Pożegnanie z psem :-( - Netkobiety.pl

Dobrze Cie rozumiem... kilka lat temu zmarła moja kotka (miała 18 lat ), z którą w sumie się wychowywałem od małego i była mi jak "siostra" Akurat pojechałem do rodziców i ... na pożegnanie. Następnego ranka już nie żyła. Był smutek, łzy (dorosły facet beczał jak dziecko...) ale cieszyłem się, że zdążyłem się pożegnać, przytulić, pogłaskać...

Taka kolej losu, nic nie trwa wiecznie więc... trzymaj się dzielnie

Będę musiała zanieść ją do weterynarza, będzie się bała i będę musiała powiedzieć żeby ją zabiła.
A potem patrzeć jak ucieka z niej życie i już jej nie będzie :-(
Ale muszę przy niej być bo jak ja będę umierać to ma nadzieję że ktoś ze mną będzie. I że to będzie w dzień bo boję się nocy.

Muszę uciekać. Dziękuje za słowa otuchy i ściskam was mocno.

Molly to, że tak przeżywasz tylko o Tobi e dobrze świadczy. Nie wstydź się tego.
Ja też płakałam po mojej suni, mój mąż także.

Nie wiem jak koty, ale kiedy usypialiśmy naszą sunię (owczarek niemiecki chory na raka), to mam wrażenie, że ona dobrze wiedziała. Była spokojna. Zwierzęta nie przeżywają tak jak ludzie. To ludzie kurczowo trzymają się życia.
Myśl o tym, że miała u Ciebie dobre życie.
Trzymaj się.

W Sylwestra 2015/16 chwilę po północy pożegnałem na zawsze swoją 14 letnią przyjaciółkę, trzymałem ją i głaskałem do samego końca, bo żadne z rodziców emocjonalnie nie dawało rady tego zrobić. Całą noc siedzieliśmy w trójkę i płakaliśmy.  Wcześniej przez kilka miesięcy odwlekaliśmy ten wyrok mimo że sytuacja była beznadziejna. Autorko niczego się nie boj i nie wstydź, masz prawo przeżywać życie po swojemu, kto mądry to zrozumie.

znam ten ból... i ta świadomość po, ze gdyby poszlo sie do innego weterynarza,to ten moze mógłby pomoc
tak umarl moj najukochanszy kot, ktory ukochal sobie mnie najbardziej ze wszystkich w sumie to po dzień dzisiejszy czesto o nim mysle i czasem mam wyrzuty sumienia, ze nie zmienilam weterynarza

najlepiej pozwolic sobie przezyc ten smutek, zal, rozpacz, wyplakac wszystko, pozegnac sie i na koncu zaakceptowac sytuację.
moze powiem cos brutalnego, ale jeszcze niejedna smierc bliskiej istoty czeka nas w zyciu. taka kolej rzeczy.

Jak to pewien mądry człek powiedział: człowieka poznaje się po tym jak traktuje zwierzęta
.Jesli swojego psa traktujesz jak członka rodziny to co dziwnego jest w tym,że płaczesz widząc,że pies niebawem odejdzie? Najlepiej ludzi tego nie rozumiejących omijać z daleka. Dla mnie to norma.Kocham mojego psa,kochałam wszystkie,które odeszły.Wyłam przez wiele miesięcy po ich śmierci.

Tak_v_ masz rację,jeszcze wiele śmierci nas czeka.Ja jestem psiolubna i wiem,że jeszcze wiele psów pożegnam w swoim zyciu.I wiele już pożegnałam.

Autorko
wiem,że sporo łez upłynie zanim spróbujesz żyć normalnie.Już bez przyjaciela.Ale powiedz mu w ostatnich chwilach do ucha,że mieliście razem świetne życie.On na pewno jest ze swego życia zadowolony.Pozwól mu odejść by nie cierpiał.I bądź w tym przy nim.
Weź drugiego psa,może takiego potrzebującego.
Ja zawsze sobie myślę po śmierci mojego psa,że może dał miejsce  któremuś ze swych bardziej potrzebujących pobratymców...
Trzymaj się...

Kilka tygodni temu zmarla nasza 14-letnia psina.
Mialam nadzieje, ze nie bede musiala podejmowac tej decyzji, ale wyszlo jednak inaczej.
Juz nie mozna bylo patrzec na to jak umierala powoli i zaczynala cierpiec. To bylo tylko skrocenie nieodwracalnego procesu o kilka dni, a najwyzej o tydzien czy dwa. Przez ostatnie dni siedzialam przy niej a ona patrzyla mi w oczy i widzialam, ze sie juz meczy. Zasypiala tylko na krotkie chwile, gdy trzymalam jej lape, jak wstawalam, od razu otwierala oczy.

Moze masz mozliwosc poprosic weterynarza, zeby przyszedl do domu? My tak zrobilismy, zeby pies mial jak najmniej stresu. To jest szybka i bezbolesna smierc.
Bylismy przy niej i plakalismy wszyscy jak bobry, takze moj 24 letni syn.
Nie ma sie czego wstydzic, pies jest czlonkiem rodziny i zwiazany z ludzmi emocjonalnie, a ludzie z nim. Placz pozwala latwiej uporac sie ze smutkiem pozegnania.
To tylko ludzki system wartosci robi ze zwierzat cos mniej wartosciowego niz ludzie.
Ale to nie jest zadne prawo natury i dlatego nie jest to prawda.  W naturze kazda istota jest tak samo wiele warta. I my to w sumie wiemy, gdy placzemy za naszymi odchodzacymi zwierzetami, inaczej nie poruszaloby to nas tak.

Niektóre zwierzęta też przeżywają śmierć innego zwierzaka, z którym razem mieszkały, tworzyły stado. Myślę, że każdy zna jakąś historię, gdy odchodzi właściciel, a pies czeka i tęskni. Czymś to się różni od naszej żałoby?

Ja swojego psiego przyjaciela opłakiwałam w listopadzie. Najpierw dwa miesiące szarpaniny, walki, szukania jakiegoś ratunku, nadziei gdy było lepiej, smutku gdy było gorzej... wieczorem ułożyłam do snu, rano już nie żył...
Pocieszam się tylko tym, że już nic go nie boli i nie cierpi, mój żal i rozpacz i tęsknota za nim, wszystko jest do przeżycia. I też wkręciłam się w historię o ,, Tęczowym moście''...
Molly musisz być silna dla swojego psiaka.

Nie wiem, czy na moją radę nie jest już za późno. Skoro eutanazja (straszne słowo) jest potrzebna, a jest tutaj, niestety i tego nie da się pominąć, bo chcesz, aby zwierzę nie cierpiało i nie chcesz też psa prowadzić do weta, bo ciężka to wyprawa dla Was obu będzie, to może poproś weta, aby przyszedł do Was do domu. Wiem, że jest to możliwe, w tym przypadku może być nawet inny wet, niż ten, co leczył (wtedy musisz mu pokazać dokumenty lecznicze psa), jeśli będzie miał bliżej, to chętniej przyjdzie. Łączy się to, niestety, z wyższymi trochę kosztami i więcej jest "zamieszania" z ciałem niż w przypadku uśpienia w lecznicy. Będziesz musiała też zadeklarować się, że postąpisz z ciałem zgodnie z prawem Ale dla psa odejście w znanym miejscu, na pewno jest lepsze niż w lecznicy, tzn. mam na myśli, że nie towarzyszy psu ten stres, który zawsze jest gdy zabieramy go do lecznicy. Jak wiekszość piszących w tym wątku - od lutego br. też jestem po stracie. I też bolało i nadal boli bardzo.

Przeżyłem śmierć dwóch psiaków. Obie suczki... Jednak trochę prościej - obie miały około 16 lat więc się pogodzić przyszło, wiem, że mogą pieski i dłużej żyć . Jednak nie było to łaskawe odjeście dla mnie. Pierwsza suczka była leczona i operowana na raka. Odeszła w lecznicy weterynaryjnej, bo jej nerki po operacji 'siadły'. Przyjechałem ją odebrać. No cóż, musiałem pójść do pokoju - jakiejś klitki z rzeczami do sprzątania - leżała na podłodze, zamknięta w worku na śmieci (takim czarnym), podobno ze względów sanitarnych. Nie miałem siły się kłócić. Po prostu ja zabrałem i ma grób w podwarszawskim Koniku. Druga to nawet dla mnie gorzej. Też była kilka razy operowana jednak już nie pozwoliłem na całkowite uśpienie i weterynarz zrobił to ładnie na znieczuleniu miejscowym + głupi jasio. Byłem podczas operacji. Łepek trzymałem... Piesek płakał, nie wiem - raczej nie skomliła, więc pewnie nie ból. Operacje udały się...(2 musiały być aby nie ryzykować), Odeszła nie z powodu raka. Po spacerze wieczornym położyła się i zasnęła . Najgorzej, że ja wtedy w szpitalu byłem ze złamaną nogą. Nie mogłem pożegnać... Życie

Jest mi ciężko moja przyjaciółka rodzina pies Fifi jest nieuleczalnie chora. Nie mogę poradzić sobie z moim bólem kocham ja kocham całym sercem kocham całą sobą dzień pożegnania się zbliża boję się