"moralny" mężczyzna - Netkobiety.pl

Na początku chciałabym się z wszystkimi przywitać ponieważ jest to mój pierwszy post i od razu jest „problematyczny”. Ale potrzebuję rady ponieważ nieco pogubiłam się w relacji, w której obecnie jestem.
Od pół roku spotykam się z pewnym mężczyzną. Jest mi przy nim dobrze, lecz jest pewne „ale”. Miewa on raz na 2-3 tygodnie pewne napady złości skierowane w moją osobę. Wcześniejsze tego typu zachowania usprawiedliwiałam tym, że ma problemy rodzinne oraz w pracy. Jednak ostatnia sytuacja zaczęła mi otwierać oczy. Kilka dni temu, po miłej nocy i poranku on nagle zaczął się na mnie wyżywać, bez powodu. Ni stąd ni z owąd zaczął przyczepiać się do mojej przeszłości, czyli czterech związków (każdy z nich trwał ok. dwóch lat). Zarzucił mi, że jestem niestała w uczuciach, że oddaje się relacjom zbyt pochopnie itp. Jego słowa odebrałam jak nazywanie mnie dziwką, bo byłam w tylu związkach (dodam, że mam 29 lat) i wtedy wymierzyłam mu policzek, po czym wyszłam zalana łzami. Oczywiście w kontrze do mojego „niemoralnego” zachowania jest „moralne” zachowanie jego, czyli długoletni związek z jedną kobietą. Poczułam się bardzo obrażona, gdyż nigdy nie ocenił mnie w taki sposób! To, że przestałam się do niego odzywać było dla mnie sprawą oczywistą. Jeszcze tego samego dnia napisał, czy się obraziłam, a następnego dnia okazało się, że nagle znalazł gdzieś płytę którą bardzo chciałam mieć. Podziękowałam, ale nie nawiązywałam żadnej rozmowy. Od tego czasu milczy. Na spokojnie przemyślałam jego zachowanie, to co do mnie powiedział a także to jak wcześniej potrafił się zachować (np. gdy czekałam na ważne badania i ich wyniki, a w związku z tym panikowałam i bardzo się bałam, on nazwał mnie głupią i nie odzywał się, aż do momentu gdy odebrałam ów wyniki tj. około tydzień), a także to że zaczęłam bać się jego relacji i tego, że jeśli coś mu o sobie powiem może użyć to przeciwko mnie. Jednak teraz jest mi przykro, łapię się na czekaniu na telefon od niego, na tym, że oczekuje przeprosin i wyjaśnienia tej sytuacji. Wpływa do destrukcyjnie na mnie, bo myślę o sobie jak o tej, którą można obrazi i nawet nie próbować przeprosić. Poza tym wkurzam się na siebie, że mu zaufałam. Gubię się. Nie wiem co robić, czy odezwać się do niego i wyjaśnić to wszystko? Ale przecież nic nie zawiniłam, to normalne, że związki się rozpadają i to, że niegdyś komuś ufałam i byłam zakochana nie jest niczym złym. Wątpię jednak by próby tłumaczenia cokolwiek by zmieniły. Czy milczenie i czekanie na jego ruch jest właściwe? Czy może zakończyć tą znajomość bez wyjaśnień i potraktować go także bez szacunku?
Za wszelkie rady dziękuję.