Dobija mnie samotność, rutyna, chciałabym się wyżalić - Netkobiety.pl

Właśnie sęk w tym, że wpadłam w rutynę robiąc rzeczy, które kocham. Kiedyś siatkówka i kosz, czyli ogólnie sport był moją pasją, ale robiąc to regularnie mam już trochę dosyć. Mogłabym się zająć innym sportem, ale szczerze mówiąc nie mam tyle pieniędzy na to. Kiedyś były te obozy i kolonie, one zabijały tą rutynę, a teraz to się skończyło i to tak właśnie wyszło.
No wiesz, gdy mi się ktoś podobał, to starałam się dawać jakieś subtelne znaki.....ten, którego opisałam w tekście chyba nawet zauważył (jestem prawie pewna, że się domyślił), iż ja się w nim podkochuję. No bo jak człowiek jest w liceum, dorasta, szuka przyjaźni i pierwszych miłości.....to nie było tak, że czekałam aż zrobi pierwszy krok. Sama zagadywałam, inicjowałam kontakt, ten chłopak to widział i nie powiem, lubił mnie, no ale miał już dziewczynę.
Co do przyjaciół no to tak jak w tekście- mam sporo znajomych, jesteśmy na "cześć", ale takich prawdziwych przyjaciół mi brak. Też wyznaję zasadę, że jak miałabym mieć byle jakich przyjaciół i fałszywych, to lepiej nie mieć wcale, tyle że samotność potrafi człowieka dobić, bo człowiek to zwierzę stadne, stworzone do życia w grupach, na pewno są samotnicy i samotność jest dobra dla człowieka pod warunkiem, że jest z własnego wyboru, ja natomiast obserwuję u siebie negatywne skutki niechcianej samotności.
To też nie jest tak, że ja bez faceta i tłumu ludzi nie przeżyję (już bym dawno była martwa), lubię samotność, lubię sama sobie siąść przed laptopem i obejrzeć film, ale jak dochodzi do tego, że w wakacje widzisz kogoś raz może dwa na miesiąc, a kompa odpalasz co dzień to coś już tu nie gra.

Czarny kocie jak najbardziej masz rację, niestety już te rzeczy mam przetestowane. W klasie maturalnej miałam 10 miesięcy przerwy od kosza i siatki, bo czasu nie było, wróciłam do tego kilka miesięcy temu na nowo. Zajęłam się również bieganiem, spacerem (choć nie ukrywam, że najbardziej lubię spacerować z kimś), to też bardzo lubię robić, prócz tego chciałam znaleźć inną pasję i znalazłam- rysowanie, może nie jestem profesjonalistą, ale całkiem dobrze mi idzie, mój młodszy brat kończy gimnazjum, potrzebował 6 z plastyki, bo mu brakuje oceny do paska, dałam mu mój rysunek, by zaniósł na konkurs i moja praca zajęła 2 lub 3 miejsce, więc o czymś to jednak świadczy.
Byłam też na studiach zaocznych w tym roku, ale na moim kierunku prawie same kobietki.
No wiem, na jednym nie, ale kilku mi się podobało, w jednym (tym ostatnim, 1,5 roku temu) się kochałam, niestety zazwyczaj przeszkodą była odległość lub odległość oraz fakt, że ten ktoś ma już dziewczynę (a nie będę czyjegoś związku rozbijać), nie nie należę do tych, które tylko się gapią, może nie odważyłabym się nigdy (a przynajmniej na razie) na wyznanie miłości, ale bez problemu mogę do kogoś zgadać, jak rozmowa się układa to zaproszę na kawę czy jakiś lunch i nie jest to niczym dla mnie krępującym.
Samotność jest bardzo dobra, pod warunkiem, że jest ze swojego wyboru i nie trwa za długo a ja jestem osobą towarzyską, a samotność towarzyszy mi już jakiś czas. Właśnie w tym problem, że w otoczeniu nie ma za bardzo nikogo, by się spotkać. Poprawiałam maturę, zostałam w domu i od października spotkałam się tylko 2 razy u 2 koleżanek, trochę to mało jak dla mnie.
Samotnicy nie są silniejsi i lepiej wszystko znoszą, owszem, jest to możliwe, ale samotność (taka jeszcze gorsz niż moja) może nawet prowadzić do depresji, więc nie jest niczym dobrym.
No tak, masz rację, prawdziwych przyjaciół to się pozna po studiach, no ale zobaczymy jak to będzie.
Ja się czuję troszkę źle, bo ja mam co prawda znajomych, z którymi utrzymuję kontakt, ale i tak tamci znajomi mają innych znajomych a ja jestem sama. Przykładowo w zeszłym roku byłam na wakacjach z koleżanką w Grecji. Taki krótki wyjazd we dwie. Tyle że ta sama koleżanka jeszcze w te same wakacje wyjechała z 4 innymi koleżankami do wynajętego przez matkę mojej koleżanki mieszkania na Słowację, mnie tego ta moja koleżanka nie zaproponowała....to już było mi trochę przykro

Wiesz,może to głupie co napisze,ale mi na samotność bardzo pomogły...moje zwierzaki.:),,Ja się czuję troszkę źle, bo ja mam co prawda znajomych, z którymi utrzymuję kontakt, ale i tak tamci znajomi mają innych znajomych a ja jestem sama"-osobiście,bez urazy oczywiście,ale zabrzmiało dla mnie to tak,jakbyś tylko Ty Mialabyś Być ich Znajomą,a oni nie mogli się z nikim innym spotykać.Wyczułem troche,nie wiem...zachłanności?.Wiesz,a może po prostu ta Twoja koleżanka nie chciała Cię ze sobą zabierać?,skoro byłyście już na jednych wakacjach razem.W końcu nie każdy chce z kimś przebywać non-stop.Masz młodszego brata-już Ci zazdroszczę,Widzisz,ja jestem zupełnie sam,mam tylko Mamę Która jest Chora,i musze się Nią zajmować.No ,ale to już  moja historia. .Wiesz,a może ,skoro Lubisz rysować,Wyjdz z domu,i zacznij rysować wszystko co Ci wpadnie w oko,ludzie są z natury ciekawscy,więc a nóż-widelec Poznasz kogoś nowego.:)

Głupie? Nie czemu? Ja mam w domu szynszylę, królika i myszkę i bardzo mi to pomaga, jednak zwierzę nie zastąpi drugiego człowieka....
Teraz czytam ten cytat i faktycznie wyszło trochę zachłannie, ale nie, nie to miałam na myśli, że ktoś ma mieć tylko i wyłącznie mnie na przyjaciela i koniec kropka. Źle to ujęłam, ale miałam skrót myślowy. Chodziło mi o to, że np. piszę od czasu do czasu z niektórymi osobami, ale tym osobom nie zależy aż tak na utrzymywaniu kontaktu ze mną, bo oni mają innych znajomych np. ze studiów, współlokatorów i innych z otoczenia, przykładowo koleżanka, którą znam z obozu siatkarskiego, lubię ją, to z nią byłam na tych wakacjach, przez całą klasę maturalną ze sobą pisałyśmy (pomimo że mieszkałyśmy daleko i widywałyśmy się raz na 1,5 miesiąca), no ale raz na dzień każda z nas odpisywała po kilka/kilkanaście dymków na facebooku. W lato się pogorszyło, gdyż ona miała kilka wyjazdów, ale uznałam, że to przejściowe, bo potem zacznie się rok akademicki, ona będzie miała internet a nie będzie w świecie na wakacjach no ale myliłam się. Od października potrafiła odpisywać raz na tydzień lub dwa, jeśli nie opisywała dłużej np.2-3 tyg. to przepraszała, następnie kilka wiadomości odpisywała w ciągu kilku dni a potem zaś przerwa. Bolało tym bardziej, że widziałam, że ona była aktywna na fb, bo zdążyła zmienić profilowe, dodać kogoś do znajomych a mi nie zdążała tak często odpisywać, ale wyjechała na studia, jeszcze dalej niż wcześniej, no mi było smutno, że tak rzadko odpisuje i jakoś trudno mi uwierzyć w to, by ktoś miał tak mało czasu, by poświęcić te 10-15 minut na 2-3 dni by odpisać koleżance na fb, tym bardziej, że ona wiedziała, że zostałam rok w domu poprawiać maturę a moi rówieśnicy wyjechali.....przepraszam, że tak długo, to była jedna historia, ale w wielu przypadkach jest podobnie. Miałam kolegę, takiego z obozu koszykówki, od czerwca zeszłego roku pisaliśmy regularnie ze sobą (mieszka daleko) do marca tego roku a nagle znalazł sobie dziewczynę i już nie ma czasu niestety, pisałam do niego ze 2 tyg. temu, ale czułam, że trochę z niego wymuszam. Inny znajomy tak samo- znamy się od dawna, nasi rodzice też, lubiliśmy się, aż on znalazł sobie w liceum dziewczynę i olał mnie. Z tą dziewczyną potem zerwał, zaś się zaczął odzywać, no ale teraz poszedł na studia i już nie mam praktycznie z nim kontaktu. Także ja mam właśnie taki problem, bo zaczynam wątpić w to, że przyjaźń przez internet da się utrzymać.
Wiesz co każdy jedynak mówi, że zazdrości rodzeństwa a ja dałabym wszystko, żeby być jedynaczką (albo wymienić rodzeństwo). Mój brat jest wredny, dwulicowy, chamski i rozpieszczony (nie wiem o kim, bo rodzice wychowywali nas tak samo, taki ma charakter), ale ja jak tylko wyjadę na studia nie odzywam się do niego, bo tyle co mi nerwów napsuł, tyle co przez niego wypłakałam... to głupio zabrzmi, że dam się młodszemu bratu, ale tak jest. Ostatnio przyjechałam po niego do szkoły, by go odebrać a że coś miał kiepski dzień to zwrzeszczał mnie, że jestem głupia, niedobra i tępa a jemu nie robię łaski, że go odbieram, tylko rodzicom, bo to im pomagam (co jest prawdą). Nie dostałam się na studia, więc wolałam zostać w domu niż iść na kierunek, który mnie nie interesuje a mój "kochany" braciszek jak miał gorszy dzień to dla poprawienia swojej samooceny wytykał mi, że wszyscy moi znajomi są na studiach a ja taka zła i głupia (a ja bardzo przeżyłam wtedy to niepowodzenie i brat zamiast mnie wspierać to wykorzystywał to przeciwko mnie). Jakoś niedawno, pod koniec maja już wszystko sięgnęło szczytu. Mój brat zażądał, bym poszła z nim na miasto robić projekt z geografii w postaci mapy na wyższą ocenę (jego znajomi go nie lubią, bo jest wredny, więc chciał na mnie wymusić) a ja powiedziałam, że nie dam rady, bo jestem zajęta i jak wyskoczył i mnie zwrzeszczał to masakra. Potem przyszedł tata, coś tam mówi do niego, by go przywitać a ten "Przestań, bo jak nie, to wszystkim powiem, że ona zawaliła maturę" (zawaliła w sensie że się nie dostałam), ja weszłam i powiedziałam, że jeśli on powie o tych maturach to ja powiem, że ten "jego" rysunek konkursowy, który ja mu dałam i dzięki któremu ma wiele fajnych gadżetów jest mój a on na to "Nikt ci i tak nie uwierzy, bo wszyscy wiedzą, że jesteś tylko zazdrosną k*rwą- teraz rozumiesz, czemu nienawidzę swojego rodzeństwa, nie wiem co takiego złego zrobiłam, że mnie takim bratem pokarało, a najlepsze jest to, że on nie ma 5 lat tylko kończy gimnazjum i tym bardziej nie mieści mi się to w głowie, że osoba, która za 2 lata ma być pełnoletnia tak się zwraca do starszej siostry. Wszystko bym oddała, by być jedynaczką.
Wiele razy wychodziłam rysować na zewnątrz, ale ludzie w moim miasteczku chyba z domów nie wychodzą, bo ostatnio siedziałam na rynku to jedyne kogo widziałam to kilku panów z piwem w ręku i jedną panią po 70-tce i tak jest zawsze, bo większość tych młodszych jest teraz na studiach. Dlatego właśnie moja sytuacja jest beznadziejna, bo jedną z osób, których strasznie nie znoszę jest mój własny brat

Tak czy inaczej, wyniosłaś uraz z domu rodzinnego do tworzenia więzi. Spróbuj rozmawiać z różnymi chłopakami. Możesz nawet zrobić taki eksperyment. Powiedz jakiemuś chłopakowi że chcesz z nim chodzić na próbę przez kilka miesięcy bez seksu, bo chcesz zobaczyć czy będzie z tego związek, przyjaźń czy koleżeństwo. Tylko w ten sposób można kogoś poznać na dłużej, żeby była miłość. Korzystne cechy charakteru chłopaka, czy dziewczyny to asertywność, empatia, dobry spokojny charakter, gdy wam się dobrze rozmawia o czymkolwiek, gdy potraficie wypracować konsensus i nie ma żadnych sprzeczek między wami. Partner ma być wesoły wtedy gdy to jest potrzebne a poza tym rozsądny. Nie ma być ekstrawertykiem ani introwertykiem.

W swoim otoczeniu zauważam że dziewczyny zarówno są zablokowane na jakiekolwiek rozmowy  jak i są bardzo na nie otwarte. Oba te zachowania świadczą o braku kontroli emocji. Czemu nie rozmawiasz z chłopakami którzy ci się nie podobają? Nie da się od razu określić że ktoś ci nie pasuje. Potrzeba przynajmniej kilku spotkań. Zmuś się do tych spotkań. Będziesz miała większe doświadczenie, bo może faktycznie potrzebujesz kogoś innego niż jest to w twoich wyobrażeniach. Nigdy nie angażuj się od razu, bo to jest katastrofa. Jeśli spotkania są w porządku po kilku tygodniach, przedłuż okres próbny do kilku miesięcy. Wiem z doświadczenia, że dziewczyny które zachowują się normalnie na początku, potrafią wybuchać bez powodu po kilku miesiącach, więc nauczyłem się, żeby się nie angażować, tylko z nimi rozmawiać i obserwować. Do tej pory spotkałem jedynie introwertyczki i ekstrawertyczki, zdarzyła mi się też ekstrawertyczka która udawała introwertyczkę przez kilka miesięcy. Nie rozmawiała z ludźmi bo gdyby tak robiła, przestałaby kontrolować emocje i wybuchałaby.

Jak będziesz nastawiona na to żeby ktoś jak najszybciej ciebie przytulił, to z pewnością trafisz na nieodpowiedniego chłopaka.

Trzeba długiego czasu żeby określić czy nam się dobrze z kimś rozmawia, bo nie mamy doświadczenia w rozpoznaniu charakteru drugiej osoby. Jeśli po kilku miesiącach spotkań masz wątpliwości, przedłuż spotkania albo zrezygnuj z nich. Na spotkaniach musisz kontrolować emocje i rozmawiać zupełnie normalnie. Po kilku spotkaniach z różnymi chłopakami nabierzesz wprawy. Możesz zaproponować kolegom spacer pod byle pretekstem. Obserwuj różne charaktery. Daj sobie czas na dokonanie wyboru bo teraz właściwie nie wiesz kto ci pasuje.

To znaczy źle napisałam, to nie jest tak, że ktoś mi się nie spodoba w ciągu pierwszych 4 sekund to się odwracam do niego tyłem, nie nie ja sama uważam, że jakiekolwiek uczucia i emocje mogą rozwinąć się później. Ja ogólnie lubię ludzi, lubię towarzystwo, jeśli jest możliwość, by z kimś pogadać to ja z chęcią rozmawiam, ale...hmmmm....nie wiem jak to określić, ale pewnie znasz to uczucie, jak czasem rozmowa jest utrzymywana na siłę, rozmowa się nie klei, po prostu 2 osoby nie mogą znaleźć języka....no to też uważam, że na siłę nie ma co ciągnąć rozmowy, a przyznam szczerze, że nienawidzę ciągnąć kogoś za język.
Ale tak jak mówiłam gdybym nie gadała z ludźmi, którzy mi się nie podobają, to nawet nie miałabym znajomych z tych obozów kosza czy siatki a mam kilku znajomych, z którymi gadam, tyle że to trochę rzadko. Ludzie ze mną mogą pisać, ale mają swoje życie w rzeczywistości a ja w okolicy nie mam za wielu znajomych, przez kilkanaście lat mieszkania tutaj nie zaprzyjaźniłam się z nikim bardziej, bo tutaj u mnie ludzie mają trochę inną mentalność, inne zainteresowania a nie chciałam się pchać gdzieś na siłę.
Co do tych dziewczyn to masz rację. Wiele dziewczyn udaje, próbuje być fajna na siłę, choć uważam, że to cecha osób niezbyt dojrzałych, ale z drugiej strony, faceci chyba takie lubią, bo na internetach na fb i innych portalach w jakiś anonimowych historiach czytam, że jakiś chłopak jest z dziewczyną i ta dziewczyna robi mu awantury, no ale on z nią dalej jest, jemu się to podoba, bardzo dużo takich historii czytałam, więc taki typ dziewczyn jest pożądany a ja? Ja zawsze byłam bardzo spokojną osobą, zamiast wybuchać wolę użyć argumentu czy sarkazmu i jak widać nie wyszłam na tym najlepiej. Dodając do tego tematu wszystkie chłopaki, którzy mi się podobali a mieli dziewczyny to te dziewczyny właśnie do takich lasek należały: takie słodkie damy, które jak trzeba to nawrzeszczą, no i co tu poradzić?
To znaczy ja mam wytypowany ty chłopaka- chciałabym, by był to ktoś podobny do mnie z charakteru. Kolegów, takich mega rozrywkowych, śmieszków chodzących po imprezach też mam sporo, ale oni są fajni jako koledzy, sama chciałabym kogoś spokojnego i stonowanego, tyle że tacy zaś chyba wolą mieć bardziej rozrywkowe dziewczyny.
Dzięki wielkie za rady, masz całkowitą rację, trzeba obserwować i ćwiczyć aż się wejdzie do wprawy, tylko muszę jeszcze 3 miesiące czekać, może w większym mieście będzie większy wybór chłopaków i będzie do kogo zagadać, bo u nas w mieście niestety jakoś tak się złożyło, że większość to dziewczyny

Twoje wypowiedzi świadczą iż jesteś inteligentną i sympatyczną osobą. Portale randkowe nie są takie złe... ale uważać trzeba - tak jak napisałaś "nie wiadomo na kogo się trafi". Ja proponowałbym Ci abyś założyła konto na portalu randkowym i sama napisała do chłopaków, którzy Ci się podobają czy tam pod względem fizycznym czy psychologicznym. ukryj profil i zobacz kto odpisze. nie musisz od razu umawiać się na randkę... popiszcie trochę i poznajcie się. Chyba sama będziesz wiedziała kto zasługuje na zaufanie a kto nie.