ma szanse ustrzec się od jednej wielkiej pomyłki. Wykorzystaj to zanim będzie za późno.

Miałam to samo. Do tego zarzuty, że ubieram się do pracy tak, że mam "cycki na wierzchu", więc o 3 w nocy musiałam przymierzać wszystkie bluzki, by mu udowodnić, że prawie wszystkie mają dekolt pod szyją.
Autorko, jest nas tu wiele, takich które przeszły przez piekło i starają się ostrzec inne przed takimi rzeczami.
Uwierz, że dasz sobie radę!

Dziękuję Wam wszystkim za wypowiedzi. Niestety muszę przyznać, że zgadzam się z Wami. Macie rację...
Teraz zostało mi najtrudniejsze. Już wiem co powinnam zrobić, muszę oswoić się z tą myślą... Bardzo to bolesne.

Ale dodam jeszcze, że nie uważam go za złego człowieka. Znam go od 14 roku życia, przez ten czas wiele razy pokazał, że ma dobre serce, że potrafi być wspaniałym człowiekiem w stosunku do innych. Jest wrażliwy, kilka miesięcy temu zmarła jego babcia i bardzo to przeżył, bardzo kocha swoich rodziców i się o nich toszczy. Nie uważam go za potwora bez serca, mam z nim wiele naprawdę pięknych wspomnień. Ale niestety ma też cechy których nie mogę zaakceptować, muszę myśleć o swojej przyszłości i o dzieciach które będę kiedyś mieć. Nie jest dobrym pomyłsłem wiązać życia z człowiekiem nerwowym, który potrafi mówić takie rzeczy osobie która podobno jest miłością jego życia... Fakt, nigdy nie doszło do przemocy fizycznej ale tak jak mówicie przemoc nie musi być tylko fizyczna...

Trzymajcie za mnie kciuki. Wiem, że będzie mi to bardzo, bardzo potrzebne.

Również trzymam kciuki. Zajrzyj tu za jakiś czas i daj znać co z Tobą

Kochane kobiety!

Po półtora roku przychodzę z aktualizacją tego co u mnie, może któraś z Was jeszcze tu zagląda i ją to zainteresuje, a może jakaś dziewczyna będąca w podobnej sytuacji do mnie przeczyta ten wątek i wyciągnie z niego lekcję.

A więc kilka dni po opublikowaniu tego posta i rozmowach z Wami wyprowadziłam się od niego (marzec 2018). Mieszkałam sama przez 2 miesiące (marzec i kwiecień 2018), w trakcie których on płakał, błagał, przepraszał, były kwiaty, przysięganie zmiany i nawet zapisał się na terapię. A więc... wróciłam.
Na spotkanie z terapeutą poszedł 3 razy, po czym stwierdził, że on właściwie nie wie po co tam chodzi bo przecież nie ma żadnego problemu, i na tym jego przygoda z terapią się skończyła. Nie przestał być nerwowy, nie nabrał magicznym sposobem szacunku do innych, nie przestał być zazdrosny, jednym słowem - niewiele się zmieniło. Wiedziałam, że to nie jest mężczyzna mojego życia, że nie chcę z nim być, że zasługuję na prawdziwe szczęście. Mimo tego nie potrafiłam odejść, bo można powiedzieć, że nie działo się nic bardzo złego, żadnych "grubych" akcji, a więc czekałam na powód. I dostałam go, w październiku 2018 wrócił z imprezy pijany i usłyszałam wiązankę na swój temat jaka to jestem beznadziejna, sto razy gorsza od niego pod kazdym względem, kompletnie bezużyteczna, żałosna, nienormalna itd itp. Rozstaliśmy się, na pożegnanie usłyszałam również kolejny raz "szmata".

A więc od października 2018 jestem sama i uważam, że to najlepsze co mnie w życiu spotkało. Czuję jakbym dostała od losu drugą szansę, tak niewiele brakowało żebym została jego żoną i zmarnowała swoje życie.
Nie chcę go bardzo demonizować, mamy wiele pięknych wspomnień i nie żałuję tych lat spędzonych wspólnie, ALE... szacunek i zaufanie to podstawy związku. Bez tego nie da się zbudować trwałej i zdrowej relacji. Teraz już to wiem. Nigdy w życiu nie pozwolę sobie już na okazywanie mi braku szacunku bo kocham samą siebie i chcę dla siebie wszystkiego co najlepsze, wiem, że na to zasługuję i MY WSZYSTKIE NA TO ZASŁUGUJEMY. Wiem dokładnie jakiego mężczyznę chcę i jak chcę żeby mnie traktował, dopóki takiego nie znajdę mogę być sama nawet 10 lat. To wyraz miłości i szcunku do samej siebie, jak ktoś ma nas kochać i szanować skoro same tego nie robimy...?
Ludzie zmieniają się jeśli widzą swoje błędy, pracują nad sobą i bardzo chcą się zmienić. Jeśli ktoś nie chce się zmienic i nawet nie widzi swoich problemów to nigdy się nie zmieni, nie zmieni go Wasze oddanie i miłość. Poza tym nie Waszą rolą jest bycie opiekunką i uzdrowicielką dorosłego człowieka, potrzebujecie partnera a nie dziecka którym trzeba się opiekować i uczyć go jak dorośli ludzie powinni się zachowywać a jak nie.
Nie marnujcie swojego czasu i energii na chore i toksyczne relacje, dajcie sobie szansę na szczęście. Skupcie się naludziach którzy zasługują na to żebyście poświęcały im swój czas.
Wiem, że odejście, wyprowadzka i rozstanie wydaje się czymś strasznie trudnym i nie do przejścia ale uwierzcie mi - jesteście w stanie to zrobić, naprawdę. Jesteśmy o wiele silniejsze niż nam się wydaje.
Związek powinien dodawać nam skrzydeł a nie je podcinać. Powinien ciągnąć nas w górę a nie w dół. Powinniśmy być w nim na równi z partnerem, on nie może stawiać siebie na 1 miejscu. Wbijcie sobie to do głowy, proszę.
Myślcie o sobie i swojej przyszłości, stawiajcie siebie i swoje szczęscie na pierwszym miejscu. Mnie trochę czasu zajęło zobaczenie tego wszystkiego i dojście do tych wniosków ale teraz w końcu jestem szczęśliwa i nie wyobrażam sobie już że mogłoby być inaczej, a to wszystko co zdarzyło się w przeszłości potraktowałam jako bolesną ale bardzo potrzebną lekcję z której wyciągnęłam mnóstwo wniosków.

BARDZO DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM KTÓRE WYPOWIEDZIAŁY SIĘ W TYM WĄTKU I DAŁY MI TYLE CUDOWNIE MĄDRYCH PORAD, URATOWAŁYŚCIE MNIE I OTWORZYŁYŚCIE MI OCZY! BEZ WAS BY SIĘ NIE UDAŁO, JESZCZE RAZ WIELKIE DZIĘKUJĘ

graty, autorko oby więcej takich ogarniętych kobiet

Ja też byłam w podobnym związku 4 lata. W końcu otworzyły mi się oczy i go zostawiłam. Teraz zaczynam życie od nowa i jestem o wiele szczęśliwsza,