Pociągają mnie wyłącznie niedostępne kobiety - Netkobiety.pl

Przez ostatnie trzy, cztery lata poznałem ich pewnie koło 30. I jak dotąd mi się nie zdarzyło, choć owszem, niedostępna jedna również była i na nią również straciłem najwięcej czasu.

Odpowiedzi. Dopatruję się przyczyn w niskim poczuciu własnej wartości. Kiedyś rozmawiałem o tym z dobrą przyjaciółką, że te "niedostępne" mnie dominują, a ona na to że "jak można ciebie zdominować, nie wyobrażam sobie, bo to ty zawsze dominujesz". Może właśnie to, że rzecz nie idzie po mojej myśli, sprawia że zaczynam przesadnie fiksować i wychodzą ze mnie najsłabsze cechy charakteru (w tym ten fundament z niskim poczuciem własnej wartości). Może szukam walidacji w ich oczach, a jej brak powoduje że staram się jeszcze mocniej by ją dostać. Inna sprawa, że faktycznie część z nich w pewien sposób mi imponuje, to co robią, jak się zachowują (na przykład mocny ekstrawertyzm mnie niesłychanie pociąga, bo sam taki nie jestem, a chciałbym).
Z tym czy ta która chce od razu jest przeze mnie uznawana za słabą. Może i w tym też coś jest, bo chcą mnie te których ja nie chcę i na odwrót. Z tym, że znowu, nie wiem czy zadziałałoby to, ten idiotyczny mechanizm, przy tych niedostępnych, bo nigdy się tego nie dowiem. Wiem że brzmi to jak farsa, może faktycznie sam torpeduję dobrze zapowiadające się znajomości, szukając negatywów, a wybielam te bezpiecznie niedostępne. Tylko kurcze trudno wybielać te dobre, bo są dobre. Opisana B. zresztą też miała (a może to tylko wymówka) pewien problem polegający na zafiksowaniu się na jakimś jej byłym. Może faktycznie była bezpieczniejszą opcją, bo daleką od pełnego zaangażowania w związek. Z drugiej strony po choinkę by chciała się wówczas ze mną umawiać i mnie poznawać (bo to ona mnie poderwała). Jeszcze inna rzecz, że może jestem staromodny, ale nie przepadam za niesamowicie szybkimi znajomościami. Takimi że znamy się dwa tygodnie i jesteśmy ze sobą. Lubię poznać dobrze drugą osobę, więc wolne tempo (a z niedostępnymi o to łatwo, bo nie zasypują milionami wiadomości, mają swoje życie, pasje) mi odpowiada.

Problem w tym, że ja cały czas nie wiem co jest skutkiem, a co przyczyną. Czy pociągają mnie niedostępne, bo są takie fantastyczne, czy dlatego że są niedostępne. Naprawdę mnie to męczy i sam chciałbym wiedzieć, ale nijak się o tym nie przekonam, bo te znajomości nie wypalają. A może po prostu za wysoko mierzę.

I pracuję nad tym. A potem przychodzi chwila próby i nie jest już różowo.

Chyba mam tak, że im bardziej wróbel ucieka przed moją garścią tym bardziej chcę go gonić. To nie jest tak, że przy tych niedostępnych mam super efekt WOW i wkręcam się od razu. Ja właśnie wpadam w to podczas tej gonitwy, bo im więcej czasu i energii (oraz myśli o nich) poświęcam, tym bardziej w to wpadam. A te które od razu chcą nie budzą już tych emocji.

To chyba wiąże się z punktem powyżej. Coś przyszło łatwo, więc nie kręci tak mocno.

No ja nie. Gdyby z taką po fakcie jednak wyszło to wówczas mógłbym ocenić, czy żyłem w wyidealizowanej ułudzie, czy nie. Nie jest mi dane tego sprawdzić.

Tylko nie potrafię też być z kimś do kogo nie jestem przekonany na 100%.

OK, jest to jakiś trop. Nie wiąże się to jednak z oczywistą niepewnością każdej nowej znajomości? Nie planuję przecież tego, że stracę po czasie głowę dla panny, która z czasem zacznie się wycofywać odgrywając dziwne akcje. Może faktycznie problem tkwi w nadmiernym idealizowaniu obiektu westchnień. Mam jednak zasady i staram się ich przestrzegać. Jeśli np. jakieś zachowanie uznaję za nieakceptowalne (np. obiecała, że da mi znać, a nie dała) to mówię to wprost. Potem są przeprosiny, ja to łykam i tak do następnego razu. Kurczę, może faktycznie nie jestem po prostu konsekwentny i zaczynam z czasem akceptować sytuacje, których nie powinienem. I szukam Bóg wie czego tam gdzie tego nie ma.

Rozwiń proszę wątek z tymi słowami. A co do drugiego. Wyrabiam sobie jakieś pierwsze wrażenie, dajmy na to po miesiącu, dwóch spotykania się. I jest ono pozytywne. Oczywiście w międzyczasie dostałem już jakieś sygnały, że trafiłem na niezależną pannę. A to nie spotkamy się, bo wyjeżdża, a to bo ma inne plany, a to coś (pewna niedostępność, którą rozumiem i nawet po "kobiecie bluszczu", która chciała widywać się codziennie w tym samym miejscu, cenię). I wkręcam się z każdą kolejną randką. Mijają te dwa, trzy miesiące i okazuje się, że stoimy w miejscu, bo nadal "dozuje kontakt". Dochodzi do sytuacji, że po każdym spotkaniu wiem, że umówienie kolejnego to będzie znowu "wyzwanie", bo na pewno ma milion planów. I wtedy zaczyna mnie ta stagnacja irytować, bo nie widzę dobrej woli drugiej strony. Tylko paradoksalnie jestem już wkręcony i chcę w grać w tę grę. A "szukam", bo zaczynam mieć dysonans co do jej osoby i każde wytłumaczenie, przeprosiny biorę za dobrą monetę. Monetę że ona wcale nie dozuje kontaktu tylko po prostu ma wiele zajęć, pasji, jest niezależna, musi się przekonać itd. A po prostu ma mnie w du*ie. Trudno mi wtedy przyznać przede mną samym, że tak się pomyliłem.

Gdzieś mi się obiło o uszy, dzięki za namiary, poczytam.

Nigdy nie wiem kiedy "ze sceny zejść". Potrafię uderzyć pięścią w stół, ale nie wyjść z takiej znajomości. To trochę takie nastawienie, które by można opisać słowami: "Ona w gruncie rzeczy jest fantastyczna, dotrę do niej i wtedy pokaże mi swoje prawdziwe, lepsze ja, bo przecież spędza się z nią fantastycznie czas, a inni ludzie ją uwielbiają".

Wierzę że ludzie są w gruncie rzeczy dobrzy i nie oszukiwaliby mnie dla jakiejś satysfakcji. Pewnie wynika to też z wyidealizowania jej.

No chyba właśnie lubię trudności. Im trudniej tym więcej emocji, ale w końcu przydałaby się też nagroda, za którą nieudolnie gonię. Może to przekonanie, że nie zasługuję na bezinteresowne zainteresowanie tylko muszę się wykazać.
Dobre pytanie. Może działa to tak. Wyrabiam sobie obraz fantastycznej osoby, którą inni ludzie lubią (duża liczba znajomych, spotykanie ich na każdym kroku, wszyscy piszczą z zachwytu że ją widzą). W stosunku do mnie zaczyna zachowywać się w słaby sposób, ale wychodzę z założenia że taka nie jest. Raz że poznałem ją przecież również z dobrej strony, dwa że w stosunku do innych jest miła, otwarta, przyjacielska. Dlatego na siłę próbuję do niej dotrzeć żeby i dla mnie taka była, bo wiem że potrafi. I chcę przez to zasypać ten dysonans, który u mnie powstał. Szukam również po prostu jej akceptacji.

Dzięki, też podejrzewam że w tym tkwi rzecz. Muszę sobie zorganizować jakąś książkę, bo przyznam że nie bardzo wiem od czego zacząć.

Od zrobienia prawdziwego bilansu wad i zalet (ze skrupulatnym uwzględnieniem tych drugich i ich docenieniem).
Od zrozumienia i zaakceptowania tego, że czasu nie cofniesz i nie dostaniesz tego, czego potrzebowałeś będąc dzieckiem.
Od uświadomienia sobie, że jesteś dorosłym człowiekiem i teraz Ty decydujesz o tym, co myślisz i co robisz.

eee, zmieniłem zdanie

Podobnie uważam, zresztą sam przerabiałem bardzo podobny schemat. Niedostępne które stawały się dostępne i zaczynały złowrogo śpiewać o związku, wywoływały u mnie taki sam dyskomfort trawienny, jak te co zawsze miały skrzywdzony wyraz twarzy- co przeważnie oznaczało że szybko będą chciały związku. Nauczyłem się rozpoznawać i omijałem. Wiedziałem że jak ma skrzywdzoną minę, to nie bzykać, bo później same problemy. Dumny byłem ze swojego odkrycia, które uznałem za oznakę dojrzałości. Zawsze przed związkiem zawijałem się niczym czarodziej z cyrku, jeb, iskry dym, krzyk i płacz dzieci, a mnie już nie było.
W końcu poszły zmiany i jakoś inne oczekiwania wobec kobiet się pojawiły. Da się.
Pozdrawiam

Po co Ci ta ułuda? Przed czym Cię chroni? Co zrobiłbyś, gdybyś się nie łudził?

Po co? Dlatego że cały czas na taką dziewczynę lecę i z chęcią zmieniłbym status takiej znajomości. Wystarczy kolejne spotkanie i znowu twierdzę, że faktycznie jest rewelacyjna i wielka szkoda, że się nie udało. Nie będę ściemniał, że nie myślę że może jednak zaskoczy, że takie wyjścia na luzie może wypadną na tyle dobrze, że jednak coś z tego wyjdzie.
Przed czym chroni? Pewnie przed przyznaniem się, że przegrałem i mam zabrać zabawki. To jest tak: dostaję kosza (ale nie takiego "sorry, nic z tego nie wyjdzie, pa", tylko całą litanię bullshitów, że nie jest gotowa, że była w długim związku, że nie wie czego chce, że znajomymi możemy być dobrymi). Ja to łykam (bo przecież sam nie mam jakiegoś skrajnie negatywnego zdania o niej, co oczywiste, a dwa że np. gdzieś w międzyczasie usłyszałem między słowami od jej znajomych, że była w długim związku i nie może się ogarnąć. Dogrywam więc do tego swoją wersję i wszystko pasuje. Problem nie tkwi we mnie, a w niej i jej przeszłości. Cholernie słabe, wiem) i pakuję się w jakieś koleżeństwo. Raz że nie chcę tego kończyć, bo się oszukuję, a dwa że głupio mi urwać kontakt, gdy sam niejako przystałem na jego zasady. Coś też na kształt, kurczę to w sumie spoko dziewczyna, a ja zachowam się jak gówniarz i zbanuję ją na wszystkich dostępnych środkach komunikacji (tylko to dałoby efekt), mimo że jeszcze dwa tygodnie temu gadałem z nią jak gdyby nic przy piwie.
Gdybym się nie łudził to zerwałbym zupełnie kontakt, bo mi nie służy. A dwa że mam wrażenie, że mogę zostać w przyszłości wykorzystany do jakichś przysług (bo byłem już w trakcie gdy się normalnie spotykaliśmy).

Dodam na koniec, że tak jak pisałem te dostępne były bezproblemowe (bez gierek, manipulacji), tak tamte z reguły manipulować zaczynają już od samego początku. Chodzi mi np. o próby stawiania przed faktem dokonanym, podejmowania za mnie decyzji, sprytnego badania gruntu czy mogę się do czegoś przydać i jaka będzie moja reakcja. Myślę że nawet finał znajomości i te koleżeństwa są poniekąd kolejnym etapem tych dziwnych gierek (czy mówiąc wprost manipulowania mną). Może popadam w paranoję, ale moje historie są dosłownie czarno białe. Albo jest wszystko OK z tymi dobrymi (totalnie OK), albo jest absolutny rollercoaster pędzący w przepaść z tymi drugimi.

Ale to Ty masz sex z tymi koleżankami dostępnymi czy nie dostępnymi. Jak szukasz do związku to zawsze łatwo dać się wkręcić w różne gierki. Jak do sexu, to raczej jest się nie podatnym.
Właśnie mi brakuje tego elementu w tej całej twojej historii. Czy masz sex czy nie.
Pozdrawiam

Choćby to:

Ale to czego Ty od tych niedostępnych oczekujesz, sexu czy związku.

Wydaje się że ty po prostu widzisz tylko to co chcesz widzieć a nie dostrzegasz tego co powinieneś zobaczyć. Wyraźnie sfiksowałeś na punkcie tej laski, a jej ewidentnie to odpowiada..owinęła cię wokół palca bo ty sam jej na to pozwalasz. Wszystko mieści się w naszych głowach, a co jeśli ona wcale nie jest taka idealna jak ci się to wydaje? Spójrz na to z innej strony.., bo może to ona nie zasługuje na ciebie? To normalne że bardziej pociąga nas to co niedostępne. Po prostu nie spotkałeś jeszcze odpowiedniej osoby.., a może twoim zachowaniem blokujesz dostęp do siebie i tym samym nie dajesz szansy się poznać. Otwórz swoje serce, a z pewnością znajdziesz wartościową kobietę, która będzie warta ciebie i dostrzeżesz to czego nie widzisz teraz.

Ale to bardzo dobrze, skup się na tej lasce, związek olej, chciej sexu, to reszta sama przyjdzie.
Dla tego masz nie wypał, bo zwichrowałeś się na jej punkcie i chcesz z nią związku.
Wiesz czemu laski są niedostępne, bo takich jak ty mają wielu w obwodzie. A chcąc z nią związku, jesteś właśnie uległy i słaby. Chcąc tylko sexu, inaczej postępujesz, śmielej, a właśnie tej śmiałości Ci brakuje.
Związek to najczęściej wynik sexu, za sex zawsze się płaci, a związek jest najbardziej naturalną zapłatą. Jak kobieta da sex, to sama będzie chciała związku. Związek to również efekt dążenia do sexu. Czasami bez związku się nie da, więc żeby był sex musi być związek.
TO właśnie ważne, żebyś doprowadził do jakiejś mocniejszej relacji z ta laską. Wtedy się odczarujesz. Może wyjdzie, a jak nie wyjdzie i dostaniesz po piź***e, to zaczniesz inaczej patrzeć na kobiety, doceniać inne wartości.,
Serio, ja miałem całkiem podobnie. Dopiero jak w lasce się zabujałem, doprowadziłem do związku, który szybko klęknął, to zacząłem inaczej postrzegać te dobre dziewczyny, o których mówi się że są dostępne. Niedostępne to nie zawsze złe kobiety, ale często to wynik ich atrakcyjności, co zwiększa ilość zainteresowanych. Trzymają w obwodzie jak Ciebie, zawsze jakieś profity są nie muszą być materialne, wiadomo o co kaman. Myślę że na niej byś się nieźle przejechał, a to często zmienia myślenie, takie zawody miłosne
Pozdrawiam

Fakt. Podporządkujesz się decyzji, bo sam nie umiesz/chcesz jej podjąć. Tyle tytlko, że brak decyzji też jest decyzją, w tym przypadku o tym, byś był z zewnątrz sterowny.

Niektóre osoby (płci obojga) lubią, gdy mają kogoś, kto pojawi się na każde ich gwizdnięcie.

Dlaczego bez żalu? (Pytanie retoryczne) Podjąć decyzję o tym, jak chcesz żyć.

Żadna karuzela się nie rozkręca. To Ty podejmujesz decyzję, by nie tylko z niej nie zsiąść, ale też wprawić ją w ruch. Dopóki nie będziesz przyjmował do swej świadomości własnej odpowiedzialności, dopóty będziesz miał takie dylematy. Zbyt cenne, by z nich zrezygnować i żyć zgodnie z własnymi zasadami?

Jeśli uzdrowisz swe poczucie własnej wartości, to będziesz świadomy faktycznych zalet i wad innych (swoich też). Jeśli.

Ok. Dzięki za odp. Jest to dla mnie jaśniejsze.
Jeszcze o tym pomyślę, ale tak na pierwszy rzut oka, to jest trochę "dziur" w powyższym. Tak wnoszę na podstawie własnych doświadczeń.
Bo kobieta atrakcyjna , albo raczej taka, która uważa się za atrakcyjną, nie przepuszcza do swojego otoczenia facetów, którzy są poniżej jej progu zainteresowania. Dlatego raczej nie będzie zainteresowaną jakąkolwiek relacją z facetem poniżej progu i nie będzie miał on szansy, żeby na bazie seksu (do którego nie dojdzie) zbudować coś więcej, tj. związek. Chyba, że będzie to atrakcyjna fizycznie kobieta, która niewiele oprócz seksu ma do zaoferowania

Atrakcyjność rozumiana jako wygląd zewnętrzny to sposób w jaki mężczyźni klasyfikują kobiety. Ewolucyjna adaptacja   Dla kobiet istotne są jeszcze inne walory i to też wynika z ewolucyjnych adaptacji. Myślę, że dobrze wiesz o czym tu mówię, więc nie będę się rozwodzić.
Zacząłęś pisać trochę o atrakcyjności jako pewności siebie lub jej braku wynikającej z niskiej samooceny siebie i swoich zasobów. Ja chciałabym się na tym zatrzymać, bo to może być istotne dla autora wątku (nie zapominajmy, źe to jego miejsce w netprzestrzeni ). To pokazuje, że celowanie w "zbyt wysokie progi", to kwestia tego, jak kto siebie i drugą osobę postrzega a nie rzeczywistych walorów jednej i drugiej osoby. Jeśli "metkuje" się drugą osobę jako atrakcyjną i pożądaną tylko na podstawie tego, jak reaguje na mnie, to chyba wygląd zewnętrzny nie gra tu wyraźnej roli a widoczne stają się własne deficyty.

Wiesz co w tym wszystkim najbardziej istotne, że na początku relacji można -oprócz urody - wszystko udawać. I pewność siebie. I zasoby. I zaangażowanie. I życzliwość. Nawet empatię można udawać, co pokazuje mój ulubiony na tym forum "psychopata" Wszystko po to, żeby przyciągnąć do siebie drugą osobę. To może być skuteczna strategia. Tylko dla kogo? Kobiet czy mężczyzn, biorąc pod uwagę to, co dla kogo jest pożądane w perspektywie ewolucyjnej? 
Więc kto bardziej będzie filtrował potencjalnych partnerów?

EDIT: czy to ważne jak ja siebie widzę i jak widzą mnie inni na skali atrakcyjności? Wolałabym, żebyś cenił mnie za to kim jestem, a nie jak się prezentuję. I zgadzał się że mną, kiedy czujesz i odbierasz świat podobnie do mnie. A kłóć się że mną, spieraj i wyjaśniaj swój punkt widzenia, gdy się rozmijamy

<żółwik>