Pogubiłam się.. nie potrafię ocenić kto ma rację.. - Netkobiety.pl

Nie mogę zedytować posta. Dodam jeszcze że jak mąż przestaje rozmawiać to nie robi tego słowami "Nie potrafię teraz rozmawiać bo jestem zły, daj mi chwilę, jak ochłonę to pogadamy" chociaż wiele razy go o to prosiłam. On robi to tak że po prostu wychodzi albo mówi że nie chce mu się ze mną gadać, że jest zajęty, że mam się odwalić, że ogląda film, że nie będzie po mojemu, że mogłam pomyśleć wcześniej itp.

on to uszanuje, a to tylko wydłuży okres trwania kłótni. poza tym nie chcę robić czegoś o co mam do niego pretensje.
dodatkowo jest między nami tak źle że pojawia się temat rozwodu. nie ma czasu na próbę. chciałabym tylko wiedzieć czy waszym zdaniem mam obstawać przy swoim czy ustąpić i zdać się na jego łaskę/niełaskę i zaakceptować zepsute święta przez kłótnie o pierdoły

Mój mąż, żebyśmy nie wiem jak się pożarli, poszli spać wściekli bez rozwiązanego problemu, na drugi dzień zachowuje się jak gdyby nigdy nic.
Cholera tak źle i tak niedobrze.

Violet czy między wami jest jeszcze jakieś uczucie? Wiesz, jak komuś zależy na drugiej osobie to powinien sie postarać a nie tylko stawiac warunki.

Violet
kazdy ma prawo na zdystansowanie sie do kłotni,moze ja przerwac np wychodzac na spacer,do drugiego pokoju itp.
Jednak przedłuzanie tego w dni i tygodnie jest odrzucaniem konfrontacji o zaistniałym konflikcie.Takie zachowanie jest  zaliczane do przemocy psychicznej,dotyczy ona rowniez odmawy uczuc, chłodu emocjonalnego krzyków ,wyzwisk ,zawstydzania,ponizania,grozenia,narzucania własnych pogladów i wiele innych.
Nie dziwie sie Twojej frustracji ,zycie w przemocy jest destrukcyjne.

Odnośnie krzyków i wyzwisk to nie ja to robię tylko on. Przyznaję, że czasem w nerwach zdarzy mi się ale szybko się opamiętuję i potrafię przeprosić. Natomiast on to robi nagminnie i z reguły nawet nie przeprasza ponieważ uważa że to ja go prowokuję i jak przestanę go denerwować to on przestanie krzyczeć.
Dla mnie naturalne jest porozmawiać jak najszybciej. Ale staram się zrozumieć też że on nie potrafi/nie chce. Stąd moje rozwiązanie że dostanie potrzebny mu czas w większości przypadków, ale w sytuacjach wyjątkowych chciałabym ja dostać potrzebną mi rozmowę. Wg mnie sprawiedliwe. Wg niego nie.
A mnie boli po prostu fakt że tracimy tak wiele. Na przykład pokłóciliśmy się ostatnio przed świętami wielkanocnymi (dzień przed). Nie chciał ze mną rozmawiać wieczorem, rano też nie. Odpuścić też nie chciał. W efekcie olał naszykowane przeze mnie śniadanie i naszykował sobie drugie, zjadł gapiąc się w tv. A ja beczałam ponieważ bolało mnie że tylko mi zależy na tym aby uratować te święta a on ma to głęboko. Poza tym mamy dziecko, na razie małe, ale z czasem zacznie ono zauważać co się dzieje. Nie chcę aby było świadkiem takich sytuacji. Nie chcę aby było świadkiem krzyków i wulgaryzmów.
Poza tym tak jak mówię, może łatwiej byłoby mi odpuścić gdybym usłyszała spokojny komunikat o tym ze potrzebuje czasu i pogadamy jak ochłonie. Kiedy słyszę że nie mamy o czym gadać, że nie będziemy nic wyjaśniać lub że miałam pomyśleć wcześniej to najzwyczajniej w świecie się wściekam.
A o co się kłócimy? O różne rzeczy, np. ostatnio poszło o zwrócenie uwagi. A raczej sposób jej zwrócenia. Zezłościł się na mnie że zapomniałam wyrzucić pieluszek z pokoju dziecięcego. A mnie zabolało w jaki sposób mi to powiedział, poczułam się opierdzielona. No i kłótnia gotowa. Nawrzucaliśmy sobie nawzajem. Potem poszłam pogadać i wyjaśniłam że po prostu o tych pieluszkach nie pomyślałam no to w odpowiedzi usłyszałam czy ja jestem taką tępą idiotką że nie potrafię pomyśleć.

Hej violet30,
Ostatni Twoj post jest dosc "stary", przypadkiem znalazlam Twoje posty i oczom nie moglam uwierzyc, wypisz wymaluj moja sytuacja.
Jesli tu czasem zagladasz, napisz czy udalo Ci/Wam sie uporac z wybuchami i cichymi dniami?
Porady dostawalas super, czy ktores szczegolnie sie sprawdzily?

Mądre słowa... Ciekawe jak potoczyły się dalsze losy związku Autorki wątku...?
Ja dodałbym od siebie lekkie ...rozszerzenie: "Niestety wiele kobiet nie uznaje że kłótnię trzeba zakończyć rozwiązaniem problemu..." Wiele, aczkolwiek miałem wątpliwą przyjemność z jedną tego typu kobietą być w związku. I w zasadzie w opisach zachowań małżonka Autorki widzę analogię. Cóż, jestem osobą wyjątkowo spokojną i stroniącą od awantur, kłótni i agresywnych zachowań - takie zdarzenia miały miejsce w zasadzie prawie co dnia. Wszczynane przez małżonkę. Problem, powód, pretekst zawsze się znalazł, a ranga jego zazwyczaj była żadna... Moje wszystkie próby uświadomienia, że sa ważniejsze sprawy niż pierdoły i szkoda życia na kłótnie, że w taki sposób "nas" wyniszcza - skutkowały zazwyczaj obciążaniem mnie za sytuacje (przeze mnie...) Szkoda słów. Lekceważenie, brak szacunku - to było na porządku dziennym. Nie godziłem się na takie relacje i po niespełna roku doszło do rozstania... Miałem dość. Wcześniej byłem w wieloletnich związkach, w których nawet cienia j.w. wspomnianych zachowań nie było. Miałem porównanie...
To, co napisałem na wstępie, że "wiele kobiet..." - to uogólnienie, ale tylko na podstawie różnych ludzkich historii. Myślę, że takie zachowania (kłótliwość, brak szacunku dla partnera/partnerki, słowna agresja, czepliwość itp. itd.) występują bardzo często i bez względu na płeć... I zaryzykuje tu tezę, że nie wywodzi sie to w prostej linii z zasugerowanego "bardzo wysokiego poczucia własnej wartości", bo moim zdanie wręcz przeciwnie: kompleksy i poczucie niskiej wartości takie osoby rekompensują sobie odreagowywaniem na kimś bliskim, niszcząc psychicznie, kopiąc słownie...
Wiem, że są jednostki, które w takim przemocowym, toksycznym związku potrafią funkcjonować, czy to z desperacji czy wygody (mimo wszystko) czy mając wyjątkową odporność. Ja nie potrafiłem i szkoda mi byłoby życia na codzienne "szarpanie się", nerwy i obecność kogoś, kto mnie nie szanuje i jednocześnie wyniszcza...

Zakladam, ze jest zdrowa cisza na ochloniecie i ta destrukcyjna. Jakby mi moj facet mowil "nie chce rozmawiac, musze ochlonac", to jest ok. Niestety, u mnie to troche jak opisywala violet. Najpierw robi sie nerwowo, wybucha klotnia, dosc szybko zaczynaja leciec obelgi a potem (bez wzgledu kto zaczal... z reguly to moja wina) mam sesje cichych dni. Tak jak violet, dla mnie ciche dni to strata czasu i dziecinada, wiec ja chodzilam i sie prosilam i bylam odtracana. Juz tak nie chodze i nie prosze sie bo to ma odwrotny skutek... ucze sie szanowac swoje uczucia i nie dawac wciagac sie w manipulacje. Niestety jest mi trudno jak milczenie trwa kilka dni. Staram zajac sie soba ale sa sytuacje gdzie trzeba cos ustalic, o cos sie zapytac, podjac jakas decyzje i jest to strasznie frustrujace jak facet totalnie wszystko olewa.
Bardzo bym chciala wiedziec jak sie potoczyla historia violet.

Witam. Dawno się nie logowałam, a widzę że mój wątek poszedł ciut do przodu.
Co u mnie? Na tym forum szukam wsparcia, zaglądam w chwilach trudnych. Jak trwoga to do boga....
Od ostatnich wpisów sporo się w życiu zmieniło. Pojawiło się na świecie drugie dziecko. A między nami? Różnie bywa. Są okresy fajne i mniej fajne. Jak jest fajnie to po prostu mniej się kłócimy i udaje się sprzeczki zdusić w zarodku. Jak jest niefajnie to mamy powtórkę z rozrywki. W sumie ostatnio wspominałam sobie że już dawno nie było awantury. No ale znowu weszliśmy w dołek jakiś i jest ciężko. Wczoraj kłótnia i znowu brak rozmowy. Mam wrażenie że sporo się po prostu uzbierało między nami i przebrała się chyba miarka.
Od kilku miesięcy siedzę w domu (nie pracuję) z dziećmi. Więc życie domowe to moje całe życie, nie mam jakiejś odskoczni. No i pojawia się temat (wg męża) że nie da się ze mną wytrzymać, że jestem wiecznie niezadowolona a on musi znosić moje "fochy i sapanie" a jest zmęczony po pracy i nie ma na to ochoty.
Moje zdanie jest takie, że może i faktycznie czasem jestem bez humoru. Staram się nie okazywać fochów ale już nie wiem - może faktycznie nie zawsze wychodzi. Ja to się chyba boję otwartej konfrontacji bo trudno mi jest w "rozmowie" z mężem udowodnić swoje racje, czuję się lekceważona. No i potem może wychodzi to w jakimś nerwowym zachowaniu. Tylko że jak widzę że tak się dzieje to staram się przeprosić. Czasem jest to przyjmowane, czasem nie. Prosiłam też o więcej wyrozumiałości ale to u nas zawsze temat sporny bo mąż twierdzi że nie będzie moim chłopcem do bicia. I koło się zamyka.
Nie odpowiada mi fakt, że wina za wszystko co złe jest zrzucana tylko na mnie. Wg mnie wina z reguły rozkłada się na dwie strony a to w jaką stronę podąża awantura jest wypadkową zachowań dwojga ludzi. Wg męża to ja zaczynam, to ja podsycam, mogłam myśleć wcześniej, a to że potem on jest zły to moja wina i nie będzie przepraszał bo ja go sprowokowałam (stara śpiewka).
Własnie wczoraj się pokłóciliśmy już tak bardzo ostro. Niestety przy dzieciach za co mi strasznie wstyd bo nie powinno tak być ale straciłam nad sobą kontrolę. Kłótnia o to kto ma wybrać lokal na niedzielny obiad Chore. W efekcie nie pojechaliśmy nigdzie, mąż został w domu a ja z dziećmi do rodziców pojechałam. Wieczorem też nie chciał ze mną rozmawiać wymawiając się obowiązkami z pracy.
I to własnie najbardziej boli. Bo w trakcie kłótni dotarło do mnie co robimy i próbowałam to załagodzić z efektem oczywiście odwrotnym. Zadaję np. pytanie a on je ignoruje, zaczyna się zajmować czymś innym a jak powtarzam pytanie (czy chcemy spędzić normalny fajny dzień czy się kłócić) to wyskakuje na mnie że nie słucha moich pytań bo robi coś innego. Wina oczywiście tylko po mojej stronie wg męża. Wieczorem też widzę brak normalnego podejścia. Został w domu wczoraj własnie po to aby nadrobić zaległości ale jak potem określił - nie chciało mu się i zostawił to sobie na wieczór. Nie potrafię ocenić tego inaczej jak tak że wiedział że będę chciała pogadać (bo zawsze chcę) a on nie miał na to ochoty więc miał wymówkę której nie mogłam podważyć.
Boję się też naszej rozmowy bo niestety często kończą się one jeszcze większa awanturą no ale nie ma innego rozwiązania. Na razie milczę. Zobaczymy co przyniesie dziś.
Niestety ciężko jest mi wg Waszych rad zająć się swoim życiem i dziećmi i nie nalegać na rozmowę. Po prostu chodzę struta, myśli nie dają spokoju i nie potrafię się skupić i cieszyć. No ale postaram się.
Nie lubię też naszych rozmów bo muszę bardzo uważać na to co mówię. Jeśli mówię coś co mu się nie podoba lub go urazi to on potrafi przerwać rozmowę mimo iż do niczego nie doszliśmy. Siebie natomiast usprawiedliwia we wszystkim. No bo wie że ja za wszelką cenę będę chciała zakończyć sytuację.
Może piszę trochę nieskładnie ale nadal mam mętlik w głowie. No i wiem że nie jestem obiektywna. Piszę to co mi się wydaje.

Bardzo dobrze powiedziane. Właśnie takie wychodzenie z kontaktu w chwili kłótni jest najlepsze. Tylko przy dwójce dzieci trzeba to sobie zorgnizować, no i jakaś grupa wsparcia również w realu.

Ewidentnie coś mu "nie leży". Cos przeszkadza. Ale nie chce rozmawiać. Chyba nawet prowokuje kłótnie. Przestań za nim chodzić. Widzisz,że to nic nie daje. Spróbuj sie raz zachować jak on. Albo napisz do niego list i wyjedź z dzieckiem na kilka dni,(bo dziecko tu najbardziej cierpi). Niech nie myśli,że Ty jestes winna,bo On szuka dziury w całym.

Od siebie dopiszę: ...moze.
Wątpię jednak - widząc opisy zachowań - by taka zasada funkcjonowania w zwiazku pozwoliła uzyskać konkretne i pozytywne zmiany. Owszem, załozenie sensowne, aczkolwiek utopijne...
Przerabiałem coś podobnego. Jednak pomimo bycie pozytywnie nastawionym, pomimo wielu podejść do problemu i prób normalnego funkcjonowania "pomimo" zachowań partnerki - nic to nie dało. Nie wiem jakie sa faktyczne powody tych wszystkich konfliktów w zwiazku Autorki. Być moze są istotne, a byc może ...żadne. U mnie były te "żadne". Bo konflikt (znaczy się wybuchy złosci, przykre słowa, "samonakrecanie się" itp) wywiazywał się z prozaicznych powodów, na które wiekszego wpływu nie miałem. Przykłady? Partnerka przypaliła danie na patelni (zbyt duzy płomień) - już akcja, ze piep...a patelnia, ma dość, pieprz...y sprzęt i wszystko. Partnerce wylewa sie zupa z talerzy (za dużo nalała...) - pieprz...stół, pieprz...e wszystko, a moje uspokajające słowa, ze to przecież drobiazg i po wytarciu nie bedzie sprawy - cała eskalacja złosci na wszystko łacznie ze mną samym... Czy da się w takich (a podobnych scenek było bez liku kazdego dnia) momentach dojść do porozumienia i zażegnać konflikt? To wszystko zakrawało na ...szukanie pretekstu do awantury, do wybuchu, do "zabijania zwiazku". I tak tez działało pomimo mojego spokoju, wyrozumiałosci i checi zazegnania konfliktów. Ma sens trwanie w takich relacjach? U mnie to szybko sie skończyło, i niekoniecznie z mojej strony to zostało zainicjowane. Wszystko polega chyba na dojrzałosci do zwiazku, do umiejetnosci ...wzniesienia się ponad prozę życia i dostrzezenia, ze są sprawy ważne i sprawy czwartorzędnej wartosci... Jesli komuś sens wszystkiego przesłania przypalajaca się patelnia, czy "postawienie na swoim" w kwestii decyzji o miejscu wyjazdu - marne są szanse na porozumienie i harmonijny zwiazek. Powstaje cos na kształt zwiazku toksycznego, w którym zaczynamy poruszać sie jak  ...na polu minowym nie wiedząc, w którym momencie nastapi kolejna eksplozja. Niektóre osoby potrafią w czymś takim funkcjonować, ja nie umiałem - mnie to wyniszczało. Szkoda zycia... Myślę, że i Autorce będzie też szkoda życia na taki związek, a nie jest na tyle zdesperowaną by nadal tkwić w układzie, gdzie nie czuje sie szczęśliwą. Owszem, moze przyjąć wspomnianą jw. strategię i swoim zachowaniem, postepowaniem "pociągnąć" za sobą partnera - moze się to uda...? Może...

W kwestii wyjaśnienia. Nasza ostatnia kłótnia nie była o to że każde chciało postawić na swoim w kwestii wyboru lokalu tylko o to że mąż zaproponował obiad i żadne z nas nie umiało wybrać lokalu
Wczoraj "porozmawialiśmy". Nie odzywałam się, nie prosiłam - sam podszedł. To z dobrych wieści. Ze złych to nie dogadaliśmy się nadal.
Ciężko się rozmawia. Nie potrafię osiągnąć zrozumienia moich uczuć. Rozmowa bardzo drobiazgowa, wygląda mi to tak że dopóki gadamy o tym co jemu się nie podobało to jeszcze jakoś szło a jak temat już zszedł na to co mi się nie podobało to już gorzej. Ogólnie - co drugie słowo to przekleństwo, podniesiony ton, wyszydzanie tego co mówię. No i zakończenie rozmowy na niczym bo już pora spać.
Mój główny żal jest o to, że z powodu takiej własnie głupoty on potrafi się tak zezłościć że niweczy wszystkie plany i odcina się ode mnie - już nie rozmawia, nie słucha no i robi się awantura na całego. Że nie widzi że staram się opamiętać, wziąć oddech i spróbować coś naprawić póki nie jest za późno. Tylko że wg niego jest już zawsze za późno.
Macie rację z tym że na siłę niczego nie osiągnę. Że przynosi to efekt odwrotny. Tylko że jak widzę że zaczyna się dziać coś złego to wpadam w panikę, ogarnia mnie przerażenie że znowu będzie jak zwykle. No i staram się na siłę to zatrzymać co - jak twierdzi on - tylko jeszcze bardziej go wkurza.
Tylko że to takie trudne - jeśli walczę, pogarsza to sytuację. Jeśli odpuszczę, też jesteśmy pokłóceni i źli i czas zmarnowany i rośnie we mnie ogromny żal. Efekt ten sam. W pierwszej wersji on jest bardziej zły, w drugiej ja. I chyba ta bezradność najbardziej mnie wkurza. To że nie mogę nic zrobić. Że to on tylko może zdecydować czy i kiedy pogadamy i się pogodzimy.
Decyzja na dziś - poczekam aż zechce kontynuować rozmowę ale postaram się zaznaczyć jak bardzo mnie boli jak on nie stara się mnie zrozumieć i zachowuje się nerwowo i agresywnie.

Mój mąż też "uprawia" ciche dni. Doczytałam ż eto nazywa się bierną agresją i potwierdzam.
jak u mnie pauje jak ulał.
Co nie zmienia faktu , z epo 13 latach wspólnego życia prawdopodobnie się rozwiedziemy.
Od 2,5 miesiąca mąż nie odzywa się domnie. Pierwszy raz postawiłam się i nie "podałam"
ręki, nie prosiłam, nie płakałam, nie skomliłam. I tak tkwimy w nieodzywaniu się do dzisiaj...

Qrsywa dobrze radzi, zreszta nie masz innego rozsadnego wyjscia.
Irytujesz swojego meza, wkurzasz go, jego milosc przygasla. Jesli nadal bedzie tak jak do tej pory to pozegnaj sie ze szczesliwym zyciem.
Dlatego zacznij zyc tak, jak bys zyla bez niego...
albo on sie zorientuje ze zona mu powolutku odchodz i zacznie Cie szanowac, albo nie widze przyszlosci z takim czlowiekiem.

Zgadzam sie z Qrsywa. U mnie jest podobnie jak u Violet30. On dyktowal warunki a ja na to pozwalalam dla swietego spokoju, zeby uniknac klotni albo zakonczyc konflikt. Taki uklad jednak predzej czy pozniej doskwiera. Nie wazne jak bardzo jestesmy "potulne" cos w koncu peka. U mnie chyba tak peklo i zaczelam pokazywac ze to nie tak. Zaczelam domagac sie partnerstwa, rownych praw i to pogorszylo sytuacje. Straszny opor z jego strony.
Jesli chodzi o krotkie zwiezle wypowiedzi bez rozwlekania... z naciskiem na "ja" u mnie slabo dziala. Kiedy powiedzialam mu ze np. ze czuje ze mnie nie szanuje to jego odpowiedz byla ze to ja go nie szanuje. Jak zapytalam krotko, kiedy? Jak? To zbywal mnie byle czym..np ze gadam nonsensy. Jak w rozmowie wychodzi, ze palna cos idiotycznego.. to zaraz jest zmiana tematu na "gadasz glupoty" itd. Ciezki przypadek :-(
U mnie pytania nie dzialaja. Chyba nawet go rozwscieczaja bo przy konkretnych pytaniach widac jak na dloni, ze oskarzenie jest idiotyczne.
Teraz sa ciche dni ale ja zajmuje sie soba. Nie jest latwo ale nie moge powrocic do starych schematow kiedy prosilam sie o zgode a Pan i wladca raczyl albo nie raczyl sie pogodzic.
Czuje sie czasem jak z dzieckiem, z ktorym trzeba byc bezwzglednie konsekwentnym bo inaczej zobaczy "slaby" punkt gdzie moge odpuscic i zaraz wlazi na glowe.

mam podobnie jak Ty. nie ma zwiazkow bez klotni, oczywiste. i dlatego tez zawsze po klotni chce sie jak najszybciej pogodzic i nie tracic przez to waznych chwil, ktore zamiast razem, spedzamy osobno. jesli pokloce sie z chlopakiem, to nie moge spac spokojie, dlatego zamiast zasypiac w gniewie, daze do tego,a bysmy pogodzili sie wieczorem. jemu to roznicy nie robi, woli sobie isc spac. jest mi zle i wiele razy probowalam rozmawiac. a on albo sie zlosci, albo calkowicie mnie zwyzywa i na tym koniec mojego chcenia.. chocby nie wiem co, on musi postawic na swoim, a moje zdanie spycha na dalszy plan. widze ze u Ciebie jest podobnie. według mnie racje masz Ty. on stawia warunki, a Ty musisz sie dosotosowac. zawsze jest tak jak chce on, mimo wczesniejszych jego obietnic. mozesz albo to dalej tolerowac, albo sie postawic. tzn po klotni czekaj na jego krok, nie odzywaj sie pierwsza, byc moze jak zoabczy ze za nim nie lecisz, zastanowi sie nad swoim postepowaniem.

.

Popieram.
Moim zdaniem problem leży w  skrajnie różnych charakterach obu par ( ona - emocjonalna, choleryczka, on- stoik, chłodny,  opanowany), i w całkowitym braku zrozumienia i akceptacji dla partnera i jego odmiennego temperamentu. Kłótni faktycznie ciężko uniknąć w związku, ale powód jednak powinien być poważny. Podane tutaj, czyli przypalona patelnia, rozlana zupa, czy nieumiejętność wybrania lokalu i obraza za zwrócenie uwagi za niewyrzucone pieluszki ( swoją drogą ciekawe ile ich było i jak długo leżały ) są bardzo błahe i nie powinno dziwić nikogo, że osoba zrównoważona,  spokojna nie  da się wciągnąć w spór o taką duperelę. A wielokrotność takich zachowań i prowokacji będzie w nich budziła irytację, niechęć i milczenie. Więc efektem jest płacz i skargi kobiet, " ciche dni" facetów, tony wzajemnego  żalu, pretensji na przemian z wojną o to,  "kto ma rację". Zapominają,  że w związku gra się do jednej bramki i ważne jest dojście do porozumienia, we wszystkim,  a nie " bycie górą ". Bo tak naprawdę rację mają obie strony i one również w wielu sprawach jej nie mają. Osoby ekstrawertyczne przez awantury rozładowuja emocje związane z niezadowoleniem z życia, problemami w pracy, ale także  z partnerem,  jakieś niedobory uczuciowe,  chęć zwrócenia jego uwagi, poświęcenia jej czasu, pomocy w obowiązkach domowych, itp. Ciężko jest im czasem powiedzieć to wprost, więc wynajdują pretekst i robią "burzę w szklance wody", czego znów nie znoszą osoby spokojne.
Recepta - nauczyć się rozładowywać stresy w bardziej konstruktywny sposób, a z partnerem starać się jednak kłócić spokojniej, rzeczowo, konkretnie,  tylko absolutnie nie obrażając się i nie wyzywając wzajemnie. I wtedy, kiedy problem jest tego wart, nie o drobiazgi i bzdury. Bywa to trudne,  ale możliwe
No chyba, że któreś z partnerów straci całkowicie cierpliwość, dobre chęci i uczucia do drugiej osoby. Warto wtedy przemyśleć,  czy kontynuacja związku ma sens. Tegendo doszedł do wniosku, że nie ma i zakończył. Wiadomo, jeśli są dzieci, będzie to trudniejsze. Ale i tu marne szanse, bo dla obojga najważniejsze jest JA, nie ma grama empatii dla współmałżonka i jego potrzeb i uczuć.

Witam.
Kilka wyjaśnień.. To mąż ma skłonności do podnoszenia głosu, przeklinania itp. (taki już jest jak twierdzi i to się nie zmieni że kiedy się zdenerwuje to tak reaguje). Ja mam problem z otwartym okazywaniem złości - u mnie ona wychodzi bokiem przynajmniej w początkowej fazie konfliktu. Potem, jak już jestem mocno zlekceważona to też czasem wrzasnę czy przeklnę.
Co do niewyrzuconych pieluszek sprzed lat to po prostu nie zwróciłam uwagi aby domknąć kosz na śmieci przeznaczony na nie a kłótnia nie wynikła z faktu iż zwrócono mi uwagę tylko JAK zwrócono mi uwagę. Dla mnie istnieje różnica między spokojnym powiedzeniem o czymś a "opierdzieleniem". Nie lubię być opierdzielana i z reguły się wtedy stawiam.
Od jakiegoś czasu cierpię z powodu nerwicy. Trafiłam do psychologa. Tam zaczynamy grzebać w moim życiu szukając prawdziwych przyczyn uciążliwych objawów. Wg psychologa tkwią one w wewnętrznych konfliktach. W trudnych relacjach. W emocjach które nie znajdują ujścia. A tego się we mnie faktycznie sporo nazbierało.
Nienawidzę kiedy ktoś nie wysłucha mojego zdania. Nawet jeśli nie mam racji, powinnam być wysłuchana. A tymczasem często u nas tak to wygląda że kłótnia się rozpoczyna, chwilę rozmawiamy,  mąż się denerwuje, wykrzyczy swoje racje a kiedy chcę mu odpowiedzieć to już wychodzi i nie rozmawia. To mnie do furii doprowadza.
Łatwo nie jest, brakuje mi spokoju, wyrozumiałości i poczucia że WSPÓLNIE dążymy do rozwiązywania konfliktów, wyjaśniania sytuacji. Trudno mi już połapać się w tym wszystkim, kiedy cały czas słyszę że racji nie mam, że się czepiam, że gadam głupoty i szukam konfliktów. Już sama czasem nie wiem kto tę rację ma.

Violet, kłótnie się same nie rozpoczynają,  ktoś zwykle jest stroną aktywniejszą,  rzuca hasło, zarzut, pretensję,  druga strona odpowiada, broni się/atakuje wzamian i...leci. To, że On Cię obraża,  choć, że i Ty jego, jest niedopuszczalne. Myślę, że brakuje Ci pewności siebie. Mając ją nie wymagałabys tak uporczywie potwierdzenia swoich racji u męża. A on wtedy  może traktowalby Cię poważniej i z większym szacunkiem.
Ta konkretna sytuacja: pada propozycja obiadu w lokalu,  w normalnym małżeństwie każdy rzuca swoją propozycję,  i albo dzieci decydują ( te starsze), albo rzut monetą czy losowanie z kartek. Wy robicie z tego ostrą awanturę. Na każdy problem można znaleźć bardziej pokojowe rozwiązanie. Brak w Was obojgu dobrej woli.
Przeanalizuj kilka takich zdarzeń i szczerze odpowiedz, kto to zaczął, czy on ma rację, że to Ty szukasz konfliktów,  czy faktycznie Twoje argumenty i pretensje są rozsądne. Czy warto się było o to kłócić? Ja też nie lubię opierdzielania, ale potrafię przyznać, że faktycznie,  coś źle zrobiłam lub nie zrobiłam, a ton uwagi puścić mimo uszu dla świętego spokoju. Wychodzę z założenia,  że mądrzejszy ustępuje, chyba żeby on drążyl i zaogniał sytuację,  wtedy nie warto dać po sobie jeździć.
Ale nie oczekuj, że on te kłótnie będzie przeprowadzał zgodnie z Twoim scenariuszem, mówił tylko to, czego oczekujesz. Wysłuchiwal, jeśli nie znosi sporów i robi wszystko,  by ich uniknąć. To dorosły,  uparty człowiek,  zresztą Ty też nie wydajesz sie potulnym barankiem. Chcąc być wysłuchana musisz przestać się unosić i  streścić zarzuty. To łatwiej dociera.
Niemniej uważam, że skoro nie potraficie się kłócić, a ewidentnie tak jest,  powinniście się starać tego unikać. Wybieraj, chcesz mieć rację, czy spokój w domu Bo być z kimś tylko po to, by się z nim kłócić na przemian z "cichymi dniami" to sadomachizm i trauma, także dla dzieci, pomyśl jak im jest ciężko w takiej atmosferze.

Moje zasadnicze pytanie brzmi - DLACZEGO WY JESTEŚCIE Z TYM FACETAMI??
Pastwia się na was, wyzywaja, mają za piece of shit za przeproszeniem, a wy za nimi latacie, skomlicie i prosicie żeby pogadal hrabia.
Violet jeszcze w dodatku niszczy dzieciństwo swoich dzieci.
Nie zmienicie swoich mężów bo oni maja zaburzenia które będą trwały do końca życia, i już kij z tym, że niszczycie swoje życie - najwyraźniej to lubicie - ale powolalyscie na świat dzieci i te dzieci mają horror zamiast dzieciństwa.
Dracy się wulgarny ojciec i płaczliwa  matka. Nie zdziw się Violet jak twoje dzieci nie będą potrafiły ułożyć sobie życia.  Mówię tu o dragach, samobojstwach...
Ty jesteś za to odpowiedzialna bo to Ty pielęgnujesz tę chorą sytuację.  Żeby poudawać ze coś zrobisz chodzisz na terapię.
A wyjście byli proste od samego początku - pokazać tyraniowi drzwi. Ale mimo tego wątku wiadomo, że tego nie zrobisz, bo ty LUBISZ być w tym układzie.

Odpowiedź pannapanna uświadomiła mi jak niedoskonała jest taka forma komunikacji jak na tym forum. Moje wypowiedzi cząstkowo opisują sytuację. Piszę o tym co jest nie tak. Na tej podstawie faktycznie można wyciągnąć takie wnioski.
Zgadzam się z tym że nie powinno to tak wyglądać. Ale też tak nie jest cały czas. Mój mąż to nie osoba która wyżywa się na niepowodzenia w pracy drąc się od drzwi. Jak nie ma między nami konfliktów to jest ok, jest dobrym ojcem, troszczy się o mnie i dzieci, potrafimy się dogadać. Problem wychodzi jak są jakieś złości. Nie chcę się rozstawać - wg mnie warto walczyć szczególnie jeśli są dzieci. Moja terapia też nie jest udawaniem. Chcę poukładać sobie w głowie. Połapać się w tym. Nie wiem czy się uda - dopiero zaczynam, ale cieszę się że podjęłam próbę.
Garance - Twoja wypowiedź mnie zastanowiła. Ja też raczej nie mam problemu z relacjami z innymi ludźmi. To my z mężem mamy taką interakcję. Pytanie - dlaczego? Czy dlatego że do siebie po prostu nie pasujemy czy też może wychodzi z nas prawdziwe JA (wśród osób z którymi spędzamy mniej czasu ja przynajmniej nie zawsze walę prosto z mostu, staram się nie ranić innych, nie wchodzić w konflikty - i znowu pytanie dlaczego? - ze strachu przed porażką czy po prostu z taktu?)
Co do moich relacji z mężem ewidentnie widzę jego błędy - wrzaski, niechęć do rozmowy, lekceważenie, wyśmiewanie. Problem mam z oceną swojego zachowania. Naprawdę szczerze nie wiem często czy robię coś dobrze czy źle, czy walczę mając rację czy bez sensu się upieram. Masakra. Mam nadzieję że terapia pomoże mi do tego dotrzeć.

Przeczytalam violet30 Twoje posty i tak jakbym pisala o swiom zyciu. Moj maz podobny jest do Twojego.
Moj ma prawo obrazic sie, ma prawo do zlosci, jemu moze cos nie pasowac.
Natomiast mi ma wszystko pasowac, nie mam byc zla ani obrazona. W rozmowie podobnie, jak maz mowi co jemu nie pasuje jest ok, jak ja zaczne to wtedy zaczyna sieze mi nic sie nie podoba. W takim momencie rozmowa konczy sie klotnia bo on wypowie co swoje a ja...ja rozplacze sie i tym go jeszcze wkurzam. Ogolnie jestem osoba wrazliwa i jego oskarzenoa doprowadzaja mnie do placzu, ja nie umiem sie bronic.
Podobnie jak Ty jestem caly czas w domu z dziecmi i tez w jego oczach jestem wieczie nie zadowolona. Tylko co moj maz robi zebym odpoczela od codziennosci, od dzieci. Nic nie robi pod tym wzgledem.
Dzis oglosil mi ze w piatek idzie ostatni raz do pracy, zajmuje sie dziecmi i domem a ja moge isc do pracy. Fajnie, dzis mi to powiedzial i co, mysli ze ja znajde prace w jeden dzien, w locie. Ze od poniedzialku pojde do pracy i zaczne zarabiac.
Martwie sie za co bedziemy zyc, za co pokryjemy oplaty, za co kupimy jedzenie.
On chce mi udowodnic, ze ja pracy nie znajde, nie bedzie grosza w domu , chce mi udowodnic ze jest mi zle w domu a jak daje mi mozliwosc popracowac to ja do tego tez sie nie nadaje. Chce mi pokazac ze nudze o tym jak w domu zle a nie dziekuje jemu codziennie za wyplaty.
Zaczynam na powaznie zastanawiac sie nad psychologiem. Naprawde jestem zmeczona zyciem.

Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że jest to niedopasowanie i jakieś zaburzenia, i ja nie chciałam się męczyć w takim układzie, gdzie trochę było dobrze, a potem dramat. Dobry związek to poczucie stabilizacji i troska o swoje potrzeby, nie ciągłe czekanie na to, kiedy on znów wybuchnie i się obrazi. Ponosisz za duże koszty (które już w ostatnim wpisie pomijasz: jak np. że masz nerwicę i się leczysz - tak wygląda normalny związek i samopoczucie w nim?), ale jeszcze nie doszłaś do prawdziwego muru. Skoro jest jednak dobrze, to dlaczego nie przymkniesz na to oko (każdy w związku ma jakieś wady) i tego nie zaakceptujesz? % na ile jesteś szczęśliwa w tym małżeństwie?

Pannapanna - jeśli chodzi o dzieci to naprawdę nie wydaje mi się że już mają traumę. Najgorsze rozmowy przeprowadzamy jak one już śpią.  Niestety, są czasem świadkiem kłótni, ale obserwując przynajmniej tego starszego nie widzę w nim strachu tylko to że przejmuje negatywne wzorce zachowań (np. zdarza mu się podnosić ton gdy chce coś osiągnąć, czasem ignoruje zadawane mu pytania). Mam nadzieję że jeszcze nie jest za późno aby to naprawić. Naprawdę nie dotarłam jeszcze do etapu że chcę odejść. Jeszcze chcę walczyć.
Natomiast Twój opis strachu przed kolejną awanturą idealnie opisuje moje emocje. Trafiłaś w sedno. Podświadomie boję się że znowu się pokłócimy i pewnie stąd moja nerwica. Z życia w napięciu. Terapeutka mówi że mam problem z pozwoleniem sobie na odczuwanie przyjemności. Być może dlatego - że miłe kończy się nagle i szybko i zaczyna się tornado.
Garance - nie potrafię już realnie ocenić na ile jest mi dobrze. Nawet jak jest dobrze to gdzieś po kątach czai się mrok, mimo nadziei że to już był ostatni raz.
Co do terapii, na razie otrzymałam wskazówki co robić na dzień dzisiejszy. Ktoś musi przestać grać w tę grę. A gramy sobie w wojnę. I już nie dojdziemy kto jest temu winien, każdy ma swoje racje, ale wg terapeutki oboje się już okopaliśmy na swoich pozycjach i trudno będzie wyjaśnić to co było. To już nie ten etap. Mam spróbować wyskoczyć z błędnego koła. Odciąć się od tego co było, nie rozgrzebywać. I jeśli chcę walczyć to mam skupić całe swoje siły na ochronie siebie. Nie pozwalać się obrażać, przestać walczyć o rację nawet jak czuję że ją mam. I zobaczyć, co się dzieje. Ciąg dalszy na następnej sesji. Na razie czuję w sobie siłę aczkolwiek co będzie dalej to zobaczymy.
Dziękuję w każdym razie wszystkim za próby pomocy. Jedne słowa trafiają do mnie bardziej, drugie mniej, ale wszystkie czytam i analizuję.

Z jednej strony rozumiem męża autorki.
Mój luby takze powiedział mi, jeden raz: "Jeżeli jestem zły, to nie odzywaj się do mnie, daj mi spokój". Uszanowałam to, ponieważ ja też pewne rzeczy egzekwuję wobec niego.
Niektóre osoby po prostu takie są. Mężczyzna to nie kobieta. Jeżeli mówi 'nie', to nie oznacza przeciwieństwa - jak często bywa u kobiet. Co prawda taka relacja nie jest zdrowa, ale trzeba iść na kompromis. Jesteś 10 lat ze swoim facetem i nie zauważyłaś tego, że Twój ukochany potrzebuje ochłonąć w chwili uniesienia?
Moja druga połowa po kłótni także potrafi się nie odzywać przez jakiś czas. Ale kiedy emocje z niego uchodzą, to zaczynam rozmowę od normalnych, niezobowiązujących pytań i wszystko wraca do normy, dzięki czemu jesteśmy w stanie porozmawiać o problemie.

Violet. Przykro mi jak czytam, ze zmagasz sie z nerwica. Twoje posty bardzo mnie zaciekawily bo wydaje mi sie ze jestem w bardzo podobnej sytuacji (tyle tylko ze krotszy staz..5 lat z tym 8mies po slubie, nie mamy tez dzieci).
Uwazam, ze post od pannapanna jest w znaczacej mierze niedprawiedliwy. To, jak wasze relacje odbija sie na dzieciach to takze odpowiedzialnosc twojego meza. To, jak wyglada wasz zwiazek, to tez w polowie jego odpowiedzialnosc! Mozesz tylko czesciowo eplywac na to jak sie uklada...ale sama nad tym nie zapanujesz..w koncu Was jest dwoje. Zajelo mi to pol roku aby wreszcie zrzucic z siebie cala odpowiedzialnosc i starania.. jestesmy wspolodpowiedzialne (z podkresleniem na wspol)! Nie udajesz, ze cos robisz! Szukasz najnormalniej w swiecie pomocy. Bedac w takim  zwiazku, bardzo ciezko o zdrowa perspektywe bo caly czas jestesmy urabiane, ze wszystko nasza wina. To nie prawda! Czasem twoja, czasem jego..a czasem razem "nabroicie".
Wierze, ze nie walczysz zaciekle o racje bo duma bo to, bo tamto... ale ze gdzies w glebi duszy czyjesz, ze to, jak jestes traktowana jest po prostu zle, okrutne i krzywdzace?
Dlaczego juz sie pogubilas? Bo jak ciagle slyszysz, ze gadasz glupoty, nie wiesz co mowisz, wszystko zle, twoja wina...trudno tu o pewnosc siebie.
Czy jak ci tak nagada, co zle zrobilas to czy czujesz sie winna? Starasz sie jeszcze bardziej?
Powstrzymujesz emocje, odpuszczasz wiecej ale dalej nic?
Poczytaj o narcystycznej osobowosci ( i nie chodzi tu o faceta zapatrzonego w swoje odbicie w lustrze)..zapytaj o to terapeutke.
Czy czujesz sie, ze wariujesz? Czy czujesz sie skolowana, ze juz sama nie wiesz kto ma racje i watpisz w to o co mialas pretensje to meza. Czy  on Ci mowi, ze ciagle ty tylko wszczynasz klotnie? Czy czesto jego zarzuty sa absurdalne?
Moj maz wpada we wscieklosc kiedy sie z nim nie zgodze... na najmniejsza krytyke reaguje agresja. Byly wyzwiska albo hasls typu glupia jestes, nie wiesz co mowisz, wariatka, ze mam znow "epizod" jakiejs nierownowagi emocjonalnej. Potem dlugie okresy milczenia itd. Czy to nie jest tak, ze przez cisze (bo ona cie bardziej meczy) wymusza na tobie wyciagniecie reki i zgode na jego warunki...bo z nimi nie ma mowy, ze wyslucha i zrozumie. A dlaczego tylko tobie ma zalezec na zazegnaniu konfliktu.. tylko dlatego, ze gorzej to znosisz...to manipulacja. Pomysl, dlaczego tak na prawde tak to zle znosisz? Ja za wszelka cene dazylam do zgody.
Duuuuzo czasu mi zajmuje "uwolnienie" sie od tego..robie male postepy. Moj maz nie odzywa sie od 3 tyg. Juz za nim nie latalam "chodz sie pogodzimy" tylko pytalam dlaczego sie nie odzywa? Nie wiele sie dowiadywalam...po kazdej rozmowie czujam sie jak taki chomik na kuli... tyle "przebierania lapkami" a stoisz w miejscu. Od kilku dni maz spi w drugim pokoju...tez pytalam dlaczego. Dzisiaj mi oznajmil, ze nie chce ze mna gadac bo to nic nie daje, bo zawsze neguje co mowi, ze jestem najgorsza zona jaka mozna miec, ze nic dla niego nie robie, jaka jestem w lozku "zimna" i nigdy nie zrobie nic od siebie, ze nie mozna ze mna normalnie porozmawiac bo tylko jecze itd...  hm... no to faktycznie po co odzywac sie do takiej zony? Jak ja bym tak myslala o mezu tez by mi sie gadac z nim nie chcialo. Za duzo tego na "nie" ... za duzo aby "uniesc" i jakos probowac walczyc. Acha...a za pare dni pewnie bedzie zaprzeczal ze nic takiego nie powiedzial i ze nie wiem co mowie.
Chodze na terapie bo juz nie chce tak zyc i chce zmienic swoje zycie.
Jesli odnajdujesz sie troche w tym co napisalam, moge przeslac ci pare artykulow na temat zwiazkow z narcyzami. Bardzo pomagaja zrozumiec kilka waznych rzeczy.
Trzymaj sie!

Malwa - faktycznie, boli mnie to że ja analizuję, szukam, pytam, chodzę na terapię a u niego nic. Czy to tylko mój problem? Wg niego tak, jeśli ja się zmienię i nie będę go denerwować to on się już zmieniać nie musi bo nie będzie taki nerwowy
Co do potrzeby wyciszenia po kłótni TEORETYCZNIE to rozumiem. Ale praktycznie nie potrafię zaakceptować bo: komunikowane jest mi to w zły sposób (zamiast: jestem teraz zły, pogadamy np. wieczorem to słyszę na przykład że nie będzie ze mną gadał jak ja mam takie podejście), poza tym nawet jak czasem nie gadamy od razu tylko potem to często się unosi, nie widzę jakoś efektu wyciszenia. a jeszcze poza tym to on ucina kłótnię w trakcie nie dając mi szansy na wypowiedzenie się i to mnie najzwyczajniej w świecie wkurza.)
A1ina - dobrze to opisałaś. Trzeba coś zmienić bo faktycznie stoimy w miejscu.  Teraz też po kłótni i próbie wyjaśnienia w ten sam dzień nie wracam do tematu, odzywam się normalnie - on też - jest wyczuwalny jeszcze dystans ale zobaczymy co z tego wyniknie. Wydaje mi się że to go zaskoczyło.  Bardzo proszę o te artykuły! Trochę sama czytałam w sieci i faktycznie widzę u niego cechy osobowości narcystycznej. Nawet u mnie niestety pewne cechy pasują aczkolwiek nie do końca.
Alienek - Twój wpis dał nadzieję Faktycznie, jestem przewidywalna. I bardzo chciałabym nauczyć się postępować w ten sposób aby nie było awantur ale też żebym czuła się uszanowana.  Masz pomysł?
Dużo myślę nad tym wszystkim i jest coś, czego się boję: czy skoro przez tyle lat byłam właśnie taka to czy nie jest to w mojej naturze? Czy uda mi się coś zmienić? I po drugie: Mimo tego że widzę szansę na zmianę to trochę mam poczucie niesprawiedliwości: mam być tą mądrzejszą, panującą nad emocjami - ok, pewnie wiele razy się uda. Ale najzwyczajniej po ludzku chciałabym czasem mieć prawo okazać emocje, móc się wściec, pobuczeć, mieć zły humor - i żeby z tego nie było awantury. To mnie martwi. Bo na razie wygląda na to że aby coś zmienić to nie mogę tak się zachowywać.
Dorula - ja widzę sporo różnic. Mój mąż mnie nie potrzebuje do tego żeby mu gotować, prać, prasować. Robię to ja ale jak się wypnę to on sobie radę da. A co do spowodowania żeby on prosił w sytuacji podbramkowej to nie ma takiej opcji Po pierwsze - on nie prosi. Tylko bym się nasłuchała że mu to zepsułam, że to przeze mnie. A po drugie to na razie spróbuję przerwać to koło dogryzania sobie i udowadniania kto jest silniejszy.

Do Dorula i Violet30 - A nie macie dziewczyny poczucia, że ci faceci niszczą was, waszą psychikę?
Teksty typu "na przemoc trzeba odpowiadać przemocą", "Sama mierze sie z całym światem", "chciałabym czasem mieć prawo okazać emocje" brzmią przerażająco, walczycie całe życie, tylko o co? Kiedy inne mają facetów, którzy nadskakują im co rusz, tu toczy się ciągła wojna, kto ma rację i kto kogo bardziej wkurzy, jak z takim panem żyć w ogóle...
"aby coś zmienić to nie mogę tak się zachowywać" - violet30 to brzmi, jakbyś miała przestać być sobą, żeby partnera zadowolić, tylko czy to faktycznie go zadowoli, no mnie to przeraża, siebie zatracić, zeby dopasować się do kogoś - żeby mnie nie zostawił? To ma być Twoje życie? I Dorula ma rację mówiąc, że "Każde Twoje ustępstwo to przesuwanie granic, do jakich sie moze posunac". A jeśli nie ustąpisz to będzie tak jak jest, czyli tak źle i tak niedobrze. Ja nadal myślę, że to jest totalne niedobranie się charakterów i w tym związku lepiej już nie będzie.

Odnoszę wrażenie, że czujesz się dumna opisując nam tu twoją walkę oko za oko, ząb za ząb i wasze starcia na tym ringu.
Nie zmęczyłaś się jeszcze?
Widocznie lubisz tę przemoc (ty na nim, a on na tobie) skoro postanowiłaś nic nie robić i w tym trwać.
Aż mam ciarki jak słyszę takie cmentarne opowieści.
Czy wy dziewczyny macie jeszcze jakieś marzenia, jakieś resztki własnego świata, własne promyczki szczęścia?
Czy zauważacie wokół siebie inne modele na współżycie małżonków?
Czy tylko ta walka na ostrza z rywalem i nic poza tym?
Myślałyście kiedyś o stratach na tej wasze wojnie i o tym jak krótkie jest życie?
Ale to wasz wybór. Zawsze się znajdzie wymówka, że tak już musi być, prawda?

Co do autorki. Ja myślę, że ona zaczyna kumać, że coś jest nie tak, że jej związek jest toksyczny, a partner stosuje wobec niej przemoc psychiczną. Jeśli jej terapia zostanie dobrze poprowadzona, to za jakiś czas zawalczy o siebie i swój uśmiech na twarzy. Za ile?
Nie wiem? Może minąć kilka lat.

Edit. Tutaj jest fajny przykład dziewczyny, która zbudowała w sobie siłę i zawalczyła o siebie. Bardzo ładnie można na podstawie jej wpisów prześledzić proces dojrzewania do zmian, a potem dojrzałą decyzję o zmianie kierunku własnego życia. http://www.netkobiety.pl/t72138.html

Violet.. (...)"wg niego tak, jeśli ja się zmienię i nie będę go denerwować to on się już zmieniać nie musi bo nie będzie taki nerwowy "
..moj mowil dokladnie to samo. Ale to bzdury, zwalanie odpowiedzialnosci za swoje zachowanie na Nas. Twoja wina, ze wpada we wscieklosc..on nic zle sam nie robi, narcyz jest przerazony mysla, ze cos zle robi, wiec pewnie musi zwalic na kogos, zeby poczuc ulge, ze w sumie to nie on.
Nastepne.. (...)
"że nie będzie ze mną gadał jak ja mam takie podejście), poza tym nawet jak czasem nie gadamy od razu tylko potem to często się unosi, nie widzę jakoś efektu wyciszenia. a jeszcze poza tym to on ucina kłótnię w trakcie nie dając mi szansy na wypowiedzenie się i to mnie najzwyczajniej w świecie wkurza.)"
... mam doslownie to samo.. po tym co sie naczytalam wydaje mi sie, ze to oni rozdaja karty i beda rozmawiac kiedy im sie widzi..zagadujemy to sie wsciekaja. Moj troche odpuszcza jak widzi ze juz olewam. Typowe.. koniec koncow narcyz musi miec kogos kto te jego narcystyczne zapedy "podkarmia" ..jak olewasz to traci grunt i moze odpuscic troche, czasem jest fajnie jakis czas. Jak juz poczuje sie pewnie,  ze znow cie ma.. zaczynaja sie humory, wszystko nie tak, nie ten ton itd.

"A1ina - dobrze to opisałaś. Trzeba coś zmienić bo faktycznie stoimy w miejscu.  Teraz też po kłótni i próbie wyjaśnienia w ten sam dzień nie wracam do tematu, odzywam się normalnie - on też - jest wyczuwalny jeszcze dystans ale zobaczymy co z tego wyniknie. Wydaje mi się że to go zaskoczyło.  Bardzo proszę o te artykuły! Trochę sama czytałam w sieci i faktycznie widzę u niego cechy osobowości narcystycznej. Nawet u mnie niestety pewne cechy pasują aczkolwiek nie do końca"
:-) tez na poczatku, jak poczytalam to myslalam, ze terapeutka mi chce zasugerowac, ze to moze ja jestem narcyzem w zwiazku. Ale nie. Kazdy troche tego ma. Bronilam sie troche przed tym, czy w to wierzyc, ze on moze taki nie jest, ze moze jest nadzieja. Obawiam sie, ze nie ma szans na partnerski zwiazek. Nir znajdziemy wsparcia i zrozumienia wiec pytanie czy moge zyc w takim zwiazku. Kiedy jest dobrze, jest ok, ale to i tak nie do konca, tak jakby emocjonalnie jest i tak pustawo. Jak jest zle.. odsunac sie, zajac sie w 100% soba, ale to tak jak byc w zwiazku ale jednak byc samemu. Ktis to fajnie opisal, ze zwiazek z narcyzem to tak jak miec mebel w domu.. czasem moze i wygodnie w nim usiasc a tak po za tym to zero jakiejs emocjonalnej wiezi.
Nie chce Cie zniechecac, ale nie spodziewaj sie zbyt wiele po tym zaskoczeniu. Ja tez swojego zaskoczylam.. pomyslalam..ooo cos nowego, moze jak bede tak postepowac to bedzie lepiej. Niestety nie trwalo to dlugo, bo to znowu tylko ja cos zmienilam.. a to chyba bedzie dzialac jak oni zrozumieja, ze tez musza cos zmienic a nie wszystko na naszych barkach.
Kolejny komentarz...
(...)"jestem przewidywalna. I bardzo chciałabym nauczyć się postępować w ten sposób aby nie było awantur ale też żebym czuła się uszanowana.  Masz pomysł? "
... zacznij szanowac siebie! Powiedzial cos obrazliwego, przerwalam rozmowe natychmiast. Niestety pozniej znow przejelam incjatywe aby dogadac sie i zakonczyc konflikt ale nie wszystko na raz. Trenuje sie w przerywaniu rozmowy. Chodzi tez o to, ze jak narcyz sie nakreci, to nie ma szans na jakas konstruktywna rozmowe. Tak wszystko przekteca, ze czujesz sie omotana. Rozmowa wtedy nie ma sensu. Udalo Ci sie do czegos dojsc jak sie zdenerwowal? Nagadamy sie i tylko stracimy energie. Staram sie urywac. Jeszcze slabo mi idzie.

"Dużo myślę nad tym wszystkim i jest coś, czego się boję: czy skoro przez tyle lat byłam właśnie taka to czy nie jest to w mojej naturze? Czy uda mi się coś zmienić?"
... w sobie napewno! Ja po pol roku terapi widze roznice. Wiedza o tym co sie dzieje duzo pomaga.

.." po drugie: Mimo tego że widzę szansę na zmianę to trochę mam poczucie niesprawiedliwości: mam być tą mądrzejszą, panującą nad emocjami - ok, pewnie wiele razy się uda. Ale najzwyczajniej po ludzku chciałabym czasem mieć prawo okazać emocje, móc się wściec, pobuczeć, mieć zły humor - i żeby z tego nie było awantury. To mnie martwi. Bo na razie wygląda na to że aby coś zmienić to nie mogę tak się zachowywać"
..jejku! Mialam TE SAME MYSLI!!!
Raz czy dwa wscieklam sie i dalam sobie prawo na okazanie emocji...na zly humor i cos mu tam nawet nagadalam i pomyslalam mam gdzies, moze sie nie odzywac tydzien. Poczulam ulge. Pomyslalam, nie bede czekac az Pan Narcyz mi pozwoli na bycie soba, sama sobie pozwolilam. Bylo to uwalniajace. Oczywiscie moj maz byl wsciekly, ciche dni byly, ale chyba troche sie zaskoczyl... nic sobie z tego nie robilam.
Musze konczyc. Jutro wrzuce pare linkow.

Tak, to jest walka z wiatrakami. Musi upłynąć trochę czasu, violet30 przetestuje jeszcze wiele strategii i taktyk, aż w końcu się wypali i starci nadzieję. Zazwyczaj wtedy dochodzi do przełomu. Tylko oby nie poszła w twoim kierunku.

Wiesz, nie chcę ci tu sprawiać krzywdy, ale dlaczego postanowiłaś zostać w tym chorym układzie i dalej się tam męczyć?
Wiele kobiet (także i mężczyzn) kiedy budzi się nagle i dostrzega jak jest, zaczyna w małżeństwie walkę o siebie.
Chcą stanąć na nogi, bardzo często w tym czasie korzystają z usług terapeuty aby wzmocnić swoją wartość.
Zaczynają dbać o siebie, zmieniają albo idą do nowej pracy, wzmacniają relacje z rodziną i przyjaciółmi, organizują sobie nowe hobby, spotkania na mieście, wyjazdy. Nie skupiają się wtedy na toksyku, nie walczą z nim (budują taką tarczę ochronną wokół siebie), ale na sobie. Tak w zdrowy sposób dokonują własnej przemiany. Bardzo często po długich miesiącach takiego wykuwania siebie, kiedy są już na tyle wzmocnieni i niezależni (emocjonalnie najpierw, potem finansowo) postanawiają zawalczyć o lepsze, bardziej spokojne i w zgodzie ze sobą życie.
Dlaczego się poddałaś?