Zostawiłam a teraz po latach tego żałuje....Jak zapomnieć???;( - Netkobiety.pl

nie chcę niszczyć jego małżeństwa.Po prostu tęsknie za nim.

Nie utrzymujemy ze sobą kontaktu bo jego zona mu zabroniła.Rozumiem ją.
W miejscowości,której mieszkam ma wujka ,którego czasami odwiedza.Wtedy ich widzę i uwierzcie,ze boli serce. ;(

chomej dziękuję bardzo za miłe słówka.cieszę się jego szczęsciem i mam nadzieję,że kiedyś będziemy mogli porozmawiać o tym co się wydarzyło między nami kilka lat temu

Ostanie lata uswiadomiły mi,że miłość  w życiu jest najważniejsza i tak jak Ty aga333chciałabym doswiadczyć tak pięknej i odwzajemnionej miłości.Był dla mnie kimś bardzo ważnym,to z nim przeżyłam "pierwszy raz" i "pierwszy pocałunek".Czułam się przy nim szczęśliwa.Teraz żałuję podjętej wówczas decyzji ale chciałabym spotkać się z nim choćby raz i porozmawiać.Wiem,że ma żonę i dziecko ale czy jest szczęśliwy?Mieszka 100 km ode mnie ale nie potrafiłabym zebrać się na odwagę jak ty i poprosic go o spotkanie.Boję się odmowy,jego reakcji.kiedyś wysłałam mu zaproszenie na NK i go nie przyjął.  ;(((

Przepraszam Cie aga333, ale z tą wizytą to nie jest najlepszy pomysł. Sandra sama pisze, że on nie odpowada na jej zaproszenie na n.k ,całkowicie zerwał kontakty, bo facet ma rodzine i ona jest teraz dla niego najważnejsza.Gdyby chciał kontaktów, to by je odnowił bez względu na to co mysli o tym zona, ale zwyczajnie ich nie chce.
Wizyta Sandry u zonatego faceta może i wyleczy ją z miłosci do niego, ale też bardzo może bardzo zburzyć spokój tego małżeństwa. Powstaną watpliwosci, które bardzo ciężko będzie odbudować. A co jeżeli odżyją z nim dawne wspomnienia? Wpakujesz się wtedy Sanro w bardzo cięzki związek.
Sandra 215 zdaj się na los, jak będziecie się mieli spotkać , to się kiedyś spotkacie i porozmawiacie, ale nic nie rób w tym kierunku sama. Po latach to z pewnoscia juz inny chlopak, dobry mąż i ojciec, zostaw go w spokoju, niech sie cieszy rodziną.

Absolutnie nie mogę zgodzić się z Agą. Nawet jeśli cierpisz i tęsknisz to w żadnym wypadku nie masz prawa ingerować dziś w jego spokój i spokój jego rodziny. To Ty kiedyś podjęłaś tę decyzję, Ty go zraniłaś, więc teraz choćby z szacunku do tamtego uczucia nie możesz próbować się z nim spotykać. Bo nawet jeśli on nie jest do końca szczęśliwy, to co? Spotkasz się z nim, a potem nie wiadomo co z tego wyniknie. Nikt przeważnie na początku nie planuje zdrady, a Ty tęsknisz, Tobie będzie pewnie z czasem wszystko jedno, zaczniesz zbliżać się coraz bardziej, będzie Ci mało i mało. A chyba nie chcesz ani jego cierpienia, ani własnego rozdarcia. Aga założyła, że dzięki spotkaniu wyleczysz się z tej miłości, ale co będzie jeśli tak się nie stanie??? 
Czytałam gdzieś na forum opowieść dziewczyny, w której świat wkradła się kobieta, z którą jej mąż przeżył swoją młodzieńczą miłość. Nie planowali tego, ale stało się inaczej, doszło do zdrady. A gdyby tamta nie tęskniła za nim, z własnych egoistycznych pobudek nie zbliżyła kiedy wyczuła, że oni właśnie przechodzą kryzys, nie żyła tamtym uczuciem, bo jej własne życie nie wyszło...nie byłoby całego tego dramatu, którego byli udziałem. Widzisz, mężczyźni zamykają pewien rozdział życia i zapominają, a my z naszym romantycznym usposobieniem potrafimy przez całe życie wspominać pierwsze uniesienia. On widocznie nie chce już z Tobą kontaktu, wyrzucił Cię ze swojego życia, więc Ty tam nie wkraczaj. To dla Twojego dobra, dobra jego i jego rodziny. Ty zaś musisz w całej tej sytuacji wykazać się mądrością. I pomyśl o jego żonie, nie możesz nawet próbować własnego szczęścia na cudzym nieszczęściu. Głęboko wierzę, że Twoje szczęście wciąż jeszcze przed Tobą, musisz tylko spróbować je znaleźć. Powodzenia!

Nigdy nie chciałabym aby cos zburzyć w jego związku.nie zniosłabym myśli,że mogłabym rozwalić jego małżeństwo.Może i zyję tymi wspomnieniami ale ciężko mi o nich zapomnieć,tym bardziej że był to mój pierwszy.Raczej nigdy nie zebrałabym się na odwagę,żeby go odwiedzić.Może to "wyleczyło" by mnie to z przekonania czy nadal coś do mnie czuję i czy moję uczucia są wobec niego nadal tak silne jak kiedyś.Ale za dużo ryzykuję.Ma swoję zycię,żonę i śliczną córeczkę,której nie chciałabym zabierać ojca i szczęścia jak jest między nimi.popełniłam błąd,za który teraz płacę i to bardzo srogo.Kiedyś zraniłam jego a teraz sama cierpie w związku,w którym nie jestem szczęśliwa i spotykają mnie same upokorzenia.Myślę sobie,że jest to trochę ucieczka w uczucie,którym kiedyś On mnie darzył.Wspomnienia wracają.....

Sandro, powiem Ci, że czasem lepiej nie wiedzieć co zostało w nim z tamtego uczucia. Tak jak pisze Olimpia, mężczyźni nie żyją wspomnieniami tak jak my, zamykają w życiu pewien rozdział i idą dalej do przodu, nie oglądając się za tym co było. Ty pamiętasz to co było takie pierwsze, jedyne, wyjątkowe. Może będzie lepiej nie dowiedzieć się nigdy jak On Ciebie zapamiętał. Czasem lepiej jest żyć taką swoją wyidealizowaną niedokończoną miłością, mieć z tym ,,pierwszym" w życiu mężczyzną związane same dobre wspomnienia. Czas ludzi zmienia, on mógłby teraz okazać się kimś zupełnie innym, mógłby mieć też żal, że go nachodzisz, powodujesz konflikty w małżeństwie. Niech więc pozostanie wyłącznie w sferze tęsknoty, nostalgii, niech nadal wspomnienie o nim przywołuje szybsze bicie serca. To jest Twoje i na pewno nikomu nie szkodzi, nie ma więc sensu tego zmieniać. Jesteś mądrą kobietą, do tęsknoty masz oczywiście prawo, ale nie możeszk burzyć jego spokoju, ani szczęścia. I Ty wiesz o tym, więc za to Cię podziwiam i cenię. Na pewno spotkasz w życiu kogoś kto zawładnie Twoją duszą, a Ty poczujesz się przy nim wyjątkowa. I pamiętaj, pierwsza miłość będzie z Tobą na zawsze, niech więc dziś nie przeraża Cię to uczucie.

Dziewczyny,nie mowie o zadnej rewolucji, Boze bron.Osobiscie nigdy nie lubilam zostawiac za soba niewyjasnionych do konca spraw. Raczej mialam na mysli, ze taka konfrontacja, wlasciwie wystarczy jedno spojrzenie i kilka slow i juz wiadomo, jak sprawa wyglada. Tez nie odwazylabym sie rozbijac rodziny, czyjegos szczescia. Jedno slowo, zegnaj, wystarczy, zeby odejsc i pozegnac sie definitywnie z przeszloscia. Wiedzac o jego szczesciu moglabym mu pogratulowac i cieszyc sie, ze mimo bolu jaki mu zadalam, znalazl swoja druga polowe, co oznaczaloby, ze nie byl mi pisany. Jesli zas chcialby jakiejs kontynuacji dawnego zwiazku, gdzies na boku, to i tak znaczyloby ze jest nic nie wart i tak samo, jak latwo moglby zdradzic zone, moglby rowniez zdradzic i mnie. Chcialam tylko powiedziec, moze nie wyrazilam sie dosc jasno, ze i tak ta pozycja jest przegrana, dla mnie tak samo jak i dla was. Jedynie moze latwiej jest zdac sobie z tego sprawe, kiedy wszystko jest jasne.

Droga Sandro, jednak ciesze sie, ze wystarczyly Ci zyczliwe slowa dziewczyn, zeby sobie jakos to wszystko poukladac, ze nie potrzebowalas namacalnych dowodow. Ja potrzebowalam. Potrzebowalam zamknac za soba ten rozdzial. Mieszkalismy na dwoch roznych krancach Polski i zdawalam sobie sprawe, ze to nie ma szans na przetrwanie. Jeszcze raz, ostatni raz, musialam sprawdzic, z czym musze sie pozegnac. Musze jeszcze sprostowac pare spraw, bo wyszlam na jakas destruktorke zwiazkow, a to nie do konca prawda. Bardzo sie ciesze, ze tam pojechalam. Spedzilismy cudowna noc, duzo wspomnien, przytulania sie, usciskow. Az w koncu sie przespalismy razem. To nawet nie byl cudowny seks. Raczej nieudane dokonczenie tego, czego nie skonczylismy wczesniej. A nastepnego dnia rano przyszla jego dziewczyna, o ktorej nic nie wiedzialam. Nawet nie mialam do niego pretensji. Ot, wlasciwa nagroda za mlodziencza glupote.

Przepraszam Cie Sandro. Ponioslo mnie, ale tak bardzo szczerze Ci zycze, zebys jak najszybciej zamknela za soba ten rozdzial, uczynila go jedynie cudownym wspmnieniem pierwszej milosci, i zachowala w pamieci jedynie te najlepsze chwile. Bys spokojnie z ufnoscia i nadzieja moglasie otworzyc na to, co jeszcze Cie czeka,nie zadajac sobie zbednych pytan, czy mogloby byc inaczej. Dziewczyny maja racje. Nie ma sensu zadawac sobie jeszcze wiecej bolu, sobie i innym. Na swoje usprawiedliwienie jedynie moge napisac, ze zawsze bylamimpulsywna i bardzo uczuciowa i niestety czas mnie z tego nie wyleczyl.

Co by nie bylo w przeszlosci, jestem wdzieczna Bogu za moje zycie, za wszystkie te doswiadczenia, a przede wszystkim za mojego meza. Mysle, ze musialam doswiadczyc tego wszystkiego, aby poznac wartosc tego, co mam. Z calego serca zycze Ci, abys zawsze miala tyle zdrowego rozsadku i silnej woli, no i oczywiscie aby wreszcie Twoje zycie nabralo nowego sensu.