Pies ogrodnika? - Netkobiety.pl

Nie jest między wami poprawni jak w małżeństwie
Jest między wami poprawnie jak w koleżeństwie.

Szczerze mówiąc po tych paru zdaniach widać, że masz problemy z komunikacją - ukrywanie wiadomości o stracie pracy, fochy itp.
Warto nad tym popracować.

Co jest problemem :
- to czy Ty chcesz,
- to czy ona chce ?

Secondo1,nie rozumiem pytania.

Moim zdaniem kierują tobą emocje a nie uczucia do byłej. Tobie po prostu jest teraz przyjemnie, spokojnie i chciałbyś ten stan utrzymać, ale nie ma to nic wspólnego z uczuciami do ex. Bo twoje emocje są ukierunkowane na ciebie, chcesz poprawić swój dobrostan. Gdybyś darzył byłą żonę uczuciem to dzialałbyś również na rzecz polepszenia jej dobrostanu.
Na podstawie twojego opisu wnioskuję także, że obecna sytuacja jest warunkowa, tzn. jest OK dopóty, dopóki nie uznasz pewnych sytuacji za focha swojej żony i przestanie ci być sympatycznie i przyjemnie, wtedy zajmiesz się sobą a ją odstawisz na bocznicę.
Cóż, na twoim miejscu pewnie bym się jeszcze poprzyglądała sama sobie w relacji oraz swoim potrzebom i oczkiwaniom, ale także temu, co mam do zaoferowania drugiej stronie. Natomiast na miejscu twojej ex byłabym baaaaaardzo ostrożna i sceptyczna.

Przepraszam, użyłam skrótu myślowego .
Pytałam , czy to Ty zastanawiasz się czy wrócić ,
Czy tez to żona ma wątpliwości .

Ty zastanawiasz się czy kochasz.
A co to dla Ciebie jest miłość ?

Odpowiedz nie jest oczywista.
Wy macie okres zauroczenia za sobą .
Teraz łącza Was wspólne przeżycia , dobrze się rozumiecie, macie dziecko, chcecie i lubicie dbać o siebie, dawać coś od siebie.
Czy wiesz jak Ty, oraz jak żona wyraża miłość ?
- przez słowa
- przez dotyk
- przez prezenty
- przez wspólne wartościowe spędzanie czasu
- przez pomoc

Możesz w ten sposób zdiagnozować siebie, swój stan uczuć wobec żony oraz jej stan.

A dodatkowo - co zreszta jest najważniejsze, dowiedzieć się czy macie ten sam sposób ich wyrażania czy tez odmienny.
Jeżeli odmienny - to masz jeden z powodów  niepowodzenia w przeszłości .

Skoro żona chce Cię widzieć u siebie, zaprasza na obiady, wspomina szczęśliwe chwile z Tobą , to widocznie wzbudzasz u niej uczucia.
Jeżeli żona zauroczy się kimś , to oczywiście amok zauroczenia będzie silniejszy niż wszystko to co do Ciebie może czuć .

Czy Ty zrobiłeś jakiś krok w jej stronę , odsłaniając swoje odczucia ?

Inaczej akceptujesz bycie w układzie koleżeńskim , w którym nie masz pretensji co do jej życia prywatnego.

Wg mnie jedyną rzeczą, którą Autor przegrał i stracił, to te pół roku hibernacji. Tutaj wszyscy doradzają pójście w kierunku, który wydaje się być oczywisty. Ale to dalej szukanie ulgi tam, gdzie jej nie znajdziesz. Twoje ciało wiele mówi, trzeba na początek nauczyć się je obserwować, a potem nauczyć się nim kierować. Tak jak małe dziecko uczy się chodzić, musza zdarzać się upadki, ale tych samych błedów nie nalezy popełniać. Twoje ciało (poprzez namiętności, żale, niepewności) daje do zrozumienia, krzyczy nie szukaj ulgi tam gdzie jej nie znajdziesz. Ja jestem Twoją ulgą poznaj mnie, bądźmy jak małżeństwo, które jest razem i ma się ze sobą dobrze. Dam Ci mnóstwo szczęscia, ale tylko wtedy gdy mnie poznasz. A tak zawsze będą ucieczki, hibernacje, niepewność i miotanie się.

Zawsze żałowałem bardzo rozwodu,i tego,że straciłem rodzinę.Kłopoty zawodowe,zdrowotne bardzo wpłynęły na nasze małżeństwo,na nasze relacje,bliskość,w końcu seks.Teraz moja sytuacja zawodowa się ustabilizowała,kłopoty zdrowotne nadal są,ale pod kontrolą,a nasze relacje bardzo się poprawiły,moje podejście do dziecka,które jest teraz o niebo lepsze,poświęcam dziecku cały czas,mam cierpliwość,itd.Wcześniej moje kłopoty w pracy przelewałem na dom.Przez te dwa lata nie skupiałem się na zazdrości,ale w ogóle na tym,żeby moje relacje z byłą żoną były dobre.I są.Miałem gdzieś z tyłu głowy,że przecież jest wolna,ja też,że możemy kogoś poznać,bałem się tego,jak się wtedy zachowam,ale nie to było wtedy najważniejsze,tylko znormalizowanie sytuacji.Ale tak,szczerze,zawsze chciałem,żeby do mnie wróciła,żebyśmy znowu byli rodziną,taką jaką powinniśmy być.

Dopóki się nie zapytasz to się nie dowiesz. Jeśli rzeczywiście wasza relacja jest dobra to takie wyznanie nie będzie miało wielkiego wpływu, a po jakimś czasie ta niezręczność sama zaniknie - przecież zachowane jest tutaj koleżeństwo, a w ten sposób rozwieje twoje wątpliwości czy powrót jest możliwy. Czy ona realnie bierze możliwość powrotu, czy po prostu okazuje sentyment do dawnych czasów. Wiesz ja również bardzo dobrze wspominam czas z byłymi, ale powrót nie wchodzi w grę .

Po co mówi? Bo chce. Bo nie udaje przed Tobą. Bo nie oszukuje.
Ty zaś chciałbyś mieć 100% gwarancję na to, że swoim wyznaniem osiągniesz to, co chcesz.

Boję się ośmieszenia,nie wyniku.

Już się pytała,dlaczego jestem dla Niej niemiły,i że Ona wie,że ten foch to nie jakieś tam bzdety które wymyśliłem.Potem mi napisała,żebym dał znać jak mi się polepszy nastrój.I,że wiem,jak Ona bardzo nie lubi niedopowiedzeń.

Zamiast strzelać focha, po którym ona nie wie co się stało , co Tobie się  niepodobalo, może coś niesmakowalo albo nie pachniało ,
Znacznie lepiej jest powiedzieć co czujesz, kiedy słyszysz jej rozmowę o innych facetach.
Nie można mieć do kogoś pretensji za to jakie ma odczucia.
Można je podzielać lub nie, przejąć się nimi lub zbagatelizować ,
Natomiast  je można kogoś winić ze coś/ktoś wzbudza w nim jakieś uczucia pozytywne/negatywne.
To podstawa komunikacji pomiędzy osobami w związku.

Powiedz prawdę ,
ryzykujesz tylko tyle , ze Ci odmówi .

Ja Jej napisałem,po tym Jej melancholijnym wyznaniu,że zawsze dla Niej jestem,i dla dziecka,i że zawsze będę Ją wspierał.Podziękowała mi,że pamięta  o tym,i że dziękuje za dobre słowo.

Po pierwsze, to nie pisz tylko rozmawiaj bezpośrednio, bo wówczas nie tracicie komunikatów pozawerbalnych, które nadajecie.
Po drugie, to, co napisałeś brzmi jak słowa, które kieruje się do matki swojego dziecka a nie do kobiety. I tak mi przyszło do głowy, czy ty tęsknisz za rodzinnym ciepełkiem, czy za relacją z drugim człowiekiem, który ciebie rozumie i akceptuje oraz jest ciebie ciekawy?

Nie chciałem wykorzystywać momentu Jej "słabości" do jakichś wielkich wyznań z mojej strony,chciałem,żeby poczuła,że może na mnie polegać,ale żeby to było neutralne,żeby nie poczuła,że coś "wykorzystuję",i chcę "coś ugrać".

Tęsknię za Nią przede wszystkim,i to mnie uderzyło najbardziej,bo po rozwodzie najbardziej brakowało mi tego "ciepełka",a teraz właśnie tęsknię za Nią,a reszta jest nieważna.Oczywiście poza dzieckiem,które zawsze jest "on top",i tutaj nigdy nic się nie zmieniło,i nie zmieni.

Ja nigdy nie będę sam.Mam dziecko,mam po co żyć.A boję się nie tyle odrzucenia,co tego,że Ona mi po prostu nie uwierzy w to co do Niej czuję.

Ale jakie to ma znaczenie? Jeśli nie ma zamiaru z tobą być to wyznanie twoich uczuć nie odegra tutaj żadnej roli. Również fakt zawierzenia w twoje uczucia. Nie bądź głupi ona dostrzeże, że coś się dzieje i sama zacznie się denerwować, bo nie będzie wiedziała o co ci chodzi.
Do tego musicie to sobie szybko wyjaśnić, aby każdy miał świadomość pewnych aspektów i mógł się zastanowić w którą stronę chce brnąć. Może być tak, że za kilka dni pojawi się ktoś szczególny w jej życiu co wtedy zrobisz? Będziesz przekładał twoje uczucie na wasze rodzicielskie relacje?

Nie,moje dziecko trzymałem jak najdalej od problemów rodziców.

Celem mojego życia jest szczęście mojego dziecka.Nie zamierzam Go od siebie uzależniać,przeciwnie zrobię wszystko co w mojej mocy,żeby prowadziło swoje własne,dorosłe i satysfakcjonujące życie,do którego nie zamierzam się mieszać.

To własnie napisałam  wyżej, musisz mieć kogoś, i ten ktoś, chcąc nie chcąc, musi być szczęśliwym.
Wierz mi, uzależnianie 'przychodzi' powoli i wielokroć nieświadomie. W to, że nie masz zamiaru, wierzę.

To jest moim celem,i dopóki na Jego szczęście będę miał wpływ,to zrobię co w mojej mocy,żeby tak było.Wiadomo,że jak będzie dorosłe,może być różnie,i na wiele rzeczy już nie będę miał wpływu.Ale zawsze będę Mu pomagał.

Mnie i byłej żonie już się nie ułoży,mamy nadal (tak jak kiedyś) fundamentalny problem z porozumieniem.Ja mówię,Ona mówi,Ona rozumie wszystko inaczej,ja rozumiem wszystko inaczej.Tak jak byśmy mówili do siebie innymi językami.Kompletny brak zrozumienia.Ja próbuję wyjaśniać,Ona rozumie to inaczej,i tak w kółko.Aż do kłótni wywołanej frustracją.To tak naprawdę "zabiło" nasz związek.I miłość.

No dobra, ale tak bez owijania w bawełnę, to o co chodzi?
Dwa lata od rozwodu, to masa czasu. Doliczając okres przed, to w sumie wyjdzie jeszcze więcej.
Nie chodzi przecież o to, że nagle po tylu miesiącach czy już nawet latach, dopiero teraz się ocknąłeś
i sobie nagle uświadomiłeś jak bardzo kochasz własne dziecko i chcesz dla niego jak najlepiej. Nie Ty jeden tak masz, uwierz.
No więc? Podsłuchałeś niechcący rozmowę byłej o jakimś typie i to tak naprawdę Cię uderzyło.
Dopóki siedziała sama, wszystko było cacy, żyliście sobie osobno i jakoś to tam się kulało, aż tu nagle....
Tak, masz rację, to klasyczny objaw syndromu psa ogrodnika i nie ma w tym nic dziwnego. Jedno jedyne co może dziwić,
to że dorosły facet nie brał wcześniej pod uwagę takiego scenariusza, no bo chyba nie brał, skoro tak to nim trzepło, nie wiem.
Musisz to jakoś przełknąć i się pogodzić, no niestety. Nie wyobrażałeś sobie chyba, że zdrowa laska będzie siedzieć sama
i czekać na nie wiadomo co, na śmierć chyba, bo niby na co innego. Prędzej czy później musiało do tego dojść,
że zacznie się z kimś spotykać, a w późniejszej perspektywie związać na stałe, zamieszkać, założyć nową rodzinę...
Dopóki ta wizja była tak odległa jak podróże na Marsa, wiodłeś sobie spokojnie beztroskie życie kawalera i było Ci tak dobrze.
Teraz nie jest Ci dobrze, bo na horyzoncie pojawił się inny samiec, którym ona jest zainteresowana, więc zaczynasz się denerwować.
I słusznie. Opowieści o tym jak to nie chcesz się przed byłą żoną otworzyć ze strachu przed jej reakcją, no to wiesz, bądźmy poważni.
Ze strachu przed jaką reakcją? Bo może ona też by chciała? Tego się boisz? No chyba tak. A z drugiej strony taki stan zawieszenia Ci odpowiada,
bo możesz być blisko, ale nie za blisko. Wszystko ładnie pięknie, jest fajnie miło sympatycznie i w ogóle, no ale pojawił się problem.
Problem który ma imię i jest realnym zagrożeniem, a nie tylko mglistym majakiem w oddali. Wiesz że musisz zacząć działać, ale czy chcesz.
Oto jest pytanie...

Podsłuchałeś czy usłyszałeś?

Iść w szczerość? To zależy od, wybacz, Twego systemu wartości, waszej relacji, oceny ważności tego wydarzenia oraz celu, który chcesz osiągnąć.

przecież ta podsłuchana rozmowa tak naprawdę nie powinna mieć znaczenia dla sprawy powrotu. Gdybyś jej nie usłyszał, rozważałbyś wyjawienie żonie Twoich zamiarów? to jest kluczowe pytanie. I nie ma co mieszać kobiecie w głowie, jeśli tego wcześniej nie rozważałeś.