Rodzice wyrzucają mnie z domu, proszę o wsparcie - Netkobiety.pl

Szczerze?  Myślę że nic lepszego niż wyprowadzka nie może Cię teraz spotkać.
Ile masz lat? Pracujesz?  studiujesz?  Masz możliwość wyjechać do większego miasta?  Co oprócz domu rodzinnego trzyma Cię w twojej miejscowości?

Wyprowadziłam się z domu zaraz po maturze. Miałam w kieszeni 300 zł. Przeprowadziłam się do miasta w którym nigdy wcześniej nie byłam i nikogo nie znałam. Ogromnym plusem było to, że zrobiłam to wspólnie z przyjaciółką.
Na początku było ciężko ale od razu wiedziałam że to jedyna decyzja jaką mogłam podjąć. Do dziś (a minęło już 11 lat) cieszę się że się odważyłam.
Nie miałam w domu tak ciężko jak ty, choć moi rodzice również są alkoholikami, matka dodatkowo bardzo toksycznym człowiekiem uwielbiajacym szantaż emocjonalny.  wiedziałam jednak że aby zacząć normalnie żyć muszę się wynieść.

Dziękuję Wam to odpowiedzi Cieszę się, że wyprowadzka wyszła Wam na dobre
Ja mam wyrzuty sumienia zostawiając samych rodziców w domu..

Wiem, masz rację. Jednak u nas w rodzinie dzieci w większości mieszkają z rodzicami, wiec taka wyprowadzka zostanie potraktowana jak, hm, zdrada, sprzeniewierzenie przeciwko rodzicom.. Pewnie za tydzień lub dwa, gdy uda im się na chwile przetrzeźwieć zaczną mnie męczyć, żebym wracała do domu i będzie akcja w drugą stronę..

Ale macie rację, że to nie ma sensu, trzeba się z tego wyrwać, choć nie jest mi łatwo.. Bo nawet jeśli wróciłabym, to potem znów było by to samo co wcześniej. Sprawdzone.
Akurat w mojej miejscowości chwilowo przynajmniej trzema mnie praca, która jest w porządku i nie chcę jej na razie zmieniać, dlatego muszę znaleźć lokum gdzieś tutaj..

Dziękuję, ze mnie nie krytykujecie, tylko piszecie od serca

... W dodatku mój brat też niedawno sie wyprowadził z podobnych powodów i teraz ojcu odbiło, że to przeze mnie, że ja go buntuję przeciwko nim i dlatego to zrobił.. Więc ma dodatkowy powód, by się na mnie wyładowywać

Dokładnie Tajemnicza75, tak właśnie to odczuwam, żal mi ich przede wszystkim. Mam wrażenie, ze oni bardzo cierpią, skoro takie jazdy odstawiają i upijają się. Że są bardzo nieszczęśliwi, a skoro ja radze sobie lepiej ze sobą, to jestem im winna trwać przy nich, nadzorować, gdyby coś się stało.. albo gdy potrzebują jakiejś pomocy z czymś z czym sobie rzeczywiście nie radzą.

Właściwie, to ja nawet wiem, że sobie poradzę, bo już mieszkałam poza domem, choćby na studiach. Największy problem mam jedna z tym, że zostawię rodziców samych, taki duży opór psychiczny, jakbym robiła coś złego, była wyrodną córką... Oni mi stale wypominają zwłaszcza ostatnio, ze tyle im zawdzięczam, że mi opłacili studia, że dom postawili, że się tyle dla nas(mnie i brata) namęczyli w życiu itd.. a ja taka niewdzięczna.. Albo np. przychodzi któreś z rodziców i mówi, że potrzebują, żebym zrobiła to czy tamto. A gdy ja powiem, że akurat nie mam czasu, czy nie dam rady, to wpadają w szał, wściekają się i zaczynają z tym, że jestem niewdzięczna, bezczelna itd., albo nawet lecą jakieś poważniejsze przezwiska.
Stale wydaje mi się, że to nie jest na serio, że oni tak naprawdę wcale tak nie myślą...
Mam wrażenie, ze jestem im winna, by być pod ręką i im pomagać, gdy tego potrzebują, stąd mój opór. Z drugiej strony logicznie myśląc, to tak się dalej nie da...

Wiem.  Logicznie rzecz biorąc Ty wszystko rozumiesz, zdajesz sobie sprawę, że oni robią krzywdę Tobie, że naturalną koleją rzeczy jest ze dzieci się od rodziców wprowadzają,  i że to żadna zbrodnia. W momencie gdy oni stosują szantaż emocjonalny - Ty się na niego łapiesz,  masz wyrzuty sumienia i rezygnujesz z siebie dla "dobra"  rodziców.
Wiem, nie da się tak po prostu przestać.  I tak na prawdę na początku wcale nie musisz.
Musisz po prostu zrobić coś dla siebie wbrew tym szantażom i wyrzutom sumienia, których się tak szybko nie pozbędziesz,  o ile w ogóle. Tylko tyle i aż tyle.
Ja do tej pory mam "słabe" chwile,  do tej pory wyrzuty sumienia... Pomaga rozmowa z rodzeństwem, z kims kto rozumie mnie bez słów, wie co przechodzę bo przechodzi dokładnie to samo. Z kimś kto powie na głos to co ja sama niby wiem,  utwierdzając mnie tym samym, że nie powinnam się tak czuć, że to nie ja jestem odpowiedzialna za ich życie i wybory i nie ja powinnam ponosić ich konsekwencje,  zwłaszcza że uderzają nie tylko we mnie ale w moją rodzinę.
Piszesz ze masz brata, nie możesz u niego poszukać wsparcia?  Będzie Ci trochę łatwiej

Pójście na grupę wsparcia czy do psychologa to świetny pomysł, oczywiście bez problemu dostaniesz się na NFZ. Co do tego , że rodzice wypominają Ci to, że opłacili studia, życie, namęczyli się tralalala itp. - zawsze powtarzam : DZIECI NA ŚWIAT SAME SIĘ NIE PCHAJĄ. Zrobili? To musieli zadbać i utrzymać. Nie jesteś im NIC winna. Rolą rodzica jest takie uposażenie dziecka i wspomaganie w rozwoju, żeby pewnego dnia wyszło samo w świat, szczęśliwe, pewne siebie, zaradne. Twoi rodzice są toksyczni, ciągną na dno siebie i Was też chcą.. przykre strasznie.. niestety ucieczka to jedyne wyjście. O tą "wolność" psychiczną, pozbycie się poczucia winy - musisz zawalczyć z czyjąś pomocą, rozważ tego psychologa.

Całe życie wzbudzanie w Tobie poczucia winy przez rodziców, wypominanie "opieki" i wszelkich opłat związanych z wychowaniem dziecka - dlatego czujesz się niezręcznie mówiąc coś złego na nich, ta lojalność dziecka względem rodzica.. strasznie mi przykro że to Cię spotyka. Szukaj pokoju dalej, wiesz Twoja koleżanka by sobie mogła trochę dorobić na wynajmie tego pustego pokoju, więc myślę że możesz śmiało pytać i na jakiś czas może udałoby się przenieść póki czegoś nie znajdziesz. Jeśli odmówi - trudno. Czasem obcy ludzie w ogłoszeniach szukają kogoś by wynająć wspólnie mieszkanie, spróbuj może i Ty będzie łatwiej. Na miłość i szacunek dziecka, dozgonną opiekę - trzeba sobie zasłużyć, to że Cię urodzili nie daje im prawa do gotowania Ci piekła, a Tobie obowiązku do opieki. Nie myśl o tym co kiedyś będzie z nimi - myśl co teraz będzie z Tobą.

Trzymam kciuki żeby lokatorzy się znaleźli i cieszę się, że mogłam pomóc ja mieszkam w większym mieście i u nas to często jest praktykowane. A nie myślałaś o większym miejsce? masz aż taką fajną pracę, że nie chcesz jej rzucać?

Wiesz jestem przekonana , że Twoi rodzice myślą, że są świetnymi rodzicami, dali z siebie wszystko (i pewnie jak na nich tak jest) a ich alkoholizm nie ma wpływu na dzieci (bo przecież nie są alkoholikami?) eh.. no ich nie zmienisz. Ale już siebie tak. Ja na Twoim miejscu kompletnie bym ignorowała takie telefony, a jeśli odbierzesz i ojciec zacznie awanturę to spróbuj powiedzieć: "nie będę z Tobą rozmawiać w takim stanie" i się rozłącz. Naprawdę nie jesteś skazana na to.. wiem , że to strasznie trudne, stawianie granic wymaga nie lada asertywności, siły, cierpliwości - dlatego zachęcałam Cię do wizyty u psychologa. Ja się tego nauczyłam i wierz mi - moje życie od tamtej pory jest łatwiejsze co prawda ma to swoją cenę - rodzina uważa mnie za chorego dziwaka, nie bardzo mamy kontakt ze sobą, no ale coś za coś. Oni byli chorzy nie ja. I u Ciebie zasada jest podobna. Masz wsparcie brata - nie dałoby się u niego pomieszkać kilka tygodni?

Mambra> takie zachowanie to normalne  u alkoholika. Musisz wiele się dowiedzieć na temat alkoholizmu, koniecznie ten temat z kimś przepracować. Nie jesteś jeszcze gotowa (?), ale nie przekreślaj tego tematu, bo ciężko Ci będzie, naprawdę.  Póki co, poczytaj w sieci o DDA, współuzależnieniu od alkoholu, by zrozumieć dlaczego czujesz się tak jak się czujesz i dlaczego oni tak postępują.
Powodzenia .

Generalnie wygląda to tak, że nasi rodzice wyobrazili sobie pewien obraz w przyszłości, od którego my z bratem dość mocno odstajemy, więc rodzice czują się bardzo nieusatysfakcjonowani tym faktem. Mieli ambicję, by opłacić studia dzieciom, by te później zajęły jakieś znaczące stanowiska, żyły bogato, można by sie nimi chwalić i tym jak im się powodzi i bylibyśmy wielcy państwo. Tylko, że my odeszliśmy od ich wizji, poszliśmy w innym kierunku niż oni by sobie życzyli, żyjemy raczej skromnie i ważniejsze dla nas jest by być szczęśliwymi niż robienie z siebie "wielkich Państwa". W dodatku ja nie założyłam jeszcze rodziny, bo po prostu nie trafiłam odpowiednio i oni też mają do mnie pewien żal o to - jakby lepiej bym założyła rodzinę z kimkolwiek, byle tylko była. Mają mnie więc za dziwadło i możliwe, ze nawet wstydzą się mnie(?) w twarzystwie. Ponadto uważają, że zrobili coś wyjątkowego dla swoich dzieci, bo nas wykształcili, w sensie opłacili studia, które prawdę mówiąc były tak na siłę trochę na nas narzucone, bo obydwoje mieliśmy inny pomysł na to co robić po maturze. U nas w rodzinie mało kto kształci dzieci i teraz mają nam co wypominać. A my chcemy żyć własnym życiem, po swojemu, czego oni jakby nie potrafią zaakceptować. Albo są przesadnie uparci w nakłanianiu nas do czegoś, albo strzelają focha i nas olewają. W ich wyobrażeniu oni dali nam już wszystko, teraz nasza kolej, powinniśmy się teraz odwdzięczać. Ojcu nie podoba się żona brata i trwa konflikt między nim a bratem. Ojciec ostatnio powiedział, ze nie taką żonę sobie wymarzył dla swojego syna, mimo, ze brat jest z nią szczęśliwy i wg, mnie jest to bardzo porządna dziewczyna. Nie potrafią lub nie chcą dać nam wolnej ręki jednocześnie kochając nas.

Do tego wszystkiego doszedł jeszcze ten alkohol co prowadzi już do totalnych absurdów i chorych sytuacji w domu. Czasem przez moment jest chwila spokoju, wydaje się, że ta rodzina może fajnie funkcjonować. Ale zaraz zaczyna się coś sypać, ojciec wyzywa matkę, potem coś innego do tego dochodzi i robi się straszne zamieszanie, które trudno psychicznie ogarnąć. Gdy ostatnio była taka "chwila ulgi" pomyślałam sobie, ze kupię bilety w jakieś fajne miejsce i polecimy tam z mamą, bo ona zawsze chciała podróżować, a jakoś nigdy sie nie przemogła ku temu. Tym bardziej, ze ojciec nie lubi. Jednak gdy przyszłam do domu, a oni pijani, kłócą się, za chwile czepiają się nas o coś.. To już miałam dość, chciałam tylko od tego odejść.
Mam już dość konfliktów rangi "kłótnia o źle założony papier toaletowy". W ogóle mam już dość wszelkich konfliktów, sporów. Dlatego wolę się nie odzywać i dyskretnie wycofać niż wchodzić w te sprzeczki i uczestniczyć. Konflikty, tłumaczenia i tak niczego nie rozwiązywały na dłużej, co najwyżej na krótką chwilę, a potem wszystko było od nowa.

Próbowałam się skontaktować z tą znajomą, by zapytać o ten pokój, jednak gdzieś przepadła, nie mam odzewu ani telefonicznego ani nie otwierała, gdy byłam u niej pod drzwiami. Dlatego póki co muszę szukać dalej..

@Tajemnicza75, @Chomik9911. Nie wykluczam wcale pójścia do specjalisty, jednak na razie być może rzeczywiście nie jestem jeszcze na to gotowa, czuję większa potrzebę oderwania sie od tego, usamodzielnienia, znalezienia tego mieszkania, a dopiero potem będę myśleć dalej...

@Chomik9911, ten pomysł, który mi podrzuciłaś  szukaniu współlokatorów.. Na to ogłoszenie internetowe na razie mam zerowy odzew. Masz jeszcze jakiś inny pomysł jak mogłaby poszukiwać takich osób? Jak to się robi w większych miastach?
PS. Dziękuję za te bardzo miłe słowa