potrzebuję z kimś pogadac- toksyczna matka i inne problemy - Netkobiety.pl

Jasne, staram się układać sobie swoje życie i nim żyć ale ostatnio wraca do mnie przeszłość i rany tak jakby otwierają się na nowo.

Tak, myslalam ze to juz zamknięty temat, ze wszystkie ciosy które mi żądała po wyprowadzce zniknął, ze uloze sobie takie życie jakie sama zechce, ale tak nie jest. W momentach trudnych wraca:
1 chęć pogadania z nią, wyzalenia sie- chociaż wiem ze i tak mnie zgasi, bo wszystko jest moja wina
2 poza tym co dzieje się teraz wraca przeszłość i rodzi się wręcz nienawiść do niej

To wygląda na jakiś syndrom ofiary. Chcesz się jej wyżalać wiedząc doskonale, że ona Cię zgnoi. Przecież to masochizm. Jesteś w jakiś sposób uzależniona od tych emocji. Może one działają jak jakieś usprawiedliwienie ? "Mama mnie zgnoi. Jestem do dupy. Nie ma sensu jakiekolwiek działanie." Myślałaś kiedykolwiek o terapii ? Rozmawiałaś na ten temat z psychologiem ? Twoja relacja z matką i to w jaki sposób Cię to zaprogramowało, to jest kwestia na długą terapię. Dzieciństwo ma wpływ na nas wszystkich. Ja np. miałem w domu "zimny chów". Nie było okazywania uczuć. Myślałem zawsze, że matka jest moim wrogiem. Nigdy nie potrafiłem powiedzieć, że kocham swoich rodziców. I co ? Okazało się, że mam ogromny problem z okazywaniem uczuć, z byciem w związku itd. Chodzę na terapię od dawna.

Do taki wiatr
Tak, dokładnie było jak mowisz- wyladowywala na mnie swoje emocje, szczególnie te zle, obwiniała o wszystko, np o to ze brat na studia nie poszedł. Myślę ze jest bardzo zakompleksiona osoba, robi wiele rzeczy na pokaz, uwielbia pochwały chociaż nie potrafi ich nawet przyjąć, nienawidzi krytyki na która od razu reaguje bardzo zjadliwym tekstem. Nie wychowywała mnie sama, ale ojciec kiedyś pil, także ojca pokazywała nam zawsze jako totalne zło. Nie mieszkam ale dopiero od 2 lat, żałuje straconego czasu ale gorsze jest to co przeżywam dzis- czasami jest to rosnącą nienawiść, są chwile kiedy mam ochotę ja pobić...
Próbowałam pogadac o tym ale głównie w rodzinie, odrzucają ten problem bo go nie rozumieją. Dlatego szukam pomocy również tutaj.

Do wilczysko
Być może, dlatego od kilku miesięcy nie odbieram od niej tel., robię co mogę aby z tego wyjść, najgorsze jest to jak późno zobaczyłam problem. Zapisalam się na terapie, dopiero...
Zimny chow to kolejny problem który znam od podszewki, w tym toksycznym domu nigdy nie padły słowa kocham cie proszę, przepraszam. Uczucia to raczej przepracowany przeze mnie temat, ale ile tego jeszcze jest po tych domowych traumach, aż się boje pomyśleć.
Na dodatek jeśli cos im mówimy z bratem to nic nie przyjmuja , olewają nas i się śmieją ze wszystko jest cacy a to my jesteśmy psychiczni.

Obiecujesz, że pójdziesz do psychologa ?

Aaaaa... nie doczytałem wcześniejszego Twojego posta. Bardzo dobrze, że zapisałaś się na terapię. Masz dopiero 29 lat i życie jeszcze przed Tobą. Dzięki terapii to będzie ta lepsza część życia

Czeka Cie dluzsza droga. Zobaczenie prawdy to dopiero pierwszy krok, ale jeden z najwazniejszych.
Teraz czujesz te emocje, ktore wcale nie sa nowe. One kiedys sie w Tobie wzbieraly, w niezliczonych drobnych sytuacjach, bo nasz wewnetrzny instynkt wie, kiedy cos nie gra, zanim to jeszcze dotrze do naszej swiadomosci, ale jednoczesnie wie, ze czasem trzeba to tlumic.
Te uczucia musialas kiedys od razu nawet przed soba sama chowac, bo dziecko nie ma innej mozliwosci, jest calkowicie zalezne od rodzicow, ktorzy, jakimi by nie byli, sa gwaracja przezycia, a to jest najsilniejszym instynktem, ktory w niesprzyjajacych warunkach tlumi wszystkie inne impulsy, bo bez przezycia nie maja one i tak racji istnienia.

Podpisuje sie przed przedmowcami - potrzebujest terapii dla przerobienia tych emocji, dla zrozumienia mechanizmow psychicznych, jakie nami kieruja i dla nauczenia sie, jak je wykorzystywac do zmian u siebie.
To naturalny odruch, ze chce sie zrozumienia od rodzicow, czyli tam, gdzie sie problem zaczal.
Ale jednoczesnie jest to droga na manowce. Oni tego nie zrozumieja, bo oni nadal trwaja w swoich schematach i swoim widzeniu rzeczywistosci.
Tam bedziesz zawsze pukac do zamknietych drzwi, ktore sie nie otworza, wiec stojac przed nimi zostaniesz sama ze swoim bolem i nienawiscia i tylko bedzie to przybierac na sile. Nie ma nic zlego w tych uczuciach, one sa czyms naturalnym i nie powinny byc odrzucane, tylko trzeba nauczyc sie tak sie z nimi obchodzic, zeby nie narobily klopotow w naszym zyciu i zyciu innych.
Szukaj profesjonalnej pomocy.

Marajka dziekuje za odpowiedz. Ale powiedz czy w ogóle da się to kiedykolwiek zamknąć, czy da się funkcjonować normalnie w życiu, tak żeby nie bolalo?

Aha, nie zniechęcaj się niepowodzeniami w terapii. Z terapeutami jest tak, że trzeba sobie znaleźć takiego, z którym człowiek się dobrze czuje i który potrafi do Ciebie dotrzeć. A to czasem wymaga zmiany terapeutów.

I właśnie tak jak piszesz, to zdobycie się na egoizm jest dla mnie trudne, ciągle mam skrupuly ze stawiam teraz tylko na siebie, choć wiem ze inaczej nie dam rady żyć.

Kasiulka, da sie z cala pewnoscia zaczac funkcjonowac normalnie i przestaje bolec.
A moze nawet byc lepiej, niz kiedykolwiek bylo, bo nasze rany moga pomoc nam dotrzec do zupelnie innych pokladow przezywania w nas samych, do znalezienia w sobie ogromnej sily i zrodla radosci. Ja nawet twierdze, ze to jest szansa od losu na lepsze zycie niz przecietne, bo na bardziej swiadome.
Ja dzis z perspektywy swojego zycia jestem wdzieczna, ze mialam taka mozliwosc bycia poharatana, bo dzieki temu jestem tu, gdzie jestem i jest to wspaniale miejsce. Nie jestem pewna, czy dotarlabym tutaj, jesli moje zycie byloby bez przeszkod. Wtedy istnieje znaczne niebezpieczenstwo przezycia go wygodnie w polsnie i bez zauwazenia, jakie skarby sa ukryte pod powierzchnia tego zycia.

W procesie przechodzi sie przez te wszystkie bolesne uczucia, walczy sie z nimi, potem ulega i przyjmuje, uczy sie wybaczac i kochac. Jak dlugo na to trzeba, to indywidualny sprawa.
U mnie trwalo to przynajmniej 10 lat, ale to byly dobre lata, bo kazdy krok odkrywal cos nowego, ciekawego, dotad mi nieznanego, no i z czasem umialam juz obchodzic sie z bolesnymi emocjami i te nie sprawialy mi juz takich klopotow. Byly sobie, a potem przechodzily, znow wracaly, jak fale na morzu, ale ja juz nie musialam z tym walczyc. Bo to walka przeciw temu co czujemy wywoluje ten bol, nie same emocje.
Gdy dojdzie sie do punktu, gdy poczuje sie w sobie milosc, to jest sie praktycznie wyleczonym. Likwidowanie reszty osadow to juz prawie samoczynny proces. Zycie toczy sie nadal i nadal uczymy sie nowych rzeczy, nadal mamy przyjemne i mniej przyjemne emocje, bo te sa naszym biologicznym wyposazeniem i nie znikaja. Bez nich bylibysmy robotami.
Ale to wszystko odbywa sie juz z innym punktem odniesienia, z innymi mozliwosciami integracji tego, co nas spotyka.

Ja latami nienawidzilam swojej matki, a jako dziecko tak samo ja kochalam, jak Ty to opisalas.
Zrozumienia tego, co wyrzadzala innym, nigdy u niej nie bylo. To byla zaburzona osobowosc i to wynikalo nie z jej winy.
Na jej lozu smierci przyszlo calkowite wybaczenie i ogromna milosc. U mnie, u niej nie wiem, byla wtedy juz w innym swiecie od kilku lat. Ale to nie mialo dla mnie juz zupelnie znaczenia. Milosc i przebaczenie sa we wlasnym srodku i niezalezne od tego, co jest na zewnatrz. Jak sie tego dozna, to sie to wie i rozumie.

W rodzinach wlecze sie cos takiego przez pokolenia, rodzice przekazuja psychiczne wzorce reakcji na dzieci, a te potem na swoje, tak dlugo, jak dlugo ktos nie przerwie tego lancuszka. Przyczyny moga byc bardzo rozne.
Zaburzenia w rodzinach moga byc na przyklad wynikiem traum wojennych w poprzednich generacjach. Tak bylo na przyklad u moich rodzicow, ktorzy przezyli wojne jako dzieci i nastolatkowie, potem przyszedl stalinizm, mieli ciezkie przezycia, ktore ich napietnowaly na cale zycie i nigdy nie mieli najmniejszej szansy sie z tego wyzwolic. Terapie to wynalazek ostatnich lat.
Twoi rodzice mieli byc moze sami takich poszkodowanych rodzicow czy dziadkow wojennych i pewne traumy, psychiczne zwichrowania i wzorce zachowan od nich przejeli i nie byli w stanie wyzwolic sie z tego, nigdy nie zauwazyli, ze cos jest nie tak, tylko wyladowywali swoje frustracje na nastepnym pokoleniu, albo odurzali sie alkoholem, zeby tego wszystkiego nie czuc.
Moze Ci to pomoze w rozumieniu i zrelacjonowaniu tematu "winy", jak pogrzebiesz w rodzinnej historii, albo ogolnie w takich tematach.
Zrozumienie przyczyn, zaleznosci, mechanizmow  jest czyms bardzo wazny w procesie zdrowienia, bo pozwala relatywizowac punkt widzenia i dzieki temu oslabia zbyt silne utozsamianie sie z wlasnymi emocjami i przyklejonymi do nich scenariuszami swojego zycia, a to z kolei powoduje, ze latwiej sobie z tymi emocjami radzic.
Terapia swoja droga, ale zacznij sie tez interesowac i czytac na rozne tematy zwiazane z takimi problemami. Warto znac tez rozne podejscia, zeby znalezc swoj wlasny punkt widzenia, na ktorym mozna sie oprzec tak, zeby bylo to pozytywne nastawienie.

Kasiulka, jako pierwsze wpadaja mi do glowy klasyki w tym temacie - autorki Alice Miller (zniewolone dziecinstwo) i Susan Forward (toksyczni rodzice).
Ja swoje tematy przerabialam juz jakis czas temu i dlatego sa to juz starsze opracowania w dziedzinie popularno-naukowej literatury do tego tematu.
Ale te dwie autorki byly moim wstepem do tematu i bardzo mi pomogly zrobic pierwsze kroki w temacie i uwazam naszkicowane tam mechanizmy za bardzo realne. Wiele z tego moglam u siebie odnalezc.