Samotna w dżungli ślubów - Netkobiety.pl

Jakbym czytał część swoich doświadczeń... Kwestia wygląda tak:

Nie wolno za wszelką cenę (nawet pomimo presji najbliższego otoczenia) szukać sobie kogokolwiek na siłę. To od Ciebie zależy kto i kiedy może ewentualnie zostać Twoim mężem. Coraz bardziej debilne społeczeństwo, pogoń za karierą, pieniędzmi, popularnością itp. niszczą podstawowe wartości, jakimi powinien cechować się człowiek - uczciwość, wierność, szacunek, kultura. Niestety bardzo ciężko jest spotkać kogoś odpowiedniego, kto nie tylko będzie wydawał się w porządku, ale kto za jakiś czas nagle nie zmieni swojego zachowania o 180 stopni (tak znałem takie przypadki osobiście). Jedyną słuszną opcją jest zajmowanie się sobą, kultywowanie hobby, rozwój własnej osobowości, wiedzy, po prostu cieszenie się życiem. Sam uważam, że szczęściu trzeba trochę dopomóc (powiedzenie "każdy znajdzie swoją miłość" siedząc np. zamkniętym w 4 ścianach trochę słabo się sprawdzi), jednakże nigdy na siłę i nie wbrew sobie. Portale randkowe może i są formą poznania, ale często ludzie liczą tam jedynie na szybki numerek bez zobowiązań, albo szukają kogoś z kim mogą po prostu pogadać/wyżalić się. Myślę, że internet też jest dobrą formą poznania, ale wymaga dużo cierpliwości, czasu i obserwacji. Z czasem niezbędne jest także poznanie na żywo (suchy tekst nie zastąpi nam emocji z rozmowy w 4 oczy).
Pamiętaj - nigdy nie sugeruj się za bardzo opinią innych. To ty musisz zweryfikować daną osobę, a dodatkowo wiele z nich lubi pogrywać sobie nawet przez lata z innymi. Jak im nie wyjdzie, albo się wyszumią, wówczas skaczą na kolejny kwiatek. Dlatego zawsze trzeba mieć dużą dozę cierpliwości i dużo obserwować.

Powiedz na jakie osoby najczęściej trafiasz? Wypisz konkretnie swoje wymagania

Iceni- ja nie napisałam, że w dostawaniu propozycji seksualnych jest coś złego. Ja po prostu nie mam zamiaru z tego korzystać. Uwierz- umiałabym znaleźć balans i wcale nie potrzebuje tylko ciepłego misia. Świat chyba stanął na głowie. Sory ale myślisz, że pójdę na  tekst: hej mała. piękna jesteś, może mały numerek?" Wybacz ale to jest poniżej wszelkiej krytyki. Poza tym czułabym się jeszcze gorzej niż teraz, bo kolejny raz ktoś by mnie wykorzystał. Inaczej niż do tej pory ale jednak. A następnie odstawił i zapomniał. Tak ma wyglądać życie? Moim zdaniem nie. Nie mówię, że chce od razu męża i dzieci. Chciałabym zbudować normalny związek. To mój cel

Właśnie ! Dlatego trzeba mieć dwóch facetów. Jednego tak do pogadania, wspólnego życia, a drugiego do seksu Jeden nie wystarczy.

AloneWolf90- dokładnie i dzięki za poparcie

Zgadzam się z tym, ze porównywanie do koleżanek to najgorsze co można zrobić. Przykład z mojego podwórka. Koleżanka odkąd ją znałam zawsze marzyła o dużym weselu, ślubie jak z bajki, stale o tym mówiła, jakby ważniejsza była ta ceremonia niż sam człowiek. Tak chyba istotnie było, bo znalazła chłopaka, z którym się chajtnęła dość szybko... chyba jej się tak śpieszyło do tego ślubu. Po roku już byli w separacji, powracali do siebie, rozchodzili się i tak kilka lat, a dziś są w trakcie rozwodu.
Nieważne, że się chajtają, ale jak im będzie w małżeństwie tego nie wiesz. Czy się kochają na całe życie, czy będą szczęśliwi? Tego nie wie nikt. Niech Cię cudze życie nie interesuje. Po co sobie nim zawracać głowę skoro można  w tym czasie jakąś cenną książkę przeczytać, wyjść gdzieś, posłuchać muzyki, polubić siebie .

Apollo 7- od zawsze jestem, odkąd tylko pamiętam czyli od dzieciństwa. W rodzinie mam bardzo niezdrową sytuację, w domu czasem też. Nie mogę liczyć praktycznie na nikogo. Może jedynie na przyjaciółkę i przyjaciela. To, że każdy rani to niestety rzeczywistość. Potrafię zostać zwyzywana przez brata, że zapomnę zamknąc okno np. Przykładów mogę podać mnóstwo ale chyba nie o to chodzi. A co do chłopaka to niestety ale nie mam szans się zbliżyć. Właśnie wczoraj mi dziękował, że przez mój pomysł wyjścia do klubu on poznał cudowną dziewczynę i od niedawna są parą...

Tajemnicza75- dzięki za mądre słowa masz sporo racji

Monoceros- masz po części rację ale tylko po części. Tak pewno to zazdrość. Zdaję sobie też sprawę, że nie zawsze jest kolorowo i ludzie ranią. Ale nie o to chodzi. Ja byłam tylko i wyłącznie wykorzystywana i raniona. Dostałam odrobinę szczęścia, które szybko zamieniało się w koszmar. Chciałabym po prostu jak każda kobieta ułożyć sobie życie. Sama też umiem być szczęśliwa- uwierz. Mam sporo pasji, znajomych i 2 przyjaciół. Przychodzi jednak taki moment że nuży ciągłe wracanie do pustego domu. Też chciałabym ułożyć sobie życie, mieć super rodzinę o której marzę od dziecka (kiedyś obiecałam sobie, że tak będzie bo musi... miałam zawsze wiele ale nigdy ciepła i miłości). Uwierz też, że jest to przykre kiedy inni mają normalne związki a ja... Cóż nie mam o tym bladego pojęcia. To boli, bardzo.

Landka- z jednej strony fajnie, że mnie rozumiesz a z drugiej to słabo, że masz podobnie jak ja. To już nawet nie chodzi o śluby. Nie oszukujmy się (nie życzę nikomu źle) w dzisiejszych czasach jest tyle rozwodów... Tu chodzi o szczęście bo znam osoby, które są ze sobą bardzo dług, niezaręczeni nawet ale bardzo szczęśliwi. Tego mi właśnie potrzeba. Szczęścia. Ale tym razem nie odrobinę jak do tej pory było, zresztą i tak na krótko bo potem i tak była katastrofa. Chciałabym w końcu usłyszeć od ukochanego "kocham cię", "szanuję", "jesteś moim szczęściem" a nie "zamknij m*rdę", "głupia c*po" czy "jesteś dorosła jak chcesz to możesz iść nawet skoczyć z mostu tylko najpierw musiałabyś dziecko urodzić i mi oddać" (dodam- nigdy nie byłam w ciąży, nigdy nawet z nikim nie spałam do tej pory- ale takie stwierdzenie padło przez byłego, który marzył o potomku).

Argument ze statystyką niezupełnie do mnie przemawia, skoro w moim otoczeniu może 2/10 związków się rozpadło. Cała reszta to szczęśliwe, młode małżeństwa. Wiem, że związek nie jest żadną sielanką ani rozwiązaniem wszystkich problemów, ale są takie chwile, że oddałabym wszystko, aby móc zaznać wspólnego życia z kimś, kogo kocham, komu ufam. Na pewnym etapie życia samotność nie doskwiera tak mocno, ale im człowiek jest starszy, tym bardziej to boli. Myślę sobie o tym, że za 5 lat moi znajomi będą odchodzić kolejną rocznicę związku, a ja nadal będę w tym samym miejscu, co teraz...

Dobrze a sprawdzałaś jak jest naprawdę w środku ? Czy tylko widziałaś ich społeczne maski ? Ile było rodzin, które na zewnątrz wyglądy na szczęśliwe i spełnione a w czterech ścianach bez udziału "publiczności" rozgrywały się dramaty kobiet, dzieci ale również i mężczyzn. Ja rozumiem. Pomimo tej dzisiejszej propagandy samorozwoju i kochania siebie człowiek potrzebuje wsparcia, bliskości, czułości i miłości drugiej osoby.  A dlaczego od razu zakładasz, że za pięć lat będziesz w tym samym miejscu co teraz ? Dlaczego sama siebie programujesz ? Nikt z nas nie wie co będzie za tydzień, jutro a ty już wiesz co będzie za pięc lat ? E tam.

Aha ty piszesz o swoim otoczeniu a ja o średniej statystycznej czyli o ogóle. A to są zupełnie dwa różne zjawiska. Twoje to tylko wycinek rzeczywistości  zazwyczaj twoich znajomych mój to statystyczna średnia obejmująca cały teren RP.

Owszem jak najbardziej istnieją szczęśliwe związki tylko rozmawialiśmy wcześniej o małżeństwach a nie ogólnie o związkach. Nie powinnaś tak myśleć, że skoro nie masz żadnego doświadczenia to już nigdy nikogo nie poznasz. To po co się uczyć jeździć na rowerze czy samochodem albo pływać skoro na początku nie posiadamy żadnego doświadczenia. Właśnie na tym życie polega aby doświadczać. Dobrych jak i złych lekcji.