problemy z nadopiekuńczą mamą - Netkobiety.pl

Ewelina, nie jestem wprawdzie jedynaczką ani osobą, która doświadczyła nadopiekuńczości, ale żyję już trochę na tym świecie i powiem Ci, co wiem z własnych obserwacji.
Otóż mam w swoim otoczeniu kilka koleżanek, które nie założyły rodziny, nie usamodzielniły się tylko z tego powodu, że ich matki są nadopiekuńcze, zaborcze, żyjące życiem córek, nie pozwalające na samodzielność. Są to kobiety w wieku powiedzmy 40+, dobrze wykształcone, mające dobrą pracę, zadbane, atrakcyjne i ... nieszczęśliwe. Główna przyczyna - matka. Jasne, że gdyby bardzo chciały "przeciąć pępowinę", pewnie by to zrobiły, ale są to zwykle osoby empatyczne, wrażliwe i, niestety, poddające się manipulacji. Wyobraź sobie, że matka potrafi do tego stopnia manipulować córką, że np. nagle jest "umierająca", kiedy dziewczyna (kobieta!) chce wyjść z domu w innym celu, niż do pracy. Czy chcesz tego doczekać?

Odpowiem Ci najpierw na Twoje ostatnie pytanie: Wyprowadzić się i to czym prędzej.
I nie daj się wpędzić w wyrzuty sumienia, bo nie robisz niczego złego. Taka jest po prostu kolej rzeczy.
No i chyba rodzice wiedzą, że wykształcenie dziecka kosztuje. Nie powinni być zaskoczeni.
Będąc "na swoim" nie zerwiesz przecież kontaktu, a zawsze, przy okazji spotkania możesz napomknąć, jak wdzięczna jesteś za to, co otrzymałaś. Mama powoli przyzwyczai się i może z czasem zacznie czerpać satysfakcję z tego, że tak dobrze Cię wychowała, bo świetnie sobie radzisz. Tu masz też odpowiedź na Twoje drugie pytanie.
Piszesz, że masz dobrą, stałą pracę, więc dasz sobie radę! Do tego naprawdę nie trzeba dużej odwagi. Czy Ty myślisz, że Twoje rówieśniczki, które już zaczęły życie "na własną rękę" są w czymś lepsze od Ciebie?
A jeśli chodzi o pierwsze pytanie, zapewniam Cię, że kiedy poznasz tego właściwego mężczyznę, nie będziesz miała problemu z tym, kiedy?, w jaki sposób? itd. I pamiętaj - o tym Ty decydujesz, nie mama.
Powodzenia!

Osobiście nie widzę w tych pytaniach nic złego, ani żadnej nadopiekuńczości. Po prostu zwykłe pytania matki interesującej się swym dzieckiem.

Dużo zależy od kontekstu i od oczekiwań za pytaniem stojących. Jeśli córka opowie pobieżnie, podzieli się jakąś anegdotą i mama jest usatysfakcjonowana, to super, faktycznie jest to zwykłe zainteresowanie. Ale jeśli matka żąda raportu szczegółowo co do minuty opisującego spotkanie, no to jednak jest to już jakaś kontrola i nadopiekuńczość. Szczególnie wobec dorosłej kobiety.

Autorko, co do głównego wątku, to mogę rzec "witaj w klubie". Też miałam nadopiekuńczą mamę. "Miałam", bo mniej więcej od chwili pójścia na studia zaczełam na poważnie "leczyć" nas obie z tej nadopiekuńczości (bo to jest problem wiązany i choć źródłem zazwyczaj jest rodzic, to po latach takiej relacji często się okazuje, że i dziecko ma swój udział w jej podtrzymywaniu). Obecnie sukces, mama sporadycznie nadal miewa zapędy, ale już się sama na nich łapie i przyznaje, a poza tym zaczyna wręcz samodzielność u mnie doceniać. Także najpierw chcę Ci dodać nadziei - da się

Dobrze, że dostrzegasz "nienormalność" swojej sytuacji. Dobrze, że chcesz to zmienić.

Krótka rada - wyprowadź się. Wynajmij pokój (kawalerkę, jeśli Cię stać - różne miasta, różne pensje, różne możliwości, co oczywiste) i zacznij żyć samodzielnie. Jeśli masz stałą pracę, stałą pensję, to w zasadzie nie ma na co czekać. Wyprowadzka naprawdę potrafi zdziałać cuda, choć nie od ręki - początkowy etap bywa wręcz cięższy niż życie w domu (telefon może być efektywną smyczą). Ale fizyczna separacja zdecydowanie zmniejsza możliwości kontrolne i po jakimś czasie to się staje normą.

Naucz się też myśleć samodzielnie - pewnym wysiłkiem może być przestawienie się z myślenia "nie mogę tego zrobić, bo mojej mamie będzie przykro" na "trudno, mamie będzie przykro, ale w końcu zrozumie, że to dla mnie najlepsza decyzja". Naucz się wybierać swoje bitwy, bo na pewno nie będzie tak, że mama się natychmiast przestawi na nowe tory, a walka o 10 rzeczy na raz może być naprawdę wyczerpująca - czasem lepiej strategicznie coś odpuścić. I przede wszystkim pozbądź się skrupułów - nie jesteś lalką barbie, którą mama bawi się w dom, jesteś żywym, niezależnym człowiekiem i mama musi to zrozumieć (mogło to do niej do tej pory nie dotrzeć - jeśli całe swoje życie budowała wokół Ciebie). Przestań też dawać się wmanipulowywać w poczucie winy, "bo mama tyle dla Ciebie poświęciła", "bo tyle kosztowało ją wychowanie (pracy, pieniędzy, poświęceń)". Nie jesteś mamie za to nic winna, poza szacunkiem. Ale szacunek do mamy wcale nie jest równoznaczny z pozwoleniem jej na pełne sterowanie Twoim życiem osobistym.

No i zabierasz swoje zabawki i uciekasz z piaskownicy. Zamiast jak dorosła osoba pogadać spokojnie z mamą, że nie życzysz sobie żeby przeglądała Twój telefon. I tak na wszelki wypadek założyć sobie blokadę.
Jak  wygląda wasze codzienne wspólne życie. Czy Ty razem z mamą utrzymujesz dom, czy dbasz o niego, sprzątasz, gotujesz, robisz zakupy? Czy tylko przychodzisz z pracy i dalej funkcjonujesz na zasadzie dziecka któremu mama podsunie pod nos gotowy obiad, no bo przecież "nie ma nic innego do roboty".