Partner zaprasza mnie do siebie na urlop - dylemat - Netkobiety.pl

Oczywiście, że życiowy.
Ale nie mieszkamy razem.
Zdarza się, że jak jest w Polsce, to ja nocuję u niego albo on u mnie, ale nie pomieszkujemy ze sobą. Myślę, że gdybym tam pojechała i od razu na tydzień wsiadła mu na głowę, to byłoby dość nieeleganckie. Równie dobrze można spotykać się w ciągu dnia, wieczorami, a potem każde idzie do siebie. I on nie musi krępować się, że łażę mu po mieszkaniu, zglądam kąty etc.

Odwróćmy sytuację. Gdybyś to Ty zapraszała partnera na wakacje, oczekiwałabyś, że będzie mieszkał w hotelu? Uznałabyś, że mieszkanie w twym mieszkaniu byłoby z jego strony nieeleganckie?

Ja bym pewnie nie była w takiej sytuacji. Owszem, zaprosiłabym do swojego mieszkania.
On wie, że tak wypada, więc też tak zrobił. Ale co będzie, jeżeli moje towarzystwo go znudzi? Albo uzna, że zabieram za dużo jego przestrzeni prywatnej?

Wiem, że mój problem może wydać się niezrozumiały i idiotyczny. Chcę być niezależna i dlatego tak bardzo bronię się przed wszelkimi przejawami uprzejmości ze strony drugiego człowieka. Nie chcę byc dla nikogo ciężarem i żerować na czyjejś serdeczności. Wiem, że w związku można pozwolić sobie na więcej, ale też są jakieś granice. Byłabym skłonna pobyć u niego chwilę dłużej, ale i tak chciałabym mieć świadomość, że w razie czego mam dokąd wracać - w tym przypadku do hotelu. Fajnie mieć wyjście awaryjne.

Ja bym na miejscu partnera poczuł się obrażony, gdybym usłyszwł coś takiego.

Mnie uderzyło jeszcze jedno (co autorka skwapliwie pominęła). Ona, zapraszając do siebie partnera, oczekiwałaby jego pod swym dachem. O nim jednak myśli tak:

Nie zrobi tego, bo tak chce, bo to jest dla niego zrozumiałe i oczywiste, tylko w trosce o konwenanse.

I dalej:

Autorka spodziewa się, że jej osoba będzie dla niego ciężarem. Wie, mimo jego wyjaśnień. Wniosek? Zna jego lepiej niż on sam.

I kolejny kwiatek

Bo czym ta uprzejmość grozi?

Ciężar? Żerowanie?
W psychologii cytowane przeze mnie opinie nazywane są projekcją - mechanizmem obronnym polegającym na przypisywaniu innym swojego sposobu myślenia.

I 'perełka'

Po stopach z wdzięczności całować.

Nie ma to jak szczerość.

Współczuję wam obojgu.

Po tym co piszesz uważam, że sama produkujesz sobie problem, który nie istnieje zamiast cieszyć się, że masz kochającego dżentelmena.

Współczucia dla faceta.

Dziwne W Naszym Kraju Panują Nawyki,
Kobietę Dopada Myślenie Podczas Turystyki
Czy Zamieszkać ? Czy Na Chwilę Zawitać ? To Niestety
Temat Rozważań Stały - Rozpoznany Przez Kabarety

Zamiast się cieszyć że Wam się układa to Ty to próbujesz zepsuc.

To pewnie masz rację. Daj mu więc spokój skoro ma ładniejsze i mądrzejsze kandydatki. Tylko mu to powiedz żeby nie myślał że ma partnerkę i się nie ograniczał.

Chodzi o całokształt. Zawsze uważałam, że ludzie powinni dobierać się podług schematu - mądry z mądrą, ładny z ładną etc. Odkąd z nim jestem, zastanawiam się, dlaczego wybrał właśnie mnie. Wcześniej znaliśmy się szmat czasu, ale kiedy byliśmy tylko przyjaciółmi wszystko wyglądało inaczej. Wyjeżdżaliśmy wspólnie na wakacje, na zagraniczne stypendia, spędzaliśmy ze sobą sporo czasu. Wiedząc, że nic do mnie nie ma, byłam bardziej otwarta i nie zastanawiałam się nad każdym krokiem. Teraz, kiedy jesteśmy w związku, zaczęłam analizować pewne rzeczy. Nie chcę wyjść na nachalną, zaborczą, dlatego wolę się wycofać.

Obawiam się, że zrobię coś nie tak i on się do mnie zrazi. Zależy mi na nim, ale mam z tyłu głowy, że zaraz wszystko się posypie. Nie potrafię wyobrazić sobie, że on zechciałby być ze mną na dłużej. Właściwie to czekam, aż ten związek się skończy i potwierdzą się moje obawy. Nie chodzi o to, że mu nie ufam, albo posądzam o zdradę - po prostu nie mieści mi się w głowie, że moglibyśmy być razem przez dłuższy czas, nie mówiąc już o całym życiu.

Mam tak paskudny charakter i jestem do tego stopnia niewyuczalna, że nawet gdy poczytam na wskazany przez Ciebie temat, to nic do mnie nie dotrze. Chyba jestem typem człowieka, który nie powinien myśleć o stałym związku.

Jeśli go kochasz, to czemu by nie pojechać do niego?

Poczytaj najpierw jakieś artykuły na temat strachu przed bliskością. W internecie jest tego sporo. Ja miałam to samo, do pewnego czasu nie potrafiłam w ogóle wejść w jakikolwiek związek.

W międzyczasie jakoś z tego wyszłam, przez kontakty z ludźmi i pracę nad sobą, choć nigdy nie byłam świadoma tego, co to było. Zawsze myślałam, że jestem po prostu zdystansowana, że mam taki charakter. Istnienie czegoś takiego strach przed odrzuceniem dowiedziałam się całkiem niedawno i wierz mi, że nawet teraz, gdy niby ten etap mam już za sobą, sama wiedza na temat tego, co mi dolegało, bardzo mi pomogła.

Zawsze możesz też skorzystać z pomocy psychologa, bo strach przed odrzuceniem łączy się z poczuciem niskiej wartości siebie (na to sama bym nigdy nie wpadła).

Właśnie w ten sposób dajesz mu do zrozumienia, że coś jest nie tak Bo gdyby wszystko było ok, to byś się nie dystansowała. On to wyczuje, zacznie pytać o co chodzi, Ty wycofasz się jeszcze bardziej i w końcu się pożegnacie - tak jak sobie z góry założyłaś.

Szkoda schrzanić fajną znajomość, więc weź się za siebie, bo potem możesz żałować.

Ja jedną ciekawie rokującą znajomość zawaliłam mocno i z perspektywy czasu nie żałuję, bo małolata byłam, ale czasem zastanawiam się, co by było gdyby. Ja też jedynie trzymałam dystans, żeby nie pozwolić sobie na zbyt wiele, choć w myślach pozwalałam sobie na wszystko. Ty z kolei jesteś już duża, masz szansę nie nawalić i tego Ci życzę.

Z moim aktualnie mężem zamieszkaliśmy po 3 m-cach związku. Dziwi mnie trochę Twoja postawa, ja bym była bardzo szczęsliwa z tego obrotu sytuacji. Twój partner chce spędzić z Tobą czas, uważam, ze bez większego skrępowania powinnaś przyjąć zaproszenie. Mieszkanie słuzbowe objawia sie tym, że mozna mieszkac w nim z partnerką/żoną itp