Czy warto robić z siebie zdesperowaną kretynkę? - Netkobiety.pl

Miesiąc temu zostawił mnie facet, byliśmy razem 6 lat. Rozstaliśmy się w sumie z mojej winy, nie starałam się. Dopiero teraz wszystko do mnie dotarło, jaka byłam, co robiłam źle itd. To rozstanie otworzyło mi oczy, że na prawdę bardzo mocno go kocham, mimo że myślałam że to się wypaliło. Nie potrafię sobie z tym poradzić, myślałam że to będzie już na zawsze. Codziennie siedzę i płaczę, na zewnątrz udaje, że wszystko jest dobrze, że mnie to nie rusza, że to jego strata. Nie dociera do mnie, że to już koniec, że już nigdy go nie przytulę, nie rzucę mu się na szyję, nie powiem do niego kochanie. Znowu zaczęłam palić, znowu się pocięłam (kiedyś dzięki niemu przestałam), tylko to pomaga mi się uspokoić, gdy mam kolejny "atak" histerii. Mam ochotę uciec na drugi koniec Europy, żeby tylko o tym nie myśleć. Zostałam totalnie sama, nie mam już przyjaciół, mam tylko psa. Nie potrafię powiedzieć o nim "mój były chłopak". Chcę żeby wrócił..

21 lat, 6 lat razem i jako argument "na poczatku bylo cudownie"?  A jak mialo byc dla 15-latki?

Od zawsze wiedzialas, ze to ten jedyny? A wiec w wieku 15-lat mialas swiadomosc, ze bedzie wspanialym mezem i ojcem waszych dzieci?

To dlaczego sie z nim klocisz? Skoro jest tak doskonaly, ze juz jako nastolatka wiedzialas, ze jest "tym jedynym" to klocwnie sie z nim, przeciwstawianie byloby tylko oznaka twojej glupoty - przeciez jezeli ktos jest tak doskonaly, to jprzeciwstawianie sie jest dzialaniem na wlasna szkode :

czy moze momo uplywu lat pozostalas mentalnie nadal 15-latka?...

"Czy warto robić z siebie zdesperowaną kretynkę?"
Pytanie retoryczne.
Gdy zaczęliście być w "związku", byliście jeszcze dziećmi, z upływem lat, okazało sie, że nie jest Wam po drodze, stąd te kłótnie i nieporozumienia. Takie młodzieńcze związki prędzej, czy później rozpadają się z w/w powodów, lepiej, gdy dzieje się to prędzej.
Rozstania zawsze bolą, szczególnie strone porzuconą, ale uświadom sobie, że więcej masz z tego korzyści, niż strat, bo szkoda kolejnych lat na walkę z sobą.
Jesteś teraz inną osobą, dorosłaś, dojrzewasz, masz świadomość popełnionych błędów, ale nie oznacza to, ze zawsze masz się dostosować do oczekiwań drugiej osoby.  Zdaj sobie sprawę z tego, że nie pasowaliście do siebie. On mial inne priorytety niż Ty.
Pogódź się z tym rozstaniem, a skoro tak cierpisz, to nie utrzymuj z nim kontaktu, wyjdzie Ci to na dobre i oczywiście nie dobijaj się desperacko i nie błagaj o szansę.
Daj sobie szansę na poznanie nowych ludzi i faceta, który będzie do Ciebie pasował.

Przyjaźń po zerwaniu jest możliwa ale dopiero po czasie,jak już się wyleczysz ale najlepiej jest sobie podarować bo każde jego miłe słowo będziesz odbierać jak "o Boże,może jednak nie wszystko stracone"

Póki co dokładnie tak jest! Ostatnio się widzieliśmy w niedzielę, zapytałam czy mogę się przytulić. Poczułam się jak dawniej, że może jeszcze nie wszystko stracone. Każde jego miłe słowo dokładnie tak odbieram. Niestety on zachowuje się jakby te wszystkie lata nic nie znaczyły, nie widać żeby w jakikolwiek sposób to przeżywał, że mu przykro i to mnie chyba najbardziej załamuje..aczkolwiek przy rozstaniu no o mało co sam się nie popłakał, nie potrafił tego powiedzieć..

Nie, nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Oboje studiujemy dosyć ciężkie i wymagające kierunki. Nie bylibyśmy w stanie się teraz utrzymać. Nawet finansowo nie opłaca nam się wyprowadzać, bo ja jestem sama z tatą, on sam z mamą, więc musieliby utrzymywać drugie mieszkanie, a chyba nie o to chodzi. Wyprowadzić się chce dopiero po zrobieniu inżyniera, jak będę mogła się sama utrzymać. To też był jeden z jego "argumentów",  że inne pary już razem mieszkają. Moje pytanie brzmi, jak my mamy zamieszkać razem, jeśli w tym momencie oni kupili nowe mieszkanie razem z mamą i sie urządzają? Mam im się wprowadzić na trzeciego? Ja aktualnie od sierpnia mieszkam sama i właśnie liczyłam, że chłopak będzie u mnie przynajmniej pomieszkiwać, no ale jak widać pomyliłam się. On nie ma teraz czasu, bo pisze prace dyplomową, urządzają mieszkanie i nawet mnie nie odwiedził. Myślałam, że właśnie teraz nasz związek rozkwitnie, będzie lepiej.. Niestety właśnie łapie się, że jestem na jego zawołanie, chciał w niedzielę pojechać do centrum miasta porobić zdjęcia do pracy, pojechałam. Chciałam żeby zobaczył, że mi zależy na spotkaniu się z nim, że mi zależy, że możemy spędzić cały dzień razem bez żadnych ograniczeń. Dla mnie teraz każda chwila spędzona z nim jest na wagę złota. Jak się widzieliśmy to próbowałam kilka razy z nim porozmawiać, ale gdy tylko poruszałam temat, to mówił "a ty znowu zaczynasz".. Cały czas mam nadzieję, że uda mi się naprawić to co spie***lilam..nawet nie wiecie jaką mam ochotę, żeby mu powiedzieć, że go kocham..

Oj nie, z tym ultimatum się nie zgodzę. To nie taki typ człowieka. Kiedyś jednak będzie trzeba wyfrunąć z gniazda. Niestety to ja zepsułam, dlaczego uważasz, że jest inaczej? To ja prawie zawsze odmawiałam współżycia przez moje kompleksy, o której mu nie mówiłam, to ja nie chciałam się spotykać bo jakby nie patrzeć proponował różne wyjścia, kina czy wyjazdy..Jak ją to sobie wyobrażam? Ja szczerze mówiąc nie wybiegam myślami za bardzo w przyszłość, bo różnie może być. Gdybyśmy do siebie wrócili to na pewno bym starała (tym razem naprawdę, bo do tej pory zawsze myślałam, że on przesadza) się zmienić tą moją niechęć do spotkań, zwiększyć ich częstotliwość no i w ogóle bardziej się starać. Niestety mam wrażenie, że nie będę miała takiej szansy. Naprawdę czuje się winna, że to się tak skończyło. Boję się, że znalazł sobie lepszą dziewczynę i skończył to, bo tak trzeba..ale to tylko moje teorie

Cześć!
Wiele się zmieniło od czasu napisania tego wątku. Z byłym chłopakiem próbuje się przyjaźnić, nie potrafię się oderwać, nie da się.
Ja go wciąż kocham, zrozumiałam swoje błędy, on też mnie kocha, ale obawia się, że jak wrócimy do siebie to znowu będzie tak źle jak kiedyś. Trochę się zbliżyliśmy do siebie przez ten czas, ale nadal jako przyjaciele.
W weekend byłam na imprezie, poznałam pewnego chłopaka, który chyba postanowił wykorzystać fakt, że nie jestem w związku. Trochę wypiliśmy, przegadalismy całą imprezę, a jak poszliśmy zatańczyć to mnie pocałował. Ja nie protestowałam, ale teraz bardzo źle się z tym czuje, bo zależy mi i kocham mojego byłego. Calowalismy się kilka razy na tej imprezie i to niestety przy znajomych. Postanowiłam, że muszę powiedzieć o tym mojemu byłemu (dla ułatwienia nazwijmy go Kacper), bo jeśli mamy do siebie wrócić to powinien o tym wiedzieć ode mnie, a nie kiedyś od ludzi. Dlaczego to zrobiłam? Alkohol na pewno zrobił swoje, może dlatego że w końcu ktoś mi okazał zainteresowanie jako kobiecie, dowartościowało mnie to, że mogę się podobać? Sama nie wiem, ale przez ten czas brakowało mi takiej jakby bliskości. Nie potrafię się wytłumaczyć dlaczego. Jak byłam z kacprem to nigdy go nie zdradziłam, nigdy nie przyszło mi to do głowy. Teraz czuje się jakbym dopusciła się zdrady. Jak mu o tym powiedzieć, nie chce się tłumaczyć alkoholem. Nie wiem czy powinnam opowiedzieć mu to co się wydarzyło ze szczegółami czy może po prostu powiedzieć, że mnie pocałował (bo w sumie to wyszło z jego inicjatywy). Wstyd mi, wiem że źle zrobiłam i boję się, że Kacper mnie za to znienawidzi, nie będzie mógł znieść myśli że pojawił się ktoś inny i szanse na nasz powrót do siebie legną w gruzach. Nie chce żadnych rad typu: olej Kacpra, on się tylko tobą bawi, jesteś łatwa czy coś w tym stylu. Po prostu proszę o radę jak mu o tym powiedzieć, czy mówić kim jest ta osoba (Kacper go trochę zna z różnych imprez) czy wchodzić w szczegóły itd

Dlaczego tak myślisz, czy aby szczerość nie jest podstawą potencjalnego związku/przyjaźni?
Co jeśli się zejdziemy i np za parę miesięcy powie mu o tym ktoś obcy, Ty byś nie był wściekły w takiej sytuacji, nie poczułbyś się jak głupek, że o niczym nie wiesz, mimo że przez cały ten czas miałeś stały kontakt z partnerką?

Jesli się kogoś kocha i zależy, to chyba to jest wystarczający powód by się starać?