Jego depresja i oddalenie - Netkobiety.pl

W prawdziwej depresji człowiek nie jest w stanie odczuwać miłości. Jest zanik endorfiny, dlatego nie ma żadnych pozytywnych uczyć. On naprawdę w tej chwili nie czuje tej miłości i nie poczuje do nikogo. W jego głowie jest tylko chaos i przygnębienie. On tego sam nie jest w stanie zrozumieć. Musi iść do dobrego psychiatry. Po ok.miesiącu będzie trochę lepiej (pod warunkiem, że będzie zazywal regularnie tabletki ). Po 3 miesiącach powinien zacząć odczuwać znów radość - umieć ja znów odczuwać. I później powinien zacząć psychoterapię, żeby zmienić nastawienie i nie popaść za jakiś czas ponownie w depresję. Wg mnie masz 2 opcje - albo się odcinasz i dajesz mu dojść do siebie  (jeśli będzie chcial się leczyć i to uczyni to predzej czy później wróci do Ciebie ), albo udajesz i zgadzasz się na "separację", ale chcesz po kolezsnsku mu pomóc. I wtedy będziesz go miała na oku.

Wygląda na to, że ciężko będzie, ale jeśli go kochasz, daj mu przestrzeń której potrzebuje. Porozmawiaj z nim i zapewnij go, że będziesz na niego czekać, jeśli on chce. No i jeśli ty chcesz. Niezłym pomysłem byłoby pójście do psychologa razem chociaż raz, jeśli jest taka możliwość, żeby cię przygotować na dawanie wsparcia. No ale to zależy od tego, co ustalicie, ja bym w każdym razie nie odpuszczała go sobie, to, że jesteś dla niego jest bardzo ważne, nawet jeśli on nie potrafi tego teraz czuć czy wyrazić. Depresja to paskudne choróbsko, ale po paru miesiącach i sumiennej terapii będzie lepiej. Życzę powodzenia!

Z własnego podwórka powiem tylko, że przeszłam depresję i mój obecny narzeczony był najlepszym wsparciem, ale byliśmy dopiero na początku obiecującego związku i nie miałam wątpliwości że chcę się wyleczyć też dla niego. Mimo to "nie wiem" to była moja odpowiedź na wszystko, bo faktycznie często nic nie czułam, albo jeśli już coś, to przygnębienie i często nie wiedziałam co, dlaczego i po co. Nie chcę dawać ci fałszywej nadziei, bo nie wiem w jakiej kondycji był wasz związek, ale z depresją nigdy nie wiadomo.

Czytałam już bardzo dużo na ten temat. R. powiedział mi, że planował przyjechać i ze mną zerwać, bo chciał popełnić samobójstwo, tzn rozmyślał o tym, ale stwierdził jednak, że zanim to zrobi, postara się zdobyć pomoc i mimo złego samopoczucia zawalczyć o swoje życie i zdrowie. Nie zerwał ze mną, bo stwierdził, że nie wie, czy mnie kocha i że woli nie podejmować żadnych życiowych decyzji. Teraz czeka na wizytę do psychiatry. Niestety nie stać go na wizytę prywatną, proponowałam, że zapłacę lub mu pożyczę, ale nie chce o tym słyszeć i czeka na NFZ... więc uzbrajam sie w cierpliwość.
Za jakiś miesiąc wizyta, dostanie leki, ale zanim zaczną działać pewnie minie około 2. kolejnych miesięcy. Myślę, że może za jakieś 3-4. miesiące będzie gotowy w ogóle na jakieś podjęcie decyzji, czy chce być dalej ze mną czy nie.
Oficjalnego zerwania nie było, ja dalej uważam, że jesteśmy razem. Po prostu będę na tyle na ile będzie mnie chciał. Mam nadzieję, że wytrzymam i nie odejdę z powodu własnej załamki - nie jest łatwo.

Ja tez oczywiście pisałam z mojej perspektywy -  zdiagnozowana ciężka depresja.
Te leki działają po jakimś czasie tez w taki sposób, że zwiekszają libido i łatwiej jest się tez znów zakochać. Dlatego jeżeli leczenie potoczy się z powodzeniem, a o Tobie będzie myślał w sposób pozytywny to bardzo prawdopodobne, że wróci.

Częściowo odpowiedziałam w Twoim drugim wątku. Dodam coś odnośnie oczekiwań. Ja oczekiwałam wsparcia od męża. Zależało mi, aby nie wyrzucał mi braku ochoty na seks, że zrozumie mój stan, albo przynajmniej będzie się starał zrozumieć. Brakowało mi poczucia bezpieczeństwa, czyli takiej pewności, że cokolwiek się stanie on ze mną będzie, pomoże w domowych obowiązkach, które mnie przerastały, zajmie się częściej dzieckiem.
A najważniejsze chyba, aby poszedł ze mną na spotkanie do psycholożki. Zaproponowała abyśmy razem chodzili, albo żeby on poszedł na pierwsze 2-3 terapie. Chciała mu wyjaśnić na czym choroba polega, jak ma postępować, zachowywać się, abym szybciej wyzdrowiała, ale nie chciał. Uznał, że to jest mój problem nie jego i on nie będzie nigdzie chodzić się ośmieszać.
Tylko w tym wszystkim należy wziąć pod uwagę, że mężczyźni mają inne podejście. Moze dla mężczyzny to jest niemęskie żeby się nim tak zajmować jak ja tego oczekiwałam.
Proponuję żebyś mu zasugerowała, by poszedł do rodzinnego po skierowanie na terapie psychologiczną i niech się zapisze jak najszybciej. Też trzeba oczekiwać na termin, więc po co przedłużać. Prawidłowo przeprowadzone leczenie jest wtedy gdy farmakologia idzie łącznie z terapią, a ta trwa nawet kilka lat (ja miałam około 2 lata).
Teraz możesz mieć wrażenie, że to będzie koniec związku, ale nie musi tak być. Ja tez myślałam, ze się rozwiodę, a nadal z nim jestem. Nie jest tak samo jak kiedyś, ale nie jest źle, jest inaczej.
W razie pytań, pisz.

Mój chłopak dawał mi miłość, a ja mimo wszystko czułam się nieszczęśliwa. Nie umiałam tego zrozumieć. Chociaż chciałam to nie potrafiłam być szczęśliwa. Dlatego, gdy widziałam, że on oczekuje ode mnie uczucia, czułam się z tym źle. Potrzebowałam przestrzeni, luzu, skupienia się na sobie. Ale całkowite odcięcie tez nie byli dla mnie dobrym wyjściem, ponieważ odczuwałam  wtedy duży ból. Chłopak w końcu ze mną zerwał i to tak mną wstrzasnelo, że poszłam do psychiatry i zaczęłam leczenie. Po paru miesiącach byłam zupełnie innym człowiekiem i zrozumiałam co się ze mną działo. Najlepiej bądź przy nim, ale na dystans - kontakt tylko od czasu do czasu, żeby obserwować, czy faktycznie się leczy. Nie pokazuj mu, że czegoś oczekujesz z jego strony. Nie wywieraj presji. On na razie nie jest sobą.