Brat - złodziej - Netkobiety.pl

Uściślając, nie rodzice, ale mama mi wiąże ręce. Wzięłam w tej kwestii odpowiedzialność na siebie z dwóch powodów:
1. Brat wolał, abym to ja sprawowała kontrolę jak już miał do wyboru, bo nie będę się darła jak opętana, będzie miał większy wpływ na rozporządzanie gotówką, jestem współpracująca pod tym względem, podsunę mu dobre pomysły, karzę się nad czymś zastanowić, zmuszę go do przemyślenia wydatków.
2. Mama z jednej strony też wolała, abym to ja sprawowała, ponieważ mi ufa i ją to będzie mniej emocjonalnie kosztować. Paradoks sytuacji wygląda tak, że jest niekonsekwentna, w jednej chwili zrobi mu piekło na ziemi, w drugiej rzuci mu wszystkie pieniądze w twarz, karze mu pakować manatki, a w trzeciej poda mu obiadek pod pysk i wyciągnie go z każdych kłopotów.

W obecnej sytuacji wzięłam to na siebie, bo wiem, że relacja matka-syn jest bardzo zaburzona. Moja matka nie nadaje się na matkę, wychowała życiowego kalekę, nieudacznika, wiecznego bezrobotnego, lenia, kłamcę i złodzieja i mimo, że sto razy z nią rozmawiałam na temat błędów wychowawczych to moje gadanie jest jak grochem o ścianę. Nie mówię, że jestem lepsza (mam ten sam zaburzony syndrom, aby mimo wszystko ratować swoje dziecko i nie pozwolic mu się stoczyć), ale powiedzmy, że w tej kwestii mimo wszystko mam więcej rozsądku, jestem twardsza, spokojniejsza, bardziej konsekwentna więc tak jestem z jednej strony jak matka dla mojego brata.

Dlaczego mam związane ręce? Bo mogę z siebie zrzucić te odpowiedzialność i przerzucić na nią, zrezygnować z bycia "druga mamą", starszą siostrą, ale on się stoczy. Ja będzie kłamał, oszukiwał, odwali jakiś numer znowu, okradnie ją,  wpadnie na pomysł złodziejstwa nie tylko wśród swoich, tak że w końcu wyląduje w więzieniu. Mnie się dostanie za to, że się wypięłam, dodatkowo zje mnie sumienie i będę się czuć winna, a on nie wiadomo jak skończy. Czuję się w pułapce.

_v_ nie współczucia szukam. Dla Ciebie sytuacja jest niewyobrażalna, dla mnie codzienna i normalna, z którą sobie muszę poradzić. Nie pierwsza.

Uważasz, że sama zgotowałam sobie taki los? Czyli ja wybrałam chorą, toksyczną rodzinę w której się wychowałam?
Nie _v_ nie ja wybierałam, kto mnie urodził, kto mnie wychował, kto jest moim rodzeństwem. Ja w tym tylko uczestniczę, czy mi się to podoba czy nie, bo mam ludzkie odruchy, bo nie potrafię się wypiąć i myśleć tylko o sobie, bo nie potrafię się odciąć i stać się bezduszną su..ą.

Powiedz mi proszę obiektywnie, co w takim razie jest Twoim zdaniem dobrym wyjściem? Bo ja go nie widzę.

_V_ rozumiem Twoją radę bardzo dobrze. Sama stojąc z boku taką bym komuś dała. Jestem tego wszystkiego świadoma. Tylko inaczej się pisze z boku, a inaczej tkwiąc w tym wszystkim. Też moim zdaniem to jest najlepsze rozwiązania, tylko co z tego skoro to nie rozwiąże problemu. Ja mogę się od niego odciąć, może mieć zakaz wstępu do mojego domu, mogę od czasu do czasu z nim porozmawiać lub nie rozmawiać w ogóle. Tylko co z tego, że zdejmę z siebie odpowiedzialność jak dołożę ją matce? Czy to coś zmieni dla niego? Nic. Czy dla mnie? Pozbędę się jednego kłopotu, ale tylko pozornie. Nastąpią inne. Będę musiała wysłuchiwać żali matki, która będzie musiała sama tkwić w tej gehennie. No tak, mogę się i od matki odciąć. Można i tak, ale czy aby na pewno? 

Oczywiście można go wyrzucić z domu, na start dać mieszkanie, odciąć się i niech sobie radzi. Twoim zdaniem najlepsze rozwiązanie. Ale wiesz czego się obawiam? Nawet nie obawiam, spodziewam się. Przehula mieszkanie, wyląduje pod mostem lub w więzieniu,  a w końcu sobie coś zrobi. Czy mając taka świadomość posunęłabyś się do tak radykalnych kroków? To mój brat, matki syn. Emocje, więzi zawsze były są i będą. Nie wyłączysz tego.

Skoro uważasz, że jest jeszcze coś pośrodku powiedz mi co? Bo ja tak, widzę tylko te dwa wyjścia. Albo tak tkwię i mam garba do końca życia, albo pozwalam mu się stoczyć, a to nie wiadomo jak się skończy.

Iceni rozmawiałyśmy na ten temat nie raz z matką. Ona to wie i to nic nie zmienia. Tkwi w takim błędnym kole jak ja.
Mnie o tyle może być łatwiej się z tego uwolnić, bo to nie ja jestem jego matką. A jej?

przede wszystkim nie pisze z boku, bo przezylam podobna historie

nadal jednak to Ty podejmujesz decyzje
skoro podejmujesz decyzje o pomaganiu to przyjmij na siebie konsekwencje i przestan marudzic

Stawiałam zawsze granicę.  Pomagałam zawsze psychicznie, ale kazałam ponosić odpowiedzialność za swoje czyny, nakierowywałam go.

No właśnie czuję się bezsilna, po tylu latach, różnych jego okresach, raz lepszych, raz gorszych, gdzie miał przebłyski, gdzie zdawało się, że dorosnął to widzę, że jak krew w piach. Nic nie dotrze, tacy ludzie się nie zmieniają.

Rozmawiałam z nim niedawno, dzisiaj miała się wyklarować sytuacja dotycząca jego pracy. Nie podejmie jej, bo gość potrzebował tylko kogoś na weekend. Ogarnęła mnie furia. Bez wykształcenia, bez zawodu, z dwoma lewymi rękami do roboty, wiecznie kombinuje co by tu robić, aby się nie narobić i wybrzydza. Wygarnęłam mu wszystko (od wczoraj wiem, że pieniądze zniknęły, ale dałam sobie czas na przemyślenia), zadzwoniłam do matki.

Czytałam właśnie podobne wątki, gdzie dajecie podobne rady. Wydaje się, że każdy kto się odciął wyszedł na tym lepiej. Jak? Jak nie myśleć, nie czuć, nie zamartwiać się.  Ja nawet czuję się winna temu, że od niedawna ma dziewczynę, która prawdy o nim nie zna i myśli, że Pana Boga za nogi złapała i się martwię, czy jej życia nie zniszczy. Czuję tą odpowiedzialność, presję. Tak jak trzeba zając się małym dzieckiem, tak jak trzeba zając się schorowanym rodzicem. Jak niby mam to wyłączyć? Mam wmówić sobie, że to dla dobra siebie, jego i wszystkich wokół?

A więc próbowałam raz jeszcze uświadomić mamie, że to dorosły człowiek. Skończyło się źle, oczywiście dla mnie i w sumie przeze mnie.
Okazuje się, że wszystko, nawet to jaki on jest to moja wina. Nawet wpadła wczoraj na pomysł, że brat ma schizofrenię jak babcia i dlatego taki jest.  Rozmowa wymknęła się spod mojej kontroli (winię się za to, bo dałam się ponieść emocjom, zamiast się wycofać) i dodatkowo dołożyłam do pieca mówiąc, że jest toksyczna, że sama miała toksyczny dom, nam taki stworzyła i dalej robi te same błędy. Wpadłam w długą, niepotrzebną wymianę zdań, gdzie jej powiedziałam kilka prawd...
Teraz ja jestem ta najgorsza. W sumie nic nowego, a ja popełniłam kolejny raz ten sam błąd.

Zostawiam bez dalszego komentarza.

Nie masz sobie wmowic. Masz zrozumiec.