Koleżanka żony - jak pomóc? - Netkobiety.pl

Dajcie jej czas. Niech chodzi na terapię. Z czasem się uspokoi. Straciła poczucie bezpieczeństwa, pewnie nawet nie pamięta już, co to takiego. POTRZEBA CZASU I CIERPLIWOŚCI

Jeżeli chodzi o terapię Ani - to był jedyny warunek jaki postawiliśmy odnośnie pozostania u nas. Musi chodzić na terapię. Kropka. Wychowałem się w domu z problemem alkoholowym (ale bez przemocy - ojciec śpioch, nawalił sie w drodze z pracy i spał) i wiem jak kluczowa jest terapia. Tak samo czas - tego mamy do woli. Finansowo z żoną jedna dodatkowa głowa w domu nie specjalnie nam cokolwiek zmienia, dobre chociaż to, że nie musimy się o to martwić. Jak już będzie też czas na pracę (ale to jeszcze chyba trochę potrzeba), to też zarówno żona, jak i ja mamy możliwość zatrudnienia jej u siebie. Pomóc wejść na rynek pracy, aktywizować się po tylu latach.

Nie wiem czy to dobrze, ale staramy się ją wciągnąć w naszą rodzinę. Zabieramy Anie wszędzie, je z nami posiłki, robi zakupy, chodzi na spacery, do knajp, jest pełnoprawnym uczestnikiem naszego życia.

Żona dzisiaj sama podjęła decyzję o umówieniu nas na spotkanie z terapeutą Ani w przyszłym tygodniu w środę. Uważam to za najlepsze rozwiązanie. Sami przed chwilą stwierdziliśmy, że potrzebujemy takiej rozmowy. Nas to wewnętrznie rozwaliło. Ta sytuacja. Mam ponad 40 lat (bliżej do 50, ale się nie przyznaję) myślałem, że jestem twardym facetem i wiele widziałem, a tu się posypałem jak dziecko.

Napiszę jeszcze trochę, bo muszę to wyrzucić z siebie.

Na początku tego maja byliśmy... założyć konto. Dla osoby w moim wieku z dobrym wykształceniem, oczytanej, inteligentnej... zniszczonej po prostu. Konto... coś tak podstawowego. Ona nie miała własnych finansów, wszystko kontrolowane do grosza przez tego gnojka. To jest normalne? W sensie normalne w takiej sytuacji? Przecież to po raz kolejny - W GŁOWIE SIĘ NIE MIEŚCI! Mało tego założyliśmy to konto, wpłaciliśmy jakieś kilkaset złotych, żeby poszła kupić sobie jakieś rzeczy (to kolejny temat... ubrania, takich to chyba w latach 90 nie nosiliśmy). Ania wróciła i tłumaczyła nam się z każdego grosza. Poważnie... Jak robi jakieś zakupy do domu, bo zdeklarowała się, że w zamian za pomoc, ona będzie się zajmować domem - to samo. "Nie było masła w promocji, kupiłam droższe. Przepraszam". Ja się dziwiłem za co ona przeprasza? Przyznaję - sam na początku popełniłem kilka gaf. W tym przypadku myślałem, że żartuje i zacząłem się śmiać, a ona przerażona. W drugą stronę - jak poprosiłem, żeby kupiła mi piwo na mecz, to przytachała z 15 puszek. Do dzisiaj leżą w lodówce.

Po raz pierwszy od iluś lat była w restauracji z nami. Zjedliśmy, wypiliśmy po lampce wina, zapłaciłem rachunek i powiedziałem "dobra laski, ja z młodą idziemy do domu, a wy sobie zostańcie", to Ania zmieszana pyta się "do której możemy zostać"... Znowu gafa z mojej strony. Znowu myślałem, że żartuje. Odpowiedziałem jakimś głupim tekstem o szalonych czterdziestkach, które muszą się wyszumieć. Kobietki zostały sądząc po tym jak wyglądały następnego dnia, to jeszcze trochę wina wypiły, a żona mówi do mnie, że jak zadzwoniłem o 1 w nocy powiedzieć, ze kładę się spać i drzwi są zakluczone na dół, to Ania mało zawału nie dostała, że dzwonię nakrzyczeć. Przecież to jest nienormalne.

Wszystko do góry nogami. Teraz już wiem, że Ania rzadko żartuje i biorę wszystko na poważnie. Tak głupio mi teraz, bo tak przedmiotowo piszę o tym, ale ciężko sobie to poukładać (oczywiście, to pryszcz w porównaniu z tym co Anka przeżywa).

Tego jest naprawdę na pęczki. Przepraszam, że tak to ujmę - ale to trochę jakbyśmy mieli do czynienia z osobą, która przyjechała z kraju trzeciego świata. Wszystkiego musi się nauczyć. Zawsze pyta się o pozwolenie na coś. Na początku pytała nawet, czy może coś teraz zjeść. Też nie wiedzieliśmy co z tym zrobić. Jak jest głodna - to niech je. Proste? No nie do końca. Żona opowiadała (pisałem, że dużo nie mówi, ale coś tam czasem przemyci do mnie), że Ania nie mogła zrozumieć, że może napisać do mnie "nie chce mi się robić obiadu dzisiaj" i zastanawiamy się co zamówić, a nie jest wielka afera z tego.

Jak każde małżeństwo i my mamy większe, lub mniejsze sprzeczki. Choć w małżeństwach z tym stażem raczej toczy się już zażarte dyskusje, aniżeli kłótnie z prawdziwego zdarzenia. Jak kiedyś rano się pokłóciliśmy o jakąś pierdołę typu - znowu nie zalałeś samochodu i spóźnię się do biura. Rzecz o której po dwóch godzinach się już nie pamięta. Ot - codzienność. Ania nie chciała przyjść na kolację, bo "jesteśmy skłóceni". We dwoje jej wytłumaczyliśmy, że musi się trochę przyzwyczaić, bo mamy troszkę gorące głowy i zdarza się nam zażarcie dyskutować, czy trzasnąć drzwiami. A wieczorem będziemy się z tego śmiać. Niby normalne, a jednak...

Kolejna rzecz niby oczywista. Od kiedy pamiętam chodzę na siłownie i jestem stosunkowo dużym człowiekiem (ponad 100kg) co skutkuje tym, że moja córka zaczepia mnie w każdy możliwy sposób. Wiecie - jak córka z ojcem. A to wskoczy na mnie, a to usiądzie na mnie jak śpie na kanapie, a to posiłuje się ze mną. Żona zresztą nie lepsza, jak mi sprzeda kopniaka w piszczel za jakiś głupi tekst (tak, jak można się domyśleć, często zdarza mi się mówić głupoty) to łzy w oczach. Ania przerażona jak to widziała.

I też nieustannie powtarza, że ona na coś nie zasłużyła. Nie zasłużyła na wyjście na kolację w sobotę, bo nie zdążyła umyć podłóg. Nie zasłużyła na spacer, bo coś tam. Zasłużyć na kolację? To też jest normalne w tej sytuacji? Jak można nie zasłużyć na kolację, to jest pytanie. To znaczy, że były sytuacje, że nie mogła zjeść kolacji, bo ... nie umyła podłogi? Ludzie kochani! Ja trzymam spleśniałe opakowanie po jogurcie w nocnej szafce (podjadam nocami - taki feler), a tu takie rzeczy.

Co musiało się tam dziać, że takie rzeczy tak bardzo ją przerażają? Jak straszne to musiało być życie? Kurde! Rozumiecie to? Bo ja nie. Kompletnie.

Nic... będziemy walczyć : ) Za tydzień w środę spotkanie z terapeutką (napiszę co i jak). Zresztą powyższe sytuacje obecnie już nie są tak nasilone. Widzimy, że trochę zaczyna luzować. Ba! Nawet zwróciła mi uwagę, że nie powinienem trzymać opakowań po jogurtach w stoliku nocnym (przyznaję -nie dosyć, że podżeram nocami to bałaganiarz ze mnie). Delikatnie, bo delikatnie, ale to chyba dobry znak. Moja żona wsadziłaby mi co prawda to opakowanie pod poduszkę, albo do marynarki, ale chyba robimy postępy.

Bardzo dziękuję, że komuś chciało się w ogóle to czytać. Mocno chaotyczne to, ale podobny chaos mamy w głowie.

Świetni z was ludzie, nie każdy ma takie szczęście. Możemy się tylko domyślać co działo się u niej w domu, fajnie ze pomogliscie sądzę że z biegiem czasu dzięki waszej pomocy będzie coraz lepiej. Z niecierpliwością czekam na kolejny wpis i mam nadzieje zna coraz większe postępy

Koczek:

Super post! dziękujemy bardzo. Masz rację, nie możemy wejść w rolę rodziców. Czekamy na wizytę u terapeuty i zobaczymy jakie będą wytyczne.

Nas to po prostu tak mocno dotknęło, że trochę przesadziliśmy Ten weekend był super - pojechaliśmy wszyscy na Mazury i nareszcie Ania mówiła co chce. Że to jej pasuje, to nie, że chce na łódkę, a kajak nie tym razem. Troche asertywności z jej strony, to nas mocno ucieszyło.

No i po raz 1 poprosiła mnie o coś. Poprosiła, żebym zrobił jej zakupy, bo uwaga! ... ma zakwasy po łódce! Rewelacja dla nas!

Oraz, to też myślę że postęp, razem z moją córką wrzuciły mnie z pomostu do wody. Super, bo się naśmialiśmy wszyscy : ) No i nie było tego przerażenia w oczach. Wzięły mnie z młodą z zaskoczenia i chlast do wody. Świetna sprawa.

Naprawdę wspólczuje tej kobiecie. W takim przypadku to tylko specjalista jest w stanie pomóc i najlepiej jak pójdzie sama. Oczywiście to musi być kobieta. Chociaż po tak tragicznych przeżyciach to ciężko zaufać nie tylko mężczyźnie ale takze innej osobie.. Prawdopodobnie będziecie musieli ja namówić ale to jedyne rozwiązanie.