Witam,
Założyłam konto ponieważ po woli sobie nie radzę, psychicznie.
A więc... jestem w związku prawie 3 lata. 2 lata było super, świetnie, zdarzały się kłótnie, często z mojej winy (przy alkoholu wylewane żale).
Często o jakieś pierdoły, że niby mi mało czułości, bezpieczeństwa...
Jednak w zeszłym roku odwaliłam, tj. po alkoholu pokłóciłam się, ponieważ na spotkaniu rodzinnym nie poświęcał mi odpowiedniej uwagi, przejął stery gospodarza imprezy choć nie była jego. Zawsze myślałam, że na imprezach pary to pary, wiadomo, nie jak papużki nierozłączki, ale jednak w miarę obok + zainteresowanie.
Pokłóciłam się, zrobiłam sobie wstydu przy jego rodzinie, znajomych. Jednak potem pogodziliśmy się, przyznał, że to jego wina. Wycałował, było mu głupio. Następnie wyszła kolejna akcja... Napiłam się z kolegą, nic się oczywiście nie stało, ale ktoś MU o tym doniósł, że mnie widział. Plus nowinki z tamtej imprezy, które mu dopowiadał ktoś ŻYCZLIWY z rodziny, a które uważam nie powinny wpłynąć na nas, ot głupota po alkoholu, żadne zdrady ani nic.
Usłyszałam, że jaka to ja nie jestem, jak dziecko, że tak się robi w wieku 18 lat a nie 24 (mój wiek w razie pytań). Że on nie chce być z kimś takim. Bańka prysła. Prawie pół roku spotkania (co weekendowe, ze względu na miejsce studiowania) kończyły się rozmowami, że nie wiadomo co dalej, płaczem, rozstaniem, powrotem. Potem doszliśmy do pewnego impasu. Wyjechaliśmy razem na wakacje. Jednak od tamtej pory nic nie jest takie samo, mam wrażenie, że nie wszystko zostało wyjaśnione.
Ciągłe kłótnie z mojej strony o to, że mi brak tego i tamtego, od niego słyszę, że sama mam się zdecydować bo ja szukam, następnie... Brak czułości itd (tłumaczony tym, że widocznie taki jest, a ostatnio tym, że to wina kłótni, że co ja chce? Że nagle wszystko będzie okej?), brak poczucia, że to dąży do czegoś dobrego.
Osobiście jeśli chodzi o mnie, ja żałuję tego co robiłam po alkoholu, cierpiałam jak głupia starając się naprawiać stosunki z jego rodziną, do pracy chodziłam nieprzytomna, a on nie odzywał się często, sprawdzając mnie. Mimo to i tak się nasłuchałam, że nie mam klasy etc.
Kłócę się z nim bo wychodzę z założenia, że jak się WTEDY zepsuło to powinniśmy być dla siebie opoką, a on, że 'CZAS POKAŻE'. Non stop mi brak czułości, poczucia bliskości, zjednoczenia takiego.
On ciągle to bagatelizuje, że czas pokaże, jak zawsze, że nie wie co będzie dalej.
Co ja mogę zrobić? Czuję się taka przygnieciona wszystkim.... Zatracam się po woli. On jest uparty, ja zawsze też byłam, zaczęłam ulegać, za to z jego ust ciągle słyszę, że on się nie zmieni bo uważa, że jest ok. Jednak sam przyznał, że było kiedyś inaczej bo nie było kłótni.
Tak, wiem masło maślane, ale ja to ciągle przeżywam, słyszę.
Co mam zrobić? Czy ktoś był w podobnej sytuacji?
Strasznie się boję, wiem, że podobno jestem jego pierwszą partnerką na "poważnie", czasem mówi, że widać nie jest doświadczony.
Proszę Was o pomoc, poradę, wsparcie... Tonący brzytwy się chwyta...
Pozdrawiam, A
