Porzucenie w wieku 31 lat - Netkobiety.pl

Przynajmniej był szczery, wymienił Cię na lepszy model. Znajdziesz lepszego, kiedyś
I tak, strzeliła mu dopamina i odkochał się, dosłownie ma gdzieś co robisz. Wypłacz się i nie pozwalaj wracać jeśli nowy model kiedyś go pogoni.

Można, stwierdził że nie z Tobą i nie teraz chce dziecko ;] Przerosło go widocznie to czego chciałaś.

WTF?

Nie odzywaj się. Potraktował Cię jak śmiecia, nie upokarzaj się dodatkowo prośbami o rozmowy, wyjaśnienia, czy powroty. Coś mi się widzi, że on nie był aż tak zakochany jak Ty...

Tylko że to on chciał rodzinę zakłądać, starć sie o dziecko. Nie wiem co mu odje...ło.
generalnie jestem dosyć rozsadna osobą, wiem ze nei powinein mnie tak traktować, choćby nie wiem co, ze powinnam zapomnieć itd, ale ku..fa, to jest silniejsze odemnie, kiedy zostaje sama, mam wrazenie ze cos przegrałąm, zaczynam sei obwiniać, ze to moja wina, ze powinnam schudnąć, ze mze za mało się starałam. W przypływie złosci kiedy po dwóch dniach spytałam czy nei powinniśmy porozmawiać, potem kiedy nei odpisał zadzwoniłam tez nie odebrał tylko dostałam wiadomosc sms zebym mu tyłka nai truła bo on sie pakuje i wyjedza z pracyna pewien czas napisałam mu że jest tchórzem zasranym i kłąmcą i ze zycie mi zniszczył a nawet nie ma odwagi spojrzecmi w oczy, po czym usunełam go ze znajomychna Fb, w tej jednej chwili nie chciałam go widzieć, niestety złosc szybko mineła i ustąpiła przerazeniu zalowi i smutkowi. Po bodajze dwóch dniach zauwazyłam że zablokował dl amnie swój profil, zawsze musi mniec ostanie słowo...
Troche te wszytkei akcje dziecięce i sama nie podejrzewałąbyms iebie o takie emocje, i takie rzeczy które potrafiłabym jeszce zrobic dla niego, czy bym wybaczyła , nei wiem wydaje mis ie ze nie, ale nie mam pojęcia.
Jedyne czego bym nie zrobiła to chyab prośba zeby wrócił, to było ponad tydzien temu, teraz mysle o tym zeby odesłac mu jego rzeczy, tego sienei spodziewa, napewnoobstawia ze bede mu pisac zeby po nei przyjechał, ale narazie nie mam na to siły, i odwagi
Jak ja wogóle mam sobie poradzic z tym, chciłąbym zeby istaniał magiczny przycisk resetowania, i przywracania dos tanu z przed, albo poczatku, bo na poczatkuwcale nei chciałam z nim być

Tak był całym moim życiem... I nie bardzo wiem jak nauczyć sie żyć w pojedynkę. Z samym prozaicznym życiem radze sobie całkiem dobrze, ponieważ z racji wykonywanego zawodu nie mogłam liczyć na jego codzienną pomoc. Jednak sfera psychiczna to juz inna sprawa, sama ma ciężka i stresująca pracę, on był moja opoką i wybawieniem z problemów codziennych. Dzieki niemu chciało  mi sie wstawać z łożka nawet w najtrudniejsze dni, bo myśl ze mnie kocha dodawał mi skrzydeł i siły
Czy go osaczałam? Nie sadze, mógł robić co tylko chciał, zero wyrzutów.  Rok temu sie pokłóciliśmy i rozstaliśmy, po powrocie zaufałam mu jeszcze bardziej> Zero stresu, zero obaw, nie martwiłam sie ze przyprawia mi rogi, czy ze coś ukrywa przedemna, nie martwiłam sie o nic, to był człowiek któremu ufałam najbardziej na świecie i kochałam na świecie najbardziej.  sadziłam że ten epizod tylko nas umocnił, a ze wróciliśmy do siebie, po prostu sie kochamy, i nic nie moze tego zmienić. On powtarzał mi ze mnie kocha i chce mieć dziecko ze mną iz e musimy zacząć sie starać, wynajdował ofarty mieszkań dla nas, starał się. I potem z dnia na dzień stał sie dla mnie obca osobą która mówi mi cos czego wcale nie rozumiem. Nie rozumiem jak po 5 latach związku można obrzucić kogoś wyzwiskami, odejść i przejsc z tym do porządku dziennego.
samo zerwanie... też nie powiedział ze ze mna zrywa, powiedział chyba z Toba zerwę, od słowa do słowa to ja spytałam czy ze mna zrywa, zwalił wszytko na mnie. Nie poznaję go.., jakbym nie znała go nigdy

nie mogę uwierzyć... po co mówił mi te wszystkie rzeczy, jeszcze dzień wcześniej, rozdwojenie jaźni ma czy co..., jak mogłam nie zauważyć ze kogoś ma, poza tym w pierwszej chwili jak mi to powiedział spytałąm o ten fakt bliską mu osobe z jego rodziny, która wiem ze by mnie nie okłamała, powiedziała " no co Ty, on nikogo nie ma , głupi jest i tyle"
nie moge w to uwierzyć, choc wiem ze powinnam, powinnam zaczac zyc ble ble ble... ale kto był w takiej sytuacji to wie ze to walka... z samym sobą, człowiek by chciał i wie ze musi ale nad głowa pojawia sie tysiąc myśli

No co tu dużo mówić - life goes on. Będzie lepiej z czasem, sama zobaczysz
To co się wydarzyło to nie Twoja wina.
Może tego teraz nie widzisz ale powolutku odbudujesz swoje życie krok po kroczku. Zacznij może od małych zmian dla poprawy humoru - wychodź do ludzi, wypełniaj wieczory czymś co lubisz, wyjdź na powietrze na spacer etc. Małe zmiany a mogą naprawdę pomóc.
Popieram wypowiedzi żeby się do niego nie odzywać, nie odbierać/odpisywać jakby próbował się kontaktować, nie wpuszczać go do swojego życia choćby błagał.
Dodam od siebie tylko żebyś nie zastanawiała się nad pytaniami, które padły w niektórych postach czy jakoby nie przytłaczałaś go swoimi planami, miłością czy czym tam znowu. Bez sensu jest teraz o tym myśleć. Refleksje są dobre jak mamy jasną fair sytuację i wiemy, że bezpośrednio zawiniliśmy swoim zachowaniem. Twojemu facetowi za to tak odwaliło, że ja bym się nawet nie zastanawiała nad tym co mogłam zrobić źle bo się zamęczysz a odpowiedzi pewnie i tak nie znajdziesz. Bez sensu, nie warto.

Pamiętaj- nikt nie moze być całym Twoim życiem, nawet dziecko!!!
Problem jest jak zwykle ten sam... nie umiesz żyć sama dla siebie, bo się nie lubisz, masz niską samoocenę, niskie poczucie wartości-prawda?
Pytasz jak sobie poradzić, odpowiem: zmienić powyższe...proste.... a zarazem takie trudne.
Osaczenie to nie zabranie mu swobody. Psychicznie go osaczałaś, traktowałaś bardziej po rodzicielsku, zaduszałaś swoją miłością (pewnie Ci brakowało w dzieciństwie przytulania, troski matczynej itp). Poza tym, skoro przyprawiał Ci rogi, a Ty nadal traktowałaś go jak całe swe życie... to się nie szanowałaś. Nikt nie lubi być z osobą, która się nie szanuje.

Pytasz też jak mogłaś nie zauważyć, ze kogoś ma. Bo byłaś zaślepiona, bo był całym życiem... więc logiczne, ze nic i nikogo nie widziałaś, tylko ten swój świat wyimaginowany.
"Człowiek by chciał... " ale nie chcesz tak naprawdę. Niby chcesz, ale nie żyć, tylko być przywiązanym do kogoś i myśleć/czuć/robić wszystko dla kogoś. To nie jest życie-to niewola (uzależnienie od innych). Dopóki nie uświadomisz sobie, ze można żyć bez innych osób... dopóki sama się nie polubisz na tyle, by chętnie spędzać czas sama ze sobą-to raczej trudno będzie z tej niewoli wyjść. "Walka z samym sobą..." ale o co walczysz?

zanngro,

Nic nie dziej się z dnia na dzień, z godziny na godzinę. Dojrzewał do tej decyzji. Powody takich decyzji zazwyczaj są dwa. Ktoś na boku od jakiegoś czasu. Brak umiejętności rozmawiania
i rozwiązywania problemów, które sobie rosną i rosną aż w końcu ktoś ma dość. Oczywiście powodów jest bez liku, ale te jak zauważyłem są powtarzające się najczęściej.

Dziołcha

Włącz sobie fajną muzykę na maxa i nie rozkminiaj tyle... Będzie dobrze (tia... łatwo mówić, nie? )

Cyce do góry

I będą chodzić, póki je karmisz Ja wiem, że jest ciężko, beznadziejnie i jak On mógł... ale wiedz, że po sztormie zazwyczaj jest czyste niebo

Słuchaj, jak masz coś wyrzucić z siebie to dawaj tu, wygadaj się, przeoraj go na wiecu forumowym jeżeli ma Ci to pomóc, wyżyj się... albo idź na siłke i na "wałku" się wyżyj przyklejając jego zdjęcie

Wiem, że mi nie uwierzysz... ale będzie dobrze

Moi rodzice, hmmm ..., nie moge powiedzieć ze pochodzę z patoli bo nie pochodzę, jestem z dobrej rodziny, generalnie oni bardzo sie kochają, zawsze mówią ze jak umrą to razem bo w koncu co by jedno bez drugiego zrobiło, to prosci ludzie... kochali mnie i kochają nadal, ale ja zawsze czułam ze muszę sprostać ich wymaganiom (moze błędnie) były momenty gdy czułam się niekochana, szczególnie kiedy pojawił sie mój brat 10 lat młodszy odemnie i zauważyłam ze on wychowywany jest zupełnie inaczej niż ja...Nie wiem czy o to chodzi..

Mój były jest podobnym człowiekiem podobnym do nich, zawsze mi powtarzł ze niego to zaden romantyk jest, ale ja czułam sie kochana przez niego, pokazywał mi to... az do teraz, gdzie zupełnie go nie poznaję
Nie wiem czy jestem zakompleksiona, jakis czas temu zmieniłam pracę mimo że sie strasznie bałam( bo co bedzie jesli nie znajde, kto mnie utrzyma itd) bo wpadlam tam w sytraszną depresję czułam sie niedoceniana i szykanowana, dzieki NIEMU odwazyłam sie ją walnąć w cholerę (mówił nie martw sie damy rade razem), i udało się zarabiam całkiem dobrze, czuje ze współpracownicy doceniaja moja prace, generalnie znalazłam tam sporo nowych przyjaciół. Wiam ze powiecie... ahaaaaaaaaa ona boi sie sama podejmować decyzje, boi sie ze nie bedzie jego, który proawadzi ja za reke. Tak nie jest, dam sobie rade sama z codzinnoscia, ale jestem przerazona ze juz zawsze bede nosła ten głaz Jego braku na plecach i do tego niezrozumiana sytuacja.. Wybrałam GO dlatego ze wydawał mi sie dojrzały i do bólu prawdomowny, wiele razy mi mówił ze co zaczyna to i konczy jak trzeba, że jest dorosłym facetem, że jest odpowiedzialny, a racji doswiadczen z domu, szanuje kobiety.

Chciałabym go nienawidzić, bo to byłoby prostsze, ale nadal nie moge zrozumiec co sie stało właściwie i dlaczego...

Moje zycie przypomina ostanio tor przeszkód, w kazej wolnej chwili, basen rower, pieszewycieczki, nawet z pracy pieszo wracam ponad 4 km, wszytko zeby nie myslec isc spac i nic nie czuc. Nie pomaga, wrecz przeciwnie, wszedzie same pary

codziennie staję, ale narzie szybko odwracam sie od lustra
moze kiedys...

O to chodzi. To samo robisz w związku, starasz się za wszelka cenę sprostać oczekiwaniom i wymaganiom. Moze nawet narzucasz się z pomocą na wszelki wypadek, by uprzedzić ewentualne niezadowolenie. Poza tym... rodzice dali Ci obraz związku jako jedności, że są jednym ciałem/jedna duszą i nawet razem umrą...tak są ze sobą związani. I sądzisz, ze tak powinno być, podświadomie do tego dążysz.

Klasyka. Najczęściej wiążemy się do osób podobnych do rodziców. tak jest zawsze wtedy gdy sobie nie zdajemy sprawy z dzieciństwa, konsekwencji niewłaściwego wychowania. Jest tak dlatego, ze daje nami to poczucie bezpieczeństwa-takie podświadome.

To nie jest niezrozumiale. Powtórzę kolejny raz, mam nadzieję, że tym razem dotrze do Ciebie. Jesteś od niego uzależniona psychicznie i emocjonalnie. Jesteś takim bluszczem, nie umiesz żyć bez przyczepienia się do kogoś.
Jeśli sobie tego nie uświadomisz, nie zaczniesz nad tym pracować, to ponownie zwiążesz się z osobą podobną do rodziców, przywiążesz się do niego i będzie całym Twoim życiem, do czasu aż tego nie wytrzyma i odejdzie.

Patrz wyżej i zrozum.

Dlatego tak się dzieje, bo o nim myślisz, a proponowałam aby zacząć myśleć o sobie.

No takk, to chyba do niego zadzwonię i przeproszę że go osaczyłam, biedny...
Bo przeciez to wszytko moja wina, i tylko ja jestem winna...
TAK! mam niskie poczucie wartości, mam .., teraz czuje sie ZEREM już wogóle, ale to chyba nie daje mu prawa do poniżania mnie. Powiecie dałas mu prawo bo sie nie szanowałaś, jeszcze raz powtórzę...NIEPRAWDA, nigdy nie zrobił mi nic takiego jak teraz, jakby cos w niego wstąpiło...
Nie użalam sie nad sobą, robię wszytko zeby z tego wyjść, po co tu jestem? mówienie o uczuciach to nie UZALanie sie nad sobą, tylko cynik problemy chowa pod maską
Moi rodzice to wspaniali ludzie, dobrze mnie wychowali, na kochajaca osobe z uczuciami, i TAK uwazam ich za idealne małzenstwo, czy cos ww tym złego?
Moja niska samoocena, moi rodzice nie maja tu nic do rzeczy, nie maja do rzeczy poniewaz ja pokochałam tego człowieka bezwarunkowo i z jego wszytkimi wadami. Nie jestem nastolatką, mam jzu swoje doświadczenia ale nigdy nie było mi tak źle, zawsze otrzasaąłm sie po dłuzszym lub krótszym czasie, widziałam ze porażka ale trzeba isc dalej.
Myślę ze bylam zbyt pewna że juz razem do konca i jak powtrazł mi zawsze "jestesmy na siebie skazani", nie brałam pod uwage ze to moze sie zmienić...i sie zmieniło, ale gdyby ktos mi to powiedział kilka miesięcy temu... to bym go najnormalniej w świecie wyśmiała...
Tajemnicza75 dziekuję Ci za wszytkie rady i uwagi,, mądrych zawsze dobrze posłuchać,  ale czy Ty byłaś kiedyś w takiej sytuacji? to ból nie do zniesienia, jzu wolałabym zeby mi ktos codziennie zeby wyrywał

Dobrze Ci radzę daj sobie spokój i szukaj innego faceta. Nie ma nic gorszego niż dziwny gość , który nie wie czego chce. I w sumie to on z.Tobą będzie ale jakby co to może jednak nie bo nie jest tak lekko i kolorowo. Lepiej skup się na sobie próbuj nowych rzeczy,poznawaj ludzi i kochaj siebie przede wszystkim.

Już nawet sił nei mam na odpieranie tych ataków, nie jestem żadnym bluszczem, to ze cierpię to chyba normalne jak się do kogoś coś czuje, przecież nie ma tajemniczego przycisku który by te uczucia wyłączył.

Nie rozumiesz co innego przeżywać tak rozpad dobrze prosperującego związku, a co innego tak się zachowywać gdy odejdzie od nas partner, który nie zasługuje, aby po nim płakać.