Tęsknota - Netkobiety.pl

Obawiam się tego, ponieważ kiedy zaczęłam zasypywać go wyznaniami i przeprosinami ze 2 m-ce temu, napisał żebym przestała, bo nie potrafi sobie poradzić z wiadomościami ode mnie. Zamilkłam. Wtedy on zączął dzwonić/ pisać (zawsze znalazł jakiś pretekst). Jest tak po dziś dzień. Jak to rozumiesz i widzisz jako facet? (wiem, że jest nadwrażliwy, za dużo mysli i analizuje) Ówczesną sytuację na czynniki pierwsze rozbierały przyjaciółki, ale wiadomo - kobiety są emocjonalne i mogą wszystko tłumaczyć sobie in+. Być może zaskoczyło go, że moje wyznania nie pokrywały się z wcześniejszym zachowaniem? Zaczęło się książkowo, poźniej olewałam, a w końcu miłosne sms'y. Trochę jakbym miała rozdwojenie jaźni. Dopóki nie zaczęłam zachowywać się wobec niego tak, jakby był mi totalnie obojętny, był najcudowniejszym chłopakiem, jakiego poznałam.

Bibi... Bo często z ludźmi jest jak w wierszu o żurawiu i czapli (J. Brzechwy):

Przykro było żurawiowi,
Że samotnie ryby łowi.
Patrzy - czapla na wysepce
Wdzięcznie z błota wodę chłepce.

Rzecze do niej zachwycony:
„Piękna czaplo, szukam żony,
Będę kochał ciebie, wierz mi,
Więc czym prędzej się pobierzmy”.
Czapla piórka swe poprawia:
„Nie chcę męża mieć żurawia!”

Poszedł żuraw obrażony.
„Trudno. Będę żył bez żony”.

A już czapla myśli sobie:
„Czy właściwie dobrze robię?
Skoro żuraw tak namawia,
Chyba wyjdę za żurawia!”

Pomyślała, poczłapała,
Do żurawia zapukała.
Żuraw łykał żurawinę,
Więc miał bardzo kwaśną minę.
„Przyszłam spełnić twe życzenie”.
„Teraz ja się nie ożenię,
Niepotrzebnie pani papla,
Żegnam panią, pani czapla!”

Poszła czapla obrażona.
Żuraw myśli: „Co za żona!
Chyba pójdę i przeproszę…”
Włożył czapkę, wdział kalosze,
I do czapli znowu puka.
„Czego pan tu u mnie szuka?”
„Chcę się żenić”. „Pan na męża?
Po co pan się nadweręża?
Szkoda było pańskiej drogi,
Drogi panie laskonogi!”

Poszedł żuraw obrażony,
„Trudno. Będę żył bez żony”.

A już czapla myśli: „Szkoda,
Wszak nie jestem taka młoda,
Żuraw prośby wciąż ponawia,
Chyba wyjdę za żurawia!”

W piękne piórka się przybrała,
Do żurawia poczłapała.

Tak już chodzą lata długie,
Jedno chce - to nie chce drugie,
Chodzą wciąż tą samą drogą,
Ale pobrać się nie mogą.

Wiesz co mam na myśli? Jest powiedzenie, że kobieta jest "jak cień": gdy ją gonisz - ucieka, gdy ty uciekasz - ona cię goni.... Ale to tak samo tyczy to kobiet jak i mężczyzn. Nie zawsze, ale często. Taka przekora. Myślę, że zbyt krótko i zbyt "płytko" się znaliście i swoją postawą, tymi "wyznaniami" chłopaka najnormalniej spłoszyłaś, przytłoczyłaś.
Owszem, tak jak radzi ci Gary, możesz zagrać w otwarte karty i napisać mu szczerze co czujesz. Jednak obawiam się, ze tylko w jego oczach się wydasz desperatką i ośmieszysz się swoją otwartością.
Moim zdaniem powinnas dać sobie na wstrzymanie i - jeśli tego faktycznie bardzo chcesz - spróbować na spokojnie, krok po kroku to rozegrać i odbudować relacje jakby jeszcze raz od samego początku, bez naciskania i bez nachalności. Myślę, że lepiej będzie jak mocniej poznasz tego chłopaka i pozwolisz mu się poznać - wówczas naturalną koleją rzeczy będą następne "etapy" znajomości - o ile wcześnie czy ty czy też on nie uznasz, że to jednak nie to i jest pomyłką...

Właśnie ponoć do tej pory przegrywałam ze wszystkimi facetami - podobałam im się, nawet zaczynaliśmy się spotykać, ale nigdy nie okazywałam, że jestem zainteresowana, że są dla mnie kimś więcej, niż zwykłymi kolegami. A im bardziej chłopak mi się podobał, tym bardziej byłam szorstka i na dystans. Właściwie nie wiem czemu. I nagle wszystko siadało. Ot tak. Pewnie wydawało mi się wówczas, że to jakaś plama na honorze pokazywać się z bardziej emocjonalnej strony. Przyznać do uczuć. Teraz niby dojrzałam, ale błędy wciąż popełniam podobne. Ciężko jest się zmienić o 180 stopni. I dopiero teraz, wyjątkowo przy tym chłopaku zaczynam postępować inaczej. Ale znowu trochę za późno.

Nie wydaję mi się, że widzi mnie jako desperatkę. Zapraszał do kina, knajpki (oficjalne randki). Trzymał przed kolegami za rękę, obejmował, całował. No i przespaliśmy się ze sobą. Pisał nawet, że "przesyła trochę miłości". A to zdecydowanie nie typ bajeranta. Przeciwnie. Później zaczęłam go ignorować. Olewać na żywo. Im bardziej był miły, tym dla mnie stawał się nudniejszy(?) Aż ciężko opisać to słowami.

Czego oczekuję? Częstszego spotykania się, widywania go (choć teraz dzieli nas prawie 400 km). Rozumiem, że ciężko jest odbudować tę relację, ale on wysyła sprzeczne sygnały, odzywając się do mnie i informując o swoim życiu (jestem na bieżąco z jego sprawami). Oczywiście nie przyprę go do muru, ale nie chcę być też "Czekającą Kasią". Tak naprawdę chciałabym wiedzieć czy dalej będę się tak męczyć pisząc z nim od czasu do czasu (tęsknię, a piszę jak z dobrym znajomym), czy jest szansa na odbudowę relacji. Bo uwierz mi, wolałabym zapomnieć niż żyć w nadziei i niepewności. Nie wiem, może on sam nie potrafi odciąć się ode mnie. Normalny facet urywa kontakt, jeśli nie jest zainteresowany dziewczyną. I myślałam, że będzie tak w tym przypadku.

Właśnie. Również mam świadomość, że jestem bardzo atrakcyjna fizycznie, studiuję już drugi prestiżowy kierunek na jednej z najlepszych polskich uczelni. Sprawiam wrażenie bardzo pewnej siebie dziewczyny (ponoć i nawet zimnej, nieprzystępnej, ale i zarazem kokietki). Często z ust chłopaków, którym podobałam się z wzajemnością (nie wiedzieli o tym, sic!), słyszałam: "Przecież możesz mieć każdego!". Tak, tak. A z żadnym nie wychodzi na dłuższą metę. Jedynie osoby, które są przy mnie od dawna, wiedzą, że to wszystko jest tylko złudną otoczką.
Może nie tyle, co nuda. Źle to określiłam. Po prostu był zbyt idealny, zbyt dobry(?) Dodatkowo w międzyczasie zauroczyłam się chwilowo innym chłopakiem. Był jego przeciwieństwem. Coś mi odbiło. Na szczęście trwało to chwilę. Do mnie zaś dotarły plotki na jego temat (jak się później okazało nadmuchałam balon, którego nie było). Ponadto zaczęłam chyba w pewien sposób go lekceważyć. Kiedy o coś prosił, zbywałam. Dopiero teraz udało mi się zrehabilitować. Dotarło do mnie, jak bardzo jest wartościowym i DOBRYM człowiekiem, dopiero kiedy odsunęłam go od siebie. Chyba nigdy nie widziałam takiej dobroci i wiary w drugiego człowieka, jak u niego. I już w tym momencie wiem, że jeśli to stracę, będę żałowała do końca życia.

Qrna, a nie mozna tak po prostu normalnie sie zachowywac? Ale to chyba przychodzi z wiekiem, gdy czlowiek milion bledow popelni wczesniej....

Co to znaczy: normalnie? Bez skokow emocji. Skoki emocji sa fajne na filmach, w zyciu niekoniecznie. No coz, jesli ma sie dobrego faceta, to trzeba go doceniac. Zapewniam Cie, za im bedziesz starsza, tym bardziej bedziesz sie modlic, by facet byl wlasnie DOBRY i jak najbardziej NORMALNY.

A co, wolalabys, by byl sfiksowany, urzadzal Ci wieczne sceny zazdrosci ( malo to postow  o tym...?), albo na odwrot- zlewal Cie i gral na kompie caly dzien? Kiedys musialam wybuchnac na fejsie, bo kolezanka miala takiego nieudacznika-pasozyta, ktory siedzial w domu na socjalu i guzik w domu robil. Pasozyt na socjalu siedzial, mial corke w Polsce, na ktora nie placil alimentow i nie dorzucal sie kumpeli do rachunkow, tylko ciagle naprawial samochod i nie wiadomo, co z kasa robil.

Ona w pracy, on w domu, a ona dzwoni do mnie, zebym ja zadzwonila po kogos, bo jej sie lodowka zepsula, bo mam lepszy angielski..... Oczywiscie kolezance nie odmowilam, zalatwilam specjaliste, ale potem na fejsie wybuchlam, ze co za pozytek z faceta, ktory siedzi w domu, ma czas zadzwonic po specjaliste/ hydraulika, etc., a gra w gry komputerowe? I oczywiscie nie wymienilam imion, ale gosc rekawice podjal i ropsetala sie awantura, po ktorej kumpela kupila lodowke i wypitolila pasozyta ze swojego zycia razem z jego bambetlami. Wolalabys tak? Nie? To ciesz sie, ze masz normalnego faceta.

Twoj facet ma byc kims, przy kim odpoczywasz i z kim fajnie spedzasz czas. Nuda? To idz z nim do kina, na rower, zrob cokolwiek. Wymyslisz cos, skoro jestes inteligentna. Ale daj mu tez pole do popisu- kot goni mysz, a nie mysz kota. To naczelna zasada. Nie graj. Badz szczera. I tak normalnie szczera: jest mily- badz mila. Komplementuje- mow dziekuje. Powiedz cos milego czasem, tak szczerze, niekoniecznie super hula bula, typu: Fajnie wygladasz w tej koszuli. Doceniaj starania, zwykly usmiech czasem wystarczy. Nie nadskakuj, nie osaczaj, ale gdy sie stara- wozi Cie gdzies, robi z Toba zakupy, odwdziecz sie jakas dobra kolacja czy kinem. Nie mozna tak bez wariackiej sinusoidy uczuc? Nie graj, nie zbywaj.

I popracuj nad swoim poczuciem wartosci. To nie jest trudne, trzeba tylko stale cwiczyc. Nie myl arogancji z pewnoscia siebie. Zaslugujesz, jak kazdy, wlacznie z Twoim facetem na normalne uczucie. Nie ma ludzi "za dobrych", na ktorych nie zaslugujemy. To siedzi w naszej glowie i mozna to wyrzucic, bo przeszkadza to w budowaniu normalnej relacji. Postaraj sie cos wyposrodkowac i traktowac siebie i jego NORMALNIE.

"Czego oczekuję? Częstszego spotykania się, widywania go (choć teraz dzieli nas prawie 400 km). Rozumiem, że ciężko jest odbudować tę relację, ale on wysyła sprzeczne sygnały, odzywając się do mnie i informując o swoim życiu (jestem na bieżąco z jego sprawami). Oczywiście nie przyprę go do muru, ale nie chcę być też "Czekającą Kasią". Tak naprawdę chciałabym wiedzieć czy dalej będę się tak męczyć pisząc z nim od czasu do czasu (tęsknię, a piszę jak z dobrym znajomym), czy jest szansa na odbudowę relacji. Bo uwierz mi, wolałabym zapomnieć niż żyć w nadziei i niepewności. Nie wiem, może on sam nie potrafi odciąć się ode mnie. Normalny facet urywa kontakt, jeśli nie jest zainteresowany dziewczyną. I myślałam, że będzie tak w tym przypadku."

Qrna, odzywa sie? To sie tez odzywaj. Zagryz zeby i zajmij sie czyms, a nie analizuj za mocno, wrzuc na luz, i czekaj. Nie jestes czekajaca Kasia, ale nie rob niczego w pospiechu, nie dramatyzuj, nie poganiaj go, bo nawieje, gdzie pieprz rosnie. Zacisnij zeby i NIE POGANIAJ. Po prostu odzywaj sie normalnie do niego, bez zadawania osmiu tysiecy pytan. Rozmawiaj o norlanych sprawach, bez tlamszenia go, wywierania cisnienia na niego, a sam sie zblizy. A gdy nie dajesz rady, bo masz dzien na "analizowanie i poganianie", wyjdz z kolezanka, by Ci przeszlo.

Pamietaj o zasadzie sprezyny- za mocno naciskasz- odskoczy. Wyluzuj, kobieto.

Czy jesteś świadoma że krótka wiadomość taka jak sms może być różnie zinterpretowana zależnie od nastroju, chwili itd.
Macie problemy z szczerą  komunikacją a zadawanie sms-em następnej zagadki nie spowoduje porozumienia.
Jeżeli Ci zależy zadzwoń, schowaj dumę w kieszeń i powiedz to co czujesz.

Bibi, jestesmy do siebie bardzo podobne

Uważaj, bo przegrasz życie i zaliczysz szeregi pięknych kobiet, które wieczorem same wino piją w swoim nowoczesnym mieszkaniu z pensji w korporacji.

Boisz się zranienia? Ładne dziewczyny mają wokół siebie pole siłowe, aby odstraszać buraków. Przez to pole nie przebijają się fajni chłopcy, bo nie chcą jej gwałcić. Pole rozbijają naprawdę bezczelni goście... a ona potem płacze, że skrzywdzona i faceci są be.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam Ci że bez względu na twoje motywy i wierzenia, to liczą się twoje działania i to one wywołują skutki. Potem ponosisz ich konsekwencje.

Cudownie tak trzeba

Uważaj, uważaj...

Sorki młoda -- ale jak czaicie się z uczuciami, to męczcie się dalej. Ona boi się ujawnić, a on wyjść na mięczaka i tak oboje starają się być zdystansowani. Nebezpieczna gra... kto pierwszy padnie i się ugnie i pokaże swoje uczucia? Może będize remis i nikt nie pęknie -- związek padnie, koniec meczu. Czas na nową grę.

To tylko takie teorie. Jak szuka tylko seksu, to relacji się nie kasuje, bo a nuż kiedyś znowu Cię bzyknie.