"Właściwa osoba" - Netkobiety.pl

Nie będe generalizować powiem tylko jak wygląda to u mnie.
Ja bardzo rzadko czuję coś głębszego do drugiej osoby - w moim życiu (25 lat) miałam tak dwa razy że mnie "dosłownie strzeliło" raz jeszcze mając 14 lat (pierwsze miłości) drugi 2 lata temu..., natomiast raz weszłam w związek z rozsądku i źle na tym wyszłam.

Uważam, że jak się kogoś poznaje to poprostu czujesz najpierw pożądanie, napięcie, chęć spędzania jak największej ilości czasu z tą osobą. Potem przychodzą "głębsze" uczucia. Jeśli nie ma takiego pożądania, chemii i entuzjazmu na początku to według mnie szkoda czasu - to jak wchodzenie w coś z rozsądku i próba "namówienia" siebie na kogoś poprzez wpawianie sobie "on jest dla mnie idealny bo taki dobry, przystojny, zaradny"
Uczucia to niestety nie matematyka gdzie 2+2=4, tutaj brak sensu poprostu albo coś jest albo tego nie ma.
Ja byłam raz w związku z "dobrym" facetem, do którego NIC nie czułam, ale miał wszystkie cechy które uważałam za takie których poszukiwałam, brakowało jednak tego "czegoś", efekt był taki, że raniłam siebie i jego - związek się oczywiście rozpadł.

daj sobie czas - spotykaj róznych facetów, a wkońcu trafisz na TEGO i poprostu będziesz to wiedziała.

Moim zdaniem ilu ludzi tyle historii i opinii na ten temat. Niektórzy uważają, że potrzebne są motylki, czy tam pożądanie na początku, a inni wprost przeciwnie- napiszą, że najlepsze związki to te zrodzone z przyjaźni, co dla niektórych jest nie do wyobrażenia bo jak to tak tkwić we FRIENDZONIE Jedni rozpoczną związek od seksu, a inni od pogaduch przez neta
Moim zdaniem nikt tutaj nie udzieli Ci jednaj własciwej odpowiedzi co poczujesz i po czym poznasz, że to "to".

Co do twojej sytuacji i tego chłopaka, ty do niego nic nie czujesz, on do ciebie też najwidoczniej nie- zostańcie znajomymi, skoro się tak dogadujecie, nie musisz rezygnować z tej znajomości. Może wychodzicie z tego coś, a jeśli za jakiś czas okaże się, że np ty się zakochujesz, a on jednak niekoniecznie to wtedy ładnie mu to wyjaśnisz i każdy pójdzie w swoją stronę.

Rozmarzona, odpowiem Ci tak- owszem, czasem trafia strzała amora (mnie trafiła raz), natomiast w większości sytuacji moim zdaniem najlepiej jest wchodzić w relacje damsko-męskie bez żadnych oczekiwań. Tzn poznając mężczyznę, umawiając się z nim początkowo nie powinno się zakładać, że to wielka miłość i idealny partner na męża. Z facetem należy się spotykać i to możliwie wielu okolicznościach: kino, restauracja, ale też zwykły spacer w parku, wyjazd na wycieczkę (u mnie filtrem są wyjazdy w góry). Wtedy poznajesz delikwenta i tu dopiero następuje moment gdzie podejmujesz decyzje: tak daje mu szansę/ nie, nie pasujemy do siebie. Oczywiście w w miarę szybko po tej decyzji na "tak" albo nawet w międzyczasie warto się całować czy nawet pójść do łóżka (indywidualna sprawa, ale to ważny aspekt).
Tak więc w większości moje doświadczenia zaczynają się od koleżeńskich spotkań, bez żadnych oczekiwań, które w jakiś tam naturalny sposób pozwalają mi się zakochać.
Plus tej metody jest taki, że nie mam przypadkowych mężczyzn na moim koncie i z każdym exem się w zasadzie koleguję do dziś.
A co do tajemniczego "tego czegoś"- jeśli pójdziesz z takim przyjacielem do łózka, a seks będzie kosmiczny to zaufaj mi, że to coś się pojawi bo zwykle to coś co odróżnia zwykłego kolegę od potencjalnego faceta to pociąg seksualny.

Rozmarzona,
Na świecie są miliony mężczyzn, z którymi możesz POTENCJALNIE stworzyć związek. Seksualna alchemia to pożądany początek dla związku. To jednak zawsze przemija. O tym, czy uda się stworzyć w miarę trwałą relację decyduje to czy potrafisz być otwarta na drugą osobę, ale także ciekawa jej wnętrza.
Trudno będzie ci stworzyć bliską relację, jeśli będziesz liczyła na to, że samo się rozkręci i pojawi to coś. Przydaje się umiejętność tworzenia odpowiedniej atmosfery intymności w związku. To nie dzieje się samo, to tworzą dwie osoby właśnie poprzez wzajemne zainteresowanie wnętrzem drugiej osoby i otwartością na nią. Bez tego, nie ma tego czegoś. Zostaje tylko niskorozwinięty popęd seksualny z dobudowaną emocjonalną alchemią, która przemija.

Autorko, ciężko wyczuć o co mu chodziło, rozumiem, że jego słowa były niekompatybilne z jego zachowaniem.
Mogłaś go zapytać czego w takim razie on oczekuje od waszej znajomości. Widzisz, gryzie Cię to bo nie znasz odpowiedzi- ale czasem żeby poznać odpowiedź trzeba zadać pytanie. Mogłaś też brnąć w to co to znaczy, że nie jesteś właściwa. Rozumiem, że mogłaś być zawstydzona wtedy ale generalnie warto rozmawiać, wtedy oszczędzamy sobie tych wszystkich domysłów.
W każdym razie opcji może być masa, od tego, że jest gejem, poprzez to, że chciał Cie tylko przelecieć albo nawet wplątać cię w friends@benefits skoro go pociągasz. A może jesteś jedną z kilku opcji, albo nie jest gotowy na związek, albo masz jakąś cechę (nie mówie o urodzie) która go zniechęca (nie wiem, może jesteś maruda albo wulgarna, albo się plujesz jak mówisz- wybacz głupie przykłady;)

Jak on zareagował na twoją decyzje, że to koniec znajomosci?

Pewnie żadne z was się nie myli i nie ma w tym jednej, słusznej racji, choć ja zbliżam się ku twojemu rozumowaniu, zwłaszcza że:
- dobrze spędzało wam się czas
- byliście wzajemnie dla siebie atrakcyjni
Szukanie czegoś więcej, to według mnie wypatrywanie cudów na kiju, z tym że ja uznaję, że do związków nie są potrzebne żadne wielkie, romantyczne, jakby wyrwane z książki, miłości.

Co do pytania o właściwą osobę, to sądzę, że coś takiego nie istnieje i raczej jest to kwestia większego lub mniejszego dopasowania się. Sądzę nawet, że po świecie chodzi wielu ludzi, z którymi moglibyśmy stworzyć udany związek, ale większości z nich nie mamy okazji poznać.

Tak sobie też gdybym, że pewne chłopak czeka na uderzenie "chemii", takiej odbierającej umysły

to nie jest dobry wyznacznik
bo to właśnie czułam, gdy napatoczylam sie na psychopate/przemocowca

ja uważam, ze nie ma czegos takiego jak właściwy czlowiek
bo to by znaczylo,ze jest jeden i gdzieś jest przeznaczony konkretnej osobie - a to tak nie dziala.

Wiem, zazwyczaj wszystko co się piszmy jest według tego co sami myślimy, a nie wg tego co myśli sąsiadka z 4 piętra

Tego też nam nie brakowało. Oczywiście poza wyznaniami zakochania. W sensie, bardzo dobrze spędzało nam się razem czas i sam mówił mi, że te godziny lecą jak minuty i nie czuje upływu czasu. Milczenie też nie sprawiało problemu, bo wtedy patrzyliśmy sobie w oczy, albo się przytulaliśmy i działo się to bez skrępowania, nie po koleżeńsku.

Dziękuję Ci serdecznie za Twój punkt widzenia

Myślę, że chodzi o to ostatnie, o chemię odbierającą zmysły. Po rozmowie z nim typuję, że to może być ten problem. Dziękuję Ci serdecznie za Twoją wypowiedź.