3 lata w związku, zero seksu. - Netkobiety.pl

Oddaj ją jakiemuś miłośnikowi dziewic, a ty się zwijaj z tego związku póki jeszcze doszczętnie ci psychiki nie przemodelowała.

I nie chodzi tu o sam fakt braku seksu, tylko o podejscie.

Po ślubie będzie 100x gorzej. Teraz według niej jeszcze się stara, bo jej zależy na ślubie. Po ślubie się przestanie starać, bo już osiągnie to co chciała - ślub.
UCIEKAJ !!!

Uciekaj. Szukaj fajnej dziewczyny.

Opcja 1. Religijność - no nie bardzo, bardziej pozowanie przy rodzicach. Odkąd mieszkamy razem (rok) ani razu nie byliśmy w kościele, nie modliła się, w rozmowach też jakoś nie da się tego wyczuć.
Opcja 2. Aseksualność - coraz bardziej się tego obawiam.
Opcja 3. Depresja - może to mieć też związek z tarczycą. Staram się ją jak najbardziej wspierać, usprawiedliwiać (3 lata jestem jej wierny, ona nie chcę się kochać, a ja szukam dla niej usprawiedliwień). Organizować jej czas, wspólne wyjścia itd. Szczęśliwa jest kiedy nasze wspólne chwile mają związek z jedzeniem... Potrafi 3 tygodnie mówić, że ma ochotę na gofra, ale nigdy nie powiedziała, że ma ochotę na seks.
Opcja 4. Nieśmiałość i skupienie się jedynie na mnie - nie chciałem, żeby poprzedni wpis był zbyt długi - stąd może to wrażenie. Wydaje mi się, że robię co w mojej mocy, żeby ją rozbudzić. Rozmowy nie działają, nie lubi rozmawiać na ten temat i twierdzi, że to ją dodatkowo deprymuje. Próbowałem romantycznie, robienia kolacji, wyjazdów, na łonie natury - marna skuteczność. Na ostro - również. Mówię jej (a raczej mówiłem, bo już powoli nie mam siły na te gierki), że jest piękna, że ją kocham itd. otrzymuję w zamian przytulaski. Próbuję ją zaspokoić na wszelkie sposoby, poświęcam jej sporo czasu - godzina masażu, najlepsza minetka jaką potrafię zrobić - w zamian szybka robótka ręczna - kiedy skończyłem po 2 minutach (dawno tego nie robiliśmy i byłem po prostu napalony), bez szans na powtórkę i dłuższe zajęcie się mną. Kiedy takie sytuacje się powtarzają, to witki opadają...

Napisałeś na forum więc chyba chcesz porady.
Oto ona - Run Forrest,  run!
Im szybciej i dalej tym lepiej dla Ciebie.

Jesteś nienormalny. Nikt normalny by tego chyba nie wytrzymał.

Podpisuję się: uciekaj, bo z tego nic nie będzie. Po ślubie będzie tylko gorzej - nawet ręką nie zrobi

Jeśli jest to kwestia tarczycy, to i tak, gdyby jej zależało na Was, to by się leczyła, a ona chyba ma to gdzieś? Jest jej dobrze tak jak jest. Broń Boże nie żeń się z nią! Jak już w takim wieku, gdzie powinniście się seksić jak króliki, ona tego aż tak unika, to będzie tylko gorzej. Nie marnuj sobie najlepszych lat w życiu.

Główny problem to nie jej choroba, ale jej podejście. Ona jest chora, to ma swoje konsekwencje, ale ona sama z siebie nic z tym nie chce robić - Ty musisz ją zmusić do leczenia. To jest największy problem. Ona powinna chcieć się leczyć - dla siebie przede wszystkim, ale i dla Ciebie. Gdy o niej piszesz, to ja mam w głowie obraz zapuszczonej, nieciekawej, smętnej, nudnej dziewczyny, którą interesuje tylko jedzenie, ale nie sport, która NIE CHCE dbać o siebie - ani o zdrowie ani o wygląd. Piszesz, że wolałaby byś miał brzuszek... Niech zgadnę: sama jest przy kości, albo wręcz gruba? Ta tarczyca, gofry, brak ruchu i jakichkolwiek zainteresowań...

Ta, wszystko wina tarczycy.

Powiem tak, kochasz ją?

Jakby poprosiła cię o coś na co nie masz zbytnio ochoty to zrobiłbyś to, żeby jej było dobrze i przyjemnie?
No właśnie.

Ona ma całkiem gdzieś, jakbyś ty nie spełniał jej wymagiań, to już dawno byś jej nie widział, albo widział z innym.
A że jest leniwa i przy kości, to ma ograniczone możliwości, stara się namówić ciebie żebyś przytył, żeby poprawić swoje własne samopoczucie i leczyć kompleksy.

Masz toksyczną kobietę, tutaj nie ma nawet co się zastanawiać, sentyment cię trzyma, nie nabieraj się na udawany płacz i jakieś wyrzuty.

Coś  mnie teraz zastanowiło... tarczyca tarczycą, ale co, jeżeli dziewczyna ma początki depresji?

O ile tłumaczenie swojego lenistwa/marazmu życiowego działa na mnie alergicznie (bo sameji się zdarza używać podobnych wymówek i wiem jak to działa) to prawdziwa depresja jest poważnym problemem nawet w początkowym stadium (a może nawet zwlaszcza wtedy, bo osoby z otoczenia nie zdaja sobie sprawy z powodu takiego a nie innego zachowania).

Depresja ma to do siebie, że ludzie często nie są  W STANIE ogarnąć się samodzielnie na tyle, by takie leczenie podjąć.

Dlatego po przeczytaniu kolejnych postow zaczelam sie zastanawiac i przestalo do mnie przemawiac twierdzenie, ze gdyby dziewczynie zalezalo, to sama powinna o swoje zdrowie zadbac..

Powinna, o ile jej depresja nie blokuje. Wtedy się NIE DA.

Druga sprawa to to przytulanie - dziewczyna ewidentnie ma potrzebę bliskosci - moze to jest wskazowka. Moze jej brakuje bliskosci, czulosci, spokoju emocjonalnego i to rowniez ja blokuje (a kobiety przeciez tak czesto maja, że brak emocjonalnej stabilnosci i poczucia bezpieczenstwa blokuje ich seksualnosc na tej samej zasadzie jak kobietom po urodzeniu dziecka siada czasem libido na pewien czas)

Czyli moze byc tak, ze nie tyle ona nie chce czy nie potrzebuje, co moze nie jest w stanie wyrwac sie z tego blednego kola...

Za nią nie, ale może z nią...

Na psychologa też ją namawiałem. Póki co, temat ucichł. Oboje nie mamy czasu, ona pracuje "do późna" bo na 18 doba się kończy. Mało rozmawiamy o konkretnych sprawach, często się kłócimy. W zasadzie to nie kłócimy, ona po prostu się obraża. A ja mam już dosyć wyciągania dłoni jako pierwszy za każdym razem. Jakiekolwiek moje zwracanie uwagi na swój stan traktuje alergicznie i kwituje machnięciem ręki i odwrotem na pięcie. Nawet to, że zwracam jej uwagę jak chorobliwie obgryza paznokcie i rozdrapuje sobie cerę w jednym miejscu. Próbuję jej tłumaczyć, że to nie jest normalne, to jakaś nerwica. Próbuję do niej dotrzeć, ale nawet jak pytam normalnie, staram się być stonowany i racjonalny to niepodoba jej się mój ton. Z wynikami badań uwierzyłem jej na słowo, będę musiał to sprawdzić (jednak nie sądzę, żeby kłamała. Wprost powiedziała, że są złe i rozmawialiśmy o tym co dalej z tym robić). Chciałbym jej pomóc, ale coraz bardziej czuję się jak ofiara  syndromu sztokholmskiego. Tkwię z nią, jak niegdyś tkwiłem z moim ojcem alkoholikiem. Nie potrafię jej pomóc, tak jak kiedyś nie potrafiłem pomóc jemu.

Powiedziałem jakieś dwa miesiące temu, że dłużej tego nie zniosę i nie widzę naszej przyszłości wspólnie, jeśli coś się nie zmieni. Miała zmienić trochę zachowanie, pomyśleć o moich uczuciach. Ja też obiecałem być dla niej lepszy. Nawet był ten nieszczęsny temat rzadkiego współżycia. I co? Po kolei, dzień po dniu kolejne postanowienia i ustalenia padały.
Z kolei ona często szafuje słowami "to mnie zostaw jak ci się nie podoba". Często, to znaczy - przy każdej większej kłótni.
Dopóki rzadko się widywaliśmy, wydawała się inna. Radośniejsza , choć też miała humorki. Czasem była niestabilna. Dosyć często odmawiała - ale rodzice byli za ścianą najczęściej, więc to w pełni rozumiałem. Od kiedy mieszkamy razem tak na dobre się zaczęły problemy.

Napiszę Ci jak to widzę w tej drugiej strony.
Bardzo marnie - lepiej uciekaj, zakończ to teraz przed ślubem.
Ja także przez prawie 23 lata żyłam w małżeństwie bez seksu - oczywiście z mojej winy. Pierwsze 2 lata naszego związku, były powiedzmy dobre pod tym względem, później nasze stosunki odbywały się coraz rzadziej - aż do powiedzmy góra 2-3 razy w roku - jak mąż już nie wytrzymał i praktycznie mnie brał na siłę. Fakt - nigdy nie rozmawialiśmy na te tematy (dlaczego się tak dzieje) a i mąż się wcale nie starał aby było lepiej (ten sam rytuał, 3 minuty i po wszystkim przez te wszystkie lata). Umiałam żyć bez seksu, nie potrzebowałam go.
Tutaj pytanie do Ciebie bo o tym nie pisałeś - czy dziewczyna wogóle umie sie podniecić ? Jak zachowuje się np. przy minetce ? Jest pobudzona ? Kiedy kończy się Twoja rola, że nie pozwala w siebie wejść a zaczyna ręczna robotę ?
Uwierz mi tarczyca nie ma tutaj może niewielki wpływ (o ile wogóle). Czy będzie lepiej ? Szczerze w to wątpię. Ja się "obudziłam" dopiero po 40, i wzięłam sprawy w swoje ręce, teraz jest wspaniale - kochamy się praktycznie codziennie ( o ile jest taka możliwość). Zastanów się nad tym, czy jesteś w stanie tak żyć - lub czekać Bóg jeden wie ile czasu a może i się nie doczekać ? Nie wiem jak mój mąż to wytrzymał - ale on już był starszy - Ty jesteś młody i szkoda Twojego życia.

Napiszę tak : aby nie powtarzać tego samego proszę przeczytaj sobie mój pierwszy post, a sam wyciągniesz wnioski.
Jesteście przed ślubem, kiedyś przyjdą rozmowy o dzieciach itp. Jak piszesz, nie będzie łatwo pod względem medycznym (właśnie ta tarczyca + reszta) nie obejdzie się to bez leczenia a do tego dojdzie jeszcze niechęć do seksu - poczytaj i zobacz co Cię czeka (akurat to dokładnie opisałam) .
Co do udawania to weszłam przez te lata w tak wielką wprawę, że mój też myślał, że tak ma właśnie być i tak to wygląda ;-) Ale o tym też pisze ;-)
A i ostatnia kwestia to leczenie - na to nie licz, że w trakcie leczenia cokolwiek się poprawi (większość leków, obniża libido) - leczyłam się prawie 20 lat więc wiem co piszę, do tego dochodzi psychika -  dopiero jak kilka lat temu dałam sobie spokój, psychicznie do mnie dotarło, że już koniec i nie ma na co liczyć - libido wróciło i chyba z 2 razy wzmocnioną siłą ;-) .

Nie można i nie należy wszystkiego usprawiedliwiać chorobami. Do mnie co jakiś czas powraca depresja - też nie chce mi się wtedy nic, od seksu, przez ogarnianie domu, aż po ogarnianie siebie. Ale skoro kocham, to nawet jeśli sama w tym stanie nie wpadnę na to, aby coś miłego dla faceta zrobić, to i tak na prośby zareaguję pozytywnie. Seks czy pieszczenie to nie jest coś okropnego. Nawet bez chęci można coś podziałać i wtedy obojgu będzie chociaż miło. Może bez fajerwerków, ale po prostu dobrze z myślą, że ktoś nawet w złym stanie nas nie odtrąca, tylko próbuje. Tarczyca też nie wystarczy za wyjaśnienie - koleżanka w zeszłym roku miała młyn. Zrobiła badania i wyszło - niedoczynność, hashimoto, rak. Teraz już jest po wycięciu tarczycy i jej stan się normalizuje, ale nawet w tym gorszym czasie może nie tryskała seksem, ale sama z siebie podchodziła do swojego faceta, żeby zrobić mu dobrze. Tak o, bo go kocha. I może nie miała z tego erotycznej przyjemności (przynajmniej nie zawsze), ale było jej przyjemnie z myślą, że on miał. Iceni oraz CatLady dobrze napisały - tutaj chodzi o podejście. Obstawiam, że temat nigdy by się nie pojawił, gdyby ona chciała i próbowała, tylko faktycznie coś jej w tym przeszkadzało.

3 lata i nie ma seksu? Nienormalne to jest nawet 3 dni bez seksu! Jak ktos ma temperament wysoki, to tak...
Stary, obudz sie!

Brzmisz jakbyś był z nią bardziej z litości niż z miłości... Chorobą nie można wszystkiego tłumaczyć. Jej nie zależy nawet na sobie samej. Jakby było inaczej, to chciałaby poczuć się lepiej, a ona nie chce. Ona chce, byś Ty przytył i poczuł się gorzej i byście razem taplali się w tym bajorku.

Ja Ci niemal gwarantuję, że gdyby zaczęła ćwiczyć - zwłaszcza Yogę - to i na tarczyce by pomogło i miałaby wagę pod kontrolą, a i depresji by się pozbyła.

Już był tu kiedyś wątek o kobiecie chorej na hashimoto - ale śmieszy mnie jaka to wygodna wymówka: bo mam hashimoto - a siedzi na d***e i żre gofry.

PS. Coś innego mi przyszło do głowy... Czy ona miała jakiś uraz na tle seksualnym? Pytam, bo często nawet kobiety o małym libido potrafią czasem zaspokoić partnera, bo go kochają i chcą by był szczęśliwy. A u niej to wygląda jak skrajna niechęć, obrzydzenie wręcz, nie tylko niskie libido. Uraz seksualny tłumaczyłby też jej zaniedbanie, zdarza się, że takie kobiety uciekają w otyłość.

Tarczyca,  hashimoto, srutututu.
3 lata w związku bez seksu - ona faktycznie jest chora.
Na głowę.
Są dwa wyjścia :
a. Zaciągnąć ją do dobrego psychologa,   jeśli to nie pomoże zakończyć związek.
b. Zakończyć związek. Być może to ją otrzeźwi, i weźmie się za siebie.
Wtedy - można dać jej drugą szansę.

Znajdziesz inną kobietę, mało to kobiet na świecie, w tym kraju, w Twoim mieście?
Przestań się męczyć, przestań być z kimś z litości. Co z tego że jest chora? Skoro nie jesteś z nią szczęśliwy, to odejdź raz na zawsze. Lepiej być samemu niż w nieszczęśliwym związku.

Też tak uważam. Uciekaj czym prędzej. Nawet dziś. Im szybciej, tym mniej będzie bolało.

Wyrzuty sumienia? Jak na dłoni widać, że nie chcesz jej opuszczać dlatego, że jest chora i będzie pod górkę, lecz dlatego, że ona nie chce o ten związek walczyć i nadzieja się już praktycznie wyczerpała. Nie myśl więc o sobie jako o kimś, kto zostawia ukochaną osobę, bo się pochorowała i przerosły go problemy. Już te 3 lata świadczą o tym, że wykazałeś mnóstwo dobrych chęci i inicjatywy.

Nie ma seksu, nie ma zwiazku!
PRoste!
I to tydzien, a nie 3 lata, pacanie!

Wiesz właśnie nigdy nie będzie lepiej. To są tylko wymówki. Wiem sama po sobie, miałam tak z byłym. Najlepsze co możesz zrobić to siebie ratować. Ale przygotuj się, że jak postanowisz odejść, to jej libido magicznie wzrośnie, natomiast wiedz, że najprawdopodobniej będzie to chwilowe.

Byle nie za długo planuj, żeby już tego niepotrzebnie nie przeciągać. Podjąłeś decyzję, teraz ją realizuj. Spokojnie, bez emocji, musisz być zdecydowany i opanowany, żadnych nerwów i krzyków. I nie daj się nabrać na maślane oczy, płacze i obietnice poprawy Twojej "partnerki" - przerabiałam to z moim byłym mężem, wiem co mówię - nagle niby był gotowy zmienić wszystko byle bym tylko nie odchodziła I w tej kwestii powinieneś być nieugięty, bo inaczej ona zobaczy, że dajesz się nabierać i za jakiś znowu będzie tak samo. A jeśli ona poprosi Ciebie o jeszcze jedną szansę, odpowiedz spokojnie, że każdy dzień z tych 3 lat to była szansa i ona tej szansy nie wykorzystała.
Powodzenia i informuj jak sytuacja.

Co do uszczęśliwiania i bycia szczęśliwym - chyba jestem w tej kwestii nieco romantyczny i liczę po prostu na wzajemne wsparcie i troskę, która między innymi objawia się takim uszczęśliwianiem siebie nawzajem. Rozumiem przez to jakieś takie małe gesty, codzienne niemalże, pokazujące, że nam zależy. Proste rzeczy, to mnie uszczęśliwia i tak chciałbym uszczęśliwiać.

Nie do końca rozumiem, co masz na myśli mówiąc, że związek powinien "zwiędnąć"? Zdaje się, że to jakiś rodzaj naturalnego końca, gdzie dziewczyna będzie miała wrażenie, że rozstanie to też jej decyzja, tak? Czyli, jeśli dobrze rozumiem, żyć dalej w ten sposób nie rozmawiając, oddalając się od siebie? Póki co, właśnie tak to wygląda, ale nie wiem, czy nie preferuję szybkiego cięcia.

Ale ICH już od dawna nie ma, o ile w ogóle kiedyś byli....

Taaa... I tak kolejne trzy latka miną...

Może źle się wyraziłem, albo źle mnie zrozumiałyście.

Nie twierdzę, aby trwać w czymś maksymalnie długo.

Jeśli dwie osoby reanimują trupa, a jedna widzi, że to nie ma sensu, to odstępuje od reanimacji, ale wtedy nie mówi tej drugiej "Hej! Słuchaj! To nie ma już sensu...". Trzeba poczekać 5 min i ona sama zobaczy, że to koniec.

Ooo... inny przykład... jest wielu ludzi po rozwodzie, którzy do końca życie się zastanawiają "a co by było gdybym jednak dała temu szansę", "kochałam go, ale na rozprawie skłamałam, że nie kocham". Źle one robiły -- trzeba było dać temu umrzeć, a nie odstępować od reanimacji jak się zmęczyły.

Przeczytałem to jeszcze raz, bo oczywiście uważam Cię za mądrą osobę i nie widzę że głupio mówiłem... serio. Odstępujemy od reanimacji jak jesteśmy pewni, a nie gdy nie dajemy szans.

... z drugiej strony pewnie nie znam się na takich probelmach...

Paweł.
Ja czytałem komentarze, rozmyślałem nad tym co Ci radzą inni i nie zgadzam się z niektórymi opiniami, ale to moja sprawa.

Zajmijmy się Tobą. I tym co będzie w przyszłości.

Zacznijmy od braku seksu w związku.
Jest tego masa powodów, zarówno po stronie kobiety jak i mężczyzny. Obie strony są winne i nie należy tu wybielać żadnej ze stron.
Ja przeżyłem "trochę". Byłem zdradzony, sam zdradziłem z braku seksu w związku, wiem jak to smakuje. Byłem ograniczany w pasjach, itd.
Był czas, że seks z każdą przypadkową kobietą był fajny. Z perspektywy czasu patrzę na to inaczej.
Był czas, że zakochałem się w kobiecie, mieszkaliśmy razem, przyjąłem dwójkę jej dzieci jak swoje, planowaliśmy ślub itd. Nie wyszło.
Był czas, że mieszkałem z kobietą, związek 6-7 lat, prawie wspólny kredyt itd, ale bardzo rzadki seks.

Nie będę Ci opowiadać ale postaram się doradzić dobrze.

Napisałeś kilka rzeczy. Brak seksu nie jest najważniejszą w tym przypadku. Ale seks między partnerami jest ważny. Podkreśla związek.
Cytuję:
"Rozmowy były, nawet takie szczere do bółu. Stawiałem kawę na ławę, ona najczęściej milczała albo mówiła jak bardzo ją ranię."
Czyli nie były szczere z obu stron. Kobieta nie wyjawiła tego, co jej pasuje, przeszkadza itd. Nie było szczerej rozmowy.

"Mówi mi, że wolałaby, żebym miał brzuszek niż mięśnie, w ogóle mnie nie wspiera w mojej pasji, nie komplementuje. Wg. niej mam nawet włosy za ładne."
Normalna oznaka kobiety, która się boi, że Cię straci, nie ma nic wspólnego z tym co chcecie razem stworzyć.

Nie wiem jakie masz pasje ale jest to mało istotne. Kobieta, która nie wspiera faceta jest do wyrzucenia.
Napisałem to brutalnie ale tak jest.
To my walczymy o nie, a jak się udało i mamy tą wymarzoną to czar znika i przechodzi się do normalności.
Normalności w stylu- "nie trzeba się już starać, mam ją/jego."
Tak jest w dużej części związków i jest to złe.
Nauczmy się dbania o nasze kobiety. Trzeba o tym rozmawiać, trzeba badać uczucia partnera, rozmawiać o tym. Trzeba czasami powstrzymać się od seksu na rzecz dobra drugiej osoby. Trzeba się nauczyć dbania o sen kobiety gdy kutas Ci stoi na maxa, a ona jest zmęczona. A czasami miesiąc bez seksu, bo ma rozwalony kręgosłup i nie może.

Moim zdaniem powinieneś ten związek zakończyć. Teraz. Nie czekać. Czekanie spowoduje to, że będziecie oboje bardziej zranieni.

Nie masz problemu z kobietami więc nie czekaj. Masz 26 lat, jesteś młody, zmień partnerkę.

Specjalnie nie wspominałem o ślubie itd. Ale pomyśl co będzie po. Czy chcesz mieć z tą kobietą dzieci?
Brak seksu w związku prowadzi najczęściej do zdrady przez faceta, jesteś tak sfrustrowany, że to zrobisz, a potem nie będziesz mieć pretensji do kobiety (na początku tak, ale nie po dłuższym czasie) ale do siebie, że złamałeś SWOJE WŁASNE ZASADY. A to jest trudne do naprawienia, zajmie Ci kilka lat.

Dla porównania - ja mam 35 lat, swoje przeżyłem, ja już planowałem być sam do końca życia, w tej chwili jeżdżę co 2tyg, co miesiąc 500 km do mojej kobiety. Szklarska - Kołobrzeg.
My gadamy sporo, średnio ponad 4000 minut tylko ja, nie liczyłem ile z obu stron (dane z faktur).
Przyjeżdżam, raz się kochamy, a raz nie, ja się dostosowuję do niej znając jej sytuację.

To kobieta, z którą ja chcę mieć dzieci i ja zmieniam moje życie po to by tak było. Ona chce mieć dzieci ze mną, ten związek pojawił się nagle, ale jest bardzo silny.
Dlaczego?
Dlatego, że rozmawiamy o wszystkim, non stop. A nasze błędy naprawiamy od razu. Tu nie ma niedomówień.
Chciałbym, mając 70-80 lat nadal tak starać się o kobietę i będę to robić. Uczę się i do tego dążę. I to nie jest czas stracony.

W Twoim przypadku jest.

Chłopie, masz dopiero 26 lat, świat się nie zawali jak ją rzucisz. Nad czym się zastanawiasz?

Moja brutalna rada, ale docenisz ją później.
1. rzuć ją i nie szukaj innej.
2. Znajdź sobie czas. Znajdź CZAS dla siebie! Czas ma być tylko dla Ciebie, raz w tygodniu, 5x w tygodniu, 3x w tygodniu itd, ile chcesz.
Dlaczego? Dlatego, że łatwiej będzie to przeżyć.
3. Partnerka sama się znajdzie.

Ten związek już teraz nie ma racji bytu, a co będzie w przyszłości? Chcesz mieć z nią dzieci? Jak będzie wyglądać życie z dziećmi?
Pomyśl o tym KONIECZNIE.
Ja decyzji za Ciebie nie podejmę, sam musisz to zrobić.

Chłopie uciekaj gdzie pieprz rośnie

Radziłabym nauczyć się nie mieć nadziei, że ktoś się zmieni, zwłaszcza jeśli podejmowałeś niejednokrotnie próby rozmowy z nią i starałeś się znaleźć wyjście z sytuacji (badania, leczenie).

Szansę można dać raz, dwa trzy, ale ona nie zamierza podjąć konkretnego działania. Jesteś sfrustrowany - słusznie. Brak seksu to nie tylko sprawa fizyczna, to daje też poczucie spełnienia, bezpieczeństwa, intymności, zrozumienia. Nie zależy jej na tyle, aby to zmienić. Albo po prostu ma kompletnie inny temperament. Tak czy siak, małżeństwo nic nie zmieni i przyszłość będzie taka sama jak teraz. Lepiej podejmij decyzję o rozstaniu. Będzie ciężko, ale po miesiącu zaczniesz stawać na nogi.