Zostalam sama w ciazy - Netkobiety.pl

[jeśli nie ma się nic merytorycznego do powiedzenia, zawsze można się po prostu nie wypowiadać - treść usunięta przez moderację]

Maz od kilku tygodni dziwnie sie zachowywal.jakis czas temu napisal mi ze nie wie co sie z nim dzieje,milczal tydzien.Pozniej nagle napisal mi ze mnie kocha i cieszy sie ze jestem.Bylo dobrze kilka tygodni.W niedziele znalazlam u niego dziwne tabletki.Domyslam sie ze byly to jakies prochy.Przerazilam sie i kazalam mu sie wynosic z domu.On przepraszal,mowil ze to nie narkotyki i ze zapisze sie do psychologa.Ale od teho czasu zauwazylam zmiany jego nastroju,raz jest mily a raz wrzeszczal na mnie z byle powodu.Powiedzialam mu ze jesli chce cpac to  chce rozwodu.Nie wiem czemu to powiedzialam,tak naprawde wybaczylabym mu wszystko bo bardzo go kocham.On napisal mi ze musi pomyslec bo zawsze jak zaczynaja sie jakies klopoty to wywalam go z domu.Fakt,powiedzialam mu to kilka razy.Nigdy bez powodu.To mnie nie tlumaczy w zaden sposob,ale nue wiem czemu tak reaguje.
Mysle,ze chyba nikogo nie ma.Jest u siostry juz kilka dni.Nie dzwoni do dziecka,nie przyjechal.Napisal mi,ze nie bede go za kazdym razem szantazowac rozwodem,ale mam patrzec jak on sie stacza?Wydaje mi sie,ze te narkotyki kupil,ale ich nie bral, jednak nie mam pewnosci.Najbardziej dobija mnie to,ze on nie napisal mi jednoznacznie,ze odvhodzi i mnie nie kocha.Zgodzil sie tylko na to co ja mu pisalam na temat rozwodu.Nie pisze o tym co on czuje.Wiem,ze zawalilam.Nikt nie jest idealny.Chcialabym to naprawic,ale nie wiem jak.Najbardziej martwi mnie to,ze nie reaguje na prosby dziecka.Zachowuje sie tak jakby chcial sie odciac od tego calkowicie.

Dziwne zachowanie, zmiany nastroju mogą oznaczać, że coś bierze. Oczywiście nie jest to jedyna możliwość.

Nie rób sobie wyrzutów, że zawaliłaś. Jeśli rzeczywiście czasami niepotrzebnie ciosasz mu kołki na głowie, to możesz popracować na tym, by to zmienić ale żaden odpowiedzialny człowiek nie porzuca rodziny w takiej sytuacji, tj, małe dziecko i żona w ciąży. To obciąża jego rachunek.

Masz dobre kontakty z jego siostrą, by z nią porozmawiać? Może ona wie coś więcej czego on chce i dlaczego się wyprowadził?

Nie, ona nie trzyma jego strony, przynajmniej nic o tym nie napisałaś, ona słusznie  zasugerowała, żebyś małżeńskie problemy załatwiała z mężem. To jednak różnica, szybko wyciągasz pochopne wnioski.
Może jest więcej takich sytuacji w życiu, że brakuje Ci obietywizmu? Przynajmniej masz świadomość swojego trudnego charakteru.
Niestety, sytuacja w jakiej się znalazłaś jest efektem Twojej manipulacji. Reakcja Twojego męża, to klasyczny przykład zmęczenia materiału. Ileż można znosić gróźb, wyrzucania z domu itd.

"Dziwne tabletki", mimo, że nie wiedziałaś co to za tabletki, z góry założyłaś, że narkotyki i kazałaś się wynosić . Przy okazji, czy dom/mieszkanie w którym mieszkacie, jest tylko Twoją własnością?

Hmm, i z tej miłości jesteś heterą? On ma zmiany nastroju, a Ty najpierw mówisz i czynisz, a potem myślisz?
Dopiero teraz zastanawiasz się, czy może on ma depresję? Może i  ma, ale nie wiem, czy będziesz miała okazję dowiedzieć się o tym.
Jeśli faktycznie ma, to nie pomogłaś mu, albo wręcz przeciwnie, dopiero teraz będzie mógł odetchnąć.
Uważam, że w tej sytuacji pozwól mu od siebie odpocząć. Być może za jakiś czas będzie chciał zobaczyć się z dzieckiem.
Może gdy emocje miną, zapiszecie się na terapie małżeńską.

Za naprawianie błędów odpowiedzialny jest również twój mąz. Sprawa jest świeża, niczego nie przekreślaj. Na taką decyzję zawsze będziesz mieć czas. Odczekaj trochę, może uda się z nim na spokojnie porozmawiać. To jest również jego obowiązek i interes, w końcu są dzieci.

Niestety,sprawa jest juz zakonczona.Napisal mi,ze nie kocha mnie.

Przede wszystkim to on musi się zdobyć na rozmowę. Raczej nie zakończy małżeństwa z dzieckiem i następnym w drodze esemesem.

Minelo kilka dni.Wrocil do domu na weekend,ale spal w pokoju dziecka.Traktowalismy sie chlodno,wieczorem w piatek przegadalismy kilka godzin.Nie byla.to spokojna rozmowa.Teraz bardzo zaluje pewnych rzeczy,ktore powiedzialam pod wplywem emocji.Wlasnie chyba moim glownym problemem jest to,ze pierw mowie,a pozniej mysle.Obiecalam sobie,ze bede pracowac nad swoim zachowaniem i umowie sie do psychologa.
Wracajac do rozmowy z mezem.Powiedzial,ze bylo wiecej gorszych momentow w naszym malzenstwie niz lepszych.Wiem,ze byly chwile gorsze,czepialam sie go o jego nieodpowiedzialnosc.Zwykle klotnie u nas zaczynaly sie o kase i jego problemy z prawem.Moj maz mial sprawe karna,ktora ciagnie sie za nim od kilku lat - zawiasy,wizyty kuratora i policji.Dodatkowo problemy finansowe - niezaplacone mandaty i inne zobowiazania finansowe jeszcze zaciagniete przed slubem,komornik.Na poczatku bylo tak,ze on nie placil np za mandat i dowiadywalam sie o tym dopiero jak przychodzilo pismo z US o zajeciu rachunku
Teraz nauczyl sie juz splacac swoje dlugi,jednak nie mowi mi nadal o klopotach bo jak sam mowi bede na niego wrzeszczec.Jednak jak mam byc spokojna o kolejne problemy,niektore malzenstwa w ciagu calego swojego wspolnego zycia nie maja tylu problemow co my w ciagu zaledwie kilku lat.Wyjazd za granice tez byl spowodowany tym,ze chcielismy posplacac dlugi.Wiem,ze czasem powinnam zamknac sie i nic nie mowic,jednak to wszystko spowodowalo to co jest teraz.Dwa lata temu rozstalismy sie na kilka miesiecy,on mial kogos.Pewnego dnia postanowil wrocic,wybaczylam mu to,ale do konca nie umiem zapomniec.Bardzo mnie zranili tym.Od tego czasu bylo ok,mysle ze oboje sie staralismy.Nie bylam przygotowana na taki cios.Myslalam,ze tamta "przygoda" dala nam nauczke.Ja nawet cieszylam sie,ze tak sie stalo bo pokazalo mi to jak go kocham.Przez ten czas staralam sie,bylo dobrze do momentu az nie dowiedzialam sie ze mnie znow oklamal.Zaczely przychodzic mandaty z zagranicy,przyznal sie ze bylo duzo takich,ktore zaplacil i nawet o nich nie wiem.Ciagnie sie tez sprawa z komornikiem bo dotyczy przyjecia zadluzonego spadku.On mi mowi ze boi sie wracac do domu bo znow sie bede czepiac.Nie chce mi dac szansy,jednak widze ze mu zalezy.Boje sie mu zaufac bo tyle razy mnie oklamal.
W piatek zaczelismy sie calowac,wyszlam z pokoju dajac mu mozliwosc wyboru,a on poszedl za mna i skonczylo sie na seksie.Po wszyskim on zabral sie i poszedl do siebie bez slowa.Zalowal.
Co mam robic?Pogubilam sie juz.Mam o nim zapomniec,czy ratowac to malzenstwo?Jak to zrobic?Pomozcie prosze.

Chcialabym mimo wszystko sprobowac to naprawic.Nie jest latwo zapomniec,wiele nas laczy.

Masz racje,zgadzam sie.Jednak sytuacja mnie przerosla.Jestem w ciazy,mam male dziecko.Musze teraz byc matka i ojcem jednoczesnie.Wszystko zostalo na mojej glowie,a w dodatku jestem zalezna finansowo od niego.Wiem,ze latwo sie mowi,ciezej jest wykonac.Musze z nim byc w kontakcie ze wzgledu na dziecko,ktore chce rozmawiac z ojcem.Nie moge sie odciac od niego.

Takata słusznie mówi - jeśli przestał Cię szanować, to sam z siebie nie wróci do poprzedniego stanu. I prawdopodobnie w ogóle. Nie znam oczywiście głębszych pokładów tego związku - ale sam fakt, że facet nie reguluje należności ( mandaty itp ), robi ci rogi, jest skrajnie nieodpowiedzialny - to już wystarczająco dużo punktów, żeby brać nogi za pas. Niestety, w Twoim przypadku są jeszcze dzieci i decyzja o rozpoczęciu nowego życia nie będzie łatwa, ale chyba jedyna do zaakceptowania. Pomyśl, co może się stać, jeśli będziesz ciągnąć ten toksyczny związek. Jak odreagują to dzieci? Pomyśl o nich, nie jesteś sama - i właśnie, aby im zapewnić spokojny dom, powinnaś to nowe życie rozpocząć jak najszybciej.

Dziekuje Ci

Magda w Waszym związku jest tyle problemów, że nie sądzę żeby udało Wam się spokojnie "dogadać": rozstania, burzliwe kłótnie, brak komunikacji, oszustwa, zdrady, problemy z prawem.. Jeżeli chcecie się dogadać - myślę, że bez pomocy terapeuty się nie obejdzie. Za dużo to żalu, emocji, obwiniania się.. po sposobie Twoich wypowiedzi można wywnioskować , że działasz impulsywnie, a mąż z kolei ucieka jak tylko coś jest nie tak. Nie ufacie sobie. Gdzie w tym wszystkim są Wasze dzieci? A przynajmniej to jedno, nie myślicie w ogóle jaki ono musi przechodzić koszmar w Waszej rodzinie..? Terapia rodzinna i małżeńska.

_magda1980, odpuść tymczasem temat rozwodu, nawet o tym nie myśl. Skoncentruj się na sobie, dziecku i ciąży.
Nie "molestuj" go pytaniami o przyszłość Waszego związku. Daj sobie i jemu odpocząć.
Domyślam się, że czujesz jakbyś żyła na tykającej bombie, obawiasz się o przyszłość, ale nic w tej chwili nie zrobisz.
Jeżeli on jest odpowiedzialny, to nie zostawi Cię po porodzie z dwojgiem małych dzieci, w tym z noworodkiem.
Nie wiem zresztą, jak sobie poradzisz, jeśli on na codzień pracuje za granicą.
Sytuacja w jakiej teraz jesteś, poniekąd hartuje Cię w pozycji samotnej matki.
Poczekaj, a jeśli on faktycznie nie zmieni zdania, to nie ułatwiaj mu, niech sam składa pozew.
Myślę, że ciągle w Was buzują emocje po ostatniej Twojej akcji, może gdy atmosfera trochę sie oczyści, porozmawiaj z nim znowu n/t terapii małżeńskiej. Jeśli masz takie możliwości finansowe, może zacznij terapię indywidualną.

Może myślał, że dziecko uzdrowi sytuację, że wtedy jego uczucia jakoś dojdą do siebie. Nie usprawiedliwiam go ani nic, bo to jest złe, ale kobiety robią podobnie w desperacji.
Jeśli chodzi o jego siostrę, u której teraz mieszka, to też bym odniosła wrażenie, że trzyma jego stronę. Kurczę, ludzie, facet z nią mieszka, na pewno rozmawiają, ona na pewno więcej wie, a autorka nie jest chyba osobą z przypadku, jakąś gęsią, która nagle z nim zaszła i się wozi. Ciekawe, czy swojemu bratu też mówi, że nie chce się wtrącać i lepiej, żeby to rozwiązali między sobą. Żeby nie było - rozumiem w pełni jej zachowanie. Po prostu nie chce stawać pomiędzy bratem a nią, niezależnie, co myśli. Ale kumam też drugą stronę.
Magda, nie strasz go za każdym razem wychrzanieniem z domu. Tak na przyszłość, o ile uda Wam się poukładać sprawy. Mieliście już jak czytam multum zawirowań, więc może się skupcie na tym, by doprowadzić to do stanu używalności. Razem albo osobno.

Magda, tak się dzieje, ponieważ się na to godzisz..
Nie masz wpływu na jego decyzje ale masz wpływ na to co zrobisz Ty sama.

Nie zgadzam się z moimi przedmówczyniami, aby mu dawać czas i może się ogarnie,,
To nie on ma decydować o Twoim życiu, ale Ty sama.

Jeśli ta sytuacja jest dla Ciebie kłopotliwa - to ją zmień.
Wiem, że trudno jest samotnej matce i jeszcze w ciąży, ale dla Twojego zdrowia psychicznego musisz coś zrobić, bo on gdyby Cię kochał to byłby z Tobą i dzieckiem.
Jeśli nie przerwiesz teraz tej patologii, to będziesz miał takie jazdy z nim co chwila, gdyż on czuje się panem sytuacji i jest bezkarny..

Napisalam mu,mu zeby sie okreslil kiedy bedzie bo nie wiem co dziecku mowic jak pyta o ojca.Przeczytal wiadomosc i olal.

Magda to byłoby nieodpowiedzialne gdybym poradziła Ci rozwód przez internet opierając się tylko i wyłącznie a Twoich wpisach.

Mogę Ci natomiast z pełną odpowiedzialnością poradzić, abyś zmieniła sytuacje w której się źle czujesz. Jeśli Twój mąż zostawił Cię w ciąży, to znaczy ze jest nieodpowiedzialny i w dupie ma Ciebie i wasze dziecko.
Wiem, że umówiłaś się z psychologie i super, rozumiem, ze mąż nie jest zainteresowany taką wizytą. Więc nie oglądaj się na niego tylko rób swoje i przepracuj z fachowcem temat ewentualnego rozstania.

Dziecku mów prawdę, że tata mało się z wami kontaktuje i że nie wiesz kiedy przyjdzie.
Nie proś go o nic, nie kontaktuj się bez wyraźnej konieczności, a jak zadzwoni odpowiadaj konkretnie, uprzejmie aczkolwiek zdawkowo. Nie graj dziećmi, jeśli będzie chciał kontaktu to mu go umożliwiaj, ale sama jesteś dla niego obojętna.
Masz swoja wizję Waszego związku i nie idź na kompromisy, albo on dorośnie i weźmie za rodzinę odpowiedzialność albo nie i wtedy lepiej Ci będzie bez niego..

Magda-Musisz szykowac sie na to ewentualnie rozstanie. Na razie zadnym pochopnych decyzji nie podejmuj. Jesli masz srodki do zycia i masz gdzie mieszkac to poprostu skup sie na dzieciach i sobie. I w spokoju przemysl sobie jak bys chciala zeby wygladało Twoje zycie. Do psychologa chodz jak najbardziej, on pomoze ci pouklada sobie wszystko tak zeby Tobie było dobrze. Donrze by było jakbys miała przy sobie jakas przyjaciolke w gorszych chwilach. Faceta na razie zostaw, niech pracuje, niech szaleje to juz kwestia jego sumienia. To Ciebie sytuacja przerasta. Ty musisz sobie jakos to poukladac, nabrac dystansu. To ty masz decydowac o sobie i dzieciach a nie on. Niech zobaczy ze dajesz sobie rade. Pochrzaniło się ok, zyc za cos trzeba niech wysyła pieniazki na zycie konkretna kwote bez laski. Ty masz ciezej ale kobiety sa silniejsze od facetów i zawsze dadza rade. Pamietaj nie uzalezniaj swego zycia od faceta a dbaj o siebie, dom i dzieci. Musisz zimno do tego podejsc. Zawsze tak jest po slubie gdy dzieci sie pojawiaja, klapki z oczu opadają cos o tym wiem...jestem w podobnej sytuacji co ty, ale mamy jedno dziecko, maz ma problemy z prawem i grzywnami po alkoholu...ale chodzi na terapię bo uswiadomil sobie ze robi krzywde swojej rodzinie.

Magdo, jestem w podobnej sytuacji, szczególnie tej psychicznej. Jestem uzalezniona od partnera który tez mowi NIE WIEM, odchodzi i wraca, sypia ze mna ale mowi ze nie jesteśmy w związku...historia naszego związku jest bardzo burzliwa...10 lat...syn 3 lata...brak nawet oświadczyn...ja u psychologa od 2 lat na terapii...OMG, jak to pisze to wydaje się to patologia lzy mi naplywaja do oczu
jednego na pewno się nauczyłam - nawet jeśli myślisz teraz o rozwodzie, jeśli myślisz ze chcesz to zakonczyc to nic mu nie musisz pisać - ja miałam ten sam odruch - napisac mu cos, zapytać czy to już koniec, czy jest pewny, jak podjelam decyzje ze nie chce tak dalej być traktowana to napisac ze to koniec etc etc etc....efekt był zawsze odwrotny -pisałam bo miałam nadzieje na interakcje z jego strony, to nie była informacja ze to koniec tylko proba rozpoczęcia rozmowy (choć oczywiście wtedy zarzekałam się ze jest inaczej). Prawda jest taka, ze jeśli faktycznie dojdziemy do wniosku ze to koniec to nie będziemy miały nawet potrzeby mu tego zakomunikować i to będzie pierwszy zdrowy odruch. Pamietaj, Ty się liczysz i o siebie musisz walczyc i żadne smsy do niego w tym nie pomoga. Jeśli ma być dobrze to rozlaka Wam pomoze, sam przyjdzie porozmawiać, Ty w tym czasie zamiast pisać i czekac z niecierpliwoscia na odpowiedz od niego przemysl sobie jak chcesz żeby wygladalo Twoje zycie - tylko realnie, bez wygorowanych oczekiwan w jego kierunku. Jak przyjdzie porozmaiwac to przedstawić mu ten scenariusz i poczekać na reakcje, może zaproponuje cos od siebie a może powie od razu NIE. Nie zmusisz go do niczego i nic nie będzie tyle warte co jego własne niczym nie przyspieszone przemyślenia. Takie do których dojdzie sam bez ciągłego dopytywania się z Twojej strony. Daj mu czas, ale nie marnuj go na czekanie na niego, tylko zajmij się sobą. Zapisz się na jakies zajecia. Wyjdz z domu. Takie Twoje zachowania mogą nawet przyspieszyc jego decyzje o powrocie, ale nie możesz tego z góry zakladac.

ja wlasnie wczoraj po 2 miesiącach proby powrotu uslyszalam ze nic z tego nie będzie. Aktualnie czekam na wyniki beta HCG bo spoznia mi się okres a był seks przerywany bez zabezpieczenia po dniach płodnych, wiec jest ryzyko - i nawet nie wiem teraz z jakiego wyniku bardziej bym się ucieszyla.

trzymam za Ciebie kciuki

Monika Bardzo wiele nas łączy.Może chciałabyś porozmawiać na priv?Jezeli zechcesz to napisz na meila.

Może właśnie teraz potrzebne będzie Ci wsparcie?

Nawet nie mial odwagi powiedziec mi tego w twarz po tylu latach ...

W niedzielę rano pisał,że chce czasu.Że separacja będzie dobrym pomysłem,że wynajmie mieszkanie i da sobie czas na przemyślenia,bo teraz każde z nas działa pod wpływem emocji.Choć miałam nie pisać nic,napisałam mu,że możemy spróbować zacząć od nowa,całkowicie zapomnieć o przeszłości.Napisał,że to nie jest tak,że nie chce,a teraz jakoś tego nie widzi,żeby się udało.Napisał wiem,że przed tym uciekam,ale nie dam rady wracać normalnie do domu.W niedziele jak był w domu jedliśmy razem obiad i staraliśmy się zachowywać w miarę normalnie.On twierdzi,że nie było to dla niego łatwe tak siedzieć koło mnie jak nigdy nic,że separacja da mu do myślenia i podejmie decyzję w któraś stronę.Napisał mi,że nie będzie sobie nikogo szukał,a jak myślę,że kogoś ma to się mylę.
Próbowałam mu wytłumaczyć,że ta sytuacja jest dla mnie trudna,bo za kilka tygodni urodzę mu dziecko i nie chce być sama.On napisał,że jak zwykle wszystko już wiem lepiej.

Wieczorem znów sam od siebie napisał,że musimy jeszcze ustalić kwestię widzenia z dzieckiem oraz pieniędzy.Dopytywał ile ma mi dawać.Wkurzył mnie już tym i napisałam mu,że to żałosne poruszać takie kwestie przez smsy.
Byłam już mega wkurzona i napisałam mu,że ma także przemyśleć kwestię zachowania względem syna,bo robi mu krzywdę unikając kontaktu.Takie małe dziecko nie rozumie,czemu ojciec,który wcześniej dzwonił po kilka razy dziennie teraz milczy już kolejny tydzień.Napisał mi,że zawalił w tej sprawie i naprawi to. Jednak rano znów nie odebrał telefonu,tylko wysłał kilka wiadomości z emotkami. Nie wiem,czy on się boi rozmawiać ze mną,czy chodzi o coś innego.

Sama nie wiem co mam już myśleć.Pierw daje mi nadzieję,którą później odbiera.A może to ja źle to interpretuję.Nie umiem nie pisać do niego.To tak bardzo boli,bo zaczyna docierać do mnie,że on faktycznie ma mnie w dupie.A im bliżej porodu to tym bardziej się boję.Dodatkowo zbliżają się święta,które prawdopodobnie spędzimy osobno,dokonując wyboru kto będzie z dzieckiem.

Najgorsze jest to,że nie umiem do niego nie pisać.Nie mam tyle siły w sobie.Wydaje mi się,że kogoś ma bo powtarza się scenariusz sprzed 2 lat.Też zapierał się,że nikogo nie ma,a później okazało się,że sypiał z nią od dawna

Dziękuję.Sama już nie wiem co robię.Serce mówi mi jedno,a rozum drugie.To tak bardzo boli

Znalazłam sobie innego psychologa,jutro idę na spotkanie.Muszę zrobić porządek w głowie.

Ja mysle,ze on tylko na to czeka.Wtedy powie,ze to moja wina,bo sama go wywalilam

Yyyyyy a co ma wybierać?
Przecież on już dawno zdecydował a z Tobą się bawi.
Poza tym.... wysłał zdjęcie z sercem i......?
Faktycznie bardzo istotna informacja od niego, że daje Ci tyle do myślenia.
Bez urazy ale to już czarna komedia.
Krótko i definitywnie: wypad skoro Ci nie pasuje.
Po kiego Twoje proszenie, płaszczenie się, upadlanie, wybaczanie, ostatnie szanse, groźby, prośby????
Może czas zakończyć tę farsę i pomyśleć o sobie, dzieciach?
Skoro jemu nie zależy to myślisz, że coś wskórasz?
Nie dyskutuj z nim tylko walizy do odbioru tu i tu i ciao.

Co u ciebie?

Hm...to poprostu na razie nie podejmuj zadnych decyzji. Skup sie na dzieciach, troche opanuj emocje. Wtedy przegadaj sprawę ze swoim facetem. Oboje troche namieszaliscie, byc moze wiadomosc o ciazy troche was przerosła. Jestescie w tym razem i musicie dojsc do porozumienia.

Psycholog powiedziala mi ze mam mu kazac sie okreslic.Nie ma ze nie wiem.Albo powoli probujemy odbudowac zwiazek albo definitywny koniec,bez prob zadnego kontaktu.Rozmowy tylko o dzieciach i finansach.
Oczywiscie jego odpowiedz brzmiala "nie wiem".Tak wiec nie pozostaje mi nic innego jak zlozyc papiery rozwodowe.Nie chce zyc tak caly czas.
Zal mi,ale ktos w koncu musi podjac jakas decyzje bo on raczej tego nie zrobi.Jeszcze rano pisal,ze wroci,a teraz znow standardowe "nie wiem".

Ja poprostu nie chce zyc wvzawieszeniu.Gdyby mnie kochal to raczej nie bylo by tych watpliwosci,zwlaszcza teraz.Rano deklarowal,ze w piatek przyjedzie,ze mnie pragnie.Popoludniu sie wszystko zmienilo.Nie chce dalej tego ciagnac,to tylko dodatkowy stres.Chce odejsc to niech idzie.Nie przyjme go wiecej,a zaloze sie ze bedzie chcial wrocic i to szybko.Obawiam sie,ze jest ktos,inna kobieta.W tym miesiacu przegadal przez tel kilkanascie godzin i to niestety nie ze mna.