Co tym sądzicie - proszę o spojrzenie z dystansu na sytuacje - Netkobiety.pl

Zakładam, że rozmawiałeś z nią na ten temat, tyle, że na durne zarzuty, trudno znaleźć argumenty.
Zamiast się kajać i udowadniać, że nie jesteś wielbłądem, zablefuj.
Może powiedz jej zupełnie poważnie, że skoro nie może poradzić sobie z Twoją przeszłością i uważa, że zdradzałeś ją zanim się jeszcze poznaliście , to nie pozostaje Wam nic innego, jak rozwód. Spytaj, czy ona się wyprowadzi, czy może Ty, zaproponuj wysokość alimentów na dziecko i ustal treminy odwiedzin, omów podział majątku itd.
Może to ją otrzeźwi i zastanowi się nad sobą i swoim postepowaniem?

Co robić ? Przeorganizować swoje życie zawodowe. Sorry, ale jeśli pracujesz od 6 do 20 to po prostu Ciebie nie ma praktycznie w ogóle. Żona siedzi całymi dniami sama w domu z dzieckiem i czuje że nie ma męża. To, że po powrocie z pracy coś ugotujesz, sprzątniesz niewiele pomoże, bo żona po całym samotnym dniu jest tak sfrustrowana, że po prostu tego nie dostrzega. Na pewno inaczej sobie wyobrażała Wasze wspólne życie i teraz to wyobrażenie brutalnie zderza jej się z rzeczywistością.

A Ty kolego jak uważasz? Tylko szczerze.
Jak ja uważam? Uważam, że nieważne co było zanim się poznaliście.
Co zrobić? Możesz ignorować jej wypominki. Możesz też je ukrócić.

Możesz to zrobić nawet ostro, o ile nie pogorszy to twojej sytuacji:  "To nie zdrada, miałem seks zanim się poznaliśmy, to prawda. Nie życzę sobie dalszego wypominania, bo psuje to nasze małżeństwo. Jak chcesz o tym porozmawiać to możemy... ale nie na zasadzie że ja jestem winny.".

A jakiego wsparcia oczekujesz? Pracujesz na rodzinę, tak wypada mężczyźnie, pracujesz dużo, sytuacja opanowana. Dbaj o pracę, awansuj, staraj się.

Trochę jej pomóż, nie zaszkodzi Ci. Ale tez nie wpadnij w pułapkę, że ona cały dzień się bawi z dzieckiem, a Ty zasuwasz w pracy i potem jeszcze wieczorem ogarniasz dom. NIe sprzątaj wtedy.

Pracować, w domu trochę pomagać -- tak aby twoja praca + twoja pomoc było mniej więcej tyle co żona wkłąda wysiłku. Podziel to po połowie i tego sie trzymaj. Weź może torchę więcej na siebie, aby nie miała podstaw do pretensji.

Co do skrócenia czasu pracy -- trzeba okreslić ile Wam wystarczy i zważyć, czy jest to dobre dla rodziny czy nie dobre.

Twoja żona jest prawdopodobnie zmęczona, zniechęcona i samotna.

Może potrzebuje pomocy. Pytałeś ją o to?

Nie obwiniam nikogo o nic.
Zajmowanie się dzieckiem i domem to również praca. Bywa ciężka i niewdzięczna.

Posiedź z noworodkiem w domu przez parę tygodni, to się przekonasz.

A trollem prędzej jesteś Ty i nie wróżę Ci długiej kariery na tym forum.

To szacunek, najwyraźniej jesteś maszyną.

Ja również mam syna i ponad 3 lata siedziałam z nim w domu. Bywały dni, że zasypiałam w ubraniu przy kuchennym stole. Młody był trudny, zresztą do tej pory nie mamy z nim łatwo. Do dziś nie przespał dalej nocy, budzi się średnio 2-3 razy, a ma prawie 5 lat.

Oczywiście sprawiało mi przyjemność spędzanie czasu z dzieckiem, ale bywałam i do tej pory bywam wyczerpana.

24/h z dzieckiem, gotowanie, pranie, prasowanie, sprzątanie, zakupy, wizyty medyczne, opłacanie rachunków... u mnie wchodziło w grę jeszcze odbieranie telefonów (firma rodzinna) i wydawanie towaru klientom. Syn spał w dzień tylko przez rok czasu. Czasem dorabialam sobie jeszcze poprzez robienie tłumaczeń...

Bywało, że miałam dość wszystkiego i odczuwałam pewien smutek - momentami też czułam, że cofam się w rozwoju.

Możliwe, że żona Autora jest po prostu zniechęcona, zmęczona. Możliwe też, że powodem jest coś innego. Tak tylko sugeruję, że kobiety to nie maszyny, siedzenie w domu z dzieckiem nie oznacza wiecznych wakacji.

-----

Pokonanis,  jeszcze parę pytań.
Karmiłeś piersią na żądanie o każdej porze dnia i nocy?
Krwawiłeś przez 6-8 tygodni będąc w połogu?
Znosiłeś bolesne skurcze macicy?
Bolał Cię tyłek zszyty po porodzie?
Walczyłeś że skokami hormonów po porodzie?

To teraz wyobraź sobie, że przy tych dolegliwościach musisz zająć się dzieckiem, sprzątnąć,  ugotować, zrobić zakupy, pranie, etc. Serio dalej uważasz, że to nic takiego?

Ja nie umniejszam roli faceta, który pracuje zarobkowo ileś tam godzin dziennie. Ale kurde, czemu umniejszana jest rola kobiety, sprowadzana do swoistych wakacji? To jest bardzo niesprawiedliwe.

Trudno cokolwiek powiedzieć. Z jednej strony ciężko pracujesz cały dzień, z drugiej strony ona całe dnie musi zajmować się dzieckiem bez możliwości "wyjścia do ludzi" (uwierz mi to coś strasznego).
Generalnie macie ogromny problem z komunikacją. Ty jesteś zmęczony, Ona jest zmęczona całą tą sytuacją. Spróbujcie spędzić ze sobą tylko we dwójkę jeden wieczór i poważnie porozmawiać.

No chyba jednak nie. Co ona robi przez cały czas? Jak siedzi w domu, to to jest jej obowiązek, by o niego zadbać.

Jakby oboje pracowali, to coś innego, mieliby oboje obowiązki w domu.

A tu facet zasuwa od świtu do nocy i jeszcze ma sie domem zajmować po powrocie? A królewna co w tym czasie robiła, w którym on zarabiał pieniądze - w tym na jej i dziecka potrzeby? Co robiła od 6-20, że się nie wyrobiła z gotowaniem i sprzątaniem? PRzez 14 godzin czasu nie znalazła?

Cyngli, z calym szacunkiem, praca zawodowa to też nie wakacje.  Zwlaszcza 14-godzinna. No chyba że Autorowi płacą za wylegiwanie się na kanapie, korzystanie z mediów i spanie. To szacun Ale jeśli jednak nie ma tyle szczęścia, to są określone obowiązki,  wysiłek,  tempo, PRESJA, nierzadko cały  dzień "na nogach". Mimo, że  poza domem, ciężko to nazwać "czasem dla siebie".
Matka siedząca w domu z dzieckiem,   mimo faktycznie nielekkich zajęć,  może wszystko tak sobie rozłożyc i rozplanowac,  żeby i dać radę,  i nie paść na twarz. Bo najniezbedniejsze jest zadbanie o dziecko: ma mieć ciepło,  sucho, być nakarmione i szczęśliwe. Wszelkie inne obowiazki są ważne,  ale jeśli nie odkurzy, przygotuje obiad z "gotowca, itp, itd, to świat sie nie zawali. Ma czas na chwilę relaksu, nie oszukujmy sie. A chłop po pracy powinien mieć prawo do odsapniecia i spokoju.  Nie upieram sie, że ma nie pomagać, bo pewnie, że to jest konieczne,  ale w miarę sił,  możliwości i jednak bez bata sfrustrowanej siedzeniem w domu kobiety.
Zresztą,  nie rozumiem tej "izolacji " matki od życia.  Bierze sie dziecko i na miasto , na spacer, potem place zabaw, podwórka, albo sie zaprasza do siebie inne matki z malenstwami. Powinno sie dziecko społecznie rozwijać i samej mieć możliwość pogaduch.
A czas dla siebie powinni mieć rodzice oczywiscie, kazde, sprawiedliwie.  Chyba że dla nich właśnie  relaksem jest czas z rodziną. Maluchy szybko rosną,  nie ma co demonizowac tego uwieszenia ich na matce, mija nie wiedzieć kiedy i z czasem się jeszcze za tym  zatęskni.
I wiem, co mówię.  Dwoje się wychowało.  I pamietam czas, gdy mlodsza miała 3 latka, a ja poszłam do pracy. Po miesiącu ozlocilabym tego, kto pozwolilby mi z powrotem siedzieć w domu. Nawet tylko po 8 godzinach najchętniej po powrocie do domu nie robilabym nic. Więc przestałam się dziwić mężczyznom ( i nie piszę tu o totalnych obibokach, bo to inna bajka). Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Dlatego Autorze, złóż żonie propozycję:  szukasz pracy w mniejszym wymiarze, ona szuka w normalnym. Jak wejdzie w ten sam system może zmieni myślenie: ) A sytuacja taka jak teraz na pewno szczęśliwa dla Waszego związku nie bedzie.

Nie, nie mam. Ale to niewiele ma do rzeczy. Jakby nie było, ona jest cały dzień w domu - to co ona robi w tym czasie, że ani nie ugotowane, ani nie posprzątane? Co ona robi w ciągu 14 godzin, gdy on jest w pracy? Z nudów bym się wzięła za coś...

Ja się zgadzam z jednym - on po przyjściu powinien się zająć dzieckiem, bo to jego dziecko, niech się pobawi, zbuduje więź itd, a i ją odciąży, niech dziewczyna weźmie sobie relaksującą kąpiel, czy co tam lubi.

PS. Cyngli, ja nie twierdzę, że siedzenie z dzieckiem to nic nie robienie, ale na litość boską, 14 godzin nie dać rady niczego w domu ogarnąć? Cały dzień przesiedzieć w domu, nie wyjsć z dzieckiem na spacer, a potem płakać, że się czuje odizolowana? Cały dzień w domu i nie posprzątać? Chociaż na zakupy by poszła - byłby spacer połączony z czymś pożytecznym.

Z mojego doświadczenia: często stany depresyjne, czy lękowe biorą się właśnie z nieróbstwa, z nadmiaru wolnego czasu. Jak się coś zaplanuje i to robi, to się lepiej człowiek sam ze sobą czuje. Na podobnym założeniu opiera się terapia behawioralno-poznawcza - zalecają, by mieć plan zajeć i się go trzymać, co pomaga w powrocie motywacji i checi do życia.

Mam nadzieję, że sobie żartujesz.

Skoro ona przez dokładnie taką samą ilość czasu zajmowała się dzieckiem, to dlaczego to ona musi robić dalej a on może odpocząć?

Autorze, wydaje mi się, że musicie usiąść i poważnie porozmawiać. Wielki szacunek dla Ciebie, że pracujesz tyle na swoją rodzinę, ale może warto byłoby trochę skrócić godziny pracy, jeśli Wasza sytuacja finansowa nie jest zła?

A może żona mogłaby choćby częściowo wrócić na etat?

Na terapię z dzieckiem...?
Sorry, Cat,  ale nie wiesz, co piszesz.

Autor już dawno przestał się udzielać, jak sądzisz, dlaczego? Nie napisał, że codziennie musi sprzatac i gotować po przyjściu z pracy.

W pełni popieram, bardzo mądry post. Nie dziwcie się, jak ktoś pisze, że z "siedzenia cały dzień w domu" można popaść w depresję, bo dokładnie tak jest! Nie chodzi tutaj o obwinianie tej kobiety za jej stan, tylko o znalezienie rozwiązania! Po co miałaby np. brać leki na depresję gdyby wystarczyło, by przez 2 godziny dziennie wyszła do ludzi, nie musząc martwić się w tym czasie o dziecko? (nie mówię, że na pewno to jest rozwiązanie, ale tak MOŻE być). Co z tego, że jej nawet uda się wyjść z dzieckiem na spacer? Myślę, że może być w interesie wszystkich, by mąż skrócił czas pracy i pozwolił żonie czasem odpocząć od dziecka...  W tej chwili, nawet jeśli on jej pomaga, to jednak to ona jest do dziecka przywiązana przez 24h na dobę. Jest za nie cały czas odpowiedzialna. Jeśli nie mają w pobliżu bliskich/rodziny, która może pomóc w opiece, to niestety dla kobiety jest to bardzo obciążające psychicznie.

Terapia to praca nad sobą. Potrzeba na niej spokoju i skupienia, a nie marudzących dzieci.

Ja jednej rzeczy nie rozumiem - wszystkie kobiety sięrozpływają jakie macierzyństwo jest cudowne, jakie dzieci są słodkie i pocieszne, patrzą na mnie jak na dziwadło, gdy mówię, że nie mam i nie chcę dzieci, przekonują jak bardzo się mylę, bo to takie wspaniałe, satysfakcjonujące, a potem nagle mają depresję, czują sięsamotne, odizolowane, pod presją i potrzebują terapii. To kogo one chcą przekonać do macierzyństwa? Mnie czy raczej siebie same?

Nie od dziś wiadomo, że ludzie przekłamują swoją sytuację żeby ludzie im współczuli. Czy twoja zona nie sprząta w domu, nie pierze? nie chodzi do sklepu? Ty pracujesz na dwa etety<prawie> ona jest w pracy 24 godziny na dobę. Musi się zajmowac domem i dzieckiem nie mówiąc o tobie. Szczerze jak mósz że czasem zmyjesz gary to wydaje mis ię że jest to raz w tygodniu w niedzielę. Może ma powód zeby byc zazdrosną o ciebie? powinieneś się cieszyć ze jest zazdrosna i na spokojnie z nią porozmawiać.