Przemoc wobec dziecka - Netkobiety.pl

Przede wszystkim brawo za odwage! Bo nie kazda babcia poszlaby do pedagoga szkolnego z takim problemem, tym bardziej jesli przyczyna problemu jest wlasne dziecko- oczywiscie mam na mysli Twoja corke. Slusznie zauwazylas. Wnuczka wchodzi teraz w bardzo trudny wiek. Jak nigdy przedtem potrzebuje teraz akceptacji. Nie dostaje jej jednak od osoby, ktora powinna ja kochac bezwarunkowo i ta akcpetacje dla niej po prostu miec. Bardzo to przykre. Co mozesz zrobic? Przede wszsytkim rozmawiaj z wnuczka. Mow, ze ja kochasz, ze wiesz, co przechodzi, ze jej ciezko, ze moze na Ciebie liczyc i o wszystkim Ci powiedziec. Dziewczyna musi wiedziec, ze ma w kims oparcie. Porozmawiaj koniecznie z corka, tak od serca. Traf do niej, jako do matki. Czy ona nie kocha swego dziecka? Zapytaj ja. I zwroc uwage na ton, jakim mowi do Twej wnuczki. Jej corka to najwiekszy skarb, jaki ma- powiedz jej to. Niech nie schrzani i tak juz mocno nadwerezonej relacji. Zaproponuj, by razem zaczely spedzac czas, robic cos razem. Albo robcie we trzy cos, co sprawia Wam radosc, co Was zblizy. Z autopsji wiem, ze Twa corka musi sie zaczac juz teraz starac, bo za rok, dwa bedzie za pozno. Po prostu dziewczyna bedzie w wieku, gdzie to towarzystwo kolezanek bedzie najwazniejsze. Wtedy jest bardzo trudno nawiazac dobra relacje z dzieckiem, ktore dorasta, bo automtycznie mu sie autorytety zmieniaja, a wartosci przestawiaja o 180 stopni. O ile Twoja corka moze byc jakimkolwiek autorytetem dla swego dziecka. Szczerze w to watpie, ale mozesz nim byc Ty. I to od Twojej madrosci zalezy, czy uda Ci sie naprawic relacje miedzy corka a wnuczka. Pamietaj jednak, ze to rowniez musi zalezec od matki dziewczyny. Ona tez musi CHCIEC, inaczej zrobi z wlasnego dziecka emocjonalna kaleke. Powodzenia.

Za często zakłada się, ze matka kocha swoje dziecko, bezwarunkowa miłość matki jest przyjęta jako oczywistość, fakt - a tak nie jest. Zdarza się i tak, że matka nie kocha. I co wtedy? Nie trafi to do niej, bo ona matką nigdy nie chciała zostać - a przynajmniej nie wtedy, kiedy została, jeszcze na dokładkę sama.

Czy to można by zgłosić do MOPSu, opieki społecznej, czy gdzieś jako przemoc psychiczną?

Na Twoim miejscu zgłosiłabym to odpowiednim organom, skoro rozmowy nie przynoszą żadnego efektu.

Czasami nie ma wyjścia, niestety.

Ale przed podjęciem kroków drastycznych, dobrze jest poznać ich wszystkie możliwe skutki. Dlatego ja bym najpierw poszła "na rekonesans" do MOPSu, albo zadzwoniła do jakiejś organizacji walczącej z przemocą wobec dzieci. Tam znajdziesz ludzi, którzy fachowo Ci wytłumaczą, jakie masz środki do swojej dyspozycji i co się może stać, jak np. matce ograniczą prawa czy w ramach interwencji zabiorą dziecko. Czy od razu wnuczka trafi do Ciebie (jeśli byś chciała) czy najpierw do jakiegoś pogotowia opiekuńczego/izby dziecka/itp. Może się okazać, że są do dyspozycji środki pośrednie.

A jeśli się zdecydujesz na interwencję (ale dopiero wtedy, bo najgorsze są niezrealizowane groźby - raz to zrobisz i już nigdy córka nie uwierzy, jak jej czymś zagrozisz), to proponowałabym najpierw pogadać z córką i jej uświadomić, że jak zabierzesz jej dziecko (albo zabierze je państwo) to będzie się musiała pożegnać z 500+, ze stypendium - i z czego wtedy żyć będzie? Niestety, do ludzi trzeba przemawiać językiem, który do nich dociera, a nie tym, który nam się wydaje słuszny. Więc może taki argument będzie skuteczniejszy niż przekonywanie, że córka źle wnuczkę trakuje.

I jak tam sytuacja? Coś się dzieje?

Jeśli chodzi o sposób odzywania się dziecka do Ciebie, to przecież możesz wyznaczyć granice i wyjaśnić jej, w jaki sposób ma się do ciebie zwracać, co jest akceptowalne, fajne, a co nie jest. I egzekwować to, przypominać, wyjaśniać, czemu tak a nie inaczej, mówić o swoich uczuciach ("boli mnie, gdy tak do mnie mówisz" itd).