postawa terapeuty podczas terapii psychodynamicznej - Netkobiety.pl

tak, masz racje, komentowala zachowania mego partnera
niemniej w taki sposob ze ja zaczelam odnosic wrazenie (moze mylne) ze jest "uprzedzona"

oczywiscie biore duzy margines na to ze moge sie mylic i jestem przewrazliwiona

tak, z racjonalizowaniem masz racje - ale terapia wydobywa rozne etapy, od zlosci, rozzalenia po obojetnosc, po drodze rowniez proby racjonalizacji jego zachowan

Powinnam jej powiedziec o swoich odczuciach nt jej stosunku do partnera? Moze to tez ma znaczenie, poszukac co sie pod tym kryje.

Ja bym jej o tym powiedział. W terapii wszystko może mieć duże znaczenie. Poza tym ludzie chyba często myślą, że terapeuta to będzie taki trochę przyjaciel, że pocieszy, doradzi. To kompletnie nie na tym polega. Możliwe jest, że terapeutka świadomie tak komentuje zachowanie Twojego faceta, żeby wywołać u Ciebie jakiś konkretny proces myśleniowy. Terapeuci to są tacy trochę manipulatorzy Chodzi o to, żebyś sobie uświadomiła pewne sprawy, pewne potrzeby, których być może nie jesteś świadoma, albo które odtrącasz, pewien model swojego zachowania, który być może ma związek np. z dzieciństwem.
Nie ukrywaj przed terapeutką swoich wątpliwości, jeśli Cię takie nachodzą.

Nie jestem psychologiem, ani terapeutą, ale mam ładnych kilka lat doświadczenia w tej materii

Różne. Najwięcej mi dała terapia grupowa. Ale to była bardzo intensywna terapia. 4 spotkania w tygodniu po 2 godziny. Praktycznie wycięte 3 miesiące z życia

Ja miałem problem z depresją, nerwicą, lękami.

Ja też chciałbym iść z żoną na terapię dla par. Mamy ogromny problem z komunikacją między sobą i jeszcze z paroma sprawami. Żona się wstępnie zgodziła. Szukam teraz jakiegoś terapeuty.

Być może instynkt Ci podpowiada, że coś jest nie tak. Dobrze więc, że masz to z kim przeanalizować.

Podzielam opinię. Nawet pójdę o krok dalej bronisz go i oczekiwałaś, że terapeutka powie ci: "to nie jego wina, on był w porządku to wina zagięcia czasoprzestrzeni, zepsutego społeczeństwa oraz kolegów". Chyba nie chcesz pogodzić się z jakim typem się związałaś. Pochodzisz choć z częściowo patologicznej rodziny? W tego typu kręgach kobiety nadmierne "rozgrzeszają" partnerów. Instynkt podpowiada im, że coś jest nie tak, ale wychowanie i doświadczenia biorą górę.
Jak wygląda reakcja partnera na ocenę terapeutki?

Czyli osobistej głębszej analizy nie podjął. Dość przykre. A odczułaś w tym co mówi monotonność/formułki? Na swoim przykładzie ostrzegam, że niektórzy ludzie nieźle grają, bądź niby rozumieją i przytakują, a po dłuższym casie wychodzi szydło z worka. Jak długo można udawać kogoś kim się nie jest? Prawdziwość jego słów wyjdą po dłuższym czasie.

Moim zdaniem masz zaniżone poczucie wartości (albo winisz się za rozpad rodziny, bądź czułaś się gorsza w dzieciństwie, bo w przeciwieństwie do innych nie posiadałaś obojga rodziców), a jego obrona to efekt lęku przed samotnością. Nie traktuj samotności jak zło. Nie ograniczaj swojego świata do jego osoby. Zaciśnij więzy rodzinne i znajomości, a jak nie możesz to znajdź nowych - ale spotykaj się SAMA bez niego. Masz jakieś zwierzę domowe? To również świetny pomysł.

Mów wszystko terapeutce i zaufaj. Ona bardzo dobrze wie co robi. Życzę powodzenia.

co do partnera to rozmow, klotni i analiz jego zachowania bylo duzo, naprawde przeszlismy "magiel"
nie, nie odpowiedzial zeby mnie zbyc - po prostu skrocilam wersje jego odpowiedzi
pomimo tego co sie kiedys stalo, dla mnie jest to jednak wciaz jeden z plusow tej relacji ze zawsze moge liczyc na rozmowe, nigdy mnie nie zbyl (do tej pory przynajmniej) nigdy sie nie odwrocil, nawet jak jest trudno i po raz kolejny

tak, bardzo sie boje samotnosci, wrecz panicznie, poniewaz cale zycie jestem sama, samotnosc wrecz boli mnie fizycznie
odkad zaczelam chodzic na terapie czuje sie o wiele lepiej rowniez wlasnie dlatego, ze zaczelam koncentrowac sie na sobie, na swoich odczuciach a nie tylko na naszej relacji, a co zrobil a co powiedzial i dlaczego
wazne jest co JA czuje i dlaczego tak czuje, teraz walcze o siebie a co dalej ze zwiazkiem - zobacze po drodze

czy rzeczywiscie idealizuje?
staram sie przedstawic fakty: tak, rzeczywiscie przeprosil mnie za te zachowania (mimo to mnie to nadal boli)
tak, rzeczywiscie duzo rozmawiamy, nie unikamy trudnych tematow (co jest tez jednym z powodow ze wciaz w tym zwiazku jestem)
to sa fakty

co do wyboru partnerow: zaistniale wydarzenia mialy miejsce na poczatku naszej znajomosci - trwajacej wystarczajaco dlugo zeby obdarzyc kogos uczuciem, niewystarczajaco dlugo zeby sie dokladniej poznac
nie  robilam mu prob i testow - zakochalam sie po prostu
kiedy zachowal sie kilka razy tak jak sie zachowal - zabolalo, zachwialo poczuciem pewnosci i zaufaniem

drobna korekta - to ja sama chodze na terapie

zachowania mego partnera+smierc kogos z bliskiego otoczenia byly bezposrednia przyczyna ze podjelam decyjze terapii natomiast intuicyjnie czuje ze w srodku mam wiecej do przepracowania, rzeczy niezaleznych od mojego zwiazku/pracy/przyjaciol

Ps. moze to wlasnie chciala mi terapeutka uswiadomic z tym wytknieciem wad/zlego zachowania.

To ja jeszcze dodam, że warto wszelkie wątpliwości co do zachowania terapeuty konfrontować z tym terapeutą. Zawsze to bezpieczniejsze wyjście, niż po cichu zastanawiać się "mogę mu ufać czy nie?" bo wtedy proces terapeutyczny stoi w miejscu. Nie da się otworzyć przed kimś, co do kogo ma się podejrzenia, że ma złe intencje, albo że jest uprzedzony, nie chce nas zrozumieć. Zrób to dla siebie - żeby o siebie zadbać, o swój komfort w tej relacji, o swoje poczucie bezpieczeństwa.

Z własnego doświadczenia z terapią wiem, że najbardziej mnie ruszają rzeczy, których nie pozwalam sobie mówić, a które chciałabym.
Wyobrażam sobie, że w tej sytuacji to ty chciałabyś wykrzyczeć mężowi "przecież wiesz, że się nie mówi takich rzeczy, bo to rani!" ale z jakiegoś powodu nie pozwalasz sobie na to, żeby tak szczerze to wyrazić, żeby skrytykować jego zachowanie, żeby się oburzyć, żeby obronić siebie, powiedzieć mu, że nie wolno mu tak cię traktować, nie zasługujesz na to. Ale być może tego nie robisz, nie pozwalasz sobie, bo uważasz, że "nie powinno się", że "nie wypada", że "nie wolno", bo go to zrani, bo się obrazi, bo rolą kobiety jest zawsze być miłą i potulną, że kobiety to muszą trzymać emocje na wodzy czy jakie tam inne przekonanie nie pozwala ci na niego być naprawdę za to zła i mu o tym powiedzieć. W związku z tym drażni cię to, że ktoś inny ośmiela się to tak wprost nazwać i powiedzieć.

To taka moja osobista fantazja, ja tak miałam. Zawsze mnie wkurzają słowa, których nie pozwalam sobie mówić.

Terapeuta w psychodynamicznej jest całkowicie neutralny, jest lustrem, w którym to TY widzisz to co CHCESZ widzieć.
Mówisz mu o wszystkim, o tym, że Cię właśnie wkurwił, że masz ochotę zrobić mu krzywdę, o każdej emocji, którą w Tobie budzi gdy będziesz dłużej w terapii to zrozumiesz sens tego zachowania.

Kaja 74: w tym momencie czuje sie dosc zagubiona rowniez jesli chodzi o terapie. Nie wiem czego oczekiwac, czy to ma sens, dlaczego terapeutka sie tak zachowuje, czasem mysle ze wiem lepiej i po co mi to wszystko.

Niemniej uparcie zalozylam sobie ze bede chodzic niezaleznie od "faz" jakie przechodze (smutek, ulga, niechec, wkurw, radosc....) bo wiem ze na ta chwile jest za wczesnie zeby cokolwiek ocenic. Pewnie tak jak mowisz - sens zobacze duzo pozniej.