Mocno subiektywnie prędkość a dreszczyk emocji - Netkobiety.pl

Zawsze na fotelu pasazera.
Pamietam sytuacje, gdy jechalem z corka za kierownica. Wyjechal jej facet na srodek drogi, a ona zbaraniala. Dopiero moj krzyk ja obudzil i obylo sie bez wypadku.
Jak jestem za kierownica, to bardzo rzadko odczuwam emocje. Przejechalem juz z milion kilometrow i jakos sobie radze.
A najwieksze emocje w aucie to jazda z panem ~55, polska autostrada, noc i 240 na liczniku. Tylko raz w zyciu tak sie balem.
Powiedzialem ze z debilem nigdy juz nie wsiade do auta. Nawet jakbym mial te 500km isc pieszo

Dlatego napisałam "mocno subiektywnie" - jeśli jedziesz na autostradzie 140 a inni jadą 170 to różnica jest 30 - tyle co rowerzysta, względem stojącego na chodniku.
Na pewno dużo bardziej czuje się "prędkość" gdy siedzi się na fotelu pasażera, niż gdy samemu się prowadzi.
Mój M. cały czas mnie poucza, jak mam jeździć (chociaż w opinii zarówno mojego brata, jak i szwagra, z którymi jeździliśmy robię to dużo lepiej od niego ) ale za to M. roztacza takie piękne wizje katastrofy... muszę mu dostarczać dużo wrażeń

Dla mnie samo prowadzenie samochodu to praca i jestem szczesliwa gdy ktos ja wykona za mnie.
Natomiast milo wspominam sylwestra w czasie ktorego wybralam sie z siostra na zasniezone lotnisko. Pusto,  mroz i dwa stare maluchy.
Albo jazda po plazy. Dobrze ponad setke, kilka kilometrow. Dalej stal facet w terenowce,  zatrzymal mnie i powiedzial ze zaraz bedzie przyplyw i musze wracac do miejsca gdzie jest wjazd. W miejscu gdzie stal facet byly wysokie wydmy, wiec ja bym zdolala uciec, ale samochod by zostal.

Za kazdym razem jak jestem na motorze i otwiera sie przede mna dlugi kawalek prostej drogi o super dobrej nawierzchni.
Krotko mowiac....jak jade do Walii sobie poszalec to srednio co minute mam dreszczyk..

W ubiegłym roku mój mąż z synem wbili na autostradę do Niemiec, Junior był świeżo upieczonym kierowcą, więc żeby nabierał szlifów, to gdzieś w połowie drogi, już po stronie niemieckiej, przesiedli się za kierownicą. Jechał podobno bardzo dobrze, więc mąż zrelaksowany lekko przymknął oko, na co w pewnej chwili słyszy "K**wa!" Co ciekawe, syn nigdy nie klnie, a przynajmniej nie przy nas, tym bardziej mąż zaskoczony ocknął się i pyta co się stało. - "5 kilometrów mi zabrakło do dwustu na liczniku, a ten mi wyjechał!". I tak to jest dać młodemu wolną rękę .

Osobiście rzadko czuję wspomniany dreszczyk, ale zdarza się, choć panikarą nie jestem. Wynika to z reguły z sytuacji na drodze albo umiejetności, lub raczej ich braku, kierowcy, który nie potrafi realnie ocenić swoich możliwości - wtedy bywa, że reaguję i proszę (lub z prośbą ma to niewiele wspólnego ), aby zwolnić.
Za to swego czasu mój syn narzekał, że kiedy jedzie ze mną jako pasażer (wtedy nie miał jeszcze własnych uprawnień), to do szału doprowadza go, że podczas jazdy zamiast skupić się na tym, co powinnam, wykonuję sto dodatkowych czynności, łącznie ze wspomnianym czytaniem i wysyłaniem sms-ów, szukaniem czegoś w torbie, która leży na tylnym siedzeniu, o rozmowie przez komórkę nawet nie wspominając. Tak niestety działa rutyna i pewność siebie. Kiedyś jednak, ale wtedy zawiódł samochód (stało się coś z amortyzatorem), a pogoda była fatalna, więc ja skoncentrowałam się na jeździe, zepchnęło mnie na bok i wylądowałam w rowie. I choć poza uszkodzeniem auta nic się nie stało, to nie było to przyjemne uczucie, za to nauczyło mnie ogromnej pokory. Teraz sms-ów nie wysyłam, rozmawiam tylko przez słuchawkę, a jeśli muszę coś skądś wyjąć, to robię to o niebo ostrożniej .

He, he dreszczyk. Gonię ostatni w kolumnie, która jedzie tak 110 przez byle jaką drogę. Znaczy zwykłą po jednym pasie w każdym kierunku. A tu jakieś roboty drogowe i co chwila kolumna ostro hamuje. No i znów hamowanie dość ostre. Ja ostatni, hamulec mocniej przyciskam żeby się wyrobić ale jak zwykle odruchowo patrzę w lusterko, choć przecież dosłownie chwilę wcześniej patrzyłem i nikogo tam nie było. A tu zonk! W lusterku szybko zwiększa się sylwetka samochodu. Gość pędził wyraźnie szybciej niż kolumna i widzę, że nie wyhamuje, a po drodze tylko ja. Noga z hamulca i gaz do dechy, kierownica w prawo! Na szczęście miałem zatokę dla autobusów, a nie pobocze. Mimo tego facet mnie puknął w róg kufra... No poleciała mi wiązanka, jaki niefart. Wychodzę i szukam zniszczeń, a tu nic... Patrzę u gościa - nic. Macam, zaglądam w nadkola, otwieram bagażnik - nic. Dzięki szybkiej, odruchowej ucieczce puknęły się tylko plastiki z obu stron i sprężynując wróciły na swoje miejsce, a że zwrot ruchu obu pojazdów był taki sam energia nie była duża. Gdybym jednak się zatrzymał, a nie uciekł gość by mi skasował cały kufer.

Wiesz co, nie do końca tak jest. Moja żona właśnie się przyznała, że na skrzyżowaniu prawie wladowala się w karetkę na sygnale. Głośna muzyka... A z tym widzeniem. Są martwe pola w lusterkach. Sam się na tym parę razy złapałem z jednej i z drugiej strony. Mnie jeszcze uczono, że podstawa to obejrzenie się do tyłu i dopiero potem lusterko. Dzięki temu kilka razy uniknalem kolizji. To tylko jeden ruch glowy...

Na autostradzie caly czas sledze co sie dzieje z tylu - rownie wazne jak to co sie dzieje z przodu. Mozg sie jakos przyzwyczail kontrolowac te dwa kierunki. Gorzej bylo przy jezdzie po lewej stronie - informacje z lusterka trafialy nie tam gdzie trzeba. Smiesznie przy jezdzie samochodem angielskim w ruchu prawostronnym. Nerwy wzrokowe sa czesciowo skrzyzowane.