Postanowiłam napisać ten post, czując się lekko zagubiona w swoim życiu i związku.
Jesteśmy ze sobą około 3 lata. Teoretycznie wydawałoby się że jesteśmy szczęsliwi. Jednak co raz więcej rzeczy zaczyna mi przeszkadzać w naszym związku. Jesteśmy jak ogień i woda. On lubi spędzać czas w domu, ja chcialabym co weekend wyjeżdzać.
Od jakiegoś czasu nie ma tygodnia bez kłótni, płaczów. Zaczyna mnie denerwować, że to ja muszę nakręcać ten związek. Mam dość organizowania wakacji, wypadów do kina, walentynek, rocznic, urodzin. Chcialabym żeby choć raz mnie zaskoczono, niezaplanowana wycieczka, kolacja, seans filmowy. Patrzę na związki innych i jest mi przykro. Chcialabym pojechać na narty w zimie, na wycieczkę w wakacje, na weekendowy wypad za granicę jak to robią inni, czy żeby choć raz zaprosił mnie do siebie na seans czy mile chwile spedzone razem. Jego bierność odbieram tak, że nie kocha mnie, nie stara się, nie chce mu się coś dla mnie zrobić, poświecić czasu.
Przy tym wszystkim mam bardzo niską samoocenę i obwiniam o to mojego partnera. Nigdy nie mówi pierwszy, że mnie kocha, nigdy pierwszy nie inicjuje seksu.! Często pojawiają się u mnie myśli, że jest ze mną żeby być, że mnie nie kocha, nie podniecam go. Czuję się co raz bardziej nijaka, nie czuję się kobieca, pociągająca, kochana. On jak dochodzi do kłótni mówi że podobam mu się, ale mnie od razu pojawiają się myśli że mówi tak żebym przestała marudzić. Cały czas myśle, że na pewno woli spędzać czas z koleżankami niż ze mną, bo są piękne, wesołe, interesujące a ja jestem dla niego nudna, nijaka, że jest ze mną bo mu tak wygodnie. Ja jestem o niego zazdrosna, podczas gdy on ufa mi, nie robi mi scen zazdrości - co znowu w moim odczuciu odbieram jako nijakość, że bez róznicy mu czy będę z nim czy nie. Jest przy mnie, widzimy się bardzo często...ale wydaje mi się że to co bylo na początku...tak żar, pragnienie, że to wygasa i wchodzimy w rutynę. Chciałabym być zaskakiwana, żeby mówił mi często kocham Cię, podobasz mi się, pięknie wyglądasz, mam na Ciebie ochotę, kręcisz mnie. Brakuje mi tego zdobywania, motyli w brzuchu. Wydaje mi się, że na początku inaczej to wyglądało, a teraz się to zatraca.
Nie mam doswiadczenia dużego jeżeli chodzi o związki. Nie wiem czy to normalny stan, że żar jaki był na początku wygasa, czy to niska samoocena sprawia, że tworzę w głowie taki obraz, że chcialabym bajki a nie życia. Wiem, że takim postępowaniem niszczę siebie, jego i ten związek.
