odmienne pojęcie zdrady - Netkobiety.pl

Cóż tyle znaczy, że ona jest emocjonalnie inteligentna inaczej..- czyli witaj w klubie. (((

heh, uwierzę jej to będzie się lepiej kryła. fajne bagno.
Ona się określi, będzie chciała  utrzymać rodzinę.
Bo najważniejsze dzieci. Po drugie wygodne życie.

O graniu solo myslę od dłuższego czasu, dzięki.
tak czułem że nie jestem wypaczony z moim podejściem do świata.

Absolutnie nie jesteś wypaczony. Związek to nie tylko wspólne dzieci, kredyt na mieszkanie i seks raz na tydzień - monogamii można tak samo oczekiwać w sferze seksu jak i w sferze emocji.

Jak to kiedyś Linda powiedział, że dziś ręki by nie miał.
Nic to, szukam w takim razie terapeuty, choć wiem że księżniczki chciałem księżniczkę mam. Tylko jak zawsze dzieci szkoda, chociaż wiem że można je wychować inaczej, ale widocznie problemy żony są fundamentalne [o czym wielu mi wcześniej mowilo] ale przecież ja sam wiem lepiej. Dzięki za odarcie ze złudzeń, wiem jedno, dzisiejsza rozmowa przynajmniej pozwoliła mi uwolnić te ostrze wbite we mnie.

A to nie jest tak, że to porażki kształtują charakter? Wbrew pozorom złamać człowieka jest bardzo trudno, chociaż woda drąży skałę.
Ja sam bardzo mocno stoje na ziemi, sam sobie jestem wzorcem. Dlatego nie słuchałem ostrzeżeń, bo ja sam wiem lepiej. To coś co na pewno mnie zmieni, pewne cechy sprawią że niestety nie będę lepszy dla innych.
To sprawia że życie ze mną jest trudne, i nie chce takiego życia fundować żonie, bo od dzisiaj będę inaczej patrzył na nią, i inaczej na siebie. A od bliskich wymagam wiele, więcej chyba niż od siebie.
Dlatego z chęcią będę surowym wymagającym ojcem, bo matka ma filozofię no-stress przytlanki rozpieszczanie i kształtowanie człowieka. Inaczej tego zrobić nie będę mógł będąc postawiony w takiej pozycji, bo dzieciom łatwiej jest zaakceptować cukierki niż obowiązek mycia zębów. Oby kiedyś, będąc dorosłymi, potrafiły to docenić.

Czytam Twoje posty i zastanawiam się czy w Twoim małżeństwie tylko żona była tą niedobrą? Czy jest tą niedobrą, bo odważyła się flirtować z innym mężczyzną? A czy pomyślałeś czego brakowało Twojej żonie, że pozwoliła sobie na flirt?

Chcesz być wobec dzieci bardziej surowy, bo żona Cię zawiodła? A co one mają z tym wspólnego?

Prawdopodobnie problemów macie wiecej niż sobie w tej chwili uswiadamiasz.
Tak jak napisałeś - różnice sa fundamentalne chyba - tylko terapia i intensywna własna praca nad związkiem może cokolwiek poprawić.
Odnośnie dzieci - zacznij współpracować z żoną - do dzieci powinien docierać jednolity (wpracowany przez WAS) przekaz - jesli sie rozstaniecie - też jednolity, bo zwariujecie od możliwych manipulacji nastolatków.

zimny- przeczytaj mój wątek. Ja juz mam to za sobą. To nie jest kochanek a plaster na rany dla żony ( prawdziwe czy te w które chce wierzyć). Jak wasze małżeństwo się rozpadnie to jestem w stanie postawić każde pieniądze, że i ta relacja się rozpadnie. Nic nie zrobisz- jak będziesz jej zabraniał i ją śledził to wymyśli lepsze sposoby kontaktu a tobie będzie wmawiać, że kontakty zerwała. Będziesz rozgoryczony i rozczarowany a kryzys się będzie pogłębiał. Jak powiesz, że akceptujesz to i tak ci nie uwierzy, bo nikt w małżeństwie nie będzie tego akceptował. NIe znam twojej żony ani ciebie - ale znam mechanizmy. Prawodpodbnie jest jak było u mnie. Niestety związek Ci się rozlatuje. W takich sytuacjach każdy mówi aby zająć się sobą- hobby, sport, dzieci. Prawda jest taka, że pomoże to potem tobie ale biegu zdarzeń nie zatrzymasz.

Nie zamierzam usprawiedliwiać Twojej żony. Pytam tylko czy uświadomiłeś sobie jakie potrzeby żony pozostały bez zaspokojenia? Czy w ogóle udało się Wam poruszyć z nią ten temat?

A czy omówiliście także jej wady? Czy zadeklarowała chęć zmian?

A to już jest nieco naiwne myślenie z Twojej strony.
Primo: w fazie zauroczenia wybielamy ewentualne przywary partnera, o ile w ogóle je zauważamy
Secundo: człowiek zmienia się przez całe życie. Zmieniają się oczekiwania względem partnera. Zmienia się otaczający świat. Życie nie jest constans.

Wbrew pozorom doskonale Cię rozumiem. Ale wychodzę z założenia, że warto dać drugiej stronie szansę na bycie takim rodzicem jakim potrafi. Przecież Tobie też byłoby ciężko nagle przejść na metody wychowawcze Twojej żony, tylko dlatego, że ona Cię o to prosi. Więc daj jej samej układać swoje relacje z dziećmi. Wiem, że we wszystkich mądrych książkach piszą o wspólnym froncie rodziców, ale to nie zawsze jest możliwe. I chyba nie zawsze warto o to kruszyć kopie. Ale to tylko moje prywatne zdanie z którym zgadzać się nie musisz.

To akurat powiedział Pazura, tak dla ścisłości, a co do tematu wątku, to twojej żonie zwyczajnie się nudzi.
Jak babie się nudzi, to jej odpier...ala i nie jesteś ani pierwszy, ani ostatni, który ma okazję się o tym przekonać,
że nieważne jaki byłeś przez te 10 lat małżeństwa, nieważne ile dla niej zrobiłeś, ON i tak będzie od ciebie lepszy.
I to by było na tyle w temacie, a cała reszta to jest dorabianie dupie uszu i wymyślanie jaki to ty byłeś zły i niedobry,
żeby latawica mogła uspokoić sumienie i przy okazji mieć gotowe wytłumaczenie na wypadek, gdy wszystko się wyda.
Teraz będziesz rozkminiał i zachodził w głowę, gdzie nawaliłeś, co mogłeś zrobić inaczej, czemu bardziej się nie starałeś...
klasyczny wręcz podręcznikowy przykład na odwrócenie kota ogonem i zwalenie całej winy za zdradę na zdradzanego.
Nie daj sobie tego zrobić, bo najpierw rzuci cię na kolana, później wdepcze w ziemię, a na koniec jeszcze na ciebie nasra
i taki będzie finał tej historii, tylko zdrowie i nerwy stracisz na udowadnianiu wszystkim dookoła, że nie jesteś wielbłądem.

P.S.
Nie wierz w banialuki, że to tylko taki tam flirt internetowy jak ci żona na noc do domu nie wraca i co chwila gdzieś ją nosi.
Prędzej czy później nakryjesz ich we własnym domu i co, wtedy też uwierzysz że to tylko kolega z tragarzami przechodził i wpadł na kawę?

No dzie? Flirtem moze byc gadka szmatka, tak samo jak wyslanie nagiego zdjecia z milym podpisem. O ile pierwsze mialabym gdzies, tak przy drugim maz bylby w tym "gdziesiu" (jesli zdjecie byloby jego). Roznica jednak jest, a ja do zazdrosnych sie nie zaliczam.

Zimny, spaliłeś  nieco temat.
Teraz żona przejdzie do głębszej konspiracji.
Drugi telefon, nowe hasła, nowy profil na FB , cała korespondencja na bieżąco czyszczona itd.
Natomiast Ty będziesz tym coraz bardziej niedobrym, przeszkadzającym, któremu trzeba wmówić poczucie winy za grzechy świata. No i oczywiście maniakalnym zazdrośnikiem

Przygotuj siebie na taki scenariusz, w którym podstawowym Twoim zadaniem będzie odnalezienie siebie.
Następnie postawienie swoich granic i konsekwentne ich przestrzeganie.
Ciężka praca, w warunkach wojennych.

twoja sytuacja jest niemal identyczna z moją- przeczytaj sobie i wyciągnij wnioski co będzie dla ciebie najlepsze. Finalnie tracą głównie dzieci

Tak dałem radę. Nie wiesz jak było ciężko i co przeżywałem. Nie pomogło bo i tak żona emocjonalnie odpłynęła. Widzisz ja ufałem 10 lat. Nigdy nie sprawdzałem, nie kontrolowałem, nie szukałem po emailach i telefonie. Bo po co?? Żona jeździła na szkolenia, sama na wakacje. Pozwalałem-byłem bardzo tolerancyjny, nie więziłem. I jak zawsze wyszło wszystko przypadkiem. Okłamała mnie z kim idzie na kawę(najlepsze że zapytałem 1 raz od 5 lat ). I sama się wkopała. A później już poszło..... Zapaliła się czerwona lampka i zacząłem powoli systematycznie domyślać się wszystkiego. Nie sprawdzałem dalej. Zachowanie żony co do mnie mówiło mi wszystko. Ale nie o mnie.

Być może kobieta się ogarnie skoro postanowi być z rodziną. Pamiętaj że zaufanie można odbudować. Powoli, systematycznie..... ale można....

DO Secondo1

Nigdy nie usprawiedliwiaj żony tym że czegoś mogło jej brakować w związku.
TO JEST CHORE!!!
Jeżeli komuś w związku czegoś brakuje siada z mężem przy stole i mu to komunikuje a NIE ZDRADZA!!
Jeżeli się nie podoba to rozwód i iść do kogoś innego ale nie zdradzać....
Atakujesz Autora że czegoś nie dawał żonie(być może o tym nie wiedział a żona mówiła że jest ok....)

Nie wiem ile twoja żona ma lat, ale mi to wygląda na poważny kryzys wieku średniego i hipokryzję w jednym. Moim zdaniem twój zdrowy rozsądek prawidłowo podpowiada ci, że coś nie tak.
Jeśli postrzegasz związek dwojga ludzi jako dyplomację to już od bardzo dawna macie poważne problemy. W sumie jeśli tak podchodziliście do tematu wspólnego życia to nie dziwota, że ona ma gdzieś coś takiego jak uczucia i zmienia zdanie jak chorągiewka na wierze (tak działają dyplomaci dostosowują się do kart, które trzymają w ręce). Rozumiem miłość to zbyt abstrakcyjne stwierdzenie? Na złych podwalinach zbudowaliście związek to wiadomo, że kiedyś musiał runąć i runął, a ty zdziwiony jak większość polityków.
Związek to dyplomacja... ręce opadają. Dyplomacja ma to do siebie, że pertraktują ze sobą osoby o rozbieżnych oczekiwaniach i próbują ugrać (nawet kosztem innych) najwięcej co się da utrzymując przyjazne stosunki. Partner staje się mało interesujący to poszukujemy innego. Z tego co mi wiadomo w związku stosuje się kompromisy opierające się na innych zasadach, niż w dyplomacji, bo wiążą się ludzie o zbieżnych oczekiwaniach i silnych uczuciach względem siebie.

Piękne słowa. 1000% racji. I problem dotyczy i kobiet i mężczyzn

A czym się różni słowo pisane od mówionego?
Jak napisze Ci na kartce to będzie co innego niż powiem Ci w '4 oczy '???

Nie znasz mnie i mojej historii wiec proszę nie kreuj teorii na temat mojej osoby.

Napisałem tylko ze obwiniasz autora ze nie dał czegoś swojej żonie co spowodowało ze go zdradza.
Jeżeli uważasz że brak zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby jest pretekstem do zdrady to współczuję...

Pierwsze słyszę, że związek to dyplomacja...ale ja się nie znam, bo mężem żadnej nie jestem a i nie jest pewne, że będę mężem jakiekolwiek i kiedykolwiek. Aczkolwiek jak czytam takie tematy...aż szkoda strzępić r***a cytując klasyka.
Pierwsza rzecz jest taka, że musisz wiedzieć, że flirt to wstęp do ewentualnej zdrady. Dlaczego ewentualnej? Bo kobieta co prawda to chodzące emocje ale również i chodzący kalkulator. Wie dobrze co może stracić jeśli Cię zdradzi. Wierz mi autorze tematu, że do zdrady dojdzie prędzej czy później. Wyrok już zapadł. Opcjonalnie możesz to jedynie odłożyć w czasie. Na jak długi czas? Trudno określić zwłaszcza, że piłeczka jest po stronie Twojej żony. Myślę, że ta piłeczka po jej stronie jest już od bardzo długiego czasu. Napisałem, że flirt jest wstępem do zdrady. Sama zdrada to rezultat wszystkiego. To nie tylko Twoja postawa, ale także postawa Twojej żony. Zadaj sobie jedno zasadnicze, ważne pytanie - czy dałeś żonie, powody do flirtu? Przeczytałem cały wątek i trudno mi w Tobie tą winę znaleźć w jakikolwiek sposób. Jedynym Twoim błędem jest to, że jak każdy facet w tej samej sytuacji, przegrywasz z iluzją drugiego faceta, która znajduje się w głowie Twojej żony. Ta iluzja to bajka. Masz dwa wyjścia - pierwsze jest takie, że spróbujesz tą iluzję zwyczajnie zniszczyć, zepsuć tą idealną bajkę, pokazać jej wady, jej ciemne strony. A drugie wyjście - nie robić nic. Właśnie! Nie robić nic. No bo co będziesz robić?! Ty masz się naprawiać, Ty masz walczyć o małżeństwo. Super! A Twoja żona to co? Mamut? Pod ochroną? W ogóle co to znaczy, że ona zachowała się jak żona, taka typowa? Co masz na myśli? Kto to jest typowa żona? W opcji nie robić nic - myślę, że to najlepsze rozwiązanie...oczywiście rób swoje nadal jak do tej pory. Bądź mężem. Nie napiszę jednak Tobie jakim masz być mężem. Może też zacznij z kimś flirtować - zastosuj lusterko. Zacznij grać i niech ten niepokój o zdradę z Ciebie przejdzie na nią. Albo jeszcze trzecia opcja - pokaż, że masz jaja. Stań przed mną i powiedz, że wiesz co ona robi - flirt, że dąży do zdrady Ciebie a Ty nie pozwolisz na to, aby ona miała aż tak nisko Ciebie potraktować. Daj jej walizkę do spakowania, niech pożyje ze swoim księciem z własnego umysłu. Bądź Panem swojego zamku, w którym drugi facet zwyczajnie pluje Ci w twarz. Pamiętaj, że niezależnie od poglądów, kobieta ułoży sobie wszystko tak aby jej pasowało. Czy to będzie światopogląd na zdrady w pojęciu ogólnym czy tam coś innego np. w kwestii gotowania czy wychowywania dzieci. Będzie Ci sprzedawać każdą bajkę wygodną dla niej samej. A Ty będziesz żył w przekonaniu, że tego ,,poroża" jeszcze nie ma ale w niedługim czasie już do będziesz posiadać. Czy taka wizja dalszego bytowania z nią Ci odpowiada? Wiedz, że ten związek, to małżeństwo już lepsze nie będzie. Nie wyciągniesz więcej z tego co już obydwoje wyciągnęliście. Wszystko jest rezultatem działań. Bądź facetem i zachowaj twarz.

Jeśli ją kochasz to powinieneś wierzyć, że coś takiego jak miłość istnieje. Pomimo, iż może na to nie zasługiwać. Nie zrozum mnie źle współczuję obecnej sytuacji - życie zaczyna ci się walić. Jednakże to właśnie te trudne sytuacje okazują z jakiej gliny jesteśmy ulepieni. Niemożliwe, aby od niedana miała tego typu podejście. Najczęściej jak ktoś nam mówi koniec to według nas coś musiało popsuć się niedawno, ale według osoby chcącej odejść musiało zacząć się to o wiele wcześniej.
Zapamiętaj to nie zdrada jest powodem rozłamu, tylko skutkiem rozłamu jest zdrada. Przy czym wina może być pół na pół, bądź adekwatnie przechylona do jednej ze stron.
Masz rację to ona powinna wykazać się inicjatywą. Pokaże tym samym co wybrała. Nie panikuj, jednak bądź stanowczy. Uważam, że jeśli będziesz utożsamiać się z osobami, które powiedziały ci o swoich historiach (tych 34 krokach) to podświadomie będziesz dążył do ich wypełnienia - aby był schemat i mózg wiedział na co możesz się przygotować. Ludzie nie są zero-jedynkowi. Najważniejsze, abyś dowiedział się jak możesz do niej dojść, aby przestała myśleć, że jesteś ślepy i wszystko idzie po jej myśli. Wówczas zacznie tracić grunt pod nogami i zacznie działać pod wpływem emocji. Co jest ważne, bo zapewne wtedy naprawdę dowiesz się co w niej siedzi. Oczywiście o ile jesteś zdeterminowany, aby walczyć o ten związek.

Zawsze zastanawiam się co się z ludźmi porobiło, że traktują chęć naprawy nawet kończącą się fiaskiem jako objaw słabości/bycia gorszym? Gdyby od początku byli zimnymi... doświadczyliby mniej bólu, rozczarowania... jednakże czy poziomem nie zniżyliby się do osób, które ich tak potraktowały? A co nie zabije to przecież wzmocni i tak będzie w twoim przypadku zobaczysz .

Ja akurat nie żałuję, że walczyłem. Oczywiście, że to druga strona powinna naprawiać ale ... żadna kobieta nie przyzna się do błędu. Moja żona twierdziła, że to przyjaźń i dalej tak twierdzi. Mi wciskała obsesję. Oczywiśce, ze nie doszło tam do fizycznej zdrady i u ciebie także nie dojdzie ( mogę się mylić). Jak twoja żona zacznie naprawiać to przyzna się że jednak coś było a przeciez według niej nie. Nie wiem czy to schemat ale jest to przewidywalne. Ja myślałem, że choroba i moje wsparcie ten temat zakończy. W końcu umarł śmiercią naturalną ale my już ( w zasadzie żona) nigdy emocjonalnie do mnie nie wróciła. Każda kłótnia o to i każde śłedzenie pogarszało sytuację. Niech się wypowiedzą kobiety ale z moich doświadczeń wynika, iż kobieta wchodząc w taką relację uważa relację z mężem za zamkniętą. Możecie być małżeństwem z wielu powodów: dzieci, zobowiazania, strach ale nigdy już nie będziecie takim samym małżeństwem. Tam już miłości u niej nie będzie. Kobiety sa inaczej skonstuowane. Ich decyzje poprzedzają lata przemyśleń. Robiłem ten sam błąd który i ty robisz. Może i zostanie z tobą ale na tą relacje wpływu nie masz. Na teriapiach mi sugerowano aby się zdystansować do żony- szczerze powiem ci że na ratowanie związku to nie wpłynie. Lepiej tobie się zrobi. Ale powtórze jeszcze raz nie żałuję że walczyłem. Kiedyś synowie będą dorośli i może się zapytają ojca dlaczego i czy walczył czy nie. Ja odchodzę ale z przekonaniem że robiłem wszystko co się dało

Kolejny mit z baśni tysiąca i jednej nocy, mający na celu owijanie w sreberko pospolitego ku...stwa.
Biedne nieszczęśliwe latami cierpią i przemyśliwują zanim rozłożą nogi przed fagasem z pracy albo z internetu...
Może i tak bywa, ale to nie jest żadna reguła, bo najczęściej jest dokładnie na odwrót, najpierw się robi głupoty,
a później dorabia do tego całą resztę, żeby jakoś się wytłumaczyć i usprawiedliwić jak już sprawa się rypnie.
Nie od czapy jest wtedy mieć przygotowaną w zanadrzu ckliwą bajeczkę o biednej nieszczęśliwej cierpiętnicy,
żeby wzbudzić litość i współczucie, a przy okazji jeszcze coś ugrać na koniec (słynne "rozstańmy się z klasą" itp.)
Prawda jest taka, że znakomita większość zdradzających żon (i mężów zresztą też) zdradza bo chce i może,
a nie dlatego, że im w małżeństwie jest źle. Źle to się robi jak zdrada się wyda i trzeba ponieść konsekwencje,
a tego przecież nikt nie lubi ani nie chce, więc każdy zdradzacz się łapie każdej, dowolnie kretyńskiej i niedorzecznej teorii,
żeby tylko wykręcić się sianem od odpowiedzialności za to co już się stało i zrzucić ciężar winy za rozpieprzenie związku.
Dziwnym trafem w 98% przypadków o tym jak fatalnie się dzieje w małżeństwie, ludzie dowiadują się dopiero wtedy
jak współmałżonek zostanie przyłapany na romansowaniu. No tak? I co, nikogo to nie zastanawia? Pewnie, bo o wiele fajniej
wmawiać sobie do usrania, że to wszystko moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina i jeszcze błagać o wybaczenie...

No trochę się wam rozjechaly ścieżki. Zona szuka emocji na boku. Jak jeszcze nie zdradziła fizycznie to jest na prostej drodze, aby to zrobić bo emocjonalnie jest przy tamtym facecie. W erze internetu mam wrażenie, ze ludzie trochę się rozpasali. 
Coraz więcej zdrad, coraz więcej rozwodów...Konserwatywna monogamia ustępuje miejsca seksualnemu hedonizmowi...- donosza eksperci. Co roku rośnie procent Polakow przyznających się do niewierności. Niewierność najczęściej jest domena przedstawicieli wolnych zawodów i pracowników korporacji (slynne biurowe romanse). Zdradzają najczęściej mieszkańcy z dużych i średnich miast, wykształceni i dobrze sytuowani. Jako powód najczęściej podają konflikty malzenskie, brak satysfakcji z seksu i niespełnione oczekiwania, cokolwiek to znaczy. Najwięcej zdradzają panowie, ale bez zaangażowania emocjonalnego , natomiast panie preferują dłuższe romanse. Angażują się uczuciowo.  Co jeszcze? Pozycja małżeństwa w systemie naszych wartości wciąż słabnie. Może to jest m.in problem?  I na koniec - mimo zwyzkowej tendencji wciąż nam daleko pod tym względem do innych zachodnich spoleczenstw.  No ba, tam to jest cywilizacja 

Jak widać na każdy argument znJdzie sie kontrargument wszyscy po trochu mamy racje prawda jest taka ze będzie coraz gorzej.

Okej, tylko cały czas pamiętajmy o tym, że to zdradzacz zdradził i winny aktu zdrady jest tylko on, a nie zdradzony,
tymczasem im dłużej siedzę na tym forum, tym większego nabieram przekonania, że to już jest taki standard i reguła,
żeby nad zdradą przejść gładko do porządku dziennego na zasadzie "zdradziłam to zdradziłam, na ch...j drążyć temat"
i skupić się na analizowaniu przyczyn, które do tego doprowadziły, wyciągając z czeluści pamięci nierzadko już takie bzdety,
że po prostu ręce opadają jak się to czyta i zanim człowiek się zorientuje, szast prast, raz dwa trzy, winnym zdrady jesteś ty.
A więc najpierw mamy bagatelizowanie i wyparcie zaistnienia zdrady, chwilę później mamy stawianie na równi zdradzacza i zdradzanego,
a zaraz po tym następuje cały ciąg standardowych zagrywek mających na celu uzmysłowienie zdradzonemu, że sam jest sobie winien.
Nagle przestaje istnieć problem samej zdrady, a w jego miejsce pojawiają się dziesiątki jak nie setki powodów i przykładów na to
że to sam zdradzany przyczynił się do tego, że został zdradzony plus do tego wykład o tym, że nie powinien mieć do nikogo pretensji,
bo gdyby on był inny, to do niczego by nie doszło. Po pierwsze nie byłbym tego taki pewien, bo niby na czym mam ta pewność oprzeć,
a po drugie co to za wymówki? To tak samo jakby pijany kierowca się w sądzie tłumaczył, że gdyby tej dziewczynki nie było na pasach,
to on by jej nie przejechał, a tak to sama jest sobie winna, bo gdyby siedziała w szkole, to do niczego by nie doszło... No taki sam bezsens.

Nie wiem czy jestem dobrze rozumiany.
Rozchodzi mnie się o to, że o ile na upartego można przyjąć, że odpowiedzialność za rozpad małżeństwa ponosi oboje współmałżonków,
o tyle absolutnie nie mogę się zgodzić z twierdzeniem, że oboje są winni zdrady, której tylko jedno z nich się dopuszcza. No jak?
Moim zdaniem rozpad związku i zdrada, to są dwie odrębne kwestie i jako dwie odrębne sprawy powinny być rozpatrywane,
a nie że wszystko wrzucamy do jednego worka i trzęsiemy nim tak długo, aż się wszystko ze sobą pomiesza.
Jeśli tak chcemy do tego podchodzić, to zaraz potem pojawią się postulaty o uniewinnianie zabójców wiarołomnych małżonków,
no bo przecież ten zabity sam jest sobie winien. Zdradził. I tutaj nawet przeciętnie utalentowany obrońca z urzędu byłby w stanie
wyprowadzić przewód, po którym cała sala wstaje i bije brawo, a morderca przybija z sędzią piątkę i wychodzi z sądu oczyszczony z zarzutów.

Można popaść w takie złudzenie, gdy podchodzi się do zdrady jako następstwa czegoś. Prawda jest taka, że miłość zabija pożądanie, a niektórzy nie akceptują tego i wciąż szukają zastrzyku konkretnych emocji. Nie musi nic złego się dziać, aby doszło do zdrady.

Można łudzić się, że zdrada bierze się znikąd, jeśli przyzwyczaiło się do życia w BYLEJAKOŚCI.

Tak mocno niektórzy chcą mnie posądzić o to, że przyczyniłem się do zdrady.
@anderstud bardzo dobrze napisał, za rozpad związku mogę ponosić winę, ale nie za zdradę.
To była jej decyzja. Zrobiłą to sobie przedewszystkim. Bo ta zdrada to nie było wołanie o pomoc w naszym związku. I nie wygląda też na to że jest to chęć zakończenia związku.
Przecież ona się nie przyznała. Moje pierwsze pytanie wzięła śmiechem. To nie było tak że ona mówi, wiesz, coś nie gra, popracujmy nad sobą. Robiła dokładnie na odwrót - chwaliła mnie, mówiła że teraz czuje się szczęśliwa.
Ale na boku już był ktoś inny, a z tego nie potrafiła zrezygnować.
Dlaczego? - bo tak jest wygodnie. Bo ma dach nad głową, obiad na stole, przypilnowane dzieci. Pieniądze.
A teraz pewnie uświadamia sobie, ze to już przeszłość. Sama mówiłą że takie rzeczy same kiedyś wychodzą. No i wyszły.

Może rzeczywiście wszystko rozbija się o odmienne podejście. Ludzie chcieliby siebie na wyłączność emocjonalnie i fizycznie a jakiekolwiek odstępstwo od reguły uważają za zdradę a ich świat rozpada się na kawałki. Ludzie żyjący w związkach poligamicznych tez przeciez kochaja i tworzą rodziny, i nie uważają, ze miłość do jednego człowieka wyklucza miłość do drugiego. To samo z seksem. To, ze idzie do lozka z jednym, nie znaczy, ze drugie juz mu sie nie podoba.  Czyli da sie. Kwestia podejscia. A u monogamistow to jest postrzegane w kategorii zbrodni prawie. Dlaczego taka drastyczna reakcja? Wyobraźcie sobie, ze przychodzi do was maz/żona i mówi - kochanie, zakochalem się w Kasi i będę z nią sypiał, ale to w niczym nie zmienia tego, ze Ciebie kocham dalej tak samo,  tak samo Cie pragne i bede sie troszczyl o nas. Jak zareagujecie? I dlaczego wyslecie go do diabla?:)  Jakos wszyscy rozumieja i uwazaja za normalna sytuacje, ze mozna tak samo kochac jedno, dwoje czy piecioro dzieci i milosci przez to nikomu nie ubywa a w odniesieniu do zwiazku juz jest to nie do przyjecia i mówi się, ze nie da się tak kochać. Przecież to najczęstsze odpowiedzi dla zdradzanych - skoro jest ktoś drugi to znaczy, ze juz cie nie kocha, bo jakby kochał, to by ci tego nie zrobil itd. Przecież jedno nie musi wykluczać drugiego. Brak checi dzielenia sie ukochanym czlowiekiem z innymi to jedno, jesteśmy zazdrośni, zaborczy i egoistyczni (a moze kieruja nami inne pobudki) choć trudno się przyznać do tego, a twierdzenie, ze kochać dwie osoby jest niemożliwe, to drugie.

Ha! I tu dochodzimy do pełnej zgody
Ludzie żyją obok siebie. Dzień leci za dniem. Nie chodzi tylko o rutynę, czy nudę, ale o brak zainteresowania sobą nawzajem, brak dbałości o to, aby między nimi były jakiekolwiek emocje.
Tu nawet nie chodzi o to, że ludzie tej BYLEJAKOŚCI nie zauważają i że ona im nie przeszkadza. Pisałam już w innym wątku, że w głównej mierze wynika to z tego, że sami wzrastali w rodzinach, gdzie bliskości między rodzicami była tam jak na lekarstwo, a to, co spajało związek to wspólne zadanie wychowania dzieci. Przenoszą później tę samą bylejakość do swojej rodziny i wydaje im się, że jest to szczyt tego, co może łączyć dwoje ludzi. Słowo bliskość staje się dla nich synonimem fizycznego kontaktu i są przekonani, że seks raz na tydzień załatwia temat bliskości. Mnie przeraża to, że większość tych opłakujących tutaj swoje nieudane związki że zdradzaczami, egoistycznymi oszustami i nielojalnymi kłamcami nigdy tak naprawdę nie zaznała prawdziwej bliskości, która pozawala dostrzec subtelne sygnały tego, że partner jest zaobsorbowany czymkolwiek poza związkiem.

Adiaphora, przypominasz mi pewnego gościa, który już tu nie gości a którego zadziwiał "fenomen" zdrady. Uważał on podobnie jak ty, że to ci, co UMÓWILI się że swoim partnerem na wyłączność a ten ich później oszukał mają problem, a nie zdradzacz, który oszukał. Co za różnica, czy dążenie do wyłączności wynika z uwarunkowań ewolucyjnych czy też ze społeczno-kulturowych zasad, gdy ktoś się umawia na wyłączność to nie powinien później dziwić się, że jego oszustwo i nielojalność jest piętnowane a osoba, która zaufała w obietnicę czuje się zawiedziona i upokorzona faktem, że zainwestowała swoje zaufanie i zasoby w oszusta?

Zatem albo trzeba przyjąć za pewnik, że ludzie to gatunek poligamiczny a o monogamii możemy mówić tylko w kategoriach monogamii sukcesywnej, czyli jestem w jednym związku tylko z jedną osobą W TYM SAMYM CZASIE
Albo możemy uznać, że związek, w którym nie dba się o bliskość skazany jest na porażkę, czasem w formie zdrady, czasem w formie rozejścia, któremu towarzyszy świadoma refleksja, że właściwie niewiele nas łączy poza wspólnymi zobowiązaniami.

Pomaga ci to Ela jak sobie układasz świat w czarno-białych kolorach? Dużo w twoich wypowiedziach rozkładania wypowiedzi i podawania przykładów przeciwstawnych i skrajnych. Tak jak tutaj albo CIAGŁE trzymanie za rączkę albo swoje dwa światy. Nie możesz uznać, że dobry związek to bezpieczne miejsce, w którym można być blisko i które pozwala na autonomię.

A co do zdradzaczy to też jakbyś poszukała głębiej to by mogło się okazać, że ten ich egocentryzm (chociaż twoja definicja bardziej pasuje mi do braku empatii) też jest skutkiem czegoś. Nic się nie dzieje bez przyczyny.

Ja odniosłam inne wrażenie.
Przede wszystkim :
- odmiennego podejścia zimnego i Jego żony np. do wychowania dzieci, postrzegania partnera, postrzegania swojej roli w małżeństwie - tutaj staram sie nie oceniac - po prostu wydają mi się osobami o innych charakterach i innej hierarchii wartości
- infantylności żony - to tylko moje odczucie - mam alergie na pastereczki, stąd może takie odczucie
- wyrachowanie postrzegam jak przejściowe a nie cechę charakteru - z tego co pisze zimny żona chyba przechodzi taki etap - nie pisze tutaj więc trudno powiedzieć - to tylko moja projekcja, która może być błędna

Kiedys jeden z moich znajomych uczestniczyl w podobnej historii. Z tym jednak wyjatkiem , ze to on zdradzal zone. Wzieli slub w 2007 roku i od tego momentu zyli raczej obok siebie niz ze soba, po kilku latach urodzilo sie ich pierwsze dziecko ale on wyjechal za granice kiedy corka miala 6 dni i byl tam przez dwa lata bo malzonka nie chciala jechac a jej matka byla tez sruba i nie chciala ich puscic do meza. On sobie znalazl za granica dizewczyne duzo mlodsza od niego i sie przez dwa lata spotykal z nia. W  koncu wrocil bo zaczelo sie zle dziac. I co po powrocie to samo, nowa panienka tez duzo mlodsza. Zostawal po godzinach w pracy zeby sie z nia tam spotykac i inne takie, a zonie wmawaial ze musi pracowac. Kazda sciema przechodzila, ale nie chcial sie z nikim nowym wiazac na stale bo w domu obiad uprane i dziecko dopilnowane. Dopiero jak zonka zaczela sie domyslac to stal sie super mezem. Zawsze tak samo to wyglada. My w pracy sie dziwilismy jak to jest ze kazdy z nas juz o wszystkim wiedzial a u zony przechodzila kazda sciema.