Zimny chów to konsekwencja nieudanego zycia - Netkobiety.pl

Ja miałem w domu zimny chów. U mnie w domu nie okazywało się uczuć. No poza tymi negatywnymi. Nikt nikomu nie mówił, że go kocha. Niestety jak się okazuje ożeniłem się z kobietą, która też się tak zachowuje.

Kiedy wpadłem w depresję i przyznałem się do tego matce, to wtedy dopiero dotarło do niej, że coś źle robiła. Sama okupiła to też depresją. Teraz nasze relacje są bardzo dobre. Ale niestety czasu cofnąć się nie da.

wilczysko i monocros a wszkole jakimi bylisie osobami?

to ja mialam gorzej. Ehhh marze o tym aby uciec i byc zadowolona chociaz na chwile ale coz bez pieniedzy sie nie da a w tym kraju nie da sie zarobic na nic:(

Tylko, że ja przez cały okres swojej młodości nigdy nie potrafiłem związać się z żadną dziewczyną, a potem kobietą. Zawsze byłem sam. Pierwszy związek był bardzo późno. Dopiero po 30-ce. I wtedy wyszło, że mam ogromny lęk przed bliskością.

do jaguar a gdzie wyjechałas wtedy jesli mozna wiedziec?

No i tak jest. I dobrze zrobisz, jak szybko przyjmiesz do wiadomości, że tak jest - to rzeczywistość. Przeszłość, na której nie masz i nie miałaś wpływu. Natomiast masz wpływ na to, co teraz robisz. To twoja wyłącznie decyzja, czy spędzasz czas na rozpaczaniu za przeszłością, przeżywaniu wciąż i wciąż ran z dzieciństwa, narzekaniem na niesprawiedliwy świat; czy też może podejmiesz decyzję, żeby zmienić siebie i sobie pomóc. Żal, złość, smutek - masz prawo to czuć. Daj sobie też prawo przeżyć to i ruszyć dalej.

Mi pomaga terapia. Pomogła mi też decyzja w gimnazjum, że nie będę sama. Wymyśliłam sobie scenariusz, jak zachowam się pierwszego dnia szkoły i tak zrobiłam. I mimo że byłam uznana za dziwną, to udało mi się już pierwszego dnia złapać kontakt z dziewczyną, która obecnie nadal jest moją bliską przyjaciółką. To była decyzja "siadam z tyłu klasy i czekam, aż ktoś do mnie podejdzie albo wyciągam pierwsza rękę i dosiadam się do kogoś, narażając się nawet na ośmieszenie". Nie wiem, skąd mi się to wzięło, ale cieszę się, że podjęłam tę decyzję. Być może to te wszystkie książki, które czytałam.

Pytasz, jak w szkole? Byłam bardzo nieśmiała, nie wychodziłam do przodu, miałam kilka koleżanek, ale do gimnazjum nie utrzymałam bliższej znajomości, bo zawsze czekałam, aż ktoś inny zrobi pierwszy krok, byłam zakompleksiona, więc uważałam, że i tak nikt mnie nie polubi, więc po co się starać... więc się nie starałam, więc znajomi odchodzili. Nie byłam specjalnie prześladowana, czasem ktoś nabijał się z mojego nazwiska w podstawówce, ale nie byłam też popularna. Potem trafiłam też do świetnego środowiska przykościelnego, gdzie nauczyłam się być sobą, nauczyłam się odpowiedzialności za siebie, za innych, non stop wykraczałam poza strefę komfortu - i zyskałam tam też wielu znajomych.

przeszłość nie zawsze determinuje przyszłość. Świadczą o tym losy ludzi, którzy naprawdę mieli dzieciństwo będąc w czanej d*pie i wyszli na prostą, żyjąc szczęśliwie. Chcieć to móc.
Moje doświadczenia też były kijowe, ale było, minęło a ja jestem dzisiaj innym człowiekiem. I nigdy bym nie powiedziała, że moje życie jest nieudane. Przeciwnie. Do pełni szczęścia brakuje mi tylko miliona dolarów. Wiem..., pieniądze szczęścia nie dają.... Dopiero zakupy
Kupiłabym jakąś małą, maciupeńką wyspę...

Nie zgodze sie z tym do konca.

Wszystko zalezy od tego jaka podejmie sie decyzje, bo to jest swiadoma decyzja. Pomimo tego, ze jak bylam mloda i bardzo zakompleksiona i zdepresowana, to jakos pewnego dnia postanowilam wziaz dope w troki, pojsc na terapie i za wlosy sie wyciagnelam z tego bagna. Nie bylo to latwe, musialam w to wlozyc duzo pracy, ale wszystko zaczelo sie jednej DECYZJI.

Wilczysko, ale jakbym nie miala porabanych rodzicow, nie mialabym tez depresji i kompleksow jako mloda dziewczyna. Zamiast walczyc o siebie na terapii, moglabym zyc fajnie i szczesliwie juz jako 20-stolatka.

Chodzi mi o to, ze NAWET jak ktos mial patologiczna rodzine, to nie determinuje to kim zostanie w przyszlosci. Niektorzy maja fajniejsze dziecinstwo, inni mniej fajne, ale to co ze soba zrobia jako dorosli ludzie jest wylacznie wynikiem ich decyzji. Bardzo mnie wkurzaja takie osoby, ktore jako stare konie zwalaja wszystkie swoje niepowodzenia na to, ze mama byla taka, a tata owaki.

Przeciez ja nie neguje tego, ze przeszlosc na nas wplywa- dobrze badz zle.

Jestem tylko daleko od takiego deterministycznego myslenia, ze jak urodziles sie w rynsztoku, to bedziesz tam lezal do konca swoich dni. Moze i bedzie Ci trudniej niz innym sie zorganizowac i przystosowac do szczesliwego zycia, jak wiem po sobie, ale nie jest to niemozliwe. Nie ma sensu roztrzasac swojej przeszlosci, w sensie siedzenia i plakania, jaki to zly mielismy fart.

Chodziło mi o to, że wszystko jest ze sobą powiązane. Przyszłość wypływa z przeszłości. Oczywiście wiele zależy od naszej decyzji, ale ta decyzja też jest w jakimś stopniu uwarunkowana.

Ja teoretycznie pod tym względem nie miałam w domu problemów. Mama kochała aż za bardzo, chwaliła, owszem, w zasadzie wyłącznie za szkołę i tego typu sprawy - z kolei, jak się zdenerwowała, to potrafiła wpaść w histerię. Dopiero jak się na studia wyprowadziłam, to zaczęłyśmy sobie normalnie relację układać. Tato chwalił bardzo - nawet jak już widywałam go przypadkowo raz na kilka lat. Ale to, w jakim domu i z jakimi rodzicami wyrastałam ma olbrzymi wpływ na moje życie, moje wybory, moje zachowania i moje postrzeganie wielu sytuacji.

Ale wpływ to nie "determinowanie" czy "uwarunkowanie". Wpływ, to jeden z czynników, które pewną sytuację kształtują, ale ja nie jestem niewolnicą tego wpływu, ja podejmuję decyzję, co z nim zrobić. Mogę ulec, mogę walczyć - czasem łatwiej wybrać jedno, czasem drugie, ale ostatecznie to zawsze jest wybór a nie fatum. To w sumie jest jedna z najtrudniejszych lekcji w moim życiu, zaraz obok tego, że żadnym usprawiedliwieniem nigdy nie będzie "ale to jest trudne". Każdy kieruje sam sobą, odpowiada sam za siebie i częściej niż by się chciało to jest trudne - ale póki się tego naprawdę głęboko nie przyswoi, to na zmianę wyuczonych w dzieciństwie schematów nie ma szans. Za to, jak już się to opanuje, to droga do zmian stoi otworem. Tylko bywa trudna.

Do UK. Ale wyjechałabym do Ugandy gdyby mi to pomogło.
Życie jest zawsze niesprawiedliwe. Jest takie powiedzenie ze życie nie daje nam tego czego chcemy tylko to co dla nas ma. Nie zastanawiam sie dlaczego ja miałam tak a inni inaczej. To do niczego nie prowadzi. Tylko do frustracji i gniewu. Jest jak jest i muszę z tymi kartami które mi życie rozdało ugrać jak najlepsza partie.
Uważam ze każdy jest kowalem swojego losu. Po prostu ludzie którzy mieli problemy na starcie musza włożyć w swój sukces nieco więcej pracy. Jednakże życie w całości jest ciężka praca wiec mnie to różnicy żadnej nie robi.

Dzięki, za objaśnienie tego co miałem na myśli

Nie zawsze sobie radzę. Na wszelki wypadek mam prawie zawsze przy sobie coś na nerwy. Antydepresant też biorę już od bardzo dawna.

Nie pamiętam już dokładnie ile lat. Może 7. Miałem w tym czasie ze dwie przerwy, ale wracałem do tego. Jak już biorę to oczywiście regularnie. A efekt ? Trudno powiedzieć. Szału nie ma. Myślę o tym, żeby go znów odstawić. Zobaczyć jak jest bez niego. Może latem to zrobię. Jak każdy depresant ma skutki uboczne i je dostrzegam.

ja pochodze z domu, w ktorym matka nigdy nas nie przytulala. Nie mowila ze nas kocha, nie gotowala, nie piekla. Nie czekala z obiadem. Za to mocno bila, gdy zamiast 5 dostalo sie 4. Na moje szczescie bylam wzorowym uczniem. Na nieszczescie moj brat byl slabym i dzien w dzien patrzylam jak matka go tlucze, nie patrzac gdzie i czym. ojciec przytulal i byl do serca przyloz facetem, ale wciaz chlal. Byl albo pijany, albo zly, ze pic nie moze. Nigdy niedostepny.

W dziecinstwie mielismy bardzo wielu znajomych. Przyjaciele i paczka zastepowaly nam cieplo domowego ogniska. Procz siebie wzajemnie i tych ludzi dzielnicy kamienic nie mielibysmy nic wiecej. Czasami ktos sie z nas smial, dokuczal ze mamy pie/&nieta matke (miala proby samobojcze i stawala np. na balustradzie balkonu) ale musielismy byc twardzi bo inaczej bysmy zgineli.
Jak doroslismy brat wpadl w narkotyki. Dzis z tego wyszedl. mieszka za granica, ma dobra prace, dziewczyne i stara sie zyc szczesliwie. Ma momenty slabsze, ale kto ich nie ma.
Ja ucieklam z domu jako nastolatka i mieszkalam z duzo starszym mezczyzna, ktory chcial mi pomoc, i w sumie pomogl... nie bede zaprzeczac byl to rodzaj sponsoringu. Na tamten czas nie mialam wyjscia, a i jego bardzo lubilam i lubie do dzisiaj.
Dzis jestem zona i mama. W Polsce nie bylo kasy z niczego wiec wyjechalismy w ciemno za granice. W kilka lat uzbieralismy na dom w Polsce. Mam bardzo fajna prace a maz (tez z makabrycznej patologii) sporo zarabia. Przeszlam tez chorobe nowotworowa i mam mnostwo mniejszych klopotow zdrowotnych, od ktorych na szczescie sie nie umiera,p Rowniez mam slabsze momenty, ale... kto ich nie ma.

oboje jestesmy jak ojciec, bardzo wylewni w stosunku do ludzi (az za bardzo hehe) i baaaardzo ciepli w stosunku do dzieci. Nie wyobrazam sobie, jak moglabym powtarzac bledy swoich rodzicow (choc niektore popelniam...) wobec swoich dzieci. Za bardzo ich kocham. Nigdy nie uderzylabym swojego dziecka. Tule ich 1000 razy dziennie.

my bysmy mialy do pogadania Jaguar,p  bardzo podobnie zawsze mowie. Przeciwnosci losu trzeba traktowac jak zadania. Im wiecej zadan przerobisz, tym jestes silniejszym czlowiekiem. oczywiscie, o ile je je zwalczasz - przerabiasz problemy, a porazki przekuwasz w sukcesy. Nawet porazki i ciezkie doswiadczenia czegos ucza, tylko nalezy chciec sie z nich uczyc, a nie jeczec i sie uzalac nad soba.

Osoby, ktore sie zastanawiaja dlaczego zycie jest niesprawiedliwe... no jest niesprawiedliwe i co zrobic. Sadze ze wcale nie mialam ciezko - poznalam wielu ludzi, ktorzy mieli jescze gorzej. Ciesze sie, ze zyje, ze moje dzieci zyja, ze moj maz zyje - niektorzy nie maja nawet tego. Mojej przyjaciolce zmarlo dziecko.... mamy ogromne szczzescie w zyciu - spojrzcie wszyscy na tych ludzi uciekajacych przed wojna, obrzezaniem, torturami, terroryzmem... Czym sa nasze problemy do ich problemow.

podniescie glowy w gore i idzcie naprzod. Kazdy moze osiagnac wiele, tylko trzeba odwaznie isc do przodu a nie stekac. Nie zalamujcie sie - macie jedno zycie i wykorzystajcie je w 100%. Dajcie z siebie wszystko, a banan sam pojawi sie na waszych mordkach;) Badzcie lepsi niz swoi rodzice. Tylko dzieki temu swiat ma aszanse byc kiedys lepszym miejscem

vicky85, podziwiam Cie