Toksyczny zwiazek - Netkobiety.pl

To rozstanie nie jest moim pierwszym ,a ktoryms z kolei,ale teraz postanowilam sobie ,ze to juz ostatni raz.
Najgorsze jest to,ze czlowiek powinien czuc sie lepiej bo w koncu wyszedl z tej toksycznej relacji ,o czym marzy wiele kobiet ,a nie ma odwagi tego zrobic,a jednak to zdrowienie jest przerazajace ,bolesne,wyniszczajace.
Zastanawiam sie czy mezczyzni tez tak to przechodza jak kobiety?

Po 12 latach w toksycznym związku Twój umysł jest wolny, nie chce ci się nic robić, bo wiesz że nie musisz,
wrzeszczysz bo wiesz że możesz (jego nie ma) jesteś leniwa bo nic się dzieje  (stres, kłótnie), Wasze życie było pod jego humory itp
potrzebujesz czasu żeby nauczyć się inaczej żyć wg własnego rytmu i zachcianek.
W Twoim życiu nastąpiła wielka zmiana i powoli do Ciebie dociera, że będziesz żyła inaczej, ale jeszcze nie wiesz jak i jest takie zawieszenie, małymi krokami będzie do przodu (lepiej). Koszmar trwał 12 lat, wychodzenie z niego nie nastąpi z dnia na dzień.
Jeżeli on jest teraz szczęśliwy - Ty powinnaś się cieszyć, że gdzieś się zaczepił, nie będzie Ciebie nachodził.
Pozdrawiam.

Byłam w podobnej sytuacji - 5 lat z toksykiem. Tysiące rozstań i powrotów -za każdym razem sobie powtarzałam ,że to już ostatni raz ,że już nie chcę po czym i tak mu ulegałam ,bo tęskniłam....
Rozumiem Cię i mogę powiedzieć ,że ta beznadzieja i tęsknota w końcu mijają i zaczynasz cieszyć sie życiem ,ale musisz uzbroić się w cierpliwość i tym razem nie powtórzyć błędów i nie wrócić do niego.
Trzymaj się!!!

Wydaje mi się, że twoje zachowanie jest też spowodowane samotnością. W twoim życiu nagle sporo się zmieniło i pomimo że z jednej strony jesteś szczęśliwa bo to koniec, czujesz ulgę, tak również twoje emocje mają drugie dno. W twoim życiu teraz pojawila się jakaś pustka i nie masz pomysłu jak ją wypełnić, co zrobić by nie czuć.
Miałam dokładnie to samo kończąc swój związek-z jednej strony ulga że to już koniec, z drugiej tęsknota, smutek, żal-poczucie uzależnienia. Długo nie wiedziałam po swoim rozstaniu co mam ze sobą zrobić. Niestety do dziś towarzysZy mi to uczucie beznadzieji, którego nie nawidze

Z aktywnoscia nie mam problemu,nie zapadlam w letarg,robie wszystko na sile ,ale robie.Duzo sytuacji ,ktore nastepuja tydzien po tygodniu zmuszaja mnie do wyjscia z domu i spotkan ze znajomymi,ale nadal czuje sie zle .

Dokladnie u mnie tez tak bylo,rozstania ,powroty,w koncu na 12 lat zakotwiczylam przy nim,ale w koncu zaczelam miec problemy ze zdrowiem i zapalila sie czerwona lampka,poszlam do psychologa ,zaczelam terapie,powiem szczerze,ze dopiero po kilku spotkaniach dotarlo do mnie w co wdepnelam ,a dopiero po rostaniu zobaczylam jak jest to powazny problem.
Czekam na odrodzenie,nadal nie wierzac do konca w toksycznosc relacji w ktorej tkwilam.Nie wiem,zyje i oddycham,ale to wszystko,w srodku jestem rozbita na milion kawalkow ,ktore sklejam ,a potem nadchodzi kryzys i wszystko sie sypie.Prosze Boga o spokoj duszy,chwile beztroskiej radosci,ale to nie nadchodzi.