Zagmatwana miłość - Netkobiety.pl

Z Wojtkiem poznałam się jakieś 4 lata temu. Byłam wówczas w szczęśliwym związku. Nie patrzyłam na niego jak na potencjalnego faceta do „poderwania”. Był po prostu, znajomym, nawet nie do końca odpowiadał mi fizycznie. Dodatkowo 12 lat starszy. Ja wówczas 25 latka, on 37. Mieszka na drugim końcu Polski ale obracaliśmy się we wspólnym gronie znajomych. Średnio widzieliśmy się 5 razy w roku. Zawsze sporo rozmawialiśmy, wiedziałam o tym, że nie układa mu się w małżeństwie. Nie była to tajemnica, wszyscy znajomi to wiedzieli. Oczkiem w głowie jednak była córka o której zawsze z dumą opowiadał. Z roku na rok widać było jak walczy o ten związek, aż 2 lata temu zwyczajnie się poddał. Z żona nie dzieliła go sypialnia od 4 lat, śpi w innym pokoju, praktycznie nie spędzają ze sobą czasu a rozmowy dotyczą tylko dziecka i we własnym domu stał się gościem. Wprost mówił, że jego małżeństwo umarło.
W zeszłym roku coś się między nami zmieniło. Na jednym ze wspólnych wyjazdów z tej zwykłej znajomości zaczęła powstawać przyjaźń. W ciągu tygodnia przegadaliśmy prawie każdy wieczór śmiejąc się, płacząc, rozmawiając o rzeczach poważnych i błahych. Z moim  narzeczony też przeżywaliśmy kryzys. 6 letni związek zaczął się wypalać, ja dorosłam, a on wciąż pozostał chłopakiem bez planów na przyszłość, uciekającym od problemów, który nie chciał rozmawiać gdy mówiłam, że miedzy nami jest źle. Nasz związek stał się kumpelski, w którym seks nie istniał od ponad pół roku. Ale też walczyłam. Chociaż w pojedynkę było ciężko.
Wyjazd dobiegł końca, każde z nas wróciło do swojego miasta. Tylko tym razem było inaczej. Zaczęły się telefony, rozmowy, wiadomości. Potrafiliśmy przegadać 2 godziny. Zaczęły pojawiać się żarty z podtekstami, komplementy w moją stronę. Jednak wciąż wydawało się to niewinne. Oboje mieliśmy dosyć frywolny język na co dzień, nadawaliśmy na tych samych falach. Gdzieś w te wszystkie rozmowy wplatały się informacje o tym, że on chce się rozwieść jeżeli się kiedyś jeszcze zakocha. Że jest już zmęczony tym życiem ale tkwi w tym ze strachu jak mógłby ułożyć sobie drugi raz życie.
Minęły 2 miesiące i kolejny wyjazd ze znajomymi. No i stało się.. gdy zostaliśmy sami wybuchła miedzy nami namiętność.. to był jeden z tych pocałunków które pamięta się do końca życia. Było to pół roku temu. Od tamtej pory mój świat zmienił się o 180 stopni. Rozstałam się z narzeczonym, z Wojtkiem spędziliśmy 10 wspólnych weekendów/wyjazdów.  Zakochaliśmy się w sobie, to on pierwszy wyznał mi miłość,  ja bałam się tego co poczułam… do bądź co bądź żonatego faceta.
Zaczęły się wspólne plany, jak to wszystko rozwiązać, ogarnąć jego i moje życie, odległość, zobowiązania. Wciąż mówił o rozwodzie.. a ja zakochiwałam się w nim coraz bardziej. 2 miesiące temu odbyliśmy poważną rozmowę. Jedna z tych, które nie były łatwe ale musiały się pojawić. To czego oczekujemy od związku, kto ma jaką sytuacje materialną, na co możemy pozwolić sobie, a na co nie. W końcu lepiej wiedzieć co i jak. Wojtek przyznał, że mimo tej euforii nie stać go teraz na rozwód, że oszczędności nie ma, a nie chciałby zaczynać życia w wieku 40 lat z pustką w kieszeni dlatego też pierw musi odbić się finansowo by móc nam obojgu zapewnić wspólny rozsądny start. Szczególnie, że to ja mam przeprowadzić się do jego miasta. Nie ma gdzie się wyprowadzić od żony, a na wynajem w tej chwili nie może sobie pozwolić bo na prawnika już mu wtedy nie wystarczy. Poza tym ma słaby kontakt z córka ponieważ całe dnie spędza w pracy i boi się że w tej chwili skończyłoby się tym, że ten kontakt stałby się jeszcze gorszy, a bardzo by tego nie chciał. Niby to wszystko rozsądne.. Powiedział o mnie swoim rodzicom, poznałam ich i o dziwo przyjęli mnie bardzo pozytywnie. Doskonale wiedzieli jak wygląda małżeństwo jego syna. Ale od jakiegoś miesiąca coś się zmieniło.. niby planujemy wspólne wakacje we wrześniu ale gdy powiedziałam, że mi go brak na co dzień usłyszałam „Na razie więcej dać Ci nie mogę”.  Zaczął między wierszami dodawać, że spora między nami różnica wieku, że gdy on będzie miał 50 lat ja.. będę w kwiecie wieku. Że boi się zostać wówczas sam.. Że nie wie ile czasu zajmie mu rozwód, a wie że ja nie będę czekała na niego wieczność. Tak jakby chciał mnie… zniechęcić. Jakby testował moje uczucia.. Ciągle mu powtarzam co czuję i staram się to udowadniać jak tylko 500 km odległości na to pozwala. Ale zaznaczam swoje zdanie, że nie mam zamiaru być i żyć wiecznie jako jego kochanka i przypominam mu o tym.. I wówczas pojawiają się zgrzyty. Sama nie wiem już czy za bardzo naciskam czy on po prostu boi się tej rewolucji i jego to przerasta. A ja boje się że to nigdy nie nastąpi.. Czy mam okazywać mu wciąż uczucia czy wycofać się dając mu oddech od siebie i czas na podejmowanie decyzji i ogarnięcie swoich spraw?  Rozmawiamy codziennie..  godzinami. Stał się częścią każdego mojego dnia. I dobrze wiem, że to na tego mężczyznę czekałam, tylko nigdy nie myślałam, że moja miłość będzie aż tak skomplikowana. Znalazłam się na rozdrożu i nie wiem co zrobić.. Kochać i walczyć o te miłość, czy odpuścić i nie brnąć  w to dalej.. wiem że nikt nie odpowie mi na to pytanie, ale nie mogę nikomu z tego problemu nawet się wygadać  bo wspólne grono znajomych i przyjaciół sprawiłoby, że ten romans mógłby ujrzeć światło dziennie, a to tylko spotęgowałoby problemy.