Egoizm - Netkobiety.pl

Mój partner stawia siebie na pierwszym miejscu praktycznie zawsze. Chyba, ze uda mi się z nim wykłócić by tak nie było. Prosty przykład, dzwoni do mnie- ja odbieram i rozmawiamy. Ja dzwonię do niego, wymyśla tysiąc wymówek takich jak: idę do łazienki, teraz muszę zrobić coś na kompie.. rozmawiamy tylko wtedy, jak on chce. Gdybym się nie dostosowała to raczej byśmy nie porozmawiali (mieszkaliśmy razem 2 lata, obecnie on jest na wyjeździe od 4 tygodni). Kolejny przykład, gdy jest problem ja dążę do rozwiązania bo to mi nie daje spać (czasem kłóciliśmy się też wieczorem), on natomiast potrafi usnąć i mieć to w d*pie w momencie, kiedy na następny dzień wcale wcześniej nie wstaje (pracę ma w domu) a ja tak. Raz było baardzo niemiło, wyszłam od niego z domu (akurat byliśmy w odwiedzinach u jego mamy) o 3 nad ranem, ponieważ zaczął mi mówić niemiłe rzeczy.. Wsiadłam do samochodu z obcym facetem który zawiózł mnie do sąsiedniej wsi, stamtąd trafiłam do domu.. To zadzwonił raz, gdy byłam w połowie drogi, powiedział parę niemiłych słów i wcale się nie martwił, czy dotarłam bezpiecznie czy nie. Obcy facet który mnie wiózł wcale go nie zmartwił. Dopiero jak się wyspał, to następnego dnia zadzwonił. Ja robię z nim różne rzeczy, które on lubi, on niekoniecznie robi ze mną rzeczy które ja lubię (np nie był ze mną na żadnym koncercie, chociaż były 3 okazje, nawet chciałam mu postawić bilet...). Praktycznie zawsze nie dotrzymuje obietnic które sam składa i które nie są wymuszone. Obecnie jak się długo nie widzieliśmy to zaczął się starać, ale wiem że to może być tylko chwilowe.

Zaczął mówić niemiłe słowa jak już leżeliśmy w łóżku, zapytałam więc co go tak nagle ugryzło (to było naprawdę nagłe). Nie dowiedziałam się nic konkretnego i się dalej w to brnął. Spędziliśmy miły dzień, nie spodziewałam się czegoś takiego. Pierwszy raz się to zdarzyło. Wstałam i powiedziałam, że jeśli będzie taki niemiły to nie będziemy razem spali. Na takie słowa kazał mi wypier**** więc po prostu zebrałam się i wyszłam. Było dużo złego głównie z jego strony, chociaż ja też czasem się stawiałam (w odpowiedzi na jego zachowanie). Typowa sytuacja gdzie jedna ze stron daje sobą pomiatać bo wielce zakochana (tak, ja jestem tą osobą) a druga robi co chce. Przeżyłam dużo złego, olewanie, kłamstwa, nie widzenie się prawie 2 miesiące bo on taki miał kaprys.. Wybaczałam i wybaczałam. Udało się dużo zmienić, chociaż jak patrze teraz na to wszystko to trochę dziwię się, że dalej w tym wszystkim trwam. Nie chce tutaj z siebie robić ofiary, nie na tym mi zależy. Po prostu teraz jest dobrze między nami, z tym że on jest bardzo egoistyczny. Dlatego moje pytanie, czy da się coś z tym zrobić? Bo jeśli nie, to raczej już nie będę próbowała o to walczyć.

Nie. To jak się zachowuje w całokształcie pokazuje kim jest. Albo akceptujesz, albo nie. Zmienianie, a raczej liczenie na zmiany u partnera i wybaczanie, bo oczywiście, że zmian nie będzie, zostaw Matkom Teresom związkowym. Walczenie w przypadku waszego związku polegałoby na tym, że dążyłabyś do zmiany u partnera, a dlaczego właściwie miałby się zmieniać? Jemu jest dobrze tak jak jest. Jak Ci coś nie pasuje to widzisz z jaką odpowiedzią się spotykasz. Zauważyłaś jakiekolwiek zmiany u niego od czasu gdy jesteście razem? Nie sądzę. Skąd więc nadzieja na zmiany? Bo ty tak chcesz? Bo postawisz ultimatum? Na pewno zrobi to na nim ogromne wrażenie

Zauważyłam zmiany i to dosyć duże. Dlatego mam taką nadzieję na ten egoizm. Mimo wszystko dziękuję za opinię. Chciałam dodać, że ja swoje zachowania też zmieniałam

Nie wierzę by tak agresywny człowiek zmieniał si ę sam z siebie. No chyba że jest na terapii, było naprawdę fatalnie, ale pracuje nad sobą i wyciąga wnioski. ale to co opisałaś, nie wygląda na to.

Pisałam, żebyś zostawiła to Matkom Teresom związkowym, a wyszło, że sama nią jesteś...
Jeżeli to jest związek jakiego dla siebie chcesz, to nic mi do tego. Sarkazmu niet.

W pierwszym roku było kiepsko, w drugim jest coraz lepiej, a razem jesteście ile? Bo jeśli właśnie te dwa lata (wspomniałaś tylko, że przez dwa lata razem mieszkaliście), z czego wynikałoby, że w fazie zauroczenia, różowych okularów i motyli w brzuchu było między Wami po prostu źle, to co się takiego zdarzyło, że w ogóle z nim jesteś?

Właśnie ważne. Pierwsze zdanie jest typowe dla osób, które doświadczają w związku przemocy. Przemoc nie musi łączyć się z bólem fizycznym i naruszaniem Twojej cielesnej nietykalności, przemoc może być zadawana także poprzez słowa albo różnego typu zachowanie partnera.

Podświadomie wiesz, że za pomocą seksu możesz go kontrolować- ale to złudne dziewczyno... Ta sfera straci na znaczeniu, a ty wdepniesz w g...
Dobrze że jesteś na terapii, może uświadomisz to sobie i znajdziesz siłe by odejść.

Ja tam bym tak drastycznie nie stawiał sprawy.  Równie dobrze dziewczyna zmądrzeje, nabierze więcej siły wewnętrznej i facet zacznie, być może, ją szanować.

Sprawa jest prosta ---> jeśli sama nie szanujesz siebie, to nie dziw się, że on Ciebie nie szanuje.

Nie zrozumiałaś   Chodzi o bilans zysków (dobre chwile) i strat (złe momenty) w związku.  Zawsze taki jest - nawet gdy ludzie otwarcie do tego się nie przyznają.

chwytajzycie - kolejne plusy to takie, że jest czuły (odkąd udało się to w nim zmienić), inteligentny, rozmawiamy ze sobą o wszystkim co interesuje jego np polityka, i o tym co interesuje mnie np mój zawód kosmetologa, jest zabawny, czasem aż do przesady, gdy ma się dobre argumenty to potrafi zmienić zdanie, często gdzieś razem wychodzimy lub robimy. To jest ta jego dobra strona która daje mi nadzieję.  Oprócz tego właśnie wydaję mi się, że gdybym zmieniła swoje zachowanie to jego może też by się zmieniło. Fakt, patrząc na te wszystkie przeżycia z nim to nie widzę w tym szacunku do mojej osoby. Nie chce go też tak przekreślać w momencie, kiedy on się teraz stara i jest szansa na poprawę tego wszystkiego.

I chyba masz rację z tym brakiem szacunkiem do samej siebie. W momencie, kiedy on zrobił coś głupiego potrafiłam mu odpuścić po jednym dniu nie dając szansy na rekompensatę. Przez co pewnie czuje, że co nie przeskrobie to mu wybaczę, niestety.

Prawdą jest, że w tych krytycznych sytuacjach to ten seks najbardziej mnie przy nim trzymał.

Łolaboga, wybacz, będę okrutny... ale życie mnie nauczyło, że wartość partnera życiowego nie sprawdza się wtedy gdy jest MIŁO (gadki, wspólne wyjścia, dobry sex), choć to też ważne, ale wtedy gdy jest TRUDNO. Te wszystkie plusy które tu wypisałaś bledną przy braku wsparcia którego potrzebowałaś w momentach dla siebie kryzysowych ->> pokuszę się o dwa wnioski:

* Twoja piczka mąci Ci obraz relacji jaką masz z tym człowiekiem ---gdyby nie było takiego seksu nie byłoby Was!  Po prostu tak masz. To nie jest złe ale zgubne.
* Kiedyś bardziej niż seksu potrzebowała będziesz tego aby partner przyniósł Ci laskę z drugiego końca mieszkania bo inaczej nie wstaniesz.

Widzisz to?

To jest wręcz podręcznikowy przykład egoizmu i egocentryzmu, a przy tym zachowania człowieka pozbawionego empatii.
Nie wyobrażam sobie dobrego związku, w którym w takich chwilach nie otrzymuje się wsparcia. Jak słusznie zaznaczył Chwytajzycie, wartości partnera nie sprawdza się, kiedy jest łatwo, ale kiedy jest trudno, bo przecież po to między innymi decydujemy się na wchodzenie w stałe związki, by wspólnie pokonywać przeszkody. Jeśli nie czuje się takiej jedności, pojawia się samotność, a podobno najbardziej dotkliwa jest właśnie ta, kiedy niby z kimś jesteśmy, ale tak naprawdę z życiem musi mierzyć się sami.

tak, miałam. Mój poprzedni partner był strasznym egoistą, wychowany przez mamusię z przekonaniem że jest najwspanialszy i najlepszy na świecie i mam koło niego skakać, wszystko pod nos dostarczać i robić wszystko co mi każe. Niestety dla niego, lekko się przeliczył.

Czyli problemem jest, że nie potrafisz spać po kłótni, a on tak. Albo to, że nie możesz tego zapomnieć, a on tak. A najgorsze w tym wszystkim, że Ty biedna męczysz się z problemem, a trzeba rano wstać. On natomiast nie musi to się jeszcze w nagrodę wysypia. To może Ty masz problem, że wszystko drążysz, zamiast iść dalej? Nie oskarżam, ale tak to wygląda po tej nieszczęsnej wypowiedzi. Reszta podobnie wygląda.

Olinka, posłuchałam Twojej rady i się jeszcze bardziej pokłóciliśmy.. oskarżył mnie znowu o wszystko...

Averyl - nie chce być z kimś takim.. pod wpływem emocji napisałam mu, że nie chce go już znać.. Nie chce już wysłuchiwać, że robię problemy i że zadzwoniłam tylko po to, żeby go wk***wić przed snem... że dla niego to bez różnicy, czy sam powie że tęskni czy ja go o to wypytam..

Ważne życiowo decyzje lepiej jest podejmować na spokojnie... no ale stało się, nie wracaj już do tej relacji!
Jeśli się pogodzicie, wszystko będzie po staremu, tylko z większą siłą będzie miał cię w d*** i nawet najlepszy seks nie zrekompensuje tego. On nie jest jedynym facetem na świecie i tak na dobrą sprawę, on bardziej potrzebuje ciebie niż ty jego, natomiast on ma większe umiejętności w manipulowaniu ludźmi, a ty chyba jesteś typem osoby uległej (najgorsza z możliwych kombinacji - omalże gwarantująca bycie ofiarą do końca świata )

Witam ponownie, niestety...

Utrzymuje jeszcze kontakt z obecnym partnerem. Jest w Anglii od prawie 6 tygodni.
Na pytanie czy tęskni, odpowiada że tak ogólnie tęskni a bardziej tylko czasem.
Napisał, że nie chce umierać z tęsknoty i wynajduje sobie zajęcia (oczywiście nie mam mu tego za złe), z tym że często czuję że te zajęcia są ważniejsze niż rozmowa ze mną.. Nie wiem już sama, czy to moja projekcja w głowie, czy po prostu tak jest..

Mój tato jak wyjeżdżał dawno temu pracować za granicę, to po pracy siedział cały czas na skype i rozmawiał z mamą. Jak mama miała drugie zmiany, to czekał aż wróci z pracy żeby jej powiedzieć dobranoc.
Oczywiście nie chce żeby wyglądało to aż tak.. ale jak go proszę czy możemy już rozmawiać, to przekłada te rozmowę na i później, bo musi coś dokończyć..

Stwierdził, że ma stan pośredni tęsknoty. Mój znajomy uważa, że on nawet po prostu nie tęskni.. Chociaż nie wiem, nie chce popadać w paranoję.

Może niech wypowie się jakiś facet, jak mocno tęskniłby za swoją kobietą po 6 tygodniach??

Proszę się tylko nie śmiać . Po 22 lata.

Druga miłość.

Ciężko powiedzieć czemu nie umiem odpuścić. Z jednej strony intuicja podpowiada, że to nie dla mnie, z drugiej strony serce walczy do końca.
Dlatego pytam jak to wygląda z tą tęsknotą, czy to nie ja znowu przesadzam z czymś?

Pracuje po 8h dziennie, od 6 do 14.

To nie jest pierwsza nasza rozłąka na taki czas. Nie widzieliśmy się rok temu 1,5 miesiąca bo takiego było jego życzenie. Wtedy nawet nie pracował.

I nie mówi mi że tęskni, tylko ja o to zapytałam.

Bo normalna uczuciowa osoba odeszłaby po tygodniu od partnera który tak się zachowuje, ale ty nie jesteś uczuciową osobą, więc jego zachowanie jest nieistotne. Jest to bardzo smutne, takie zjawisko jest dosyć częste.