Inernetowa prawdziwa miłość czy kryzys wieku średniego - Netkobiety.pl

Scisz podkład filozoficzno muzyczny bo nie słychać o czym śpiewasz..

Ela210 napisał/a:

Scisz podkład filozoficzno muzyczny bo nie słychać o czym śpiewasz..

a ty droga koleżanko, wybacz że nie potrafię przedstawić swoich problemów w tak prosty sposób żeby twój umysł był w stanie je ogarnąć, dokładnie słychać o czym "śpiewam" poprostu ty na nie właściwym "podkładzie" lecisz.

Żyjemy w społeczeństwie które wymaga od nas dostosowania się do wzorców zachowań.
Reklamy w telewizji i różnego rodzaju internetowe filmiki, wszystkie pokazują nam jak powinna wyglądać prawdziwa rodzina. Staramy się żyć według nich, jestesmy więc ułozonymi paniami domu wracającymi po pracy i gotującymi obiad dla swoich pociech i męża, udając zadowolenie, czy mężami charującymi od rana do wieczora żeby zapewnić byt swoim bliskim. Uwielbiamy kiedy inni na nas patrzą i chwalą za bycie dobrymi matkami czy zaradnymi ojcami którzy potrafią zrobić wszystko sami. Powinniśmy więc być szczęśliwi bo przecież wzorzec jest przez nas wypełniany. Zdajemy sobie jednak sprawę że tak naprawdę narasta w nas coraz większy smutek i pustka, której nie potrafimy niczym zapełnić. Dusimy ją w sobie zbieramy się do kupy i brniemy dalej bo tak trzeba. Naszą narastającą rozpaczą nie dzielimy się z nikim, ponieważ mogli byśmy stracic  w oczach innych swoją życiową zaradność czy nagle odbiec od wzorca szczęśliwej rodziny. Logujemy się więc na różnych grach czy portalach początkowo dla zbawy, z ciekawości, nie zdając sobie sprawy że tak naprawdę czegoś szukamy, szukamy miejsca gdzie mogli bysmy byc anonimowi, gdzie porozmawiamy z kimś kogo nigdy nie spotkamy z kims kto mijając nas na ulicy nie rozpozna osoby duszacej się pustką.
Ale co kiedy rozmowy zamienią się w cos więcej, kiedy nagle zdamy sobie sprawę że właśnie znależlismy kogoś kto potrafiłby zapełnić tą pustkę. Kogoś na kogo zdaje się czekaliśmy całe zycie nawet o tym nie wiedząc. Nasze drugie pół, kogoś kto niesie ze sobą wszystko czego pragniemy, kogoś kto potrafi poruszyć nasze serce jak nikt inny na świecie nigdy nie potrafił.
Znów czujemy się młodzi i szczęsliwi, wypełniają nas uczucia o których dawno zapomnieliśmy i nawet takie które nigdy wczesniej nam nie towarzyszyły. Anonimowość przestaje mieć znaczenie przestajemy się wstydzić, chwilowo gdzieś mamy wszystkie wzorce chcemy znać imie, nazwisko, adres, chcemy wiedzieć o sobie wszystko spędząc jak nawięcej czasu na pisaniu ze sobą,  każda wiadomość sprawia że nasze serce chce wyskoczyć z piersi. Pojawiają się trwające godzinami rozmowy telefoniczne pełne radości i miłosnych wyznań. Ciagle jest nam mało, najlepiej nie schodzili bysmy z łączy, a nasze myśli ciagle kręcą się przy naszej połówce. Pragniemy spotkań, czułości i rozmów leząc w swoich objęciach. Wtedy na drodze staja nam wzorce, które tłumaczą to jako chwilowe zauroczenie, pogubienie się lub kryzys wieku średniego. Przecież mamy rodziny, które nas potrzebują, przyjaciół którzy nigdy by tego nie zrozumieli, no i pomysł na to żeby zacząć swoje życie na nowo tez wydaje sie byc szaleństwem, bo powinniśmy radowac się z tego co mamy starzejąc się przy tym z godnoscią. Dlaczego odejście od żony czy męża po kilkunastu latach związku robi z nas potwory bez serca i myślących tylko o sobie egoistów? Jesli to wcale nie jest kryzys tylko nagłe obudzenie się. Obudzenie się ze snu i stwierdzenie że nasze małzeństwo to nic więcej jak mieszkanie pod wspólnym dachem, od dawna pozbawione miłości i kierujące sie tylko przywiazaniem a przez lata tak się do tego przyzwyczailismy że przestaliśmy to zauważać. Żyjemy tak naprawdę obok siebie nie mając ani grama checi żeby coś zmienić. Trzymamy się kurczowo zwiazków, wmawiając sobie że mąż bądz żona napewno nas kocha bo jak spytam to powie że tak. Wmawiamy sobie że sex nie ma nic wspólnego z miłością i po latach jesteśmy na wyższym poziomie związku zwanym szacunkiem,  mamy wiec prawo nie mieć na niego ochoty. Nawet jeśli rozum i wewnetrzne ja mówi nam że u dwojga kochających się osób sex jest czymś co wychodzi w sposób naturalny, bo przecież kochając pragniemy dotykac, całowac i dawać rozkosz. Zamiast naturalnej reakcji mamy reklamujacego się co jakiś czas męża, że jest czyściutki , wykapany i pachnący i niechetnie zgadzajacą się żone tylko po to żeby mieć już wreszcie święty spokój. Pojawiają się osobne kołdry nastęnie nie wiadomo kiedy każdy ma własne łóżko niekiedy nawet jeśli miejsce w domu pozwoli własny pokój. Rozstajemy się więc z odnalezioną miłością,  ponieważ psychiatrzy powiedza że każdy związek warto ratować, tylko jak to zrobić teraz kiedy otworzyły się nam oczy, a nasze serce krwawi bo za póżno poznaliśmy osobę dla nas stworzoną osobę którą pokochaliśmy, jestesmy rozdarci i zagubieni nic już nie ma sensu . Zostalismy w domu, bo przecież mamy dzieci, a to one są najważniejsze. Tylko czy w ten sposób nie obarczamy ich winą za swoje nieszczeście? Czy dzieci faktycznie będą szczęśliwe mając przy sobie oboje rodziców z pustką w sercu, której wzajemnie nie potrafią sobie zapełnić? Dla dzieci chcemy jak najlepiej, co bysmy więc im poradzili gdyby były na naszym miejscu? Namawiali byśmy do trwania w związku mówiąc że ich szczęście nie ma żadnego znaczenia, bo liczą się tylko dzieci, tak zamykając kółeczko? Czy może powiedzieli byśmy róbcie wszystko żebyście byli szczęśliwi bo to najważniejsze, a nieszczęśliwy człowiek nigdy nie da prawdziwego szczęścia innym. Trwając w wypalonym związku przecież oboje jesteśmy poszkodowani nawet jesli nie oboje chcemy zdawac sobie z tego sprawę, po rozstaniu oboje mamy szanse na nowe udane życie, zdajemy sobie sprawę gdzie popełnialismy przez lata błędy i jak zapobiec im w przyszłości, będziemy bardziej doceniac nowy związek.
Swiat gna do przodu i wzorce ulegają zmianie, nie powinniśmy ślepo trzymać się schematów tylko dlatego  że wszyscy tego od nas oczekują, ludzie tak naprawdę nigdy nie są zadowoleni, potrafią zjeść nas za wszystko, za udany związek i za jego rozpad, za dobrą pracę i za jej brak.  Jesli wierzyc w los to może tak właśnie miało być, może wszystko co do tej pory zrobilismy żeby uszczęsliwić innych teraz do nas wraca i nadszedł czas zebysmy zawalczyli o szczęście dla nas samych. Może szukając wyjścia i ratunku z błędnego koła nasza  modlitwa o cud została wysłuchana i anonimowa niegdys osoba która nagle pokochaliśmy jest właśnie odpowiedzią. Co jesli wszystko czego do tej pory doswiadczyliśmy , wszystkie życiowe niepowodzenia sprowadzały się właśnie do tego miejsca do tej chwili do tego jednego wyboru? Spróbować czy trzymac się na siłę zakorzenionego w nas wzorca?  I jeśli starać się go trzymać  to jak znów zamknąć oczy skoro zostały nagle otwarte, a wszystko w nas woła że jesli nie spróbujemy to zawsze bedziemy żałować. Co robic dalej?