zdradzona matka dwójki małych dzieci. - Netkobiety.pl

Obawiam się, że nawet jeśli udamy się na terapię i on będzie robił wszystko żeby odbudować moje zaufanie to się nie uda. Będę wiecznie szukać dowodów kolejnej zdrady i wypali to resztę uczucia do niego. Mam na uwadze dobro dzieci, ale chce też być szczęśliwą kobietą , nie dusić się do końca życia z tym brzemieniem.

Bardzo ci współczuję bo byłam w identycznej sytuacji. Mnie zdradzał już w drugiej ciąży a później jak ty siedziałam z dwójką malutkich dzieci w domu a on zabierał samochód i jechał na przygody.
Z perspektywy czasu sama nie wiem jak sobie wtedy poradziłam. Wyprowadziłam się, rozwiodłam, zostałam z 0 pieniędzy, nawet bez macierzyńskiego po Wspólnie ustaliliśmy że będę zajmować się dziećmi w domu a on pracować. Cały majątek był jego prywatnym majątkiem. Nawet o alimenty musiałam długo walczyć. No ale jakoś się udało przeżyć.
Ja na twoim miejscu w życiu bym nie uwierzyła że woził prezerwatywy na pamiątkę. Kto jest nawet śmieszne tłumaczenie. Zdradził cię z wyrachowaniem i wcześniej to zaplanował. Ta zdrada nie była Impulsem tylko celowym robieniem z ciebie głupka. Pytanie czy warto budować z taką osobą resztę życia? Z facetem który woli się bzykać na boku niż pomóc żonie w opiece nad dziećmi.  Czy dziecko było dla niego ważne?  czy ty byłaś ważna?
Jeśli on tak bardzo się stara (czy naprawdę się stara czy sobie wmawiaSz)  to idź na tę psychoterapię.  na pewno ci nie zaszkodzi a Może zmobilizujesz się żeby iść na indywidualną terapię?
Już masz przewagę nad większościa kobiet w twojej sytuacji bo wolałaś spojrzeć prawdzie w oczy niż udawać że wszystko jest OK.

Tytuł wątku: zdradzona matka dwójki dzieci" mówi wszystko.
Ty dla męża wciąż jesteś/bylaś żoną.Dla dzieci-matką.
Ale to nie wątek o macierzyństwie tylko o małżeństwie.
Nie chcę bronić Twego męża ale pomyśl czy z powodu tej dwójki małych dzieci nie zapomniałaś,że masz męża?

Jeśli mąż proponuje terapię małżeńską-to może spróbuj.Kto wie,przecież może Wam się udać.
Może ta zdrada będzie nowym,lepszym początkiem w waszym związku.

Przeprasza, byłąś kiedyś w ciązy? Bo jeśli nie, to nie powinnaś się wypowiadać.
Spuchnięta, zmęczona, bolące stawy, wymioty itd... Potem połóg dwa miesiące a pan mąż własnie wtedy postanowił skocyć w bok - w momencie kiedy najbardziej w życiu jest potrzebny. Bo przypomnę, on tylko zapłodnił i na tym skończyła się jego rola, dobry mąz potrafi to pół roku pomagać żonie a nie skakać na inne kwiatki. Po połogu wszystko wraca do normy, więc normalny facet potrafi to zrozumieć.
Tych dzieci nie rodzi się 10 tylko dwa...

Na dziesiątki par jakie znam, tylko mojemu ex zachciało się pobzykać na boku gdy byłam w ciązy, większość facetów potrafi dać z siebie wszystko. Kobieta też się poświęca, i nie trwa to wiecznie, więc normalny dorosły człowiek to rozumie.

I zdrada samotnej wolnej kobiety, która spakuje walizkę to co innego niż matki 2 malutkich dzieci - ale tu tylko matka myśli że samozadowolenie nie jest najważniejsze w tym momencie, że dwie małe istoty musza mieć za co i gdzie życ, także jest różnica kogo się zdradza.

Największa menda zdradza wtedy, gdy kobieta jest totalnie bezbronna, czyli w ciązy i połogu.

A jeśli chodzi o terapię - to jest zawsze wskazane, choćby po to, żeby pogodzić się ze stratą i wybaczyć (dla sebie), a co dalej - los pokaże.

Byłam w ciąży,miałam małe dziecko i miałam problemy w związku.Piszę więc na podstawie własnych doświadczeń a nie wyssanych z palca historyjek.Nie każdą kobietę bolą stawy w ciąży,nie każda wymiotuje,a ja spuchnięta byłam pod sam koniec.Przez cały czas miałam dziką ochotę na seks.
Więc nie każda kobieta w ciąży ma tak jak Ty.I warto o tym pamiętać zanim rzucisz się na mnie z narzekaniami jaka to byłaś nieszczęsliwa.
Ja ze swoich nieszczęść i problemów wyciągam wnioski.Najczęściej wina za rozpad związku leży po obu stronach.

Może warto porozmawiać, w czym był problem, czego brakowało? Jako facet przyznam, że jak takie myśli o spróbowaniu z inną nadchodzą, to znaczy, że w związku dzieje się coś nie tak. Kiedy do głowy w aspekcie seksualnym pojawiały mi się inne koleżanki, wiedziałem, że coś się dzieje u mnie w związku, na co nie zwracałem uwagi, no i pełna kontrola na związek, na rozmowy, to pomagało. Nie chcę Ciebie do niczego namawiać, bo to Twoje życie, ale może warto dać temu wszystkiemu szansę, chociaż jedną, ze względu na to, że przyznał się do błędu, wyszedł z chęcią naprawy deklarując terapię małżeńską. Aczkolwiek dałbym teraz jakiś czas ciszy, żeby usiadł sam na dupie i zrozumiał co odwalił, jeżeli on tamtej nie chce, a chce wrócić do Ciebie, do swojej rodziny, to taka rozłąka wprowadzi go w stan ogroma refleksji, wyrzutów sumienia i być może wyciągnie wnioski, że nie chce więcej tak spieprzyć, bo wie, że grozi to kosmicznymi wyrzutami sumienia.

Pierwsza i fundamentalna sprawa to wybaczenie. Bez wybaczenia nie ma naprawy związku, terapii i w ogóle, bo to się po prostu posypie.

Też znalazłam gumki. Opakowania w koszu (sprzątał), puste pudełko w pokoju (a było pełne - wydawało mi się), w samochodzie (stare, jeszcze zanim się poznaliśmy (i c.j, że samochód zmieniał kiedy już byliśmy razem) ), w kieszeni (potrzebował coś tam odetkać w samochodzie a gumkę miał pod ręką). Takie były jego tłumaczenia. Za pierwszym czy drugim razem dostawałam ataku histerii, był płacz, pytania. Potem się denerwowałam. A potem udawałam, że nie widzę. A aktualnie jestem w stanie strasznym, stąd w sumie się tutaj znalazłam bo nie mogę sobie poradzić w żaden sposób.

Rozstajemy się i schodzimy. I tak w kółko.
Dostaje k...cy, daję sobie spokój, potem mi mija...

Pytania jakie sobie dziś zadaję po pierwszych spotkaniach z terapeutą to czy można teraz w takim kryzysie liczyć na jego oprzytomnienie, zmianę, otwarcie się, dostrzeżenie swojej roli jako męża który ma wspierać i troszczyć się o żonę,a nie uciekać w świat równoległy. Czy ja mam siłę czekać aż on wydorośleje skoro przez cztery lata małżeństwa nie potrafił. Jak dużo czasu minie zanim nastąpi przemiana. Czy uświadomi sobie błędy,przekroczone granice zachowania jakie przystoi mężowi,  a nie kawalerowi, które to granice ja usilnie próbowałam przestawić, bezskutecznie. Czy mam siłę go dalej wychowywać skoro nie daje to efektów, a doszło do emocjonalnej zdrady i fizycznej zdrady. Najsmutniejsze,że on dalej szczerze mnie nie przeprosił, przygotowuje jakby przemowy , które mi serwuje. Nie ma w nich uczucia. Mówi zazwyczaj kocham, nie kocham Cię. Ten ogrom problemów mnie przytłacza

Liliana2018. Doskonale wiem o czym piszesz.  Ja mężowi kazałam się wyprowadzić. Mieszkanie jest moich rodziców wiec nie miał wyjścia. Przychodzi co drugi dzień do chłopaków, kąpie ich, usypia,zabiera na spacery. Mój mąż rozpoczął znajomość, która przerodziła się w romans, kiedy byłam w 3-cim miesiącu ciąży. Całą ciąże to trwało, urodziłam w lipcu, a w październiku doszło do zdrady fizycznej, bo wcześniej była emocjonalna.  Powiem, że ta emocjonalna więź i życie w kłamstwie przez tak długi czas bardziej mnie boli niż finał w łóżku. Jest to dno, takie zachowanie, kiedy kobieta jest w ciąży i połogu. Ja mu chyba nie jestem w stanie tego wybaczyć. Tym bardziej,że już po urodzeniu pierwszego synka jego zachowanie wobec mnie czytaj brak wsparcia, troski i egoizm dało mi do myślenia. Świetnie sobie potrafił planować wyjścia na koncerty, festiwale, do kina. Nie myśląc o mnie i moich potrzebach.  Nie zmieni się, a jeśli nawet to bardzo dużo czasu musi upłynąć. Ja nie mam już siły... Jak przychodzi do dzieci patrzę na niego i nie czuje nic. Terapeutka pomogła mu uświadomić sobie jakim jest sku...nem i jak bezczelny był szukając winy we mnie i wymuszając na mnie terapię par. Takze w moim wypadku czarno widzę nasza wspólna przyszłość. Z dwójka dzieci tez będzie mi ciężko ułożyć sobie życie na nowo. Ale samotnie czy nie , chciałabym być szczęśliwa, pogodna, spokojna, również dla dzieci. Mam wrażenie, że bez niego łatwiej  i to będzie osiągnąć. Na razie żyjemy osobno. Rozdzieliliśmy konta. Określiliśmy zasady. Zobaczę co przyniesie czas, ale na chwile obecną nie liczę na cuda.  Trzymaj się.Wiem jak jest trudno. Sama ledwo wierze, w to że daje radę , sama z dwójka małych dzieci, w domu , z dala od pracy zawodowej. Ale można.
W głębi serca go kocham, ale to przesłania wszystko. On podkreśla,że mnie kocha. Tylko ostatnio mu powiedziałam, ze miłość to nie wszystko. Obok musi być szacunek, zaufanie, szczerość. Tu mamy wielki deficyt

Strasznie Ci współczuję bo doskonale wiem, co czujesz. Miałam podobną sytuację; dziecko 2 miesiące, na dodatek z chorymi płucami i problemami z oddychaniem, co najmniej 2 razy w tygodniu do lekarza, a mąż mi nagle mówi, że się zakochał. Zamurowało mnie. Dosłownie. Stałam jak wryta ze 2 minuty zanim udało mi się wydusić jakieś słowo. Potem oczywiście płacz w poduszkę, nerwica, psycholog dla mnie. Tragedia, koszmar po prostu. Próbowaliśmy terapii ale efektów zero.

W końcu padła decyzja o rozwodzie. Bogu dziękuję, że trafiłam na dobrego adwokata, bo przecież były razem ze swoją nową miłością chcieli mnie i dziecko pozbawić mieszkania. Na szczęście pomógł mi Pan Piotr Nawocki. Świetny adwokat, nie tylko dostałam od byłego nowe mieszkanie dla siebie i małego, ale wywalczył nawet alimenty na mnie (nie tylko na dziecko, dla mnie jako osoby dorosłej też bo mąż zdradził). Gdyby ktoś potrzebował dobrego prawnika z Łodzi to polecam, Piotr Nawocki ma kancelarię na Brukowej 6/8, zresztą znajdziecie go bez problemu w necie.

Podsumowując; moja historia zakończyła się dobrze. Zostałam sama z dzieckiem, zaczęłam nowe życie, dzięki świetnemu prawnikowi miałam dobry start w nowe życie. Nie było łatwo, ale skoro ja dałam radę to Tobie na pewno też się uda. Tego Ci życzę.

Witajcie. Od momentu kiedy wykryłam zdradę minął ponad miesiąc. Ten rozsądek, o którym piszecie, wynika pewnie z faktu, że mija czas.
Dochodzę do wniosku, że nie będę mu w stanie wybaczyć romansu, który trwał prawie całą ciążę, a łącznie ponad rok czasu  Planowaliśmy budowę domu..., w lipcu urodził się młodszy syn. Kłamstwo goniło kłamstwo. Do tego jak odkryłam zdradę dalej szedł w zaparte, że to nie romans, że zdrada fizyczna nie planowana... Bardzo się pogrążył, tym że nie był szczery od momentu jak się dowiedziałam.
Ostatnio oprzytomniał po wizycie u terapeutki i stwierdził, że jest sk...em. Brawo, rychło wczas.
Patrzę teraz na niego jak na chłopca, który zupełnie nie dojrzał do małżeństwa, ojcostwa, bycia głową rodziny. Chciałby być dalej kawalerem, wieść życie hipisa i debatować nad sensem życia przy piwku. Chce zjeść ciastko i mieć ciastko. Szkoda, że zmarnował przy okazji moje życie.
Bluemike- zadam mu pytania, zobaczymy co powie. Co do oziębłości, myślę, że zaczął stawać się mniej czuły od narodzin starszego syna czyli ponad dwa lata temu.  Jesteśmy razem od 8 lat. Ostatni rok, czytaj rok jego romansu był już kulminacją, a przez ostatnie tygodnie był niemalże jak lokator w naszym mieszkaniu.

Dziś mogłabym podpisać pozew rozwodowy, choć wiem, że to za wcześnie.
Nie widzę, jego żadnych starań. Stara się być w życiu dzieci. Tyle.
Podejrzewam, że gra na dwa fronty, nie chce palić mostów u kochanki i czeka na moją decyzję.
Zapytałam co do niej czuje, odpowiedział , że teraz nic. Tylko taka odpowiedź to trochę mało. Potwierdził, że zauroczyła go, zakochał się.

Fakty są takie, że w tym roku kończę 40 lat. Wyglądam na pięć mniej, marne, ale zawsze pocieszenie   Nie liczę na królewicza na białym rumaku, który zaakceptuje i pokocha naszą trójkę. Szczerze, nie dobija mnie perspektywa wychowania dzieci samotnie. Wiem, że dam sobie radę. Czy takie myślenie nie jest znaczące?

PS. Dzięki za wszystkie słowa otuchy !

Dzięki! Przeczytałam Twój wątek. Mam wyrażenie,że macie dużo większe szanse na wspólne życie razem, masz więcej przesłanek żeby mu dać szansę. Mój mąż nabrał wody w usta. Może jednak kocha tamtą , a nie mnie. Skupia się na dzieciach i tyle. Czeka mnie kolejna rozmowa z nim, oczywiście zainicjowana przez mnie. Minęły prawie dwa miesiące odkąd odkryłam zdradę. On nie potrafił wykorzystać czasu jaki mu dałam. 
Trzymaj się. Wiem jak jest ciężko...
Trafiłam dziś na celny cytat : „ Jeżeli kochasz dwoje ludzi w tym samym czasie,  wybierz tą drugą, ponieważ jeżeli naprawdę kochałbyś tą pierwszą, nie zakochałbyś się w drugiej.”

Podziwiam i trzymam kciuki za Ciebie. Mnie czeka rozwód, również z powodu zdrady męża. Super jest przeczytać, że Ty dajesz sobie z tym wszystkim radę. Dajesz mi nadzieję, że sama wyjdę z dołka. Wierzę w Ciebie i przesyłam uściski dla Ciebie i Twoich dzieciaczków!

bizzybo i super
a co sie stało, ze jednak nie udalo sie wrócić do siebie?
poczuł sie tak pewnie?

napisz po rozprawie , jak poszło ?

Brawo iż sobie poradziłaś trzymam kciuki za ciebie możesz do nas zawsze wpadać opisywać swoje przeżycia.