Nagły koniec normalnego życia - nie mam już sił! - Netkobiety.pl

Tobiasz, trądzik różowaty dość łatwo wyleczyć. Wiem, przechodziłam to. Nie trzeba było wielu kremów i maści! Moja dermatolog przepisała mi lek doustny i jednocześnie lek w postaci maści lub kremu, nie pamiętam. Oczywiście trzeba omijać gorące posiłki i napoje, ale to z wielu innych powodów jest dobre, wbrew pozorom! Alkohol, wiadomo, ograniczyć (w czasie kuracji - niezbyt długiej - w ogóle odstawić), stosować krem z wysokim filtrem i już! A wiesz, że stres, jakiemu się poddałeś, też szkodzi? Nie myśl o tym jak o końcu świata. Ja sobie myślę w takich momentach, że inni mają gorzej... Życzę powodzenia!

Hmm... a to na pewno na policjanta chciałeś iść? Czy na modela? Bo jak na policjanta, to chyba nie ma tego typu przeciwwskazań.
Jak dla mnie, to nawet wprost przeciwnie - im paskudniejszą twarz będzie miał policjant, tym lepiej Bo za przystojny taki, jak z obrazka, to respektu należytego w przestępcach nie wzbudzi A poza tym, przynajmniej się nie będzie bał, że mu ktoś jego śliczną buźkę zniszczy

Co do tego: "Niestety, ale żeby zostać policjantem nie można mieć choroby skóry." to raczej się nie zgodzę. Skąd taka wiedza u Ciebie? Są przecież choroby i choroby... Wiadomo, jeśli choroba jest zaraźliwa, albo na tyle rozwinięta, że utrudnia normalne funkcjonowanie - to co innego. Pomijam też taki wygląd, na który ludzie uciekają z krzykiem Natomiast u Ciebie choroba nie jest jakaś straszna, ani nie wpływa (chyba?) na Twoją sprawność fizyczną. Dlatego nie wydaje mi się, że akurat ta choroba by Ciebie dyskwalifikowała.
W najgorszym razie, gdyby jednak choroba czyniła Cię niezdolnym do służby, możesz jeszcze ubiegać się o pracę w policji, ale na innym stanowisku. Czyli biurowym zapewne. No, ale zawsze coś.
W każdym razie, poszukaj może dokładniejszych informacji w temacie? Bo wydaje mi się, że usłyszałeś coś gdzieś, albo ktoś Cię nastraszył, a nie sprawdziłeś dokładnie jak to wygląda...
Inna rzecz jednak, co tu mi się rzuca w oczy u Ciebie, to strasznie się przejmujesz swoim wyglądem. Wiadomo, każdy się przejmuje, ale do pewnego stopnia, są granice jakieś... A choroby skory uwierz mi, ale są dużo gorsze, brzydsze... Samo czerwienienie twarzy może kogoś zaciekawić (ktoś może na przykłąd pomyśleć, że słońce Cię spaliło, albo że... napiłeś się wódki ) ale nie budzi odruchu obrzydzenia.
Natomiast pryszcze ma wiele osób. Też nie jest to coś takiego, że zaraz ludziom robi się słabo na ten widok, czy coś.
Więc moim zdaniem Twoja reakcja jest nieadekwatna do sytuacji. Bo traktujesz to, jakbyś miał co najmniej trąd...
Na prawdę bym Ci radziła przejść się do psychologa i omówić temat... Może Ci to pomóc nabrać dystansu do siebie i swojego wyglądu.
Oczywiście leczyć też się trzeba.

edit
Sprawdź sobie tu: http://praca.policja.pl/ftp/rekrutacja/ … arskie.pdf - jest rozporządzenie ministra w sprawie, która by Cię interesowała Przeczytaj dokładnie

Co do tego zdjęcia z linka... Tak, oglądałam juz Google Images Przecież bym się nie wypowiadała bez tego
Jak chodzi o to jedno konkretne zdjęcie, to mam kolegę, który ma praktycznie coś identycznego na twarzy. Czy uciekam z krzykiem na jego widok? Nie. Czy bierze mnie obrzydzenie na ten widok? Nie. (Choć nie będę kłamać, że jest to piękne i urokliwe, bo wiadomo, nie jest, ale nie budzi to we mnie obrzydzenia. Może temu, bo pryszcze widziałam w życiu nie raz, chociażby w czasach szkolnych, gdy dużo ludzi je miało Więc widok ten nie jest aż tak zaskakujący, jak by się Tobie wydawało). Czy gdyby kolega mi się podobał z charakteru, to z powodu tego, co ma na twarzy bym się z nim nie związała? Nie. Jakby mi się ogólnie podobał, to by mi pryszcze i czerwona skóra nie przeszkodziły, żeby z nim być.
No więc widzisz. Nie każdy ocenia ludzi przez pryzmat cery. Choć pewnie są takie osoby. Tylko, czy na prawdę zdanie takich osób jest dla Ciebie ważne? Chciałbyś, żeby jakaś dziewczyna była z Tobą tylko z powodu wyglądu?
Nie traktuj sam siebie jak worek mięsa na sprzedaż. Masz dużo innych wartościowych cech, niż tylko gładka cera. Jak kobieta mądra, to umie takie rzeczy w facecie dostrzec.
A na policjanta staraj się jak najbardziej Napatrzysz się na życie, to od razu własne problemy się wydadzą maluśkie

edit
Chciałam jeszcze Ci uświadomić, że na Google są na ogół zdjęcia chorób w fazie "najciekawszej", często takich osób, które latami się nie leczyły i doprowadziły do zaniedbań. Wiem to, bo sama szukałam nieraz zdjęć jakichś chorób i oczywiście jak rak, to będzie zdjęcie faceta z rakiem na pół twarzy, jak łuszczyca, to koniecznie łuszczyca uogólniona (na całe ciało) itp Tak że zostaw lepiej to Google Images, bo można się tylko nastraszyć niepotrzebnie. Możesz nie mieć ani połowy tego, co ta pani ma. To po co na zapas się martwić?
A, i jeszcze Ci powiem, że dziewczyny prędzej uciekną od kogoś, kto jest smutny, wiecznie zmartwiony, negatywny, zbytnio skupiony na własnych problemach, nie mający do siebie dystansu, niż od fajnego faceta z brzydką cerą. Więc wyluzuj trochę, nie martw się tak bardzo stanem skóry, bo ludzie tak na prawdę chcą się z drugim człowiekiem dobrze bawić, miło i swobodnie czuć przy kimś, a nie tylko patrzeć na piękną twarz (bo ileż można, znudzi się po 5 minutach...) Lepiej zainwestuj w siebie jako człowieka, żebyś był ciekawy dla ludzi, interesujący, zabawny itp. Wedy inne sprawy zejdą na dalszy plan...

O, dziękuję za miły komplement
A jak o mój wiek chodzi, to cóż, nie nadaję się na Twoją wybrankę mam prawie 10 lat więcej od Ciebie, he he
Może masz i trochę racji z tym, że dużo osób myśli "płytko", ocenia po wyglądzie itp. Ale uważam, że tymi ludźmi nie ma się co za wiele przejmować. Ja omijam tego typu osoby po prostu. Jak się z kimś przyjaźnię, to chcę być szanowana za to, jakim jestem człowiekiem, a nie za wygląd zewnętrzny. Oczywiście w relacji damsko-męskiej wygląd ma pewne znaczenie, nie ma co się oszukiwać... Ale jestem zdania, że nie powinien on być jedynym wyznacznikiem. Poza tym, czerwienienie się i pryszcze, to nie jest coś na tyle obrzydliwego, żeby człowiek np. bał się kogoś dotknąć czy pocałować. Są rzeczy obrzydliwsze, przynajmniej dla mnie Jakieś duże, owłosione narośle na przykład... Albo zgnite zeby Nawet nieświeży oddech jest jak dla mnie dużo bardziej odrzucający od pocałowania faceta, niż problemy z cerą.
Na szczęście osoby z chorobami skóry nie są skazane na samotność, bo jest jeszcze trochę normalnych ludzi, którzy z byle czego szopki nie robią Poczytaj fora dla danej choroby, to tam pisze wiele osób, które są w związkach. Zresztą, kto jest idealny? kto nigdy nie ma pryszcza, albo jakiejś brodawki gdzieś na ciele? Skóra, jak każdy wynalazek natury, potrafi się "zepsuć" na 1000 i jeden sposobów Więc ludzi z idealną skórą jest na prawdę bardzo niewielu... A nawet ci z idealną, mogą kiedyś coś złapać, jakieś hpv, czy inne kurzajki, a potem latami się męczyć z tym... Takie jest życie. Czasem ciężko jest zaakceptowac je, ale jaki w sumie wybór mamy? Lepiej zaakceptowac, niż siąść i płakać.
(Nie wiem czy zauwazyłes, jeszcze tam dopisałam pare zdań do posta powyżej. Tak tylko informuję, coby się nie "zmarnowało" )

Mnie też jest miło, że choć trochę mogłam pomóc

Na to nie masz większego wpływu czy i w jaki sposób Twoja choroba się rozwinie. Trzeba się cieszyć z tego, co jest teraz, bo nie jest tak źle, jak by być mogło. Nie ma co myśleć za dużo o przyszłości i się martwić na zapas. Bo w taki sposób myśląc, to przecież nigdy nie wiesz, co może Cię w przyszłości spotkać (nie tylko pod względem chorób i wyglądu) i jeśli z każdą jedną sprawą byś się tak negatywnie nastawił, że o, coś strasznego Cię czeka, co to będzie, co to będzie... to nerwica, a może nawet depresja, murowana.

Musisz? Na prawdę MUSISZ? Czyli co, masz nerwicę natręctw, nie możesz się oprzeć? A jak nie pobiegniesz do tego lustra, to co się takiego stanie? Zaczerwienisz się, no i... ? Nagle ludzie uciekną z krzykiem, czy jak?
Właśnie o to mi chodziło, jak polecałam Ci pogadać z psychologiem. Wygląda trochę jakbyś miał już jakąś obsesję na punkcie swojej twarzy i jej stanu...
Poza tym, może się mylę, ale wydaje mi się, że za tym kryje się jakichś głębszy problem. Może tak na prawdę nie czujesz się do końca pewny siebie, sam siebie nie bardzo akceptujesz...? I może dlatego tak panicznie boisz się odrzucenia przez grupę. A z tego strachu sobie wkręciłeś, że z powodu problemów z cerą, wszyscy się od Ciebie odsuną.
Muszę tutaj Cię ostrzec. Jest coś takiego jak "samospełniająca się przepowiednia". Jeśli człowiek bardzo się czegoś obawia, to często nieświadomie prowadzi właśnie do takiej sytuacji... Popatrz, jesteś już na dobrej drodze do wprowadzenia swojej samospelniającej się przepowiedni w życie:

Skoro Cię zapraszają, to znaczy, że Cię lubią. I nie przeszkadza im stan Twojej cery. Chcą żebyś przyszedł.
Ale myślisz, że znajomi w końcu się nie wkurzą? Nie pomyślą, że zwyczajnie ich olewasz, skąpisz im swojego czasu?
W końcu im się znudzi to wyciąganie Ciebie na siłę... Kto wie, czy nawet niektórzy się całkiem nie obrażą i nie przestaną odzywać.
Tego byś chciał?
A Twoje tłumaczenia? Oto one:

I co? Nie możesz napić się soku zamiast piwka? Jakiś obowiązek chlania jest? Czy bez piwka nie masz już nic do powiedzenia? Bez promili nie da się bawić? Nie da się rozmawiać, śmiać się, tańczyć?

No i co z tego? Myślisz, że na prawdę ludzi tak bardzo to obchodzi? Siedzą i w kółko myślą o Twojej skórze? Czy Twój wygląd jest dla kogokolwiek, poza Tobą samym, czymś tak strasznie, okropnie ważnym?
Poza tym w pubie jest zwykle słabe światło, pewnie część osób nawet czegoś takiego nie zauważy... Ale nawet jeśli, to co z tego? Co się takiego stanie? Czy wszyscy uciekną z krzykiem? Będą źle o Tobie myśleć? Czy co takiego się może stać, bo nie rozumiem...?

Znowu to "muszę"... Chłopie, Ty nic nie musisz Jak masz ochotę, to możesz ze swoim rumieniem nawet wejść na mównicę w samo południe i poprowadzić wykład dla tysiąca osób Wszystko siedzi w Twojej głowie. To ty sam zaczynasz robić ze swojego życia więzienie. Nie choroba Cię ogranicza, ale Twoje własne myśli i przekonania.
Dobra wiadomość jest taka, że myśli i przekonania można zmienić I wyjść ze swojej klatki.

No i bardzo dobrze, to się chwali. Zadbany facet jesteś, a to już dużo.

Może i niekiedy tak jest, są ludzie i są parapety, jak to się mówi. Ale też tak na prawdę nie siedzisz wszystkim spotkanym ludziom w głowach, żeby wiedzieć, co myślą. Ale jeśli jesteś zafiksowany na swoim kompleksie (bo tak to chyba trzeba nazwać na ten moment), to każdy grymas twarzy, każde zmrużenie oczu itp, będziesz odnosił do siebie... To jak, jak te anorektyczki. Powiesz takiej, że ma ładną figurę, a ona usłyszy "jesteś gruba". Nie powiesz nic na temat jej figury, ona z samej mimiki i postawy ciała odczyta "brzydzi się mnie, bo jestem gruba" Nie myśl więc sposobem jak te anorektyczki, bo się wkręcisz w coś baaaardzo niefajnego. Nie dość, że złapiesz w końcu depresję, to zaczniesz żyć jak dziwak. Wszystko będzie podporządkowane tylko temu, żeby uniknąć przypadkowego zaczerwienienia twarzy, czy wyskoczenia krostek. Już widzę, że jesteś na równi pochyłej, bo jak pisałeś, nawet mało co jesz z tego strachu... Unikasz też znajomych... Kurcze, otrzeźwiej chłopaku! Bo coś bardzo niefajnego się dzieje z Twoją psyche Nie daj się temu czemuś rozwijać.
A wizyta u psychologa, to nie żaden wstyd. Ludzie nie z takimi problemami chodzą.

Mój sposób myślenia jest po prostu zdrowy, nic więcej Twój jest na ten moment zaburzony, niestety... Tak jak wyżej Ci to wypunktowałam. Mam nadzieję, że teraz to widzisz...?