Alkoholizm i kochanie za bardzo - Netkobiety.pl

Ja mam w sobie zdrowy egoizm i nie poświęcalabym się dla faceta, ktory sam siebie ma w nosie. Każdy  dorosły podejmuje wybory i ponosi ich konsekwencje. Ja moge pomoc komus gdy on chce  zmienić swój stan rzeczy, gdy mu zależy i pracuje nad tym.  Pomoc nie oznacza  jednak poświęcenia się i podporządkowania swojego życia dla drugiej osoby, żeby jej było wygodnie. Są kobiety, które rezygnują ze swojego życia, aby  misiowi było dobrze. Czy one kochają za bardzo? Z mojego punktu widzenia to nie milosc ale jakaś patologia.
Na forum jest wątek w temacie, który Cie interesuje. Zajrzyj.

http://www.netkobiety.pl/t17705.html

Dobrze, ze probujesz to zmienić, bo Ty jesteś odpowiedzialna za swoje życie, nie innych dorosłych ludzi, nie jesteś niczyja niańką. Jeśli masz ciagoty do takich poświęceń to znaczy, ze masz dużo z ofiary i dajesz się wykorzystywac. Moze podswiadomie czerpiesz z tego przyjemnosc, bo czujesz sie potrzebna i wartosciowa bedac taka Matka Teresą... Nie chce się tu bawić w psychologa, ale osoby poswiecajace sie w ten sposob co Ty zazwyczaj maja jakies kompleksy i deficyty w sferze emocjonalnej. Poczytaj sobie w necie o profilu psychologicznym takich ludzi, jest bardzo podobny.
Alkoholikowi na pewno jest wygodnie z Toba, ale pomysl, czy zależy Ci na tym, aby mu było wygodnie czy na tym, aby wziął odpowiedzialność za swoje życie i przestał pić?

Polecam książkę Toksyczne Słowa - jeśli chcesz mogę Ci przesłać bo mam w pdf

Rozumiem bardzo dobrze Twój problem , sama ze swoim obecnym partnerem mieszkałam ponad 2 lata za granicą , zostawiłam dla niego dobrą pracę i narzeczonego i się wyprowadziłam bo ledwo 2 wspólnie spędzonych urlopach i masie rozmów przez neta i tlf. Byłam bardzo zakochana , na miejscu okazało się ,że nie jest tak różowo. Oprócz typowych tarć  jakie są przy wspólnym zamieszkaniu , były częste ataki agresji-wrzaski , niszczenie przedmiotów i picie. Każdy piątek wieczór pił do soboty nad ranem , sam , masa pustych puszek po piwie , on skacowany ,na co dzień też pił , ale mniej. Nie było dnia bez alko. Po 2-3 miesiącach pobytu 2500km od domu , często myślałam by od niego uciec , ale było mi wstyd przed rodziną , przyznać się do porażki.
Do tego mój ojciec lubi mówić i dalej mówi- widziały gały co brały a z matką ( ofiarą przemocy psychicznej ojca) mam fatalny kontakt teraz.
Minęło wiele lat , nadal pije , choć od kilku miesięcy mniej bo coś zdrowie mu siada a ja też mówiłam ,że nie wytrzymam więcej jego pijaństwa.
Zapisałam się na terapię współuzależnienia , czytam literaturę -także mam na koncie pozycje Kobiety kochające za bardzo , polecam także KONIEC WSPÓŁUZALEŻNIENIA - Betty Melody.
Na pewno musisz się skupić na sobie , nie możesz rezygnować z siebie by jakoś załatwić różne problemy , którymi on się w ogóle nie przejmuje. Nie wiem czy terapia mu pomoże czy nie , alkoholizm to ciężki temat , ale na pewno Ty winnas chodzić na terapię by pomóc sobie i nauczyć się dbać o siebie. Ja teraz po wielu latach takiego związku mam nerwicę przeplatana z depresją , masę objawów somatycznych- różnych bólów i  dalej walczę by udało mi się w końcu odejść bo on zmieniać się nie zamierza w temacie agresji- jak to ujął - taki już jestem i to jest w pakiecie.

Tak zgadza się , i tak myśli normalna osoba , odchodzi zamiast się męczyć. Problem polega jednak na tym w większości wypadków pewno , że duża część krzywdzonych kobiet wyniosła taki model związku z przemocowego domu i ciężko nieraz do końca rozróżnić co jest normalne a co nie .Uwierz , ja właśnie wyszłam z takiego domu , brakowało mi też miłości i czułości w dzieciństwie , więc potem chyba " zbyt rozpaczliwie " jej szukałam , jak ktoś tylko okazał mi trochę uczucia.