zbyt długie koleżeństwo- friendzone - Netkobiety.pl

jestem rocznik 90 ,mówię o osobach 89, 88, 90, 86 ;/ nie wiem. też wydawało mi się to dziwne, że jacyś napaleni- okej. ale im dłużej sie koleguję z taką osobą tym widzę,że relacja jest ok, ale on mnie ma tylko za kumpla, bo już się do mnie przyzwyczaił.

no to od czego sie zaczyna/
zawsze zaczynałam od kolezenstwa.
nigdy nikt od tak mnie nie zapraszał na randki.

mozliwe, ze to jest moja wina i że ja coś zle robie. a faceci się wkurwiają i pozniej specjalnie mnie friendzonują, mają mnie jako koleżankę, mówią prz y mnie o dupach itp bo może 'coś przegapiłam'

może to moja wina ale nie umiem tego ogarnąć.
nie rozumiem tego.

W sumie mam tak samo. Zwyczajnie nie wyobrażam sobie zacząć coś z kimś (w kontekście relacji), kiedy się najpierw nie zaprzyjaźnię.
Z drugiej strony okazuje się, że można się z kimś super przyjaźnić przez rok, potem wejść w związek i... dopiero wtedy ten ktoś okazuje się psychopatą =.=' (moje ostatnie doświadczenia)
Skoro i tak się nie przewidzi to, nie wiem, może warto zaryzykować i od początku podchodzić do relacji pod kątem męsko-damskim, tylko... ja chyba zwyczajnie bym tak nie umiała

no ja zwykle chcę tą osobę poznać, zakolegować się. bo po moich wcześniejszych relacjach które od razu zaczynałam z facetem bez poznania nic nie wychodziło ;] nie chodzi o łóżko ale o stres i spinę związaną z 'byciem na randce', 'pisaniem do siebie pod względem randkowym'- a nie braniem na luzie jako kolegi i później może coś...

Randkować też można na luzie Cały w tym bajer, że na początku jest ten lekki stresik, ale też jest ekscytująco

Zapraszanie na imprezę z dużą ilością alko może akurat być dobrym sposobem na przełamanie pierwszych lodów, ale picie z jego kumplami w bramie to już słąby pomysł na pierwszą randkę

no ja zapraszałam kilka razy na imprezy i na koncerty- zawsze odmowa- bo praca czy coś tam.
ale spokojnie, nie przejmowałam się, robiłam swoje.

tylko zawsze kiedy mnie widzi tak jakby wszystko od nowa się zaczynało i np możemy mieć w tej relacji 'znajomych' przerwę 2-3 tyg bez pisania bez niczego, spotkamy się na chwilę gdzies a propos pracy czy znajomych i on od razu do mnie, jakiś dotyk, zapraszanie mnie, jakby chcęć widzenia się ze mną później.
tak jakby chciał szybko wykorzystać okazję żebym 'nie uciekła'.

ale jak wracam jest to samo- tylko, że nic z tego nie wynika ;p

bo np zaprasza mnie na gry na coś, pomaga w swojej firmie przy drukowaniu jest super pomocny miły, pisze, dzwoni, podejmuje inicjatywę wtedy tylko jak ja się odezwę.
no i dlatego mam mieszane uczucia i biorę na dystans ;p

no wiem o tym. ja nigdy nie byłam taką dziewczyną w szpilkach i w żakiecie- ale z obserwacji widzę, że takie dziewcyzny mają 'rwanie' wśród facetów- wielu moich kolegów ma wlasnie takie dziewczyny za partnerki.
ja jestem trochę bardziej wyluzowana, ale nie AŻ DO TEGO STOPNIA aby pić z kimś w bramie, z facetami ;]

No tak, tylko takie przełamywanie lodów nieodmiennie prowadzi do tego, że druga strona w ekspresowym tempie chce "czegoś więcej", podczas kiedy ja serio najpierw chciałabym poznać. Tzn poznać również to jak się dogadujemy, kiedy jesteśmy w grupie i jako normalni znajomi.

I tak tempo zależy od dziewczyny i facet powinien to wyczuć. Zdarzało mi się z dziewczyną namiętnie całować na pierwszym spotkaniu, a były też spotkania, że buziak w policzek to było maksimum. Facet zawsze będzie próbował narzucić tempo, natomiast dziewczyna jest od stopowania Tylko dziewczyna też musi wyczuć, żeby nie stopować nadmiernie, bo potem powstają takie wątki jak ten

grafia, też nie wiem co robię źle. A jak któryś podąży moim tokiem rozwijania relacji to okazuje się psychopatą albo jednostką spapraną w inny sposób, co wychodzi dopiero podczas pseudo-związku.
No innymi słowy, jest źle

Może masz taką specyficzną urodę?
Znałem kiedyś jedną dziewczynę,Boże jakie ona miała ładnie usta,jakie pełne,żeby nie powiedzieć ,że lubierzne. Jak one działały na naszą męską wyobraźnię. Ehhhh..... aż się mięko w kolanach robiło.Co ja gadam... nie mięko i nie w kolanach. Ehhhh... , ale się rozmarzyłem . Dobra ,wracam już do tematu i wielu facetów było przekonanych ,że wystarczy  ją trochę przytulić,pomiziać i od razu będzie miała przysłowiowy kisiel w majtkach. A była to bardzo przyzwoita dziewczyna i takie umizgi bardzo ją peszyły i przeszkadzały. Ehhhh....

A to dlaczego?

Poprosimy link.

W sumie rozumiem was, dziewczyny. Też nie potrafię się odnaleźć w sytuacji, w której po 1, max 2 randkach mam się deklarować czy jestem z facetem w związku czy nie - bo po takim czasie wciąż czuję, że nie znam go na tyle dobrze, by decyzję podjąć. Potrzebuję takiego wstępnego etapu jeszcze przed oficjalnym związkiem i potrzebuję na to raczej 2-3 miesięcy niż 2-3 randek.

Myślę, że tak naprawdę najtrudniejsze jest to zachowanie komfortowego dla nas tempa rozwoju relacji, nie sprawiając przy tym wrażenia, że facet wcale nam się nie podoba i że z tego bierze się ten dystans. To jest o tyle trudne, że gdzieś po drodze masowa kultura zakodowała ludziom w głowach obraz związków-instant i miłości od pierwszego wejrzenia (albo i nie od pierwszego, ale zawsze trafiającej jak grom z jasnego nieba, od 0 do 100 w ciągu chwili) i rozwijanie relacji powoli jest odbierane dziwnie - często wręcz, jak olewanie drugiej strony lub traktowanie jej jak koło zapasowe. Dlatego chyba w takich wypadkach pozostaje szczerość i proste komunikaty, typu: "podobasz mi się, chciałabym, żeby coś z tego wyszło, ale muszę Cię lepiej poznać, zanim będę się gotowa na jakieś deklaracje/czułości". Jak facet tego nie rozumie, to przykro i szkoda, ale jak mówi Piegowata'76 - nie ma co się zmuszać do czegoś, z czym nam źle. Z drugiej strony kreowanie dystansu bez wyjaśnienia, skąd on się bierze prowadzi do nieporozumień - bo obecnie mam wrażenie mało kto przyjmuje wersję stopniowego rozwoju za coś normalnego, czego należy się spodziewać.

Ja sama miałam olbrzymi problem, dopóki nie spotkałam faceta, który sam początkowo nie śpieszył się do związku i pasował mu etap przyjaźni, ale takiej, w której jest obecna wzajemna chemia - tylko, że nie od razu za odczuwaniem wzajemnego przyciągania idą jakieś działania czy deklaracje. Także są jeszcze tacy faceci i życzę wam, Dziewczyny, żebyście ich znalazły.

Dziewczyny, mając na uwadze wasze wcześniejsze posty, czy byłoby nietaktem z mojej strony, gdybym zapytał, w jakim tempie chciałybyście, żeby sytuacja się rozwijała ?
Mówię stricte hipotetycznie, ale np. na co facet powinien pozwolić sobie na pierwszej randce, na co na drugiej itd. i w jakich odstępach czasowych te randki miałyby mieć miejsce ?
Chodzi mi głównie o kontakt fizyczny, tj.:
- pogłaskanie po ramieniu,
- muśnięcie włosów,
- objęcie ramieniem,
- położenie dłoni na waszej dłoni,
- pocałunek w policzek,
- wzięcie waszej dłoni w swoją,
- delikatny pocałunek w usta,
- przytulanie,
- czuły pocałunek,
- położenie dłoni na waszym kolanie/udzie,
- namiętny pocałunek,
itp., itd.

AdLib, przede wszystkim nie podchodzi się do drugiego człowieka (płci dowolnej) przedmiotowo. To nie samochód, do którego zastosujesz instrukcję obsługi i on pojedzie Każdy człowiek jest przecież inny i nie da się przyłożyć do wszystkich jednego szablonu.
Proponuję nie myśleć tyle o sobie, a być uważniejszym na innych. Obserwować reakcje i postępować adekwatnie. Kwestia wyczucia.
Osobiście lubię, gdy relacja rozwija się stopniowo, naturalnie i bez gierek. Jeśli mówie "nie", nie znaczy to nic innego, nie odgrywam niedostępnej, byle tylko "dobrze wypaść". Mojego męża to ja pierwsza cmoknęłam w policzek, bo tego chciałam. Byłam z nim już na tyle oswojona, że nie peszyła mnie ta inicjatywa.
Obserwuj i wyciągaj wnioski. Nie zaczynaj od razu od wielkich czułości, zobacz, jak "Twoja" kobieta reaguje na małe, a sam się przekonasz, czy zechce czegoś więcej. Kurczę, to takie oczywiste, ale jak widać, nie dla wszystkich.

A co, jak dyskusja, to w pełnym wymiarze

Nie podałem tej listy również dla żartu, tylko wręcz przeciwnie, w konkretnym celu. Po tym, co napisała Piegowata zacząłem się po prostu poważnie zastanawiać, jak to jest z tym wyczuciem czasu i na ile mężczyzna powinien uważać, że może sobie pozwolić, a kobieta powinna na to pozwolić, w zależności od czasu jaki się znają i kierunku, w którym zmierza ich znajomość.

Zaraz pewnie ktoś mi zripostuje, że "kobieta na nic pozwalać nie musi" etc. A pewnie, nie musi, ale powinna. Bo tutaj właśnie leży jeden z ewidentnych problemów tego, że związek rozpada się zanim na dobre zdążył się zacząć.

Mężczyzna oczekuje od kobiety bliskości, kontaktu fizycznego. Kropka. Potem sex. Jest to chyba naturalna kolej rzeczy i ze strony kobiety odczucia powinny być podobne. Kobiety jednak (przynajmniej zazwyczaj, bo jak pokazuje życie, czasami jest zupełnie odwrotnie ) potrzebują więcej czasu, żeby "oswoić" się z mężczyzną itd. Często to właśnie ten czynnik leży u podstawy zakończenia budującego się związku.

Zaraz pewnie ktoś zripostuje, że "kobieta ma prawo określić, kiedy facet się do niej będzie pchał z łapami, a jak się nie podoba, to won".

No właśnie, często się nie podoba, jest won, a potem szloch, że zostawił, że wszyscy faceci to świnie i tylko chcą się dobrać do majtek etc.

Poniekąd tak, chcą się tam dobrać i co w tym złego ? Chyba spotykając się z facetem jest to naturalną konsekwencją ?

Nie chodzi mi oczywiście o to, żeby na pierwszej, drugiej, czy nawet trzeciej  randce pozwalać facetowi na wszystko, ale trzymanie dystansu we wszystkim przez dłuższy czas będzie prowadziło do bardzo szybkiego spadku zainteresowania ze strony każdego zdrowego faceta. Przecież jak się dziewczyna podoba, to generalnie facet chce .

Jeżeli kobieta na drugim, czy trzecim spotkaniu nie pozwala mężczyźnie na zrobienie jakiegoś kroku, to większości facetów daje jasny sygnał, że zainteresowana nie jest. A po co się angażować, skoro nic z tego nie będzie.

Facet myśli: "Ładna, fajna, dobrze nam się rozmawia, ale za nic nie pozwala się do siebie zbliżyć"
Dziewczyna myśli: (pewnie jakoś tak) "Fajny facet, dobrze nam się rozmawia, ale jeszcze nie czuję się z nim na tyle swobodnie, żeby się zbliżać fizycznie. Poczekam do następnej randki"
I tak przez dwie kolejne randki. Potem facet oznajmia, że chyba to jednak nie to (bo już ma dosyć czekania), albo urywa kontakt, albo stopniowo się wycofuje.

Nie mam niestety lekarstwa na takie sytuacje. Nikt chyba nie ma. Nie są one oczywiście jedynym problemem, który prowadzi do wygaśnięcia znajomości, które mogłyby przerodzić się w związki.

Wiem jednak, mając ostatnio bardzo dużo styczności z facetami poszukującymi kogoś tak jak ja - na szybkich randkach, że problem jest realny i wydaje się, że rosnący.

Odpiszę w poniedziałek.

Praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka. To jest jak z jazdą na rowerze - jak się uczysz, to się możesz parę razy boleśnie wyłożyć, a jak się nauczysz, to po prostu jedziesz i nie myślisz o tym. Umów z kilkanaście randek z neta i działaj. Parę razy będziesz siedział jak kłoda, zamiast działać, a czasem zapędzisz się i dziewczyna Cię mocno przystopuje. Aż nabierzesz wprawy i sam wyczujesz, z którą dziewczyną możesz się namiętnie całować już na pierwszym spotkaniu, u której przejdzie jedynie buziak w policzek (aczkolwiek z perspektywą rozwoju znajomości), a która w ogóle nie jest zainteresowana, nie podobasz jej się i nic tu po Tobie, choćbyś stanął na uszach. Trenować trzeba, nie ma innej rady

Piegowata, przybijam piątkę za bardzo mądry wpis.

Zakładanie, że stopniowy rozwój znajomości to nieustanne domyślanie się, co drugiej stronie po głowie chodzi, to bujda z wyłącznie teoretycznego podejścia do tematu zrodzona. Stopniowy rozwój znajomości zakłada bowiem próby popychania znajomości coraz dalej - ALE, i to jest kluczowe, nie każda z tych prób musi zakończyć się sukcesem w pierwszym podejściu. Czasem strona mniej "wyrywna" może tę bardziej "wyrywną" przystopować. I, jak słusznie zauważyła Piegowata, to, że w danym momencie dziewczyna nie ma ochoty na pocałunki czy klepanie po pupie nie znaczy, że nie ma ochoty na związek. Ani, że to będzie związek już na zawsze pocałunków i klepania po pupie pozbawiony.

I owszem, najbezpieczniej jest iść krok po kroku, od buziaka na dzień dobry i krókkiego dotyku, do namitnych pocałunków - ale warto mieć na uwadze, że bywa różnie. Np. mój obecny związek rozwijał się w ten sposób, że przez pierwsze 3 miesiące były tylko buziaki na "cześć" i "do widzenia" i może jakiś sporadyczny, przypadkowy dotyk, a potem na jednej randce zaliczyliśmy całe spektrum czułości. I wyszło nam to na zdrowie. Dopiero po dłuższym czasie się dowiedziałam, że mój facet już po kilku spotkaniach miał na mnie ochotę, ale uważał, że na wcześniejszych etapach znajomości bliższe czułości to nie byłby dobry pomysł jeśli miałoby z tego być coś więcej niż przelotne FwB (jeszcze odchorowywał poprzednie rozstanie), więc mnie w tym kierunku nie ciągnął.

Warto jednak przede wszystkim pamiętać, że tak, jak nie ma obowiązku zmuszać się do czegoś, byle dotrzymać kroku "szybszej" stronie w związku, tak samo ta "szybsza" strona nie ma obowiązku na "wolniejszego" partnera czekać. Dlatego tak dobrze jest, jak spotkają się osoby o zbliżonym tempie rozwoju znajomości, bo wtedy nie ma stopowania i popędzania, wszystko toczy się naturalnym rytmem. Ale że tak nie bywa często, to przyda się trochę empatii i obserwowania - nie tylko języka ciała, ale często bardzo wyraźnych komunikatów słownych, które bywają olewane.

Nie sądzę,że można się nauczyć wyczucia...albo coś czujesz,albo nie.
To dotyczy różnych rzeczy,które robimy w życiu,wiele można się nauczyć,ale bez wyczucia jest lipa i tyle.
Nieskromnie napisze,że ogarniam wiele dziedzin życia,nauczenie się nowych rzeczy nie sprawia mi wcale trudności,jednak wiem w których jestem dobry,a w których tylko przeciętny i nic tu praktyka nie daje,po prostu te inne czuje i tyle.
Faktem jest,że to są rzeczy,które działają na logikę,zaś kontakty damsko męskie nie mają z logika zbyt wiele wspólnego.