Nagle wyznał,ze "już nie kocha", ale nie chce nic zmieniać. CO robić? - Netkobiety.pl

Kopnij go w tyłek.
Ewentualnie przestań mu prać, gotować, dbaj tylko o siebie i dzieci. Niech zobaczy jak to jest, kiedy się wraca do domu, w którym nikt na niego nie czeka.

Przeciez to nie jest twoja wina tylko tych panienek ktore poznal na necie.To przez nie sie od Ciebie oddalil i zwala wine na Ciebie.Nie win siebie za nic bo nic nie zrobilas.Przyszlas tutaj po rady to ja Ci swoja powiem.Pomysl o zmianie swego zycia z dziecmi ale juz bez niego.Na dzien dzisiejszy jakos tego nie widze a i przyszlosc widze w marnych kolorach.On ma swoj swiat i w duzym stopniu Ciebie juz tam nie ma.On Ciebie doceni jak wszystkie tamte znudzone paniusie sie odwroca i zostanie sam ale czy bedziesz chciala kogos kto bedzie z Toba bo musi byc? Nie wydaje mi sie by takie cos ci odpowiadalo.Masz jedno zycie i jedna szanse na spedzenie go z kims kto Cie doceni nawet po 20 latach malzenstwa a nie tylko na chwile.

Zgadza się. Mój mąż ma niezwykle wysokie mniemanie o sobie, co ostatnio nie szło w parze z sukcesami...
Przeżyłam szok i próbuję się pozbierać do kupy. To trochę trwa, ale już przynajmniej nie panikuję i jestem na etapie przyjmowania do siebie faktów, których nie chciałam widzieć. Nie mogę uwierzyć, że wystarczy jakaś szukająca atrakcji laska i jej głupie rady, aby tak namieszac innym w życiu. Skoro ma czas rozmawiać z obcym facetem po nocach, to jakie jest jej małżeństwo??
Przeraża mnie wizja życia jak w wynajmowanym mieszkaniu... I nasze dzieci mają na to patrzeć? Chociaz chyba macie rację - tak właśnie będzie i nic na to nie poradzę. Wizja rozstanie dociera powoli do mnie, ale jak można tak po tylu latach razem, nawet nie spróbowac naprawić relacji? Tak po prostu zabrac zabawki i przenieśc się na inne podwórko?? NIe mogę uwierzyć, że tak się w życiu mi zdarzyło! Absurdalne!

Tragedia polega na tym, że myślisz, że jakaś laska psuje Ci małżeństwo. To nie ona... ale twój mąż Cię tak traktuje. To jest dramat, że Ty tego nie widzisz, nie czaisz gdzie jest granica, której przekraczać nie wolno, gdzie kończy się szacunek dla żony, kiedy powinnaś odpuścić, a kiedy walczyć i o co walczyć.

Nie, tak nie myśle. Na szczęście. Wiem, że to mój mąż tak postępuje. Napisałam tak, bo - teraz to już czuje wielką złość (!)- mój mąż ocenił, że jestem już nieciekawa, bo stałam się kurą domową, zajmuję się głównie dziećmi i domem i nie zarabiam dobrze, a INNE kobiety potrafią: są bardziej dynamiczne, maja super hobby i potrafią znaleźć czas na nie, z łatwością łączą pracę zawodową z wychowaniem dzieci, dobrze zarabiają. To niemal dosłowny cytat
Ja nie znam osobiście takiej superwoman... Szczególnie, gdy partner nie kwapi się do współdzielenia obowiazków domowych i wobec dzieci.
Dla niego to naturalne, że jego hobby i praca zwalniają go z wszystkich innych rutynowych obowiązków, natomiast kobieta - czyli ja - musze nauczyć się organizacji czasu, aby to wszystko pogodzić. I ja ten tekst łykałam przez tyle lat!! Gdy protestowałam, słyszałam, że jestem jakąś feministką, to kobieta tworzy dom, taka moja rola, a ja nie potrafię się zorganizować.

O tak, potrzebuję zimnego prysznicu....

Teraz spojrzałam na swoich teściów: teściowa jest niemal niewolnicą teścia. Całe jej zycie jest podporządkowane wygodzie i komfortowi teścia. Mój mąż wielkokrotnie śmiał się z tego i mówił, że to nienormalne, ale teraz to mam wątpliwości, czy doprawdy nie jest to w jego naturze??

Juz sama nie wiem, czy ja byłam sprawna umysłowo w dniu ślubu? Przez tyle lat znoszę jego kolejne pasje, starając się tworzyc dom i rodzinę, pozwalając mu na zbyt wiele - aż w końcu okazuje się, że żyję w jakiejś iluzji i czas zdjąć różowe okulary.. Nie byłam uległa, to wiem. Ale zupełnie nieskuteczna, jak widać.
Zaczyna do mnie dochodzić prawda o charakterze mojego męża. Ale nie wiem, czy mam siłę zmierzyć się z tym... 

Bardzo dziękuję za Wasze rady. Pozwoliły mi zrozumieć jak bardzo nie potrafię spojrzeć na swoją sytuację obiektywnie - a byłam przekonana, że tak.

Zimny prysznic, to dobre określenie. Bo dawno był Ci potrzebny. W zamian za "wierność" swojego męża sprzedałaś swoje potrzeby i pragnienia, swoją kobiecość.
Przewrotnie Ci napiszę, że On Ciebie w ten sposób ratuje, jakkolwiek surrealistycznie by to nie brzmiało..
Zadbaj teraz o siebie- a On niech się zajmie więcej domem i dziećmi.
Widzisz że Wasz model małżeństwa włąśnie zbankrutował i albo uda się stworzyć coś nowego, albo nie.
Ale Ty już jesteś na plusie- bo w realu---pozdrawiam i będzie dobrze

Snake- bardzo celne spostrzeżenie

Droga Koleżanko, wybacz, nie będę Cię głaskać!!
Sama sobie to robisz, a nie On Tobie..
Obiad dzieciom po kryjomu?? Masakra !

Straszenie przykro się mi czytało Twój post. Może dlatego, że wydaje mi się, że doświadczam czegoś podobnego.
Życie obok siebie, zbywanie mnie gdy chcę porozmawiać o tym co uważam za problem lub o tym co mnie boli. Rutyna i brak żaru w łóżku. Na szczęście my nie mamy dzieci, nigdy nas na nie nie było stać, podobno jak choćby na wspólne wyjścia czy wyjazdy. Jeżeli już wspólnie spędzaliśmy/ spędzamy czas to oglądając film wybrany przez mojego partnera, który tylko ostatnio przestał forsować coś co tylko mu się będzie podobać.

Twój mąż to wygodnicki egoista, rzadko robię się zła na obcych ludzi za to, że robią niewłaściwe rzeczy, zwykle znajduje sobie jakieś czynniki, które mogłyby wpływać/ wpływają na ich zachowanie i przynajmniej po części ich usprawiedliwiają.
Ale tu takiego nie znajduje, twój mąż zasługuje na siarczystego kopa w cztery litery aby się ocknął i dostrzegł, że nie jest świętą krową. Wiem to jest rada bez możliwości zastosowania, ale to co on robi jest absolutnie nie w porządku.

Jest mu wygodnie tam, gdzie sprawy zaszły/ dokąd je świadomie doprowadził, i nie ma ochoty tego zmieniać. Zasłania się absurdalną wymówką, że to wszystko twoja wina i jak chcesz coś naprawiać to naprawiaj sama bo on w tym nie będzie uczestniczył.  Potwierdzeniem tego jest jego propozycja:
"On proponuje, że możemy żyć jak do tej pory, jak przyjaciele i wychowywać nasze dzieci!Czyli, on robi jeszcze bardziej co chce, a ja dalej wszystko w domu jakby nigdy nic… Jak on w ogóle mógł na coś takiego wpaść??!!"
Przyzwyczaił się do tego, że nic nie musi robić, wasze uczucie osłabło ale to mu nie przeszkadza bo najważniejsza dla niego jest wygoda, dla mnie wygląda no to, że Twój mąż stroni od wszelkiego wysiłku.

Walczyć powinnaś i warto ale o swoje własne szczęście najlepiej daleko od twojego guzik wartego męża. Piszesz, że nie stać cię psychicznie na rozstanie, a mnie się wydaje, że nie stać cię psychicznie aby zostać z kimś, kto obwinia Cie o swoje niepowodzenia. Na dodatek przypomniało się staremu piernikowi, że się starzeje i zaczyna dziadzieć więc za chwilę będzie cię oskarżał o to, że się zaniedbał i nie wygląda tak jakby chciał.

Jeżeli on nie chcę naprawiać waszego małżeństwa ma do tego prawo, ale ty masz prawo do tego aby nie żyć w farsie dla jego wygody.
Może powinnaś zwrócić się z prośbo o poradę prawną, aby dowiedzieć się jak wygląda Twoja sytuacja i do jakie finansowe zobowiązania miałby wobec Ciebie twój mąż w wypadku rozwodu/ separacji.

Pozdrawiam

Powinnaś przestać mu gotować, i w ogóle cokolwiek dla niego robić. Doszło do rozbicia pożycia małżeńskiego i nie masz obowiązku o niego dbać.
Natomiast oboje macie obowiązek dbać o dzieci i na nie łożyć stosownie do swoich możliwości finansowych. Więc budżet na potrzeby dzieci macie wspólny. I raz ty raz on gotuje dla dzieci. Nie umie gotować niech robi coś innego. Nie chce robić nic niech więcej płaci. Chce jeść a nie chce gotować niech sobie zrobi kanapki.
Zdaje sobie sprawę, ze to niezwykle ciężko wyegzekwować, zwłaszcza, że do tej pory było tak jak on chciał. Dlatego warto abyś udała się do prawnika/ radcy prawnego/ psychologa. Zwykle nawet w małych miastach  można taką usługę otrzymać bezpłatnie, trzeba tylko wyczekać swoje w dłuższej lub krótszej kolejce.

Pozostań silna, dobrze by było abyś uczęszczała regularnie na terapie, jak napisałaś czeka cie ciężka praca, dobrze aby ktoś Ci w niej towarzyszył, dodawał otuchy w trudnych chwilach, przypominał, że wybrałaś dobra drogę.
Na pewno napotkasz na opór ze strony męża, więc może się stać jeszcze bardziej nieprzyjemny, będzie walczył o zachowanie dotychczasowej sytuacji - ale jak zrozumie, ze Twoja postawa jest konsekwentna  wynika z postanowienia dokonania zmiany nie będzie maił wyboru poza dostosowaniem się do tych zmian. Ani ty jego ani on Ciebie nie może do niczego zmusić. Czas zacząć ustanawianie nowych warunków gry. Trzymam za Ciebie kciuki.

Musisz być silna...bardzo silna. Z czasem wszystko się ułozy i bedziesz szczesliwa. Teraz wydaje sie to niemozliwe...ale tak bedzie.

Melusine, jesteś na początku drogi. Współczuję Ci, bo wiem przez co przechodzisz.  Emocje będą się przeplatały a poszczególne fazy rozstania, które pewnie nadejdą mogą się cofać, wracać, mieszać ze sobą.
Nic nie musisz, nic nie powinnaś...  Udawanie, że jest się silnym, skoro tak nie jest nie przyniesie niczego dobrego. Nie chodzi też o to, aby się położyć i nie wstać.  Pozwól sobie na wyrzucenie wszystkich emocji. Daj sobie np. godzinę dziennie na wypłakanie, wykrzyczenie.  To ważne, żeby Twoje emocje znalazły gdzieś upływ.
Potem postaraj się zadbać o siebie i dzieci.

Zrób wszystko, żeby Twój jm. wyprowadził się. Wiem co mówię, ponieważ mój mieszkał z nami ponad rok od jego decyzji o rozstaniu, to był chyba najtrudniejszy czas dla mnie i dzieci. Bardzo mnie osłabił psychicznie. Do dziś żałuję, że nie byłam na tyle silna i pozwoliłam mu na to.
Im szybciej zaakceptujesz fakt, że Was już nie ma tym lepiej dla Ciebie. Na swoim przykładzie wiem też, że nie pomagają żadne prośby, błagania, przekonywania i próby manipulacji.  Szukaj wsparcia u bliskich osób, psychologa z czasem będzie coraz lepiej.
Jak długo to trwa ?  Pewnie tyle na ile sobie sami pozwolimy. U mnie niestety długo, mijają własnie trzy lata.

Myśl o sobie dobrze
Ściskam

U mnie żona przyprowadza kochanka i jeździ do niego więc mam to na codzień z dodatkowa przemoca emocjonalna pod moim adresem. U ciebie nie chce odejsc maz. U mnie na głowie, bo to ja mam odejść “na już” choć nie ja zdecydowałem o rozbiciu rodziny. Po prostu żona chce mnie wymienić na inny model. Musisz próbować sobie tłumaczyć, że twój maż nie żyje, a ten obok to inny człowiek. Ja próbuję w ten sposób. Sprawdza się póki co średnio. Pomaga też o dziwo to, że im gorzej mnie Ona traktuje i wyzywa tym bardziej się uodparniam. Na razie przygotuj się na sinusoidę emocji. Nie masz wyjścia. Myslenie i analizy tez potrwaja. U mnie tego trochę mniej, bo wg mojej żona ponoszę winę za wszystko i nad czym tu dumać. U Ciebie maż też może odkrecać Kota ogonem więc nie trać czasu na rozmowy. To I tak nigdzie cię nie doprowadzi.

I w to jeszcze nie mogę uwierzyć...

Dopóki nie odkryłam romansu, nie rozumiałam, o co chodzi. Czemu nagle stałam się w jego oczach śmieszna i głupia, za mało zarabiająca, dodatkowo usyszałam oskarżenia wobec których stalam bezradna: o jakies słowa wyrwane z kontekstu, o jakies zachowanie sprzed lat. I nie dalo się rozmawiać. Teraz widzę, że to tylko była przykrywka, aby uzasadnić zdradę.
Ciężko nie próbować rozmawiać, gdy mam poczucie takiej niesprawiedliwości. Nie zgadzam się, aby te powtarzane kłamstwa, wbite sobie do głowy przez mojego męża, zaczęły żyć swoim życiem.  Z drugiej strony, czuję, ze masz rację. Rozmowa prowadzi donikąd. On ma w głowie zupełnie coś innego - przeżywa wielką fascynację i zauroczenie. A ja nie wiem jak mam w tym funkcjonować. On nawet sikać idzie z telefonem, bo może przyjdze wiadomość...
Wiedzie życie prawie bezrobotnego. W tygodniu bywa, że jedynym jego zajęciem jest siłownia i siedzenie przed kompem oglądając tam byle co, drzemka po południu, aby w wieczorem i nocą odżyć...
Wiem, kim jest kobieta. Oczywiście jest młodsza, jest mężatką, zarabia duże pieniądze.

Wiem, że mój mąż nie jest warty tego cierpienia, które przechodzę. Nie jest i nie był dobrym partnerem. Ale wspólne dzieci i tyle lat razem. A teraz, te codzienne tortury. Drwiny z wszystkiego co powiem, irytacja bo cos niesprzątnięte (a to ja i dzieci brudzimy), że coś za wolno robię, że mam się zająć sobą i dziećmi, bo taka moja rola. I jeszcze coś zrobić, aby zarabiać więcej, bo zarabiam śmieszne pieniądze.

AiR, byłam u psychoterapeuty, ale nie stać mnie na więcej. Nakierowal mnie na to rozstanie, ale jakoś nie dał rady wesprzeć w zmierzeniu się z konsekwencjami... Ilosc kłamstw mojego męza, jego hipokryzja i podwójne standardy plus koniecznośc obcowania z tym dzień w dzień zupełnie mnie rozwalają.
Staram się funkcojnować w miarę normalnie (na zewnątrz), tylko czasami mam załamania, które on widzi. Jeszcze inaczej nie daję rady. Mam wrażenie, że im bardziej cierpię, tym  bardziej on jest zadowolony... jakby sprawiało mu ta jakąś przyjemność?? O co chodzi?

Nie musisz być wcale silna. Miej emocje i je przeżywaj. Będzie ciężko, ale przeżyjesz i z czasem będzie lepiej.
Jeśli będziesz emocje dusić, będą wracać.

Wcale nie czuję się lepiej. Mieszkanie razem jest fatalne. Bywaja dni, że jakoś sie dogadujemy i wtedy oczywiście czepiam sie każdej nadziei, że może się dogadamy.. .Ale za chwilę zimny prysznic... traktuje mnie jak służącą, obraża...  Ja zajmuję się całym domem, dziećmi, zakupami, jedzeniem.. On - sobą. Jest zazwyczaj opryskliwy, dzieci w ogóle go nie obchodzą. Jakby nie istniały. Strasznie mnie to boli.
Mam straszne załamania nerwowe. On już żyje swoim życiem. Jak mam funkcjonować w takiej atmosferze? Co mam dzieciom mówić, kiedy widza jak ich tata je mija i odpędza, krzyczy na nie? Co mam im mówić, gdy widzą, jak mnie traktuje? Młodsza córkę ciągle boli brzuch, podejrzewam już, że to na tle nerwowym.
Nie kłocimy się, czasem tylko - bez sensu - nie wytrzymuję napięcia i próbuję z nim rozmawiać. Oczywiście nie chce i staje się agresywny.
Nie wiem, jak to psychicznie poukładać, że on niby jest, niby z nami mieszka, ale mamy traktować go jako lokatora.. .
Dzisiaj powiedział, że wychowanie dzieci go nie interesuje i w ogóle wcale nie powinien mieć dzieci..
Nie wiem, czy nastapią jakieś dobre dni dla mnie...
To wszystko przerasta już moje siły.

Dziewczyny, a wyprowadzka w grę nie wchodzi?
Ja się wyprowadziłam i to do wynajętego mieszkania, bo swojego nie posiadam. I żyję.
I wolę ziemniaki z kwaśnym mlekiem jeść, ale mieć wolność i spokój.

Bardzo Ci współczuję melusine.

Może powinnaś zwrócić się o pomoc do jakiegoś prawnika.
Może on znajdzie jakieś sensowne rozwiązanie Twoich problemów.

A jego staraj się omijać szerokim łukiem.
Chociaż wiem, że to trudne...
Wbrew rozsądkowi, wciąż próbujesz z nim rozmawiać, bo gdzieś tam głęboko w Tobie tli się nadzieja, że stanie się cud,
on się nagle ocknie i zrozumie, że postępuje źle.

Staraj się dbać o dzieci i przede wszystkim o siebie.

Trzymam za Ciebie kciuki.
Damy radę, musimy dać...

U mnie sytuacja teoretycznie bez zmian... Teoretycznie - bo nie jest i nie będzie dobrze. Czy ja mam jakieś opcje? Mój mąż wykorzystuje sytuację, że "ma przewagę". Nie wyprowadzi się, bo nie ma gdzie i to tez jego mieszkanie. Wie, że ja nie będe robić awantur czy scen z uwagi na dzieci, ze nie będę podkopywac jego autorytetu ojca itd.
Uznał, że "jest egoistą". I co mu zrobię? Polega to na nie tylko na tym, że zyje tylko dla siebie i dba o siebie - ale też takie banalne sprawy - zje obiad, który przygotowany dla dzieci, bo nie ma nic do jedzenia...  Krzyczy, że je tylko ciemne pieczywo, ale zje bułki, które kupiłam na drugie śniadanie do szkoły dla dzieci...
Nie odstawi naczyń do zmywarki i nie sprzątnie po sobie w kuchni - bo NIE.
Nie posprząta po sobie w łazience czy gdziekolwiek. Bo nie.
Poza tym, wciąż mnie obraża, wciaz słyszę drwiny, najbardziej boli mnie brak szacunku.
Przy dobrym humorze traktuje mnie jak pożyteczną lokatorkę niższej kategorii.
dzieci - dziś rzucił "żarcik": sama sobie je zrobiłaś...
Boję się, że tak przyjdzie mi długo żyć. Nie stac mnie na wyprowadzkę, w żaden sposób. A on jakby nie ma poczucia przyzwoitości....
Co ja mogę zrobić?
Próbuję się odciąc emocjonalnie, ale to nie proste.
Na jak długo wystarczy mi sił aby tak funkcjonować.?..