Jaki można mieć cel w życiu będąc singielką? - Netkobiety.pl

Sama nie musi znaczyć samotna.
Warto być człowiekiem kompletnym, całością. Lubić siebie i swoje towarzystwo. Nie oczekiwać, że dopiero jakiś mężczyzna/kobieta nas wypełni, że jesteśmy tylko połową.

ultra.femme napisał/a:

Sama nie musi znaczyć samotna.
Warto być człowiekiem kompletnym, całością. Lubić siebie i swoje towarzystwo. Nie oczekiwać, że dopiero jakiś mężczyzna/kobieta nas wypełni, że jesteśmy tylko połową.

Bardzo mądrze napisane.

Janka1991 być może masz taki moment w życiu, że chciałoby się mieć męża, dzieci, bo wszystkie ciotki-klotki, co to pytają się kiedy, czy znajomi, którzy szczebiocą na temat kupek i innych atrakcji ze strony niemowlaka...  wydaje się to takie atrakcyjne i właściwe dla tego momentu życia, no ale musisz sama wiedzieć czego chcesz od życia, czuć się dobrze z sobą samą (no bo kto wtedy wytrzymałby z tobą, skoro nawet ty nie dajesz rady ). Żeby stworzyć dobrą rodzinę, która się nie rozpadnie po 2-3 latach trzeba dać dużo od siebie, ale też trzeba trochę zachować siebie dla siebie samego.  To nie jest tak, że jak pojawi się facet, to świat zmieni się całkowicie... może się zmieni, ale skąd wiesz, w którą stronę? może ten upragniony facet zamieni twoje życie w koszmar? nie możesz tylko polegać na facecie, musisz być sobą.

janka1991 napisał/a:

Od zawsze byłam sama, kończę 24 l.
Zawsze myślałam, że jak pojawi się ktoś to będziemy razem planować życie, budować dom, wychowywać dzieci i to będzie taki cel w życiu.
Jednak życie się tak toczy że nikogo nie poznaje i jak na razie nie widzę szans na to. Powiedzcie mi jak w takiej sytuacji mieć jakiś cel życiowy?
Skończyłam średnią szkołę, potem studia z tytułem licencjata. Mam pracę na czas nieokreślony gdzie zarabiam minimalną krajową (+ od święta jakieś dodatki). Żyje praktycznie z dnia na dzień i nie wiem co robić ze swoim życiem. Praca mnie nie satysfakcjonuje (wręcz nie cierpię jej ponieważ zbyt mnie tu wykorzystują - zwalają na mnie wszystkie obowiązki bo szybko robię a efektów w kasie nie ma). Siedzę w niej sama w 4 ścianach i rzadko kto tu do mnie przychodzi. Po powrocie obiad, potem coś poćwiczę bo próbuje zrzucić parę kg choć nie mam nadwagi, potem kolacja, tv i fb. W weekendy lub czasem z tygodniu idę na pizze ze znajomymi, raz na jakiś czas basen i żyje z dnia na dzień..czuje się samotna, nieszczęśliwa i znudzona tym życiem.

Kiedyś poznałam jednego chłopaka i jak mieliśmy ze sobą kontakt to było inaczej. Chciało mi się żyć, chodzić nawet do tej beznadziejnej pracy, w domu eksperymentowałam w kuchni bo uwielbiam gotować, wieczory spędzałam dość aktywnie na rowerze, czytaniu książek itp. Gdy się okazało że nic z tego nie będzie to jest tak jak powyżej.

Cele które mam na teraz:

1. Jak na razie szukam pracy, przeglądam oferty bo liczę że ona mnie wyrwie z tego i nada trochę świeżości mojemu życiu.
2. Chcę trochę schudnąć, zadbać o swój wygląd.
3. Chce nauczyć się pływać
4. Najbardziej to marze o mężu, dzieciach, rodzinie i małym domku ale to jest nierealne jak dla mnie w tym momencie

Jakie Wy macie cele życiowe będąc samemu? Co powinnam zrobić żeby nadać trochę kolorów mojemu życiu?

Moje życie podobne jest do Twojego. Z tym, że ja z pracy jestem w miarę zadowolony (finansowo, nie rozwojowo) i w pracy czuję się jak ryba w wodzie. Poza tym mój dzień podobny jest do twojego tzn. praca, zakupy, obiadokolacja, ćwiczenia, komp, spać i raz w tygodniu na niemiecki+ raz na dwa tygodnie wyjście gdzieś ze znajomymi.

Bardzo dobre cele sobie wybrałaś na obecny czas, pomyśl co będziesz robiła jak już znajdziesz tego męża? Ludzie ciągle mają nowe potrzeby i uwierz mi, nawet jak go znajdziesz możesz znów być niezadowolona, wypalona.

W odpowiedzi na twoje pytanie jakie cele mam jako singiel obecnie:

1. Być sobą na tyle ile się da i szczęśliwym na ile się da (skoro nie mam dziewczyny, żony nie mam zobowiązań, mogę mieszkać i pracować co rok w innym mieście, mogę przeznaczać kasę tylko na siebie (polecam inwestycję w siebie, taka inwestycja cieszy zawsze (basen, sztuki walki, skok na spadochronie, kurs szybowcowy, w moim wypadku laserowe usunięcie wady wzroku bądź innych defektów, które Ci przeszkadzają)
2. Zdobyć certyfikat Goethe Institut B2
3. Pod szlifować angielski na poziom B2
4. Spędzać więcej czasu ze znajomymi
5. Poznawać większą liczbę kobiet (ciężko o partnerkę jak nie poznaję praktycznie nowych kobiet, a "stare" (żeby nie było niedomówień w znaczeniu długo-znane ) wychodzą za mąż, bądź zajęte)
6. Uzbierać kasę na wyjazdy do Japonii i USA
7. Kupić teleskop
8. Osiągnąć w pracy dochód 5 tys zł na rękę (jak się uda to następny cel 10 tys. )
9. Uzbierać pieniądze na własny dom

Averyl napisał/a:

ultra.femme napisał/a:

Sama nie musi znaczyć samotna.
Warto być człowiekiem kompletnym, całością. Lubić siebie i swoje towarzystwo. Nie oczekiwać, że dopiero jakiś mężczyzna/kobieta nas wypełni, że jesteśmy tylko połową.

Bardzo mądrze napisane.

Janka1991 być może masz taki moment w życiu, że chciałoby się mieć męża, dzieci, bo wszystkie ciotki-klotki, co to pytają się kiedy, czy znajomi, którzy szczebiocą na temat kupek i innych atrakcji ze strony niemowlaka...  wydaje się to takie atrakcyjne i właściwe dla tego momentu życia, no ale musisz sama wiedzieć czego chcesz od życia, czuć się dobrze z sobą samą (no bo kto wtedy wytrzymałby z tobą, skoro nawet ty nie dajesz rady ). Żeby stworzyć dobrą rodzinę, która się nie rozpadnie po 2-3 latach trzeba dać dużo od siebie, ale też trzeba trochę zachować siebie dla siebie samego.  To nie jest tak, że jak pojawi się facet, to świat zmieni się całkowicie... może się zmieni, ale skąd wiesz, w którą stronę? może ten upragniony facet zamieni twoje życie w koszmar? nie możesz tylko polegać na facecie, musisz być sobą.

Tego też się obawiam, że na początku będzie bajka która się zamieni w horror. Nie polegam tylko na facecie bo potrafię (na ile mogę i mam możliwość) sama zadbać o siebie ale wiecie jak to jest, czasem męska ręka przyda się.

AloneWolf90 napisał/a:

janka1991 napisał/a:

Od zawsze byłam sama, kończę 24 l.
Zawsze myślałam, że jak pojawi się ktoś to będziemy razem planować życie, budować dom, wychowywać dzieci i to będzie taki cel w życiu.
Jednak życie się tak toczy że nikogo nie poznaje i jak na razie nie widzę szans na to. Powiedzcie mi jak w takiej sytuacji mieć jakiś cel życiowy?
Skończyłam średnią szkołę, potem studia z tytułem licencjata. Mam pracę na czas nieokreślony gdzie zarabiam minimalną krajową (+ od święta jakieś dodatki). Żyje praktycznie z dnia na dzień i nie wiem co robić ze swoim życiem. Praca mnie nie satysfakcjonuje (wręcz nie cierpię jej ponieważ zbyt mnie tu wykorzystują - zwalają na mnie wszystkie obowiązki bo szybko robię a efektów w kasie nie ma). Siedzę w niej sama w 4 ścianach i rzadko kto tu do mnie przychodzi. Po powrocie obiad, potem coś poćwiczę bo próbuje zrzucić parę kg choć nie mam nadwagi, potem kolacja, tv i fb. W weekendy lub czasem z tygodniu idę na pizze ze znajomymi, raz na jakiś czas basen i żyje z dnia na dzień..czuje się samotna, nieszczęśliwa i znudzona tym życiem.

Kiedyś poznałam jednego chłopaka i jak mieliśmy ze sobą kontakt to było inaczej. Chciało mi się żyć, chodzić nawet do tej beznadziejnej pracy, w domu eksperymentowałam w kuchni bo uwielbiam gotować, wieczory spędzałam dość aktywnie na rowerze, czytaniu książek itp. Gdy się okazało że nic z tego nie będzie to jest tak jak powyżej.

Cele które mam na teraz:

1. Jak na razie szukam pracy, przeglądam oferty bo liczę że ona mnie wyrwie z tego i nada trochę świeżości mojemu życiu.
2. Chcę trochę schudnąć, zadbać o swój wygląd.
3. Chce nauczyć się pływać
4. Najbardziej to marze o mężu, dzieciach, rodzinie i małym domku ale to jest nierealne jak dla mnie w tym momencie

Jakie Wy macie cele życiowe będąc samemu? Co powinnam zrobić żeby nadać trochę kolorów mojemu życiu?

Moje życie podobne jest do Twojego. Z tym, że ja z pracy jestem w miarę zadowolony (finansowo, nie rozwojowo) i w pracy czuję się jak ryba w wodzie. Poza tym mój dzień podobny jest do twojego tzn. praca, zakupy, obiadokolacja, ćwiczenia, komp, spać i raz w tygodniu na niemiecki+ raz na dwa tygodnie wyjście gdzieś ze znajomymi.

Bardzo dobre cele sobie wybrałaś na obecny czas, pomyśl co będziesz robiła jak już znajdziesz tego męża? Ludzie ciągle mają nowe potrzeby i uwierz mi, nawet jak go znajdziesz możesz znów być niezadowolona, wypalona.

W odpowiedzi na twoje pytanie jakie cele mam jako singiel obecnie:

1. Być sobą na tyle ile się da i szczęśliwym na ile się da (skoro nie mam dziewczyny, żony nie mam zobowiązań, mogę mieszkać i pracować co rok w innym mieście, mogę przeznaczać kasę tylko na siebie (polecam inwestycję w siebie, taka inwestycja cieszy zawsze (basen, sztuki walki, skok na spadochronie, kurs szybowcowy, w moim wypadku laserowe usunięcie wady wzroku bądź innych defektów, które Ci przeszkadzają)
2. Zdobyć certyfikat Goethe Institut B2
3. Pod szlifować angielski na poziom B2
4. Spędzać więcej czasu ze znajomymi
5. Poznawać większą liczbę kobiet (ciężko o partnerkę jak nie poznaję praktycznie nowych kobiet, a "stare" (żeby nie było niedomówień w znaczeniu długo-znane ) wychodzą za mąż, bądź zajęte)
6. Uzbierać kasę na wyjazdy do Japonii i USA
7. Kupić teleskop
8. Osiągnąć w pracy dochód 5 tys zł na rękę (jak się uda to następny cel 10 tys. )
9. Uzbierać pieniądze na własny dom

Jej Twoje cele w porównaniu do moich mnie przycisły jak głaz do ziemi. Od razu widać że jesteś ambitnym człowiekiem

Ale takie życie jest ... nudne. Żyjąc z dnia na dzień nie ma emocji, mnie osobiście takie życie nie cieszy, lubię gdy dużo się dzieje, mogę gdzieś wyjść, zobaczyć coś nowego a samemu wiadomo trudno. Koleżanki powychodziły za maż, mają kogoś i nie mają czasu a są takie rzeczy które samemu trudno zorganizować.

Revenn napisał/a:

Cele zawsze sobie można wyznaczyć obojętnie czy jesteśmy sami czy z kimś. To nic trudnego, ale co jest złego w nieplanowaniu, tylko życiu dniem dzisiejszym? Myślę że nie jest to zły sposób zwłaszcza dla singli.

Ale takie życie jest ... nudne. Żyjąc z dnia na dzień nie ma emocji, mnie osobiście takie życie nie cieszy, lubię gdy dużo się dzieje, mogę gdzieś wyjść, zobaczyć coś nowego a samemu wiadomo trudno. Koleżanki powychodziły za maż, mają kogoś i nie mają czasu a są takie rzeczy które samemu trudno zorganizować.

Od zawsze byłam sama, kończę 24 l.
Zawsze myślałam, że jak pojawi się ktoś to będziemy razem planować życie, budować dom, wychowywać dzieci i to będzie taki cel w życiu.

żyje z dnia na dzień..czuje się samotna, nieszczęśliwa i znudzona tym życiem.

Cele które mam na teraz:

1. Jak na razie szukam pracy, przeglądam oferty bo liczę że ona mnie wyrwie z tego i nada trochę świeżości mojemu życiu.
2. Chcę trochę schudnąć, zadbać o swój wygląd.
3. Chce nauczyć się pływać

4. Najbardziej to marze o mężu, dzieciach, rodzinie i małym domku ale to jest nierealne jak dla mnie w tym momencie

Jakie Wy macie cele życiowe będąc samemu? Co powinnam zrobić żeby nadać trochę kolorów mojemu życiu?

"Przelecieć jak najwięcej atrakcyjnych kobiet." Ciekawy i bardzo wyszukany cel. Czyli radzisz autorce żeby rozmieniała się na drobne ?

Ciekawe pytanie. Jaki można mieć cel jako singiel? Zapewne samorealizacja, znalezienie sobie stabilizacji w życiu to już jakiś cel. Problem pojawia się jednak gdy zadamy inne pytanie - w jakim celu? dla kogo? Dla nas samych? Racja, ale brak 2 osoby, z którą można dzielić nasze sukcesy i wszystko, co osiągnęliśmy jest bardzo przykre.

zatroskany internauta napisał/a:

Ciekawe pytanie. Jaki można mieć cel jako singiel? Zapewne samorealizacja, znalezienie sobie stabilizacji w życiu to już jakiś cel. Problem pojawia się jednak gdy zadamy inne pytanie - w jakim celu? dla kogo? Dla nas samych? Racja, ale brak 2 osoby, z którą można dzielić nasze sukcesy i wszystko, co osiągnęliśmy jest bardzo przykre.

Oj, tak, bardzo mi przykro, że jestem samodzielnym człowiekiem. Mega mi przykro, że jestem świetną nauczycielką. Strasznie mi przykro, że jestem jeszcze lepszym wychowawcą kolonijnym. Okropnie mi przykro, że działam w wolontariacie. Po prostu przykro mi, że robię to tylko dla siebie i że jestem szczęśliwa

Dziwne pytanie, "dla kogo być szczęśliwym" oraz "w jakim celu być szczęśliwym".

Jakich dzieci? Nie zarabiam dla dzieci, nie mam dzieci.

Revenn napisał/a:

Monoceros napisał/a:

Oj, tak, bardzo mi przykro, że jestem samodzielnym człowiekiem. Mega mi przykro, że jestem świetną nauczycielką. Strasznie mi przykro, że jestem jeszcze lepszym wychowawcą kolonijnym. Okropnie mi przykro, że działam w wolontariacie. Po prostu przykro mi, że robię to tylko dla siebie i że jestem szczęśliwa

Dziwne pytanie, "dla kogo być szczęśliwym" oraz "w jakim celu być szczęśliwym".

Ale sama nie jesteś więc... Pracujesz i zarabiasz również dla dzieci.

Jakich dzieci? Nie zarabiam dla dzieci, nie mam dzieci.

Revenn napisał/a:

Monoceros napisał/a:

Jakich dzieci? Nie zarabiam dla dzieci, nie mam dzieci.

Nie ma znaczenia czy dzieci, mąż czy kochankowie. Gdybyś cały czas żyła sama to ta praca nie dawała by ci takiej radości. Można zaklinać rzeczywistość i mówić że samej jest mi dobrze, spełniam się zawodowo, ale zawsze przychodzi moment konsternacji. To jak oglądanie filmu, można samemu obejrzyć i nawet dobrze się bawić, ale jednak lepiej obejrzeć z kimś, razem przeżywać jakąś scene i później wyraźić opinie. Na co nam ta praca, sukcesy czy kasa jak nie można dzielić tego szczęścia z drugim człowiekiem. Pewnie zaraz ktoś napisze że można poświęcić się jakiemuś szlachetnemu celowi jak np matka Teresa i robić coś dla innych, owszem wtedy to może mieć jakiś sens. Ale pisze tutaj o normalnej pracy np w jakiejś firmie.

Czyli na podstawie tego, że praca daje mi radość, wnioskujesz, że mam dzieci lub męża lub kochanków?

no przecież MUSISZ kogos mieć - najlepiej mężczyzne - inAczej nie istniejesz

@Revenn,

Nie do końca masz rację, część ludzi jest po prostu samotnikami i nie potrzebują drugiego człowieka, jeżeli będą przy tym aseksualni to do osiągnięcia szczęścia wystarczy im tylko robić to co lubią i ewentualnie od czasu do czasu kontakt z drugim człowiekiem.

Poza tym jak dobrze zaplanujesz sobie dzień i będziesz robić tylko to co lubisz, to nie będziesz mieć chwili na rozważanie swojej samotności, przez pewien czas tak funkcjonowałem, ale jak poszedłem na urlop to nie potrafiłem się odnaleźć i wtedy wszystkie problemy wypadły z szafy do której je schowałem. Niemniej da się tak zamieść pod dywan swoje lęki, że nawet będąc samotnym można być szczęśliwy, nie będzie może to do końca zdrowe i naturalne szczęście, ale czasem lepsze takie niż żadne. Ostatnio takie 5 minut tego bólu przeżyłem właśnie oglądając film (Arrival), w którym życie głównej bohaterki było tak podobne do mojego, że wszystkie moje demony wyszły na zewnątrz.

Poza tym takie uwieszanie i uzależnianie szczęście od drugiego człowieka jest złe, trąci desperacją i wywiera na Ciebie presję, a więc szkodzi jeszcze bardziej psychice.

AloneWolf90 napisał/a:

@Revenn,

Nie do końca masz rację, część ludzi jest po prostu samotnikami i nie potrzebują drugiego człowieka, jeżeli będą przy tym aseksualni to do osiągnięcia szczęścia wystarczy im tylko robić to co lubią i ewentualnie od czasu do czasu kontakt z drugim człowiekiem.

Poza tym jak dobrze zaplanujesz sobie dzień i będziesz robić tylko to co lubisz, to nie będziesz mieć chwili na rozważanie swojej samotności, przez pewien czas tak funkcjonowałem, ale jak poszedłem na urlop to nie potrafiłem się odnaleźć i wtedy wszystkie problemy wypadły z szafy do której je schowałem. Niemniej da się tak zamieść pod dywan swoje lęki, że nawet będąc samotnym można być szczęśliwy, nie będzie może to do końca zdrowe i naturalne szczęście, ale czasem lepsze takie niż żadne. Ostatnio takie 5 minut tego bólu przeżyłem właśnie oglądając film (Arrival), w którym życie głównej bohaterki było tak podobne do mojego, że wszystkie moje demony wyszły na zewnątrz.

Poza tym takie uwieszanie i uzależnianie szczęście od drugiego człowieka jest złe, trąci desperacją i wywiera na Ciebie presję, a więc szkodzi jeszcze bardziej psychice.

Dlaczego obejrzenie tego filmu było dla ciebie smutne ? Raczej było by to dla mnie pokrzepiające że jeszcze ktoś ma podobnie jak ja Owszem są osoby aseksualne, introwertyczne lub inne od reszty, jeżeli jest im dobrze w byciu samotnikami to wtedy jest w porządku. problem się zaczyna kiedy jednak ktoś chce a nie może z jakiegoś powodu. Masz racje, nie można uzależniać szczęścia od drugiej osoby, jak już kiedyś pisałem samotność może być przekleństwem lub błogosławieństwem. Ale tu raczej mi chodzi o takie przyziemne sprawy, ludzkie, jak po prostu pocałunek, przytulenie czy pieszczoty. Jeżeli nie jesteśmy aseksualni, introwertyczni czy inni jak wyżej to po jakimś czasie zaczyna nam ten brak przeszkadzać, przychodzi frustracja i bezsilność. A wtedy to może przełożyć siew na całe nasze życie, prace czy samorealizacje.

Revenn napisał/a:

AloneWolf90 napisał/a:

@Revenn,

Nie do końca masz rację, część ludzi jest po prostu samotnikami i nie potrzebują drugiego człowieka, jeżeli będą przy tym aseksualni to do osiągnięcia szczęścia wystarczy im tylko robić to co lubią i ewentualnie od czasu do czasu kontakt z drugim człowiekiem.

Poza tym jak dobrze zaplanujesz sobie dzień i będziesz robić tylko to co lubisz, to nie będziesz mieć chwili na rozważanie swojej samotności, przez pewien czas tak funkcjonowałem, ale jak poszedłem na urlop to nie potrafiłem się odnaleźć i wtedy wszystkie problemy wypadły z szafy do której je schowałem. Niemniej da się tak zamieść pod dywan swoje lęki, że nawet będąc samotnym można być szczęśliwy, nie będzie może to do końca zdrowe i naturalne szczęście, ale czasem lepsze takie niż żadne. Ostatnio takie 5 minut tego bólu przeżyłem właśnie oglądając film (Arrival), w którym życie głównej bohaterki było tak podobne do mojego, że wszystkie moje demony wyszły na zewnątrz.

Poza tym takie uwieszanie i uzależnianie szczęście od drugiego człowieka jest złe, trąci desperacją i wywiera na Ciebie presję, a więc szkodzi jeszcze bardziej psychice.

Dlaczego obejrzenie tego filmu było dla ciebie smutne ? Raczej było by to dla mnie pokrzepiające że jeszcze ktoś ma podobnie jak ja Owszem są osoby aseksualne, introwertyczne lub inne od reszty, jeżeli jest im dobrze w byciu samotnikami to wtedy jest w porządku. problem się zaczyna kiedy jednak ktoś chce a nie może z jakiegoś powodu. Masz racje, nie można uzależniać szczęścia od drugiej osoby, jak już kiedyś pisałem samotność może być przekleństwem lub błogosławieństwem. Ale tu raczej mi chodzi o takie przyziemne sprawy, ludzkie, jak po prostu pocałunek, przytulenie czy pieszczoty. Jeżeli nie jesteśmy aseksualni, introwertyczni czy inni jak wyżej to po jakimś czasie zaczyna nam ten brak przeszkadzać, przychodzi frustracja i bezsilność. A wtedy to może przełożyć siew na całe nasze życie, prace czy samorealizacje.

A przed chwilą napisałeś "Na co nam ta praca, sukcesy czy kasa jak nie można dzielić tego szczęścia z drugim człowiekiem."
Ja widzę różnicę między "chciałbym mieć kogoś w życiu, byłoby fajnie, czasem jest mi smutno, jak nie mam się do kogo przytulić" a "nie możesz być szczęśliwy, jeśli nie masz z kim dzielić swoich sukcesów".

AloneWolf90 napisał/a:

Wszystko to wiem od co najmniej trzech lat (że introwertyzm to nie choroba, że chce Introwertyczkę za partnerkę, dlatego tu przyszedłem ), jednak ludzie  z takim samym typem osobowości co mój stanowią 2% populacji, a kobiety 0,8%.

Co do Tego, że kogoś poznam nie mam wątpliwości Pytanie jest tylko czy zrobię wtedy co należy?

Ja ci życze z całego serca żebyś poznał kogoś, ale zawsze musisz mieć z tyłu głowy ten smutniejszy scenariusz, że może być tak że nie poznasz nikogo nigdy. Ale tak ze wszystkim jest, według mnie trzeba rozważyć różne scenariusze, te pozytywne jak i negatywne. Nawet będąc w związku nie można odrazu być pewnym że wypali, bo za tydzieć ktoś ci może rogi przyprawić lub dziewczyna odejdzie i to się nie tylko tyczy osób takich jak my, dlatego lepiej pesymistycznie do pewnych rzeczy podchodzić bo można się przyjemnie zaskoczyć.

Tego zdania pod koniec nie rozumiem, co to znaczy "czy zrobie wtedy co należy" ? Chodzi tobie o brak doświadczenia w łóżku czy brak obycia w rozmowach z kobietami ?

I jeszcze jedno: nie łudźmy się, że nigdy nie odczujemy samotności i smutku. Mam całkiem fajne życie, ale fakt, że czasami pojawia się chandra i tęsknota, uważam za najnormalniejszy w świecie. Kto jej nie miewa? Od chandry się nie umiera
Wszyscy mamy jakieś bóle, nie tylko samotni.

Revenn napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

I jeszcze jedno: nie łudźmy się, że nigdy nie odczujemy samotności i smutku. Mam całkiem fajne życie, ale fakt, że czasami pojawia się chandra i tęsknota, uważam za najnormalniejszy w świecie. Kto jej nie miewa? Od chandry się nie umiera
Wszyscy mamy jakieś bóle, nie tylko samotni.

Chyba nie ma takiego człowieka na świecie który by nigdy nie poczuł smutku czy samotności. Poza tym samotność ma wiele oblicz. Płakać trzeba, są takie dni że poprostu łzy same lecą, myśle że nie warto w sobie to tłumić bo to się zbiera w człowieku i z czasem może być niezdrowe.

od roku jeszcze nie poczulam ani smutku, ani samotności
wrecz przeciwnie - jest mi wyjatkowo dobrze samej; tak naprawde kazdy dzień mnie utwierdza w tym, ze juz nie chce z nikim mieszkac