Jak zmienić myślenie i znaleźć siłę by pożegnać się z byłym życiem?! - Netkobiety.pl

Ostatecznie to wszystko dzieje się w twojej głowie - ten wstyd to twój wstyd przed sobą, a nie przed tym, co powiedzą inni, to poczucie kary to twoja kara dla ciebie, a nie kara świata czy coś. Póki nie zaakceptujesz tego wszystkiego jako twojej nowej rzeczywistości, z którą musisz sobie TY poradzić, bez czekania na ratunek od któregoś z facetów, dopóki będziesz trwała w niemocy.
To poczucie, że były był taki wspaniały - no z jakiegoś powodu się rozstaliście, więc pewnie nie było tak cudownie, jak teraz to sobie wyobrażasz. rzeczywiście rządzi Tobą teraz lęk i obawa. Dorosłość i odpowiedzialność - to teraz twoje motto. Sama mówisz, że chciałaś mieć dziecko; zresztą, uprawiając seks, zawsze trzeba się z taką myślą liczyć.

Moja rada - idź tam, gdzie znajdziesz ludzi, którzy cię wesprą w twoim macierzyństwie, może to bliska rodzina, a może jacyś przyjaciele, a może jednak niespodziewanie były? Kto wie. Ale idź tam, gdzie masz życzliwych bliskich. A reszta świata  może się wypchać - bo zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie krzywo patrzył. Jeśli nie na samotną matkę, to na kobietę, która jest z rozwodnikiem, albo na singla, albo na stare małżeństwo, że nudni i bez życia... Ble ble ble. Zawsze coś.
Znam babkę, która jest samotną matką. Ojciec nawet nie wpisany w dokumentach córki. I wiesz co? Obecnie ze swoją 8-letnią córką sama jeździ po świecie, na przykład przez ostatnie lata była w Indiach, Kenii, Zambii, Namibii i w ogóle od lat z małym dzieciakiem podróżuje. Sama. Wiesz czemu? Bo można. Różnica między wami jest taka, że ona mówi "mogę" a ty mówisz "nie mogę". Nic więcej. Wszystko w twojej głowie.

Monoceros - wczoraj po przeczytaniu tych słów długo o tym myślałam, tak to prawda największy potwór siedzi w mojej głowie i ja go sukcesywnie karmię... teraz w weekend znajomi robią parapetówkę, chciałabym iść do ludzi, ale będzie mój były i sami ludzie co kojarzą nas jako parę... oni nie wiedzą jeszcze o ciąży, a brzuszek już trochę widoczny i boje się pytań lub że ktoś się upije i mi powie coś chamskiego bo będą też ludzie za którymi nie do końca przepadam i bywają bezpośredni szczególnie po alkoholu i większość jest bardziej znajomymi byłego... a wiadomo kobieta, która krótko po rozstaniu wchodzi w nowy związek, zachodzi w ciążę i się rozstaje łatwo może być na językach i mieć opinię  dziwki... szkoda, że nie mam takiego totalnie innego towarzystwa... to mnie psychicznie bardzo męczy i to , że wróciłam do rodziców... cofnęłam się... biedne to moje dziecko... mam jeszcze nadzieję, że jak się urodzi to ja wszystko będę miała już gdzieś i skupię się na byciu dla niego... odkładam pieniądze i może na przełomie roku bym się załapała na dopłatę z MDM to chociaż bym się bardziej usamodzielniła i poszła na swoje... pomoc mamy bezcenna, ale wiem, że muszę pójść na swoje dla własnego komfortu...boje się, że będę złą matką

Swietnie. Wlasnie tak. Wyjsc z ukrycia. To bylby dobry pierwszy krok zmierzenia sie z sytuacja i krok na drodze do jej akceptacji.
Nie masz sie czego wstydzic. Ani nikogo nie zabilas, ani nie okradlas, nikomu krzywdy nie zrobilas, moze oprocz sobie samej, choc i tego nie powinno sie negatywnie oceniac, bo wcale nie wiadomo, co przyniesie przyszlosc i moze jest to nieocenionym podarunkiem od losu? Zycie to pokaze, tylko przyjmij to, co ono Ci niesie.
Ja oczywiscie rozumiem, co chodzi Ci po glowie. Ale jakiekolwiek oceny moralne to tez tylko to, co ludzie sobie ukladaja w glowach, a nie zadna absolutna prawda.
Jak przestaniesz oceniac negatywnie sama siebie, gdy sama zrewidujesz te swoje poglady na temat tego, co sadzic o takich przypadkach jak Twoj, to przestanie Cie tez tak bardzo interesowac, co inni na ten temat sadza.
Szukaj towarzystwa ludzi, ktorzy Cie akceptuja, omijaj tych, ktorzy Cie zle osadzaja.
Moze znajdziesz tez towarzystwo innych kobiet w podobnych sytuacjach, samotnych matek. Warto sprobowac, bo takie kontakty pomagaja w akceptacji wlasnej sytuacji, czlowiek nie czuje sie tak samotny i wyjatkowy w swojej sytuacji, sa inni, ktorzy dobrze rozumieja, jak to jest. No i na koniec mozna sobie wzajemnie pomagac w drobnych problemach, czy opiece nad dziecmi, wymieniac sie doswiadczeniami.
Powodzenia.

To, ze czujesz sie przytloczona swoja sytuacja, jest zrozumiale i nie ma sensu tego negowac. Musisz sie zmierzyc nie tylko z macierzynstwem, co samo w sobie jest juz wyzwaniem, ale takze z tym, ze ojciec dziecka okazal sie nieodpowiedzialny i zostajesz sama z odpowiedzialnoscia za dziecko, gdy sama jeszcze swojego zycia nie masz ogarnietego.
Nie musisz na sile pozbywac sie tych emocji. Zycie sklada sie zawsze z przyjemniejszych i mniej przyjemnych uczuc i nierealne byloby oczekiwanie, ze bedzie sie zawsze tylko szczesliwym.
Wlasne emocje, takze negatywne, sa po prostu do zaakceptowania. Gdy przestaje sie z nimi walczyc i uwazac za niepozadane, to przestaja one byc takie straszne. Najwiecej problemu i bolu stwarza opor i walka z nimi, a nie emocje same w sobie.

Tylko mimo to nie trzeba sie caly czas na tym negatywnym koncentrowac, to sytuacji nie poprawi, tylko co najwyzej pogorszy.
Zycie zawsze toczy sie samo do przodu i zawsze sa jakies rozwiazania. Staraj sie o momenty zaufania do losu, zycia czy jak to nazwac, ze i dla Ciebie rozwiazania sie znajda, krok po kroku. Po prostu sprobuj, czy uda Ci sie swiadomie choc na moment odprezyc i swiadomie zaufac, ze wszystko sie ulozy.

Swiadomie i mozliwie czesto stwarzaj sobie sytuacje, gdzie mozesz wywolac u siebie pozytywne uczucia, ktore odwroca Twoja uwage od tych ponurych rozwazan i paniki.
Posluchaj chocby muzyki, ktora ma na Ciebie dobry wplyw czy obejrzyj jakis rozweselajacy film. Rob cos, co sprawia Ci przyjemnosc, zrob sobie ciepla kapiel z przyjemnym zapachem. Przyjemne bodzce cielesne wywoluja lepszy stan ducha i odwrotnie. To mozna wykorzystac.
To sa chwile wytchnienia i przekierowania umyslu na inne tory. Nawet, jesli sa one krotkie, to sa wartosciowe. Im czesciej bedziesz to robila, tym szybciej umysl zacznie sie kondycjonowac na inne mysli i inne przyzwyczajenia.
Gdy zlapiesz sie na jakichs czarnych myslach lub wzdychaniu za wyidealizowanym bylym, to przerwij te mysli i poszukaj sobie innego tematu, na ktory myslisz, takiego, ktory nastroi Cie pozytywniej, albo jeszcze lepiej przestan po prostu myslec i zrob cos, co skupi Twoja uwage na Twoim ciele, na przyklad nawiaz kontakt z dzieckiem, albo obserwuj swoj oddech czy zrob jakies cwiczenia.
Wiele w naszej glowie da sie przeprogramowac, jesli robi sie to konsekwentnie. Nie jestesmy wydani na pastwe wlasnych emocji i mysli. Mozemy je sami ksztaltowac. Po to mamy inteligencje i mozliwosc swiadomego myslenia.

Marajka - od 2 dni jak łapię się na wspominaniu tego co było to staram się przypomnieć sobie Twoje słowa i skupić myśli na czymś innym, jeszcze muszę poćwiczyć to ale mam nadzieję, że z czasem zapanuję nad myśleniem...  czasem chciałabym przyspieszyć czas, żeby to wszystko stawało się coraz bardziej odległe, chociaż też boję sie tego co przyniesie przyszłość...

Summertime- ja bardzo lubię mieć kontakt z ludźmi tylko tak się niefortunnie złożyło, że jestem w mieście gdzie moi znajomi to jednocześnie znajomi mojego byłego, a ja się wstydzę przyznać do życiowej porażki jaką jest poznanie ojca dziecka i faktu że zostałam w ciąży sama. Więc chociaż chciałabym iść do ludzi na imprezę to jednak strach przed zmierzeniem się z tym faktem przed ludźmi których lubię bardziej, a część mniej mnie przeraża jak np. ktoś dostrzeże brzuch i zapyta, a 15 oczu na mnie spojrzy z lekkim uśmieszkiem, dla nich to będzie sensacja... grono swoich przyjaciół mam bardzo małe. Mimo wszystko oni wszyscy to też znajomi byłego. On teraz jest w nowym związku, niedługo pewnie zacznie się z nią pokazywać, a ja siłą rzeczy będę wiedzieć o ich szczęściu.
Na pewno muszę popracować nad poczuciem własnej wartości.  Kiedyś usłyszałam, że żeby być szczęśliwą trzeba przestać uzależniać szczęścia od faceta. Jednak strach przed samotnością i przyszłością jest straszny...

Nie poszłam na domówkę, ciąża wywołała zainteresowanie, pogadali i już. Psychicznie czuję się lepiej, mam to za sobą.

Monoceros masz rację, całkiem się nie cofnęłam... co nie co osiągnęłam z czego mogę być dumna...

Muszę jeszcze wiele tematów przerobić w głowie i skupić się na celu... i myśleć o sobie jak o samodzielnym, a nie samotnym rodzicu...  a tęsknota za przeszłością może kiedyś zmieni się w miłe wspomnienie...

boję się, że nikt nas nie pokocha... i że zawsze będę sama z synem... wiem, że muszę dbać o siebie, ale nie chcę już więcej źle trafiać...

Jestem, jestem

Cześć,

staram się jeść zdrowo, łykam regularnie witaminy, wykonuję wszystkie zlecone badania... kompletuje wyprawkę, zamówiłam już łóżeczko, komodę i wiele innych rzeczy. ale... nie potrafię się z tego cieszyć... nie mam z kim tego dzielić, z rodzicami to nie jest to samo, czasem pokazuje koleżankom co kupiłam, ale są tym średnio zainteresowane. Radość z zakupu jest chwilowa. Momentami czuję się bardzo samotnie. Chodzę na spacery, szukam sobie zajęć, ale potrafię iść ulicą, gdy nagle popłyną mi łzy. Chciałam jak każda kobieta mieć męża, dom i budować wspólną przyszłość. Boje się tych wszystkich zmian. Dzisiaj jak zamawiałam meble to obsługiwała mnie dawna znajoma, nieświadomie zadawała mi pytania to jakie masz teraz nazwisko? gdzie mieszkasz? nie tłumaczyłam jej się bo po co ale gdzieś tam zakuło. Zaraz będzie majówka, a ja znowu będę sama bo znajomi wyjadą lub będą w parach... czasem są lepsze dni, ale więcej jest tych smutnych. Boję się, że będę smutną mamą.

Sny akurat mam okropne i niestety bardzo wyraźne. Śni mi się np., że poznaje dziewczynę byłego za którym tęsknię lub że ojciec dziecka robi mi awantury. Śnił mi się też były sprzed chyba 10 lat, że z nim byłam w ciąży i też byłam sama ale chociaż z nim się dogadywałam.
Od ojca dziecka dostałam jeszcze maila przed samymi świętami w którym ponownie starał się mnie upokorzyć. Ciężko mi to zrozumieć, tak mnie uwielbiał, ciąży nie było to chciał już żebym z nim zamieszkała, we wczesnej ciąży chciał się zaręczać... Szukam sobie zajęć np. dzisiaj byłam buszować w lumpeksie tak dla zajęcia sobie czasu i znalazłam kilka ładnych ubranek za grosze. Jeszcze 3 miesiące zostały do porodu...najgorsze dla mnie są weekendy. W tygodniu jeszcze jakieś zajęcie sobie znajdę...

Cześć,

dzięki, że pytasz. Wątek był założony prawie 2 miesiące temu... trochę się zmieniło... Przede wszystkim ojciec dziecka ostatnią wiadomość wysłał mi przed świętami. Po raz kolejny mi ubliżał, napisałam mu, że jest to nękanie i proszę o spokój. Wiec od ponad miesiąca nie kontaktuje się ze mną.  Byłam u adwokata po poradę, pójdę do niego jeszcze raz w 9 miesiącu dam mu faktury itd i niech zacznie pisać pozew. Byłam w banku pytać o swoją możliwość kredytową, myślę na poważnie o kupnie mieszkania na przełomie roku. Chociaż jest to ryzykowne bo niestety po macierzyńskim nie będę mogła wrócić do swojej pracy tylko będę na koniec macierzyńskiego szukać innej pracy. Poza  tym mam już gdzieś, czy ktoś mnie widzi z brzuchem, już wszyscy znajomi wiedzą. Przestałam ludziom mówić o sobie, każdy ma swoje życie. Szczerze mówiąc życie zweryfikowało wiele znajomości i jestem bardzo samotna. Niestety nie dogaduje się z rodziną, ciągle słyszę, że mam być twarda i w końcu się z tym pogodzić.  Usłyszałam też, że to moja wina, że nie jestem ani z jednym ani z drugim i to prawda ale bardzo przykro było to usłyszeć więc unikam rodziców. W zasadzie całe dnie siedzę sama w pokoju, bardzo dużo płaczę i jestem przerażona bo poród już za 2 miesiące. Wyprawka prawie cała skompletowana. Sama wybierałam wózek itd. Skończyłam zajęcia w szkole rodzenia. Było przykro bo inni byli w parach, a w momentach kiedy położna mówiła o ważnej roli ojca przy porodzie i zaraz po porodzie to serce mi pękało. Będę rodzić sama, nie mam siostry, a nie będę angażować w to przyjaciółek bo jedna w połowie maja urodziła dziecko i ma dużo na głowie,  a druga nie chciałaby w tym uczestniczyć co doskonale rozumiem i szanuję. Nie mam innych bliższych relacji, a z mamą się nie dogaduję więc nie byłby to dobry pomysł, żeby była. Mam wrażenie, że moi rodzice już nie mogą na mnie patrzeć jak jestem smutna więc staram się im nie pokazywać. Poza tym mam wrażenie, że i tak nikt mnie nie rozumie. Każą mi być twardą, kiedy mi się tylko płakać chce. Załuję, że poznałam ojca dziecka. W bajkach księżniczka całuję ropuchę, a ta zmienia się w księcia, a mi się wydawało, że całuję księcia, a zmienił się w ropuchę. Jestem przerażona tym co przede mną.

Cześć witam się w 37tc. Moje dziecko już się szykuje do porodu, ginekolog ocenił, że może na świat przyjść szybciej więc muszę odpocząć, żeby dotrwać chociaż do zakończonego 38tc. Trzymajcie kciuki za szczęśliwy poród i zdrowie dzidziusia...  Ojciec dziecka to najpodlejszy rodzaj mężczyzn. Po 2 miesiącach ciszy odezwał się, mimo, że jestem w 9 miesiącu nadal tego nie potrafi uszanować. Poprosił o przesłanie kosztów wyprawki i niedokładając się w żaden sposób ocenil, że można było zrobić ją z głową, obraził mnie również, ale już szkoda pisać co wygadywał. Trzymajcie kciuki bo czeka mnie batalia sądowa, ten hipokryta raz mówi, że dziecko najważniejsze, a za chwilę, domaga się testów DNA. Nie mam siły na użeranie się z nim. Wyrzuty sumienia nadal mnie męczą, bardzo mi żal mojego dziecka, boje się, że ojciec kiedyś będzie próbował namieszać mu w głowie i nie będę szanowana przez dziecko... boje się, że kiedyś komuś znowu ślepo zaufam... obyśmy z synkiem byli kiedyś szczęśliwi.

jeszcze wszystko  może się ułożyć,  po prostu potrzeba czasu.